Αυτό το οποίο συζητούσαμε λαμβάνει χώρα. Τις εγγυήσεις ασφαλείας τις οποίες αρνήθηκαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στη Ρωσία, τις αποσπά η Ρωσία δια της χρήσης βίας.

Πρόκειται για την σημαντικότερη εξέλιξη μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Είναι δε, η πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την οποία έχουμε απευθείας στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ κρατών δύο αντίθετων μπλοκ σε τέτοιο υψηλό επίπεδο.

Το μήνυμα της Ρωσίας λοιπόν είναι σαφές: η περίοδος αντιμετώπισής της ως μιας χειραγωγήσιμης, μεσαίας δύναμης, η οποία απειλείται ή υφίσταται κυρώσεις και υποχωρεί έχει τελειώσει. Οι πικρίες και οι ταπεινώσεις της αποσοβιετοποίησης, του δυτικού «πάρτι» πάνω στους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και ειδικότερα στην Ρωσία έχει τελειώσει.

Πλέον, είτε θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν ως παγκόσμια δύναμη, είτε θα επανασχεδιάζει τον χάρτη της περιοχής ενδιαφέροντός της ακόμα και δια της βίας. Είναι ευχάριστο και συμβατό με το διεθνές δίκαιο κάτι τέτοιο; Όχι. Αλλά ήταν απολύτως αναμενόμενο. Ο τριαντάχρονος ρωσικός κατευνασμός δεν μπορούσε παρά να αναστραφεί δια της βίας, εφόσον οι δυτικοί εξακολουθούσαν να δαιμονοποιούν, να υποτιμούν και να αποπειρώνται να πνίξουν την Ρωσία και την συμμαχία της με την Κίνα.

Αν μάλιστα νομίζει κανείς ότι αυτά τα γεγονότα αφορούν μόνο την ευρωπαϊκή ήπειρο σφάλλει. Η υπόθεση αφορά τον πλανήτη, όχι μόνο εξαιτίας της ρωσικής ισχύος αλλά και επειδή η Κίνα παρακολουθεί. Μια ταχύτατη τυχόν ρωσική επίθεση και στρατιωτική νίκη θα καταστήσει ενδεχομένως για την Κίνα πιο ελκυστική την πιθανότητα της επανένωσης με την Ταϊβάν και με την χρήση βίας.

Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν σαν δόλωμα την Ουκρανία. Οι Ουκρανοί (ή τουλάχιστον η ηγεσία τους εδώ και 8 χρόνια) έπαιξαν ένα τυχοδιωκτικό παιχνίδι αντιρωσισμού και τώρα έρχεται ο λογαριασμός με σκληρό τρόπο. Εμπιστεύτηκαν τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους και τώρα δέχονται το κόστος, ενόσω περιμένουν στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ κέρδισαν την ακύρωση του αγωγού NordStream2 και οι Ουκρανοί τους ρωσικούς πυραύλους στα κεφάλια τους.

Τις επόμενες ημέρες, ώρες στην πραγματικότητα, πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στην στρατιωτική εξέλιξη στο πεδίο. Αν οι ρωσικές δυνάμεις ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες μεταξύ αμάχων και κατισχύσουν ταχύτατα στο πεδίο, η παρούσα, τρίτη φάση της κρίσης θα εισέλθει σε φάση εκτόνωσης. Τούτο όμως προϋποθέτει επιτυχία και του πολιτικού σχεδίου της Ρωσίας για ουδετεροποίηση της Ουκρανίας. Αν μη συμβατικός πόλεμος ματώσει την Ρωσία, οι δυτικές δυνάμεις θα ψάξουν έμμεσους τρόπους προκειμένου να συντηρήσουν τις στρατιωτικές συγκρούσεις.

Το δεύτερο είναι να δούμε αν θα λάβουν χώρα διεθνώς απρόβλεπτες επιπτώσεις, με βάση λανθασμένους υπολογισμούς. Σήμερα το ΝΑΤΟ βρίσκεται από την άλλη πλευρά των συνόρων και ως εκ τούτου, ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας σύγκρουσης παραμένει χαμηλός. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε εγγύτερα παρά ποτέ στον παραπάνω κίνδυνο. Η συστηματική δαιμονοποίηση του αντιπάλου και η καταστροφή των διαύλων ουσιαστικής επαφής μεταξύ των δύο πλευρών εντείνει τον κίνδυνο κατακόρυφα.