Η αισιόδοξη είδηση του τελευταίου 24ώρου είναι ότι τόσο από ουκρανικής, όσο και από ρωσικής πλευράς διαφαίνεται μεγαλύτερη προσδοκία ως προς πτυχές μιας συμφωνίας ειρήνευσης και ειδικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με την ουδετερότητα της Ουκρανίας. Ένα μοντέλο Σουηδίας ή Αυστρίας φαίνεται ότι συζητείται, κάτι που αν συμβεί μόνο επωφελές θα είναι για τον ουκρανικό λαό. Ας κρατήσουμε μικρό καλάθι, ωστόσο.
Διότι, από την άλλη, τα απαισιόδοξα μηνύματα παραμένουν πολύ ισχυρά και δεν αφορούν μόνο την ένταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Κάτι τέτοιο άλλωστε συνηθίζεται δυστυχώς, πριν την υπογραφή μιας συνθήκης κατάπαυσης του πυρός ή και ειρήνευσης, προκειμένου να κατοχυρωθούν τα μεγαλύτερα δυνατά διπλωματικά και εδαφικά οφέλη.
Το ακόμα πιο σημαντικό, απαισιόδοξο νέο είναι η νέα (η πολλοστή) πρόσκληση προς έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο από μέλη του ΝΑΤΟ. Αναφερόμαστε στην πολωνική πρόταση για «ειρηνευτικό» εκστρατευτικό σώμα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με τη δήλωση του Βρετανού υπουργού Άμυνας ότι πρέπει κάποιος (προφανώς οι Δυτικοί και το ΝΑΤΟ) να σταματήσει τον Πούτιν, με κάθε κόστος.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο διατεθειμένοι είναι οι Πολωνοί να μετατρέψουν πρώτα απ’ όλα τη δική τους πατρίδα σε κρανίου τόπο, προκειμένου να χτυπήσουν τη Ρωσία. Οι παλιές έχθρες, όχι μόνο δεν έσβησαν ποτέ στην Ευρώπη, αλλά αντιθέτως επανέρχονται σε πλήρη ένταση και διεκδικούν ή και απαιτούν την πρόκληση ενός παγκοσμίου πολέμου.
Μέσα σε μόλις είκοσι μέρες πολέμου έχουμε ακούσει τα εξής σχέδια πρόκλησης μιας γενικευμένης σύρραξης – και όλα από την Δύση: ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στην Ουκρανία, αποστολή μαχητικών αεροσκαφών, απαγόρευση χρήσης στρατηγικών θαλασσίων οδών από ρωσικά πλοία, «ειρηνευτικό», εκστρατευτικό σώμα του ΝΑΤΟ. Και επιπλέον έχει υπονοηθεί η πιθανή εμπλοκή του ΝΑΤΟ, εφόσον καταγγελθεί η χρήση χημικών όπλων στην Ουκρανία.
Η παραγωγή σεναρίων πολέμου είναι εντυπωσιακή. Το ερώτημα είναι γιατί, αν ο ουκρανικός στρατός τα πηγαίνει τόσο καλά, ώστε (κατά τους Ουκρανούς) να έχει εξοντώσει ήδη το 40% του ρωσικού εκστρατευτικού σώματος, γιατί, αν η ρωσική οικονομία καταρρέει και αν η δημοφιλία του Πούτιν, όπως διακηρύσσουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, κατακρημνίζεται, «καίγονται» τόσο πολύ, δυνάμεις μέσα στο ΝΑΤΟ και μέσα στην Ουάσιγκτον να προκαλέσουν μεγαλύτερο πόλεμο.
Οι προφανείς απαντήσεις είναι δύο: πρώτον, ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις (ή όσοι πολεμούν από αυτές) και οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας δεν τα πηγαίνουν τόσο καλά, όσο η δυτική προπαγάνδα υποστηρίζει. Η ρωσική προέλαση φαίνεται βάσει των δυτικών μέσων ενημέρωσης να είναι αργή σε ό,τι αφορά την κατάληψη μεγάλων πόλεων στις οποίες έχουν οχυρωθεί κάποιες, προφανώς ισχυρές, μονάδες των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Ξεχνούμε βεβαίως ότι αντίστοιχες στρατιωτικές επιχειρήσεις και από τον στρατό των ΗΠΑ έχουν κρατήσει ακόμα και μήνες. Παραλείπουμε να σημειώσουμε επίσης ότι έχει καταληφθεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της ουκρανικής επικράτειας, ενώ και η τυχόν πτώση της Μαριούπολης, θα αποτελέσει σημείο καμπής. Από εκεί και πέρα, οι Ρώσοι θα καταστρέψουν τις εναπομείνασες βασικές στρατιωτικές υποδομές της Ουκρανίας και με τον άλφα ή βήτα τρόπο, δεν θα αποχωρήσουν από τα εδάφη τα οποία θα καταλάβουν – είτε άμεσα, είτε εγκαθιστώντας φιλορωσικές αρχές. Όσους επαίνους κοινώς και αν δεχτεί ο ουκρανικός στρατός και ο πρόεδρος Ζελένσκι, η μίζερη πραγματικότητα είναι ότι αυτήν την στιγμή ηττάται και ότι όλα δείχνουν σήμερα, πως αυτή θα είναι και η τελική κατάληξη. Όπως δε, με πικρό τρόπο μάθαμε στην Κύπρο, ό,τι και αν γίνει μετά την ήττα στο πεδίο, το αποτέλεσμα του πολέμου επικαθορίζει την όποια πολιτική διευθέτηση.
Η ήττα της Δύσης στην Ουκρανία, όμως, όταν γίνει κατανοητή θα αποτελέσει γιγαντιαίο σοκ. Ο πρόεδρος Μπάιντεν θα πρέπει να εξηγήσει πώς σε ένα χρόνο και κάτι από την εκλογή του, πρόλαβε να χρεωθεί δύο χαμένους πολέμους – τον πρώτο, στο Αφγανιστάν μόνο εν μέρει και τον δεύτερο στην Ουκρανία συνολικά.
Ακόμα χειρότερα, η λήξη του πολέμου και μια τυχόν υπογραφή ειρήνης θα θέσει το ερώτημα, γιατί να συνεχίζονται οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κρατούν την ανάσα τους για τις οικονομικές επιπτώσεις από τις κυρώσεις εις βάρος της Ρωσίας, στο όνομα της υποστήριξης της Ουκρανίας. Αν η τελευταία συνθηκολογήσει, δεν υπάρχει καμιά λογική στην εξακολούθηση των κυρώσεων. Μόνο που τότε, η Ρωσία θα έχει το πάνω χέρι. Δεν έχει κανέναν λόγο να εμπιστευθεί ξανά τους Δυτικούς. Αντιθέτως, η σχέση της με την Κίνα και με το Ιράν βγαίνει πιο ενισχυμένη. Την ώρα που η δυτική Ουκρανία θα ξαναχτίζεται από τους δυτικούς και η ανατολική από τους Κινέζους και από τους Ρώσους, ο οικονομικός πόλεμος -έστω εν μέρει- θα εξακολουθήσει να μαίνεται κατά της Δύσης. Η αποδολαριοποίηση δε, θα επιταχυνθεί και οι ΗΠΑ θα βρεθούν στην ανάγκη είτε να προστρέξουν στους σημερινούς εχθρούς τους, δηλαδή στην Ρωσία και στην Κίνα, όπως έκαναν με τον Μαδούρο, για να βρουν ένα modus vivendi, είτε να αποπειραθούν να τους επιβάλλουν δια της βίας την κυριαρχία τους.
Δεύτερον και σε συνέχεια των παραπάνω, η ήττα της Δύσης στην Ουκρανία θα επιταχύνει τη φθορά των ΗΠΑ σε παγκόσμια κλίμακα. Οι νεοσυντηρητικοί θα επιδιώξουν να πάρουν τον έλεγχο στην Ουάσιγκτον, διεκδικώντας μια ρεβάνς και την αποκατάσταση του γοήτρου και της ικανότητας επιβολής των ΗΠΑ. Θα πρέπει να βρουν ένα ευνοϊκό για τις τελευταίες, πεδίο αντιπαράθεσης με την Ρωσία και με την Κίνα. Μόνο που μετά το παράδειγμα της Ουκρανίας δεν θα βρίσκονται εύκολα χρήσιμοι ηλίθιοι. Κανείς δεν θα θέλει να κάνει την δουλειά των Αμερικανών, προκειμένου να εισπράξει κροκοδείλια δάκρυα συμπάθειας από περσόνες της κοινωνίας του θεάματος και όπλα για κάθε διαταραγμένο, νεοναζιστή, ισλαμιστή ή απλώς τυχοδιώκτη που θεωρεί τον πόλεμο παιδική χαρά. Οι εσωτερικές πολιτικές επιπτώσεις στις ΗΠΑ θα οξυνθούν. Το αδιέξοδο είναι τόσο μεγάλο, ώστε κάποια «διεστραμμένα» μυαλά, σκέφτονται να αναστήσουν ως υποψήφια για την προεδρία μέχρι και την Χίλαρι Κλίντον.
Επομένως, ωριμάζει η σκέψη ότι προφανώς είναι πιο αποτελεσματικό, ό,τι είναι να γίνει, να γίνει άμεσα. Τώρα. Αξιοποιώντας την συστράτευση της Δύσης και τον ευρισκόμενο σε εξέλιξη πόλεμο, προκειμένου εν μέσω πολέμου, υπό το βάρος της ΝΑΤΟϊκής εμπλοκής, ο Πούτιν είτε να κάνει πίσω (μην τολμώντας μια πυρηνική αντιπαράθεση), είτε να εκδιωχθεί πραξικοπηματικώς από την προεδρία. Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν αν η ουκρανική ηγεσία έχει στοιχειωδώς αποφασίσει να σκεφτεί έστω και λίγο, «ουκρανοκεντρικώς» ή παραμένει πλήρως εξαρτημένη από τα γεράκια της Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ δεν αντέχουν εύκολα μια συμφωνία ειρήνης με τη Ρωσία έστω εν μέρει νικήτρια στην Ουκρανία – πολύ περισσότερο, ολοκληρωτικά νικήτρια. Οι Ουκρανοί την αντέχουν. Κάτι μας λέει ότι μέσα στην Ουκρανία, δυστυχώς, θα υπερισχύσουν οι μη-αντοχές των ΗΠΑ και όχι τα συμφέροντα του ουκρανικού λαού.
