Παρακαλείστε να διαβάσετε τα παρακάτω έχοντας υπόψη ότι προφανώς είναι πολύ δύσκολο να βγουν ασφαλή συμπεράσματα μέσα από την προπαγάνδα των δύο μαχόμενων πλευρών, της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.
Πρώτη παρατήρηση: Τον πόλεμο της προπαγάνδας τον έχει χάσει η Ρωσία σε σημείο εκμηδενισμού. Βέβαια, το γεγονός ότι τα σόσιαλ μίντια στις δυτικές χώρες δεν έχουν πλημμυρίσει από φιλορώσικη προπαγάνδα (εντελώς το αντίθετο), είναι μια ένδειξη, αν όχι απόδειξη, ότι τα «ρώσικα μποτ», οι υποτιθέμενοι ψεύτικοι αυτοματοποιημένοι λογαριασμοί που είχαν φτιάξει οι μυστικές υπηρεσίες του Πούτιν και οι οποίες λχ «επηρέασαν» τις αμερικάνικες εκλογές υπέρ του Τραμπ, ή «διασπείρουν» τα τελευταία χρόνια ψευδείς ειδήσεις στη Δύση, όλα αυτά ήταν απλώς ευτελής προπαγάνδα των Δυτικών. Τα πραγματικά μποτ στην περίπτωση αυτή είναι τα δυτικά μίντια και οι πλέον φιλοπόλεμες πολιτικές δυνάμεις στις δυτικές χώρες, κυριότερος εκπρόσωπος των οποίων είναι αυτή η θλιβερή για την ανθρώπινη κατάσταση πολιτική λάσπη που στις ΗΠΑ και αλλού περνιέται για αριστερά, το κόμμα των των Αμερικάνων Δημοκρατικών και των Βρετανών Εργατικών.
Ως προς το πεδίο των επιχειρήσεων τώρα, δεν ξέρουμε ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος επί του πεδίου των Ρώσων. Δηλαδή ξέρουμε ότι στρατηγικά θέλουν να σταματήσουν την επέκταση του ΝΑΤΟ σε χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία (όπως ήταν η υπόσχεση της Δύσης τη δεκαετία του ’90, θέση με την οποία οι Κινέζοι συμφωνούν), ώστε να μην έχουν πυραυλικά συστήματα στα σύνορά τους, λιγότερο από πέντε λεπτά από τη Μόσχα. Δεν το κατάφεραν με τις Βαλτικές Χώρες παλιότερα, αλλά τώρα νιώθουν πιο δυνατοί, ενώ η Ουκρανία έχει και κρίσιμα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά ως προς αγωγούς ενέργειας και τη σύνδεση Ευρώπης-Κίνας. Είναι υπαρξιακό ζήτημα για τη Ρωσία, όχι διαφορετικό από την κρίση της Κούβας το 1962, που επιλύθηκε όταν η ΕΣΣΔ απέσυρε τους πυρηνικούς πυραύλους της από το νησί του Κάστρο και οι ΗΠΑ απέσυραν τους δικούς τους από την Τουρκία. Να σημειωθεί ότι η απόσταση από τα τουρκικά σύνορα μέχρι τη Μόσχα είναι πάνω από 1000 χλμ, ενώ από τα ουκρανικά σύνορα τα μισά – και τότε οι πύραυλοι ήταν και πιο αργοί.
Αυτά όλα είναι σαφή, όμως δεν ξέρουμε ποιο είναι το τελικό σχέδιο για την Ουκρανία, τι θα ήθελαν να κάνουν οι Ρώσοι με αυτήν και με τους κατοίκους της. Η επίσημη γραμμή που με κάθε επισημότητα εξέφρασε ο Πούτιν, «αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστοποίηση», μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, και αυτές ανασφαλείς, λόγω των φειδωλών σχετικών ανακοινώσεων και της μακράς παράδοσης στην εξαπάτηση του εχθρού του ρώσικου στρατού, της маскировка (μασκιρόφκα=μασκάρεμα). Επίσης, το τι θέλουν να κάνουν θα εξαρτηθεί φυσικά και από την απάντηση του ΝΑΤΟ.
Με κάθε λοιπόν επιφύλαξη, τα δεδομένα που σήμερα, 9 Μαρτίου, φαίνεται να έχουμε είναι τα εξής:
Οι Ρώσοι δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται καθόλου για τη δυτική Ουκρανία. Οι επιχειρήσεις έχουν σαφείς στόχους στα ανατολικά (Ντονιέτσκ και Λουχάνσκ), στα νότια παράλια και φυσικά το Κίεβο. Σε αυτά τα τμήματα της Ουκρανίας, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να πούμε ότι από ότι φαίνεται ο πόλεμος έχει τελειώσει και κάθε παράτασή του είναι χωρίς νόημα, απλώς θα προκαλέσει περισσότερες απώλειες (και από τις δύο πλευρές). Οι Ρώσοι έχουν πραγματοποιήσει τουλάχιστον τρεις επιτυχημένους κυκλωτικούς ελιγμούς:
- γύρω από την Μαριούπολη, όπου τα κεντρικά του τάγματος Αζόφ, ενώ φαίνεται σαφώς να ετοιμάζονται και για την Οδησσό λίγο πιο δυτικά,
- στα δυτικά του Ντονιέτσκ, με τη πτώση του Ιζιούμ (όπου ήταν η βάση της επίλεκτης 81ης ταξιαρχίας του ουκρανικού στρατού) στις 5 Μαρτίου να σηματοδοτεί το κλείσιμο της τανάλιας από Βορρά και Νότο, η οποία θα εγκλωβίσει τα σημαντικότερα τμήματα των ουκρανικών ένοπλων δυνάμεων που έχουν μείνει επιχειρησιακά στον ανατολικό τομέα, και το Κίεβο.
Για την ώρα η ρώσικη κυριαρχία είναι καθαρή. Η έκταση που κατέχουν οι ρωσικές δυνάμεις μετά από λιγότερο από δύο εβδομάδες επιχειρήσεων ήδη είναι της τάξης της Μεγάλης Βρετανίας. Έχουν απόλυτη εναέρια κυριαρχία όπως αποδεικνύει η περιβόητη τεράστια πυκνή και αργή φάλαγγα μήκους δεκάδων χιλιομέτρων που κατέβαινε προς το Κίεβο, προφανώς προετοιμάζοντας την κατάληψή του: θα αρκούσαν λίγα καλοζυγισμένα χτυπήματα, όχι από αεροσκάφη, ακόμα και από τα περιβόητα τούρκικα drones, τα Bayraktar, για να προκαλέσουν στη φάλαγγα αυτή ασύμμετρα υψηλές ζημιές. Προφανώς δεν έγινε κάτι τέτοιο: οι Ρώσοι έκαναν επίδειξη δύναμης με την ανυπεράσπιστη φάλαγγα, σαν να έλεγαν «ελάτε να μας χτυπήσετε αν μπορείτε, έχουμε πλήρως καταστρέψει κάθε ουκρανικό εναέριο μέσο». Υπάρχουν στο διαδίκτυο βίντεο που δείχνουν εναέρια χτυπήματα των Ουκρανών κατά των Ρώσων: εάν είναι αληθινά, τότε ακόμα χειρότερα για τους Ουκρανούς, που δεν μπορούν να χτυπήσουν εκεί όπου μετράει…
Η ρωσική κυριαρχία δεν οφείλεται ούτε στον γιγαντιαίο στρατό του Πούτιν, ούτε στα «μυστικά υπερόπλα». Ως προς το πρώτο, ξέρουμε από τις αμερικανικές πηγές «πληροφόρησης» (που σε αυτόν τον τομέα έχουν κάθε λόγο να υπερβάλλουν) ότι το σύνολο των ρωσικών δυνάμεων εισβολής δεν είναι παραπάνω από 150.000 άνδρες, άπαντες επαγγελματίες. Οι ουκρανικές δυνάμεις, μόνο στα σύνορα με το Ντονιέτσκ ήταν της ίδιας δυναμικότητας, άρα δεν μιλάμε για εισβολή υπέρτερων αριθμητικά δυνάμεων. Επίσης, ως προς το δεύτερο, δηλ. τα όπλα, οι φήμες της τεχνολογικής ισχύος του ρώσικου στρατού είναι σοβαρά υπερτιμημένες: η βιομηχανία της Ρωσίας είναι πολύ πίσω στις παραγωγικές της δυνατότητες για να μπορεί να προμηθεύσει υπερόπλα. Περισσότερα παρακάτω.
Επομένως η προέλαση ως τώρα των Ρώσων πρέπει να οφείλεται πρώτον στην κακή κατάσταση του ουκρανικού στρατού και δεύτερον στο γεγονός ότι τα πιο αξιόμαχα τμήματά του βρίσκονται εντός αστικού ιστού και δεν έχουν ακόμα εμπλακεί. Η τεκμαιρόμενη κακή κατάσταση του στρατού οφείλεται προφανώς στην άθλια κατάσταση της ίδιας της χώρας.
Τι θα συμβεί από δω και πέρα; Η ως τώρα στάση των ρώσικων δυνάμεων εισβολής δείχνει ότι κάνουν προσπάθειες να αποφύγουν ζημιές σε υποδομές και σε έναν βαθμό σε ανθρώπινες ζωές μη μπαίνοντας στις πόλεις. Είναι ένα σαφές ενδεχόμενο, για την ώρα, ότι δεν σκοπεύουν σε κατοχή όλης της χώρας, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται να εισβάλουν καν στο δυτικό κομμάτι. Πιθανόν να θέλουν να περιοριστούν μόνο στα νότια παράλια και τις καθαυτό ρωσόφωνες επαρχίες στα ανατολικά: εξάλλου έχουν ήδη αναγνωρίσει τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» ως ανεξάρτητες χώρες. Σε αυτές σίγουρα δεν μπορούν να είναι δύναμη κατοχής, είναι θέμα σεβασμού του διεθνούς δικαίου…
Εάν όντως σκοπεύουν σε γρήγορη εκκαθάριση πολεμικού υλικού, αλλαγή πολιτικού προσωπικού και αποχώρηση, τότε θέλουν προφανώς να αφήσουν στο διάδοχο καθεστώς της χώρας το καθαρά αστυνομικό καθήκον της εκκαθάρισης των ναζιστικών συμμοριών, οι οποίες θα είναι πλέον στόχος της αστυνομίας. Αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να συμβεί αν η τρέχουσα κυβέρνηση της Ουκρανίας παραδινόταν και συμφωνούσε σε κάποια μορφή διαδοχής της. Δεν είναι αυτή τη στιγμή προφανές αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Εάν τελικά δεν υπάρξει συνθηκολόγηση, αυτό σημαίνει ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα πρέπει να ξεκινήσουν εκκαθαρίσεις μέσα στις πόλεις και πρώτα στο Κίεβο – κάτι που δεν γίνεται χωρίς μεγάλες απώλειες στρατιωτών και πραγματικές εκατόμβες αμάχων.
