Οι Γάλλοι διαλέγουν Πρόεδρο, μεταξύ του «προέδρου των πλουσίων», του Εμμανουέλ Μακρόν και της Μαρίν Λεπέν, εξωραϊσμένης πολιτικής επιγόνου όλων των Εφιαλτών της γαλλικής ιστορίας. Οι πιθανότητες είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό με τον Μακρόν, δεν μπορεί όμως να αποκλεισθεί εντελώς και η έκπληξη Λεπέν (κυρίως αν οι δημοσκοπήσεις έχουν πείσει τους ψηφοφόρους της αριστεράς ότι θα βγει ο Μακρόν, οπότε θα υπάρξει μεγάλη αποχή, δηλαδή δεν θα πάνε οι αριστεροί ψηφοφόροι να τον ψηφίσουν).
Όποιος όμως από τους δύο και αν βγει, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε πώς θα προκύψει από την εκλογή μια σταθερή πολιτική εξουσία. Η κρίση είναι συστημική, δεν είναι συγκυριακή, καθώς το παρόν συγκρότημα εξουσίας, το καθεστώς, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών, να προστατεύσει το βιοτικό τους επίπεδο και τη σχετική θέση και το διεθνές βάρος της Γαλλίας και τείνει να απονομιμοποιείται όλο και περισσότερο. Για αυτό και θα εκδηλωθεί ως πολιτική ή/και κοινωνική κρίση. Είναι μπροστά μας, δεν είναι πίσω μας. Όχι μάλιστα μόνο εξαιτίας της εσωτερικής γαλλικής δυναμικής, αλλά και των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών που θα έχουν στην ίδια την Ευρώπη (όπως και σε όλο τον κόσμο) οι κυρώσεις που επέβαλε στη Ρωσία, υποτασσόμενη στους Αμερικανούς και ένα παράφρον, διεθνές Κόμμα του Πολέμου.
Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι τα τρία κοινωνικά στρατόπεδα είναι όλο και λιγότερο διατεθειμένα να αποδεχθούν το αποτέλεσμα της εκλογικής νίκης του άλλου, πόσο μάλλον που το πλειοψηφικό γαλλικό σύστημα μεταβάλλει τη λαϊκή μειοψηφία σε θεσμική παντοδυναμία. Διαρρηγνύεται δηλαδή σταδικά το ίδιο το πλαίσιο λειτουργίας της Πέμπτης Δημοκρατίας. Εκδήλωση αυτής της βαθύτερης τάσης είναι τόσο η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, όσο και η επανεμφάνιση στο κεντρικό πολιτικό, μηντιακό και ιδεολογικό πεδίο ιδεών και ρευμάτων που παρέμεναν εξοστρακισμένα σε όλη τη μεταπολεμική ιστορία της χώρας.
Το ίδιο το γεγονός ότι η Γαλλία, η «μητέρα» της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και, σε μεγάλο βαθμό, του νεώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού, έχει τώρα να επιλέξει μεταξύ Μακρόν και Λεπέν για το ανώτατο κρατικό αξίωμα, είναι καθεαυτό η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της βαθιάς παρακμής ολόκληρης της Ευρώπης (αντίστοιχο είναι και το θέαμα της μάλλον γελοίας πολιτικής ηγεσίας που διαθέτει σήμερα η Γερμανία).
Όποιος από τους δύο υποψηφίους και αν βγει, η προεδρική εκλογή δεν θα αποτελέσει παρά τον προθάλαμο του «τρίτου Γύρου». Τουλάχιστον εκλογικού, στις βουλευτικές του Ιουνίου, καθώς θα είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε μια χώρα τριχοτομημένη ανάμεσα στο «ακραίο κέντρο» του Μακρόν και την υπό εξαφάνιση παραδοσιακή κεντροδεξιά, την άκρα δεξιά (Λεπέν και Ζεμμούρ) και την αριστερά.
Ίσως όμως και ενός «κοινωνικού τρίτου γύρου», όπως φώναζαν στον Μακρόν κάμποσοι κάτοικοι του Σαν Ντενί, της εργατούπολης στην περιφέρεια του Παρισιού, που πήγε να επισκεφθεί την Παρασκευή, σε μια προσπάθεια να πείσει τους αριστερούς να τον ψηφίσουν. Το Σαν Ντενί ψηφίζει σχεδόν κατά 70% Μελανσόν και είναι από τους ψηφοφόρους του Μελανσόν που εξαρτάται τώρα ο Μακρόν. Οι περισσότεροι δεν έχουν διάθεση να τον ψηφίσουν και μερικοί θα ψηφίσουν και Λεπέν.
Ακόμα άλλωστε και αν η άκρα δεξιά αποτύχει αυτή τη φορά, θα επιστρέψει αναπόφευκτα στο προσκήνιο. Ο Μακρόν δεν θα μπορέσει να τη σταματήσει επ’ άπειρον. Μόνο ένα παλλαϊκό προοδευτικό κίνημα θα μπορούσε να το πετύχει.
Το δίλημμα των λαϊκών στρωμάτων
Θα ψηφίσουν Λεπέν, όσοι την ψηφίσουν από την αριστερά, ή θα απόσχουν, γιατί ο Μακρόν ενσαρκώνει, και δεν μπορεί να το κρύψει, όσο και αν προσπαθεί, την αλαζονεία των ανώτερων τάξεων της Γαλλίας και την περιφρόνηση προς οτιδήποτε λαϊκό και οτιδήποτε γαλλικό. Η τελετή της «ενθρόνισής» του, το 2017, έκλεισε με τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, την περίφημη Μασσαλιώτιδα, ένα επαναστατικό τραγούδι (που υπήρξε μάλιστα αργότερα το πρότυπο για τη Διεθνή). Όλοι το τραγουδούσαν εκτός από τον Πρόεδρο της Γαλλίας. Του ήταν αδύνατο, παρόλο που οι περιστάσεις το απαιτούσαν, να καλέσει τα «παιδιά της πατρίδας» να «σηκώσουν τα ματωμένα λάβαρα».
Η Ιστορία ξέρει όμως να εκδικείται. Ενάμισυ χρόνο αργότερα, οι Γάλλοι ξεχύνονταν στους δρόμους τραγουδώντας τον εθνικό τους ύμνο και σηκώνοντας το τρίχρωμο εθνικό τους λάβαρο. Η χώρα βρέθηκε πολύ κοντά σε κενό εξουσίας και ένα ελικόπτερο ετοιμάστηκε να μεταφέρει τον Πρόεδρο από τα Ηλύσια Πεδία. Ακολούθησε η άγρια καταστολή των Κίτρινων Γιλέκων επί ενάμισυ χρόνο, η πιο μαζική και άγρια που έχει σημειωθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Είναι αυτή η καταστολή που μετέτρεψε τον Μακρόν στον πιο μισητό πρόεδρο των τελευταίων δεκαετιών, ιδίως για τη νεολαία. Σε σημείο που οι αριστεροί που θέλουν να πείσουν τους Γάλλους να τον ψηφίσουν παρόλα αυτά, για να φράξουν τον δρόμο στην Λεπέν, βγάζουν προκηρύξεις με τίτλο: «Καλύτερα μια ψήφος που βρωμάει, παρά μια ψήφος που σκοτώνει».
Η Λεπέν που φοβίζει, η Αριστερά που διασπάται
Αν ο Μακρόν έχει παρόλα αυτά σοβαρή πιθανότητα να νικήσει στο δεύτερο γύρο, αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτο γιατί η εναλλακτική είναι πολύ χειρότερη. Δεύτερο, γιατί η Αριστερά δεν ενώθηκε στον πρώτο γύρο. Αν το είχε κάνει θα είχε αποκλείσει μετά βεβαιότητος τη Λεπέν από τον πρώτο γύρο. Το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε, αν η «Λαϊκή Ενότητα» του Μελανσόν δεν ήταν μια προσωπαγής κατάσταση, αλλά ένα πραγματικό μαζικό κίνημα, με βαθειά δημοκρατική οργάνωση και όχι μόνο την ικανότητα παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αλλά διείσδυσης, «πόρτα την πόρτα» δουλειάς και οικοδόμησης προσωπικών δεσμών με την κοινωνία, όπως η παληά αριστερά, και αν είχε έτσι παρόν, ιδίως στην αγροτική και περιφερειακή Γαλλία, όπου η Λεπέν απέσπασε τη μερίδα του λέοντος της λαϊκής δυσαρέσκειας. (*)
Κατασκευάζοντας το δίλημμα
Ο Μακρόν δεν είναι καν πολιτικός ο ίδιος. Ένας τραπεζίτης των Ρότσιλντ είναι που του «ανετέθη» η διακυβέρνηση της χώρας. Κατάφερε να εκλεγεί Πρόεδρος το 2017 μόνο όταν διαλύθηκε η παραδοσιακή κεντροδεξιά, υπό τον Φιγιόν, με την κατάλληλη δημοσίευση των υπαρκτών μεν, ασήμαντων όμως και κυρίως τυπικών σκανδάλων του. Για να συμβεί αυτό, για να φτάσει δηλαδή η Λεπέν στον δεύτερο γύρο του 2017, τα μέσα της ολιγαρχίας πρόβαλλαν επί ικανό διάστημα την εκτίμηση ότι η Λεπέν έχει ρεύμα (*), ενώ πρωταγωνίστησαν στην επιχείρηση εξωραϊσμού της, ώστε να βρεθούν οι Γάλλοι προ του διλήμματος «Μακρόν ή φασισμός» και να διαλέξουν τον Μακρόν. Αυτό επιχειρείται να γίνει και τώρα, μόνο που πολλές φορές πάει η στάμνα στο πηγάδι, κάποια φορά θα σπάσει.
Βεβαίως, προτού ακολουθήσουν μια τέτοια στρατηγική τα μέσα της ολιγαρχίας στις εκλογές του 2017, έγιναν οι αναγκαίες συνεννοήσεις και συμβιβασμοί μεταξύ Λεπέν και βαθέος γαλλικού και παγκόσμιου κατεστημένου, ώστε τυχόν εκλογή της να μην οδηγήσει σε δυσάρεστες εκπλήξεις, προκαλώντας την οργή του πιο γνήσιου στις πεποιθήσεις του, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, Ζαν – Μαρί Λεπέν, ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου, απόγονος του οποίου είναι το κόμμα της κόρης του..
Σημειώσεις
(*) Να σημειώσουμε ότι δεν έχει νόημα για την αριστερά να διεκδικήσει την εξουσία, αν δεν έχει φροντίσει να έχει αυτές τις προϋποθέσεις, όπως επίσης και μια διεθνή σρατηγική και τις αντίστοιχες συμμαχίες, διότι θα οδηγηθεί τότε είτε σε εξευτελιστική συνθηκολόγηση χωρίς μάχη, όπως στην Ελλάδα, είτε σε συντριβή. Ο Μακρόν έχει πίσω του τη δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου και το κράτος. Η Λεπέν έχει την υποστήριξη των πυρήνων της άκρας δεξιάς στην αστυνομία, το κράτος, τις μυστικές υπηρεσίες και τον στρατό, συν την υποστήριξη μιας μερίδας του κεφαλαίου. Ο Μελανσόν που θα πάει και τι θα πετύχει «γυμνός στ’ αγκάθια»;
Το 2111, μια σειρά προσωπικότητες της Ευρώπης, περιλαμβανομένου του ίδιου του Μελανσόν, του Τσίπρα, του Μίκη και του Γλέζου υπέγραψαν μια έκκληση που έθετε ορισμένα από αυτά τα ζητήματα και καλούσε στη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού υποκειμένου για να διαμορφώσει μια μεταβατική πολιτική στην Ευρώπη, στη συνέχεια όμως ξέχασαν και οι ίδιοι τι υπέγραψαν.
(**) Ρεύμα το οποίο άλλωστε τροφοδότησαν και ορισμένες επιθέσεις των «ισλαμιστών τρομοκρατών». Αυτοί οι τρομοκράτες, εμφανίζονται μεν πολύ πρωτόγονοι στις ανακοινώσεις τους, αλλά με οξύτατη αίσθηση του πολιτικού timing σε μεγάλες δυτικές χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία. Διερωτάται κανείς μήπως πήραν ταχύρρυθμα μαθήματα από τις δυτικές, τουρκικές και ισραηλινές υπηρεσίες με τις οποίες συνεργάζονταν αποδεδειγμένα. Σταματώ εδώ μην θεωρηθώ και εγώ «συνωμοσιολόγος», όπως στη Γαλλία ο Μελανσόν.
