Η τραγωδία της Ουκρανίας δεν μπορεί παρά να συγκινεί κάθε πολιτισμένο άνθρωπο. Όπως, πριν έρθει αυτή η τραγωδία, κάθε πολιτισμένος άνθρωπος θα έπρεπε να έχει συγκινηθεί από τις τραγωδίες της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης, της Υεμένης και πολλές άλλες. Γιατί η ιστορία δεν άρχισε όταν τα ρωσικά στρατεύματα διέσχισαν τα σύνορα της Ουκρανίας. Ούτε ήταν η Ρωσία που πρώτη παραβίασε μαζικά το διεθνές δίκαιο (*).
Οι ΗΠΑ, η Δύση και το ΝΑΤΟ ματοκύλισαν τον μισό πλανήτη στη διάρκεια των τριάντα τελευταίων ετών. Οι Αμερικανοί απείλησαν όχι απλώς με εισβολή στην Κούβα, αλλά με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, για να μην τους βάλει η Ρωσία όπλα δίπλα τους. Προκάλεσαν ένα μεγάλο πόλεμο στο κέντρο της Ευρώπης, για να μη δεχτούν η Ουκρανία να έχει ουδέτερο στάτους, να μην ενταχθεί δηλαδή στο ΝΑΤΟ. Κατηγορούν τη Ρωσία ότι θέλει να έχει «ζώνη επιρροής» στη γειτονιά της, δηλαδή ότι οι ίδιοι θέλουν εδώ και δύο αιώνες, με το Δόγμα Μονρόε που διακήρυξε ο πρόεδρος Μονρόε στις 2 Δεκεμβρίου του 1823, δηλαδή όλη την αμερικανική ήπειρο ζώνη δικής τους επιρροής. Και προκειμένου να υλοποιήσουν αυτό το δόγμα προκάλεσαν δεκάδες εισβολές, δολοφόνησαν προέδρους και ανέτρεψαν κυβερνήσεις, εκπαίδευσαν όλους τους αστυνομικούς της Λατινικής Αμερικής στα πιο φοβερά βασανιστήρια και οργάνωσαν τάγματα θανάτου, ανάλογα με αυτά που χρησιμοποιούν στην Ουκρανία, όπως τις ναζιστικές πολιτοφυλακές του Δεξιού Τομέα και το Τάγμα Αζόφ.
Και τώρα έρχεται αυτή η δύναμη και λέει ότι θέλει να έχει το δικαίωμα να ελέγχει αυτή την Ουκρανία, γιατί αυτό σημαίνει πρακτικά η ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Αν δεν υπήρχε η εμμονή στη διεύρυνση της Ατλαντικής Συμμαχίας, στον έλεγχο δηλαδή του μεγαλύτερου πρώην σοβιετικού κράτους από την Ουάσιγκτον και μάλιστα με μέσα πραξικοπήματα (του 2014) και ναζιστικές συμμορίες, δεν θα είχαμε σήμερα τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Φαίνεται μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά και μας τις επιβεβαίωσαν αξιόπιστες διπλωματικές πηγές στη Γερμανία και στη Γαλλία, ότι το Κίεβο είχε αποδεχτεί το καθεστώς ουδετερότητας κατά τη διάρκεια του τελευταίου γύρου συνομιλιών των «τεσσάρων της Νορμανδίας» (Γαλλία, Γερμανία, Ουκρανία, Ρωσία), όταν η ουκρανική αντιπροσωπεία ζήτησε διακοπή επί μία ώρα των συνομιλιών. Επέστρεψε έχοντας αλλάξει τη γνώμη της. Ο δρόμος που οδηγούσε στον πόλεμο είχε ανοίξει. Ο κ. Ζελένσκι επικοινώνησε με τους Αμερικανούς, αν και δεν γνωρίζουμε με ποιους ακριβώς Αμερικανούς. Πιθανότατα αυτοί του είπαν να κάνει και τη δήλωση ότι η Ουκρανία θέλει πυρηνικά όπλα, που υπήρξε, σύμφωνα με την Μαρία Ζαχάροβα, εκπρόσωπο του Υπουργείου Εξωτερικών, αποφασιστικός παράγων στην απόφαση της Μόσχας να προχωρήσει σε σύγκρουση.
Υπερασπιζόμενος τώρα την τυχοδιωκτική απόφασή του να στείλει εξοπλισμό (και στρατό αύριο, όπου του πουν οι Αμερικάνοι) ο Έλληνας Πρωθυπουργός λέει διάφορες ανακρίβειες.
Μία είναι ότι δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφαρμόζει τις αποφάσεις της Ε.Ε. Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία, η Ελλάδα τις ψήφισε και μετά έρχεται η κυβέρνηση και μας λέει ότι ήταν υποχρεωμένη.
Αλλά μπορούν να αμυνθούν ενόπλως οι Ουκρανοί; Δυστυχώς δεν μπορούν. Δεν είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι η ένοπλη αντίστασή τους θα νικήσει τον ρωσικό στρατό. Αυτό που μπορούν όμως να κάνουν τόσο οι μονάδες του ουκρανικού στρατού, όσο και οι ακροδεξιές ναζιστικές συμμορίες τύπου Δεξιού Τομέα και πολιτικοφυλακής του Αζόφ, που έχουν διαταχθεί στο εσωτερικό των πόλεων, και αυτό που ήδη φαίνεται ότι κάνουν είναι να χρησιμοποιήσουν τους κατοίκους τους ως ζωντανή ασπίδα και να προκαλέσουν μια τρομακτική καταστροφή, ένα τεράστιο, ασύλληπτο ανθρώπινο κόστος, ώστε να δαιμονοποιήσουν περαιτέρω τη Ρωσία και να συνεχίσουν από πολιτικά καλύτερες θέσεις τον πόλεμο που έχει κηρύξει στη Μόσχα το ΝΑΤΟ.
Σε αυτό και μόνο σε αυτό μπορούν να τους βοηθήσουν τα όπλα που τους στέλνει το ΝΑΤΟ, μαζί και η Ελλάδα. Όχι να νικήσουν, γιατί δεν μπορούν, αλλά να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, να γίνει το κέντρο του ηπείρου μας μια κολοσσιαία πληγή που θα αιμορραγεί συνέχεια.
Γιατί αυτοί που κόπτονται για τον ουκρανικό λαό, δεν ζητάνε την απόδοση ενός στάτους ουδετερότητας σε αυτή τη χώρα, μια φόρμουλα που θα μπορούσε να προσφέρει μια ειρηνική λύση άμεσα;
Γιατί δεν τολμάει να το ζητήσει αυτό η ευρωπαϊκή Αριστερά, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ημίν, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί ηγέτες; Γιατί όλη η Ευρώπη έγινε «κολαούζος» των Αμερικανών και σπεύδει να επιβάλλει κυρώσεις που κυρίως πλήττουν την ίδια, αλλά και να τους ακολουθήσει σε ένα δρόμο που οδηγεί (κυριολεκτικά και όχι καθ’ υπερβολήν) στο τέλος της ανθρωπότητας;
Τα όσα γίνονται τώρα ανταποκρίνονται στη στρατηγική των εξτρεμιστών εντός του αμερικανικού κράτους, στην οποία αναφερθήκαμε ήδη πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, με αφορμή ένα άρθρο του David Ignatius στην Washington Post. Να «παρασύρουν» δηλαδή τη Ρωσία σε μια σύγκρουση στην Ουκρανία ανάλογη εκείνης στην οποία ο Μπρεζίσνκι, μέντωρ του Ignatius, παρέσυρε την ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν ή σε μια εκστρατεία τύπου Ιράκ, όπως αυτή στην οποία «λάσπωσαν» οι Αμερικανοί, μετά την εισβολή τους το 2003 (μαζί με τους Βρετανούς, Πολωνούς και Αυστραλούς δημοκράτες).
Εκτός του να συγκινούμεθα με το δράμα της Ουκρανίας, πρέπει να ανησυχούμε επίσης για την τύχη όλης της ανθρωπότητας, καθώς εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας αυτό που αποτελεί αντικειμενικά την αρχή ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς προς το παρόν το στοιχείο μιας ανοιχτής στρατιωτικής σύγκρουσης ΝΑΤΟ, Ρωσίας και Κίνας. Τα πρώτα θύματα αυτού του πολέμου κινδυνεύουν να είναι, στο αμέσως επόμενο διάστημα, οι εναπομένουσες δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες και στη Δύση και στην Ανατολή, η παγκόσμια οικονομία, τα δικαιώματα όλων των εθνών, των μικρότερων αλλά και των μεγαλύτερων, αλλά και η δυνατότητά μας να αντιμετωπίσουμε τεράστιες και επείγουσες απειλές για την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας, με πρώτη και καλύτερη, όχι όμως και μόνη, την κλιματική αλλαγή. Δεν έχουμε άλλωστε τελειώσει με την πανδημία, απλώς η Ουκρανία την έδιωξε από το προσκήνιο, ο ιός όμως και οι ενδεχόμενες μεταλλάξεις του είναι εδώ.
Το τραγικό όμως είναι ότι αριστεροί, οικολόγοι, δήθεν «γκωλικοί», δήθεν «ριζοσπάστες» της αριστεράς και της δεξιάς μοιάζουν τώρα να έχουν ελεγχθεί σε όλη τη Δύση από τους Αμερικανούς και τις παγκόσμιες και εθνικές ολιγαρχίες.
Ένα παγκόσμιο αντιπολεμικό και αντιΝΑΤΟϊκό κίνημα, αλλά και ένα κίνημα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και της στοιχειώδους εθνικής αναξαρτησίας είναι σήμερα εκ των ουκ άνευ για τη σωτηρία της χώρας μας, της ηπείρου μας και του κόσμου μας.
Υ.Γ.: Θα γυρνάνε τα κόκκαλα του Ανδρέα Παπανδρέου στον τάφο του με τα όσα είπε στη Βουλή ο Ανδρουλάκης. Απέδειξε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι το ΚΙΝΑΛ όπως και η ΝΔ έχουν μετατραπεί πλέον όργανα των ΗΠΑ εναντίον της ίδιας της χώρας τους. Δεδομένου ότι και τα δύο κόμματα ελέγχονται από τα μεγάλα ονόματα της ελληνικής ολιγαρχίας, επιβεβαιώνουμε δυστυχώς ξανά αυτό που έχουμε επιβεβαιώσει σε κάθε κρίσιμο σημείο της ιστορικής μας διαδρομής επί δύο αιώνες, τον βαθιά αντεθνικό χαρακτήρα της.
(*) H εντύπωσή μου είναι ότι η τωρινή λύσσα των Δυτικών κατά της Ρωσίας, ακόμα και κατά των Ρώσων κλασικών συνθετών, κινηματογραφιστών και λογοτεχνών (!) δεν έχει καμμιά σχέση με την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη Μόσχα. Αυτό που δεν μπορούν να συγχωρέσουν στον Πούτιν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι είναι ότι διέψευσε την παντοδυναμία τους.
