Όταν κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα φρικιαστικό βίντεο έξι λεπτών με Ουκρανούς στρατιώτες να πυροβολούν και να βασανίζουν δεμένους Ρώσους στρατιώτες, εξοργίσμένοι άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αλλού συνέκριναν αυτή τη βάρβαρη συμπεριφορά με αυτή του Νταές.
Σε μια σπάνια παραδοχή της ηθικής ευθύνης, ο Ολέξαι Αρστόβιτς, σύμβουλος του Ουκρανού προέδρου, υπενθύμισε γρήγορα στους Ουκρανούς μαχητές την ευθύνη τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. «Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλες τις στρατιωτικές, πολιτικές και αμυντικές δυνάμεις μας, για άλλη μια φορά, ότι η κακοποίηση κρατουμένων είναι έγκλημα πολέμου που δεν έχει αμνηστία βάσει του στρατιωτικού νόμου και δεν έχει παραγραφή», είπε, υποστηρίζοντας ότι «είμαστε ευρωπαϊκός στρατός», λες και το τελευταίο είναι συνώνυμο της πολιτισμένης συμπεριφοράς.
Ακόμη και αυτή η υποτιθέμενη ανάληψη ευθύνης μετέφερε λεπτό ρατσισμό, σαν να υποδηλώνει ότι οι μη Δυτικοί και οι μη Ευρωπαίοι μπορεί να ασκούν τέτοια φρικτή και δειλή βία, αλλά σίγουρα όχι οι πιο ορθολογικοί, ανθρωπιστές και πνευματικά ανώτεροι Ευρωπαίοι.
Το σχόλιο, αν και λιγότερο προφανές, μας θυμίζει το ρατσιστικό σχόλιο του ξένου ανταποκριτή του CBS News Τσάρλι Ντ’Αγκάτα στις 26 Φεβρουαρίου, όταν συνέκρινε ξεδιάντροπα πόλεις της Μέσης Ανατολής με την ουκρανική πρωτεύουσα, το Κίεβο, δηλώνοντας: «Σε αντίθεση με το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, (… ) αυτή είναι μια σχετικά πολιτισμένη, σχετικά ευρωπαϊκή πόλη.
Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας υπήρξε χώρος για ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές, άλλα ρητά και προφανή, άλλα σιωπηρά και έμμεσα. Ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Κιρίλ Πέτκοφ, ωστόσο, δεν μάσησε τα λόγια του όταν, τον περασμένο Φεβρουάριο, αναφέρθηκε στο θέμα των Ουκρανών προσφύγων. Η Ευρώπη μπορεί να επωφεληθεί από τους Ουκρανούς πρόσφυγες, είπε, γιατί: “Αυτοί οι άνθρωποι είναι Ευρωπαίοι. (…) Αυτοί οι άνθρωποι είναι έξυπνοι, είναι μορφωμένοι άνθρωποι. Αυτό δεν είναι το προσφυγικό κύμα στο οποίο έχουμε συνηθίσει, άνθρωποι για των οποίων την ταυτότητα δεν ήμασταν σίγουροι, άνθρωποι με σκοτεινό παρελθόν, που θα μπορούσαν να ήταν ακόμη και τρομοκράτες».
Ένα από τα πολλά άλλα ενδεικτικά επεισόδια που αναδεικνύουν τον δυτικό ρατσισμό, αλλά και τη συνεχιζόμενη άρνηση της ζοφερής του πραγματικότητας, ήταν μια συνέντευξη που έκανε η ιταλική εφημερίδα La Repubblica με τον ουκρανικό διοικητή του τάγματος Αζόφ Ντμίτρο Κουχαρτσούκ. Η πολιτοφυλακή του τελευταίου είναι γνωστή για την ακροδεξιά πολιτική, τον καθαρό ρατσισμό και τις φρικτές πράξεις βίας. Ωστόσο, η εφημερίδα περιέγραψε τον Κουχαρτσούκ ως εξής: “Το είδος του μαχητή που δεν περιμένεις. Διαβάζει Καντ και δεν χρησιμοποιεί μόνο το μπαζούκα του”. Αν δεν είναι αυτός ο ίδιος ο ορισμός της άρνησης, τότε ποιος είναι;
Τούτου λεχθέντος, οι περήφανοι Ευρωπαίοι φίλοι μας πρέπει να είναι προσεκτικοί προτού αντικαταστήσουν τη λέξη «Ευρωπαίος» με τον «πολιτισμό» και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν πρέπει να ξεχνούν το παρελθόν τους ή να ξαναγράφουν την ιστορία τους γιατί, τελικά, η φυλετική σκλαβιά είναι ευρωπαϊκή και δυτική επωνυμία. Το δουλεμπόριο, ως αποτέλεσμα του οποίου εκατομμύρια σκλάβοι μεταφέρθηκαν από την Αφρική κατά τη διάρκεια τεσσάρων αιώνων, ήταν ουσιαστικά ευρωπαϊκό. Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Βιρτζίνια, 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι: «Πέθαναν στο μεσαίο πέρασμα του διατλαντικού δουλεμπορίου». Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό πολύ υψηλότερα.
Η αποικιοκρατία είναι μια άλλη ευρωπαϊκή ποιότητα. Ξεκινώντας τον 15ο αιώνα και για αιώνες στη συνέχεια, η αποικιοκρατία κατέστρεψε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Σε αντίθεση με το δουλεμπόριο, η αποικιοκρατία υποδούλωσε ολόκληρους λαούς και μοίρασε ολόκληρες ηπείρους, όπως η Αφρική, ανάμεσα σε ευρωπαϊκές σφαίρες επιρροής.
Το έθνος του Κονγκό ανήκε κυριολεκτικά σε ένα άτομο, τον Βέλγο Βασιλιά Λεοπόλδο Β’. Η Ινδία ουσιαστικά ελεγχόταν και αποικίστηκε από τη Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και, αργότερα, από τη βρετανική κυβέρνηση. Η μοίρα της Νότιας Αμερικής καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα επιβληθέντα από τις ΗΠΑ Δόγματα Μονρόε του 1823. Για σχεδόν 200 χρόνια, αυτή η ήπειρος πλήρωσε –και συνεχίζει να πληρώνει– το εξαιρετικά βαρύ τίμημα της αμερικανικής αποικιοκρατίας και νεοαποικιοκρατίας. Κανένας αριθμός δεν μπορεί να εκφράσει την καταστροφή και τον αριθμό των νεκρών που προκάλεσε η δυτικοευρωπαϊκή αποικιοκρατία στον υπόλοιπο κόσμο, απλώς και μόνο επειδή τα θύματα εξακολουθούν να καταμετρώνται. Αλλά για λόγους απεικόνισης, σύμφωνα με τον Αμερικανό ιστορικό Άνταμ Χοτσάιλντ, δέκα εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν μόνο στο Κονγκό μεταξύ 1885 και 1908.
Και πώς μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ο Α’ και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι επίσης εξ ολοκλήρου ευρωπαϊκοί; Και οι δύο πόλεμοι άφησαν πίσω τους περίπου 40 εκατομμύρια και 75 εκατομμύρια νεκρούς αντίστοιχα (άλλες εκτιμήσεις είναι σημαντικά υψηλότερες). Η φρικαλεότητα αυτών των ευρωπαϊκών πολέμων μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν, επίσης, από Ευρωπαίους, σε ολόκληρο τον Νότο για εκατοντάδες χρόνια πριν.
Λίγους μήνες μετά τη σύσταση του Οργανισμού της Συμφωνίας του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ) το 1949, οι πρόθυμοι δυτικοί εταίροι έσπευσαν να κάνουν επίδειξη δύναμης στην Κορέα το 1950, υποκινώντας έναν πόλεμο που κράτησε τρία χρόνια, με αποτέλεσμα τον θάνατο σχεδόν πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο πόλεμος της Κορέας, όπως και πολλές άλλες συγκρούσεις που υποκινήθηκαν από το ΝΑΤΟ, παραμένει μέχρι σήμερα μια ανοιχτή πληγή.
Ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται, από τους επαίσχυντους πολέμους του οπίου στην Κίνα, ξεκινώντας το 1839, στους πυρηνικούς βομβαρδισμούς της Ιαπωνίας το 1945, στην καταστροφή του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης το 1954, 1959 και 1970, αντίστοιχα, μέχρι την πολιτική ανάμειξη, τις στρατιωτικές επεμβάσεις και αλλαγές καθεστώτων σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Είναι όλα έργο της Δύσης, των ΗΠΑ και των πάντα πρόθυμων «ευρωπαίων εταίρων» τους, και όλα γίνονται στο όνομα της διάδοσης της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αν δεν ήταν οι Ευρωπαίοι, η Παλαιστίνη θα είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της πριν από δεκαετίες και ο λαός της, συμπεριλαμβανομένου αυτού του συγγραφέα, δεν θα είχε γίνει πρόσφυγας, που υποφέρει κάτω από τον ζυγό του Σιωνιστικού Ισραήλ. Αν δεν ήταν οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι, το Ιράκ θα είχε παραμείνει μια κυρίαρχη χώρα, εκατομμύρια ζωές θα είχαν σωθεί σε έναν από τους αρχαιότερους πολιτισμούς του κόσμου και το Αφγανιστάν δεν θα είχε υποστεί αυτή την ανείπωτη κακουχία. Ακόμη και αν οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι φίλοι τους τελικά υποχώρησαν και έφυγαν από το Αφγανιστάν πέρυσι, συνεχίζουν να κρατούν όμηρο τη χώρα εμποδίζοντας την απελευθέρωση των κεφαλαίων της, οδηγώντας σε πραγματική πείνα μεταξύ των ανθρώπων της κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας.
Προτού λοιπόν καυχηθούν για τις αρετές της Ευρώπης και την υποτίμηση όλων των άλλων, οι Αρέστοβιτς, Ντ’Αγκάτα Πέτκοφ και οι όμοιοι τους θα πρέπει να ρίξουν μια ματιά στον καθρέφτη και να αναθεωρήσουν την ατεκμηρίωτη εθνοκεντρική τους άποψη για τον κόσμο και την ιστορία. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος αξίζει να καυχιέται, είναι αυτά τα αποικισμένα έθνη που αντιστάθηκαν στην αποικιοκρατία, οι σκλαβωμένοι λαοί που πολέμησαν για την ελευθερία τους και τα καταπιεσμένα έθνη που αντιστάθηκαν στους ευρωπαίους καταπιεστές τους, παρά τον πόνο και τα βάσανα που συνεπάγονταν τέτοιοι αγώνες.
Δυστυχώς, για την Ευρώπη, ωστόσο, αντί να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας ως ευκαιρία να προβληματιστεί για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, όποιο κι αν είναι αυτό, τον χρησιμοποιεί ως ευκαιρία προς εκμετάλλευση ενάντια στα ίδια τα θύματα της Ευρώπης παντού. Για άλλη μια φορά, πολύτιμα μαθήματα δεν έχουν διδαχθεί.
Πηγή: Middle East Monitor
