Η φράση «Προστασία της συνδικαλιστικής δράσης» που υιοθέτησε η κυβέρνηση προκειμένου να αποτυπώσει το πνεύμα των διατάξεων της για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, έχει διττή έννοια, όπως η φράση του ανεπανάληπτου Άντονι Χόπκινς ως κανίβαλου δρ. Λέκτερ: “I`ll have a friend for dinner” («Θα έχω έναν φίλο για δείπνο»).
Ενώ εκκρεμεί η εκδίκαση της προσφυγής ως προς τη συνταγματικότητα των επίμαχων διατάξεων του «απεργοκτόνου» -όπως έχει χαρακτηριστεί από συνδικαλιστές- νόμου Χατζηδάκη για τα εργασιακά, η κυβέρνηση παίζει το πιο κρίσιμο πολιτικό χαρτί της απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, μετατρέποντας σε μπρα ντε φερ τη σημερινή 24ωρη απεργία των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ.
Με συνοπτικές διαδικασίες, η Διοίκηση του Οργανισμού, προσέφυγε στην Δικαιοσύνη πετυχαίνοντας να κηρυχθεί παράνομη η κινητοποίηση από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών.
Η ΑΔΕΔΥ έχοντας προνοήσει, κάλυψε συνδικαλιστικά τους εργαζόμενους στον ΟΑΕΔ, οι οποίοι αντιδρούν για το νομοσχέδιο αναμόρφωσης (μάλλον παραμόρφωσης) της λειτουργίας του ΟΑΕΔ, κηρύσσοντας εκείνη απεργία.
Το στοίχημα για την κυβέρνηση είναι μεγάλο, καθώς δοκιμάζεται στην πράξη ο νόμος Χατζηδάκη, από τον ίδιο τον εμπνευστή του, σε φορέα ο οποίος βρίσκεται υπό την εποπτεία του…
Η Διοίκηση του ΟΑΕΔ, με ανακοίνωσή της, κάλεσε τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν χαρακτηρίζοντας παράνομη και την απεργία της ΑΔΕΔΥ (!) και επισημαίνοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει «να συμπράξουν σε μια παρανομία».
Μάλιστα, στην αρχική προσφυγή της, η Διοίκηση του Οργανισμού, όχι μόνο ζήτησε να κηρυχθεί παράνομη η κινητοποίηση, αλλά και να λάβει αποζημίωση 10.000 ευρώ από την Ομοσπονδία Εργαζομένων του ΟΑΕΔ και επιπλέον 5.000 ευρώ από κάθε νόμιμο εκπρόσωπο, δηλαδή από τον Πρόεδρο και το διοικητικό συμβούλιο, σε περίπτωση που επιμείνουν στην κινητοποίηση (τεράστια η ψυχική οδύνη της διοίκησης).
Οι εργαζόμενοι, δηλώνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην κινητοποίηση και σε συγκέντρωση στις 11 το πρωί έξω από τα κεντρικά γραφεία του Οργανισμού, στον Άλιμο, ενώ ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ κατηγόρησαν την κυβέρνηση για προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων, ξεκαθαρίζοντας ότι «δεν θα περάσει».
Έτσι, λοιπόν, το πρώτο μεγάλο «κρας τεστ» του νόμου Χατζηδάκη, θα γίνει σήμερα στην… πίστα του Αλίμου.
Το πρόβλημα είναι ότι με το νόμο αυτό, η χώρα μετατρέπεται σε ένα «απεργοδικείο».
Κάθε φορά που οι εργαζόμενοι θα αντιδρούν, είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα, πρώτιστο μέλημά τους δεν θα είναι η παρουσίαση των εργασιακών αιτημάτων αλλά των νομικών επιχειρημάτων ενώπιον του δικαστηρίου, όπου θα σύρονται από ιδιώτες και Δημόσιο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο -κατά τα άλλα… προστατευτικός για τους εργαζόμενους- νόμος, προβλέπει ότι:
- Για την κήρυξη «νόμιμης απεργίας», απαιτείται έγγραφη προειδοποίηση της εργοδοσίας για την ημέρα και ώρα έναρξης, τη διάρκεια και τη μορφή της απεργίας, τα αιτήματα και τους λόγους που τα θεμελιώνουν.
- Τουλάχιστον 24ωρη προειδοποίηση, 4ημερη για τις επιχειρήσεις δημοσίου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας.
- Απαγορεύεται η «παρεμπόδιση εργαζομένων που επιθυμούν να εργασθούν κατά τη διάρκεια της απεργίας», ενώ όσοι «παρεμποδίζουν» θα διώκονται ποινικά και θα διακόπτεται η κινητοποίηση.
- Αν μια κινητοποίηση κριθεί παράνομη, τότε δεν μπορεί να επαναπροκηρυχθεί με τα ίδια αιτήματα ακόμη και από συνδικαλιστικό φορέα υψηλότερης βαθμίδας.
- Υποχρεωτική η ηλεκτρονική ψηφοφορία για απεργία
- Υποχρεωτική η ηλεκτρονική καταγραφή της οργάνωσης και των μελών της σε ηλεκτρονικό μητρώο διαφορετικά δεν θα μπορεί να κηρύξει απεργία
- Ευκολότερη η απόλυση συνδικαλιστών, η εργασιακή προστασία των οποίων εξισώνεται με των εγκύων…
«Hello συνδικάτα», όπως θα απευθυνόταν ο δρ. Λέκτερ, φορώντας το σαρδόνιο** χαμόγελό του.
*Σιωπή των Αμνών είναι ταινία θρίλερ παραγωγής 1991, σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Ντέμι, με τους Τζόντι Φόστερ και Άντονι Χόπκινς (Χάνιμπαλ Λέκτερ) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το σενάριο της ταινίας έχει βασιστεί στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις. Η ταινία βραβεύτηκε με πέντε βραβεία Όσκαρ.
Η υποκριτική, δεν αξίζει Όσκαρ όταν εφαρμόζεται πέραν του κινηματογράφου (να τα λέμε κι αυτά).
** Σαρδόνιο: Ο όρος άρχισε να διαδίδεται περί το 17ο αιώνα από τη γαλλική (sardonien – sardonique), όμως οι Γάλλοι τον πήραν από τους Λατίνους (sardonicus) και αυτοί με τη σειρά τους από τους Αρχαίους Έλληνες.
Το σαρδόνιο γέλιο έχει τις ρίζες του στο δηλητηριώδες, ενδημικό φυτό σαρδάνη του νησιού Σαρδηνία στη Μεσόγειο. Σύμφωνα με αρχαία γραπτά, η σαρδάνη χρησιμοποιήθηκε στην προ-ρωμαϊκή Σαρδηνία για την τελετουργική θανάτωση όσων που δεν μπορούσαν πλέον να συντηρούν και να φροντίζουν τον εαυτό τους, κυρίως ηλικιωμένων.
