Κάθε μέρα που περνάει, το διακύβευμα της ουκρανικής κρίσης γίνεται όλο και πιο μεγάλο και κατά συνέπεια εντείνονται και οι συγκρούσεις ανάμεσα στους οπαδούς της γραμμής «αλλαγής καθεστώτος» στη Ρωσία και «πολέμου δεκαετιών Δημοκρατίας κατά Απολυταρχισμού» και όσων, μέσα στο ίδιο το δυτικό κατεστημένο, επιχειρούν κάπως να φρενάρουν τις εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις. Συγκρούσεις που δεν είναι μεν ανοιχτές, τις αντιλαμβανόμαστε όμως παρακολουθώντας στενά τα «θραύσματα» που παράγουν.
Τυχόν διακοπή της παροχής ρωσικού φυσικού αερίου (εξαιτίας της αλλαγής τρόπου πληρωμής), για παράδειγμα, θα σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν θα έχει καύσιμα για τη βιομηχανία, τις μεταφορές και τη θέρμανσή της. Το σοκ θα είναι παγκόσμιο.
Φαίνεται ότι η προοπτική μιας ενδεχόμενης συμφωνίας, που προέκυψε από τις συζητήσεις Ρωσίας και Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη, δεν πολυάρεσε στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν (στη γραμμή, όπως και η υφυπουργός του Βικτόρια Νούλαντ, των τυχοδιωκτών ιεράκων), που έσπευσε με δηλώσεις του να αμφισβητήσει τη σοβαρότητα των ρωσικών προθέσεων. Από την πλευρά του, ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον έσπευσε, ίσως φοβούμενος ότι μπορεί να σπάσει το ευρωπαϊκό μέτωπο, να τονίσει ότι δεν αρκεί μία κατάπαυση του πυρός για να αρθούν οι κυρώσεις. Αντίθετα, οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, σε τελείως άλλη γραμμή, επιβεβαίωσαν ότι όντως γίνεται αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την περιοχή του Κιέβου, όπως είχε ανακοινώσει η Μόσχα.
Όλα δείχνουν ότι το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας και, ίσως, ο αρχηγός της CIA ανήκουν σε αυτούς που προσπαθούν να φρενάρουν την κλιμάκωση. Άλλωστε οι μεν στρατιωτικοί είναι από τους ελάχιστους που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει πυρηνικός πόλεμος, ο δε Ουίλιαμ Μπερνς, είναι ένας από τους ελάχιστους δυτικούς παράγοντες που κάπως καταλαβαίνουν πως νοιώθουν και σκέπτονται οι Ρώσοι. Και πρόσφατα άλλωστε το υπουργείο Άμυνας παρεμβλήθηκε και άναψε με δημόσια δήλωσή του «κόκκινο» στον Μπλίνκεν, που ήθελε μεταφορά πολωνικών μαχητικών Mig-29 στην Ουκρανία. Αλλά η σύγκρουση είναι διαρκής.
Και ο Μπάιντεν ανήκει σε αυτή την ομάδα, όσων δηλαδή κάτι καταλαβαίνουν από Ρωσία και στρατηγική σταθερότητα, αν υποθέσουμε ότι θυμάται τι έλεγε και τι έγραφε στο παρελθόν, αλλά ακόμα και στη Γενεύη το καλοκαίρι. Μόνο που μοιάζει να μετατοπίστηκε ριζικά σε θέση αρχι-ιέρακα τώρα. Είναι ενδιαφέρον ότι ταυτόχρονα πολλαπλασιάστηκαν τα δημοσιεύματα για τις δραστηριότητες του γιου του. Όπως μας λέει βαθύς γνώστης της αμερικανικής πολιτικής, είναι συνήθης μέθοδος του βαθέος κράτους (της Αυτοκρατορίας, όχι στενά των ΗΠΑ) να εκβιάζει τους προέδρους. Το έκανε δύο φορές με τον Τζόνσον για να κλιμακώσει στο Βιετνάμ, το έκανε επίσης με τον Κλίντον διά της Λεβίνσκι.
Οι δηλώσεις πάντως του Μπάιντεν στη Βαρσοβία περί «χασάπη» Πούτιν που πρέπει να παύσει να κυβερνάει τη Ρωσία, προκάλεσαν την αυστηρή επιτίμηση ενός πολύ κεντρικού προσώπου του αμερικανικού κατεστημένου, του Ρίτσαρντ Χάας, προέδρου του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR). Ο Χάας είναι από τους πολύ λίγους που έχουν υποστηρίξει ότι έκλεισε το παράθυρο μιας αμερικανικής παντοδυναμίας και η Ουάσινγκτον πρέπει τώρα να προσαρμοστεί στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο (μια ιδέα προς την οποία κινήθηκε και ο Μπρεζίνσκι, στα τελευταία γραπτά του πριν πεθάνει), αλλά η οποία δεν φαίνεται να ενθουσιάζει ένα φανατικό και «αυτοαναφορικό» δυτικό προσωπικό.
Όμως, μια άλλη αποστροφή του Αμερικανού προέδρου στη Βαρσοβία, ίσως ακόμα πιο σημαντική, διέλαθε της προσοχής, δηλαδή η δέσμευση του κ. Μπάιντεν, για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών, σε «δεκαετίες πολέμου»! «Πρέπει να δεσμευτούμε τώρα σε αυτή την μακροχρόνια μάχη (της Δημοκρατίας κατά του αυταρχισμού). Πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι τώρα και αύριο και μεθαύριο και στα χρόνια και στις δεκαετίες που έρχονται». Ο Μπάιντεν φάνηκε με την τοποθέτησή του να υιοθετεί κατά της Ρωσίας (αλλά εμμέσως πλην σαφώς και της Κίνας) μια φρασεολογία που είχε κάποτε χρησιμοποιήσει ο υιός Μπους για να εξαγγείλει τον εικοσαετή πόλεμο κατά της τρομοκρατίας (κατά του Ισλάμ, στην πραγματικότητα).
Όχι μόνο αλλαγή καθεστώτος κατά της Ρωσίας, αλλά και ουσιαστική κήρυξη sui generis παγκοσμίου πολέμου εναντίον της. (Sui generis, επειδή προβλέπονται τα πάντα, εκτός από μετωπική αντιπαράθεση ΝΑΤΟϊκών και ρωσικών στρατευμάτων, που θα οδηγούσε πιθανότατα σε παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο και εξολόθρευση όλης της ανθρωπότητας. Τα περί τακτικών πυρηνικών όπλων, άλλωστε, είναι ανοησίες. Δεν υπάρχουν τακτικά πυρηνικά όπλα: και το πιο μικρό είναι στρατηγικό από την άποψη των συνεπειών του).
Με τις «γκάφες» άλλωστε (αν είναι τέτοιες) του Μπάιντεν στην Πολωνία, απεκαλύφθη επίσης και κάτι άλλο: ότι οι Αμερικανοί εκπαιδεύουν στο έδαφός της τον ουκρανικό στρατό.
Δεν είναι μόνο οι διαμάχες των πολιτικών ιθυνόντων. Πίσω τους είναι και οι διαμάχες στην ίδια την αριστοκρατία του παγκόσμιου Χρήματος. Πρόσφατα, ο επικεφαλής μιας «οικονομικής υπερδύναμης», όπως είναι η Blackrock, προειδοποίησε με δηλώσεις του ότι, όπως πάει το πράγμα, θα μας τελειώσει η παγκοσμιοποίηση. Ουδόλως ενδιαφέρει όμως αυτό τον Τζωρτζ Σόρος που κάλεσε σε ανατροπή και του Πούτιν και του Σι.
Η διαμάχη Blackrock και Σόρος δεν εκδηλώνεται για πρώτη φορά. Τσακώθηκαν με αφορμή και μια πολύ μεγάλη πρόσφατη επένδυση της πρώτης στην Κίνα. Η μία τάση εξακολουθεί, κατά τα φαινόμενα, να αποβλέπει στην ανατροπή του κινεζικού καθεστώτος εκ των έσω, η άλλη ελπίζει ότι θα το ανατρέψει με εξωτερική επίθεση.
Με τούτα και με κείνα, ποτέ στην ιστορία της η ανθρωπότητα δεν αντιμετώπιζε τόσο μεγάλους κινδύνους παντός είδους, αλλά και ποτέ η Ευρώπη, οι πολιτικοί της, η αριστερά της, οι οικολόγοι, οι διανοούμενοί της δεν είχαν τόσο λίγα να πούνε. Ας ελπίσουμε οι καταστροφές που έρχονται να μας ξυπνήσουν, χωρίς να μας καταστρέψουν κατά τρόπο μη επανορθώσιμο.
