Το Παλαιστινιακό δεν είναι της «μόδας» σε ό,τι αφορά την σύγχρονη διεθνή πολιτική σκηνή που ζει εδώ και βδομάδες στη σκιά των εξελίξεων του πολέμου στην Ουκρανία. Ωστόσο, το παλαιστινιακό ζήτημα και ο αγώνας του λαού του για ανεξαρτησία και ελεύθερη πατρίδα μπορεί να περάσει μέσα από ένα περιοδικό μόδας έστω και «ξώφαλτσα» ή από «σπόντα».
Το τεύχος Απριλίου του γνωστού περιοδικού μόδας Vogue έχει πρωτοσέλιδο μία πολυσέλιδη συνέντευξη με την γνωστή Παλαιστίνια σούπερ-μόντελ, Μπέλα Χαντίντ.
Ξεκινά με μία αναφορά στην αρχαία θηλυκή αιγυπτιακή θεότητα Σεκχμέτ που φιγουράρει στο κινητό της Μπέλα Χαντίντ σαν αρχαίο σύμβολο του αγώνα των θετικών και αρνητικών στοιχείων του σύμπαντος, της ζωής και του θανάτου, του σταθερού και του αμετάβλητου, του αιώνιου, της καθολικής τάξης και της αρμονίας του ουρανού και της Γης. Η Σεκχέτ λοιπόν θεωρούνταν από τους αρχαίους Αιγύπτιους θεματοφύλακας του κόσμου ενάντια στο κακό και απεικονίζεται συχνά ως φύλακας του σπιτιού που είναι ήρεμη και ήσυχη αλλά αν χρειαστεί γίνεται άγρια σαν οργισμένο λιοντάρι.
Ο συμβολισμός είναι εύλογος και παραπέμπει σε αυτό που θεωρεί η 25χρονη Μπέλα Χαντίντ πως είναι ή που θα ήθελε να είναι.
Όμως δεν στέκεται εκεί. Μετά από μία γλαφυρή περιγραφή για το μεγάλο και φωτεινό διαμέρισμα της Χαντίντ στο Μανχάταν, τους φίλους, τη μόδα, τη ζωή της, το άγχος, τις ψυχικές διαταραχές, τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με την μεγαλύτερη αδελφή της Gigi , η συζήτηση ξαναπερνά στην αρχαία Σεκχμέτ και στην παλαιστινιακή καταγωγή της.
Η δημοσιογράφος της θυμίζει τις αναρτήσεις με βίντεο που έκανε πέρσι τον Μάιο η Μπέλα Χαντίντ από διαδηλώσεις στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης κατά των βομβαρδισμών του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και τις συνήθεις κατηγορίες περί «αντισημιτισμού» και περί «κατάργησης του εβραϊκού κράτους» που της πρόσαψαν οι ισραηλινές αρχές.
«Οι κατηγορίες αυτές με πλήγωσαν βαθιά. Σέβομαι πραγματικά τον Ιουδαϊσμό και πιστεύω πως είναι μία όμορφη θρησκεία. Όμως εδώ πρόκειται για ένα κυβερνητικό σύστημα που καταπιέζει έναν λαό. Μετά από ό,τι συνέβη πέρασα πολλές μέρες βυθισμένη στις σκέψεις μου προσπαθώντας να καταλάβω. Και πάντα ένιωθα πως θα ήμουν καταδικασμένη, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Δεν θα ήθελα ποτέ κανείς να μην έχει ένα μέρος που να το αποκαλεί πατρίδα. Έτσι νιώθω πως και οι Παλαιστίνιοι αξίζουν αυτό το πράγμα: Μία πατρίδα».
