«Ονειρευόμουν να στολίσω το κέντρο της πόλης μου με τα ιπτάμενα περιστέρια σε πολυσύχναστα μέρη, ώστε να τα δουν και άλλοι άνθρωποι. Αλλά ο πόλεμος τα άλλαξε όλα και το όνειρό μου τότε ματαιώθηκε για χρόνια» λέει σε δημοσιογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων η 48χρονη καθηγήτρια στη Σχολή Τεχνών του πανεπιστημίου της Δαμασκού, Μπουτάινα αλ Άλι, όταν την ρωτούν για τα 15.000 κεραμικά περιστέρια που έφτιαξε πριν μία δεκαετία με σκοπό να κάνει έκθεση στο κέντρο της Δαμασκού το 2011 πριν ξεσπάσει το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς ο πόλεμος που συνεχίζεται ως σήμερα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα περιστέρια τα «έφαγε η σκόνη» καθώς ήταν φυλαγμένα σε μία υπόγεια αποθήκη, σχεδόν ξεχασμένα από την ίδια τη δημιουργό τους.
Το σκοτάδι όμως λειτούργησε θεραπευτικά. Τα προστάτευσε από την οδύνη και τα πλήγματα του πολέμου και τα περιστέρια, μολονότι εύθραυστα, ξαναείδαν το φως, πραγματώνοντας το παλιό όνειρο της πανεπιστημιακής καθηγήτριας για μία έκθεση αφιερωμένη στην ειρήνη.
Ωστόσο αυτή τη φορά η δημιουργός τους δεν ήταν αυτή που επιμελήθηκε την έκθεση αλλά οι φοιτητές της. «Τους είπα να πάρουν τα περιστέρια και να τα κρεμάσουν με τρόπο που εκείνοι νομίζουν πως ταιριάζει καλύτερα» είπε η Μπιουτάινα που έχει χάσει δύο μέλη της οικογένειάς της στη διάρκεια του 11ετούς πολέμου που σπάραξε και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας.
Στο κάλεσμά της ανταποκρίθηκαν 16 από τους φοιτητές της, που πήραν τα κεραμικά περιστέρια, τα ξεσκόνισαν και τα τοποθέτησαν στην γκαλερί τέχνης Kozah στην παλιά πόλη της Δαμασκού με τρόπο που εξάπτει τη φαντασία και τίτλο: «Μία φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα παράθυρο». Κάποιοι από τους φοιτητές τα χρησιμοποίησαν σε δικές τους έντεχνες εκθέσεις με θέμα τον εκτοπισμό από τις πατρογονικές εστίες, την πείνα, την ανημπόρια που σπέρνει ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος.
Η Γκουνάρ Σαρίκχι, μία από τις φοιτήτριες της Μπουτάινα αλ Άλι, κρέμασε τα περιστέρια ανάποδα δένοντας στο πόδι τους μία κλωστή για να συμβολίσει την αδυναμία του συριακού λαού λέγοντας: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να τα φανταστώ να πετούν. Όταν τα είδα να κρέμονται από τα πόδια, είδα να ενσαρκώνουν τον πόνο και την απόγνωση του να μην μπορείς να κάνεις τίποτε. Απολύτως τίποτε…».
