Την αορατότητα του 15% της κοινωνίας στο εργασιακό και το ευρύτερο περιβάλλον και την κομβικής σημασίας ανάγκη «οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ικανών σωμάτων» να αναγνωρίσουν  και να προωθήσουν και τα δικαιώματα των αναπήρων στην εργασία υπογραμμίζει η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων “Μηδενική Ανοχή” σε ανάρτησή της με αφορμή την εργατική Πρωτομαγιά, στηλιτεύοντας παράλληλα το γεγονός ότι οι ανάπηροι άνθρωποι αποκλείονται από τις συγκεντρώσεις και πορείες για την Εργατική Πρωτομαγιά καθώς σχεδιάζονται βάσει των ικανοτήτων των πλήρως λειτουργικών ανθρώπων.

«Η αδυναμία ενός αναπήρου να βρει “αμειβόμενη εργασία” σε μεγάλο βαθμό αποδίδεται σε “έλλειψη ικανότητας” του να “εκτελεί” τα “απαιτούμενα” καθήκοντα ή την ικανότητά του να αναλαμβάνει τους απαραίτητους ρόλους. Ωστόσο, αυτά τα επιχειρήματα αγνοούν το γεγονός ότι παρά την ανισότιμη εκπαίδευση, τα αρχιτεκτονικά και άλλα εμπόδια, τις προκαταλήψεις  και τις θεσμοποιημένες μορφές διάκρισης, κάποια ανάπηρα άτομα καταφέρνουν να φτάσουν στην αγορά εργασίας. Τα ποσοστά ανεργίας των αναπήρων βέβαια είναι τόσο υψηλά έναντι των μη αναπήρων,  ώστε καθιστούν ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα είναι δομικό και όχι ατομικό» αναφέρει, μεταξύ άλλων, η Μηδενική Ανοχή.

«Εμείς τα ανάπηρα άτομα γνωρίζουμε ότι η κοινωνική κατηγορία των αναπήρων επινοήθηκε με την έλευση των εργοστασίων. Ο διαχωρισμός σε ικανούς και ανίκανους για εργασία οδήγησε με βίαιο τρόπο πολλά άτομα με διαφορετικές βλάβες εκτός κοινότητας» διευκρινίζει στη συνέχεια η Κίνηση Αναπήρων, ενώ επισημαίνει ότι «οι οικογένειες της εργατικής τάξης δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την πίεση της νέας καπιταλιστικής κοινωνίας και τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες υποστήριξης στιγματισμένων και “ανίκανων για εργασία” αναπήρων. Για τον λόγο αυτό πολλαπλασιάστηκαν τα ιδρύματα και τα φιλανθρωπικά σωματεία ενώ άνοιξαν θέσεις εργασίας για τα νεοσύστατα διαχωριστικά σχολεία για τις “αποκλίσεις” από τη νόρμα». 

«Αναμένουμε τη στιγμή που οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ικανών σωμάτων θα αναγνωρίσουν  και θα προωθήσουν ΚΑΙ τα δικαιώματα των αναπήρων στην εργασία, την αναγκαιότητα για «επιστροφή στην κοινότητα» των ανθρώπων με βλάβες που συνεχίζουν να απομονώνονται και θα αξιώσουν τη διασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης, της προσβασιμότητας και της ένταξης στην απασχόληση, στους χώρους εργασίας και στα ίδια τα συνδικάτα» καταλήγει η Μηδενική Ανοχή, επαναλαμβάνοντας τη διεκδίκηση για αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη για όλες, όλα και όλους. 

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ανακοίνωση της Κίνησης Χειραφέτησης Αναπήρων “Μηδενική Ανοχή”:

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2022

“Η αορατότητα του 15% της κοινωνίας”

 Η αδυναμία ενός αναπήρου να βρει «αμειβόμενη εργασία» σε μεγάλο βαθμό αποδίδεται σε «έλλειψη ικανότητας» του να «εκτελεί» τα «απαιτούμενα» καθήκοντα ή την ικανότητά του να αναλαμβάνει τους απαραίτητους ρόλους.

 Ωστόσο, αυτά τα επιχειρήματα αγνοούν το γεγονός ότι παρά την ανισότιμη εκπαίδευση, τα αρχιτεκτονικά και άλλα εμπόδια, τις προκαταλήψεις  και τις θεσμοποιημένες μορφές διάκρισης, κάποια ανάπηρα άτομα καταφέρνουν να φτάσουν στην αγορά εργασίας.

 Τα ποσοστά ανεργίας των αναπήρων βέβαια είναι τόσο υψηλά έναντι των μη αναπήρων,  ώστε καθιστούν ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα είναι δομικό και όχι ατομικό.

Εμείς τα ανάπηρα άτομα γνωρίζουμε ότι η κοινωνική κατηγορία των αναπήρων επινοήθηκε με την έλευση των εργοστασίων.

Ο διαχωρισμός σε ικανούς και ανίκανους για εργασία οδήγησε με βίαιο τρόπο πολλά άτομα με διαφορετικές βλάβες εκτός κοινότητας.

Οι οικογένειες της εργατικής τάξης δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την πίεση της νέας καπιταλιστικής κοινωνίας και τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες υποστήριξης στιγματισμένων και «ανίκανων για εργασία» αναπήρων.

Για τον λόγο αυτό πολλαπλασιάστηκαν τα ιδρύματα και τα φιλανθρωπικά σωματεία ενώ άνοιξαν θέσεις εργασίας για τα νεοσύστατα διαχωριστικά σχολεία για τις «αποκλίσεις» από τη νόρμα. 

Οι «διανοητικά καθυστερημένοι», οι «ψυχικά διαταραγμένοι», οι «σακάτηδες», οι «αόμματοι» , οι «κωφάλαλοι» και οι «ηλικιωμένοι» δεν συμβάδιζαν με τη «νέα τεχνολογία παραγωγής» και οι μεγάλης κλίμακας βιομηχανίες που διέθεταν γραμμές παραγωγής κατασκευάστηκαν και εξοπλίστηκαν βάσει των ικανοτήτων των πλήρως λειτουργικών ανθρώπων με συνέπεια την πλήρη κοινωνική απομόνωση εκείνων που δεν συμβάδιζαν με τα νέα πρότυπα.

 Η νέα τάξη πραγμάτων οδήγησε σε νέες ιατρικές και θεσμικές μεθόδους για τον απόλυτο έλεγχο των αποκλίσεων.

Επιπλέον, οι βιομηχανικοί εργασιακοί χώροι ήταν δομημένοι και χρησιμοποιούνταν κατά τέτοιον τρόπο που αναπηροποιούσαν τους «μη ανταγωνιστικούς» εργάτες.

Η άνοδος των μηχανοποιημένων μορφών παραγωγής εισήγαγε πρότυπα παραγωγικότητας που έθεταν ως προϋπόθεση ένα «φυσιολογικό» (δηλαδή συνήθως αρσενικό και χωρίς βλάβες) σώμα για να ενταχθεί κάποιος στο εργατικό δυναμικό  και αναπηροποιούσε όλους τους άλλους ανθρώπους.

Το αποτέλεσμα αυτού του «αποκλεισμού από την αγορά εργασίας» ήταν μια «κοινωνικοχωρική περιθωριοποίηση» που εκφραζόταν μέσω του εγκλεισμού, της κατ’ οίκον εργασίας, της πλανόδιας πώλησης και της επαιτείας.

Το σκάνδαλο αυτό μέχρι και σήμερα παραμένει εκτός κοινωνικού διαλόγου και η «επιστροφή στην κοινότητα» αποτελεί ζητούμενο ενώ η «θεσμική φροντίδα» και οι «ευκαιρίες» περιορίζονται σε ατέρμονες συζητήσεις, πολλά υποσχόμενες νομοθετικές κυρώσεις, εθνικές αρχές που θα αφαιρέσουν τα αρχιτεκτονικά εμπόδια, προγράμματα ένταξης που καταλήγουν σε διαχωριστικά σχολεία, διαβεβαιώσεις ότι θα αποκτήσουμε τον απόλυτο έλεγχο στις ζωές μας με την παροχή προσωπικών βοηθών και ανεξάρτητης διαβίωσης στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς για εκείνους που είναι «πραγματικά πολύ ανάπηροι (!!!)». 

Η κατηγορία της «αναπηρίας» ως απόκλισης παραμένει καίρια για την ύπαρξη της καπιταλιστικής δραστηριότητας, επειδή μπορεί να ρυθμίζει, να ελέγχει και να δικαιολογεί την άνιση κατανομή των πλεονασμάτων, προβάλλοντας τη βιολογική διαφορά ως «φυσική» αιτία της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, την οποία συντηρεί η κοινωνική ιεραρχία.

ΕΜΕΙΣ οι ανάπηροι/ες συνεχίζουμε να υπάρχουμε στο κοινωνικό περιθώριο ενός «ανθρώπινου» κόσμου κανονικότητας.

Μπορεί να αποτελούμε το 15% του παγκοσμίου πληθυσμού, να μας «προστατεύει» η Διεθνής Σύμβαση των Δικαιωμάτων των Αναπήρων του ΟΗΕ, να γίνεται κατανοητό ότι αποτελούμε την πιο φτωχή και αποκλεισμένη κοινωνική ομάδα αλλά δεν μπορούμε να συνδεθούμε με τους μη ανάπηρους που στην πλειονότητα μας αντιλαμβάνονται ως τους «άτυχους της περίστασης» αγνοώντας πλήρως τις αιτίες του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης μας.

Αναμένουμε τη στιγμή που οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ικανών σωμάτων θα αναγνωρίσουν  και θα προωθήσουν ΚΑΙ τα δικαιώματα των αναπήρων στην εργασία, την αναγκαιότητα για «επιστροφή στην κοινότητα» των ανθρώπων με βλάβες που συνεχίζουν να απομονώνονται και θα αξιώσουν τη διασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης, της προσβασιμότητας και της ένταξης στην απασχόληση, στους χώρους εργασίας και στα ίδια τα συνδικάτα. 

Αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ, ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ

ΥΓ: Στις συγκεντρώσεις και πορείες για την Εργατική Πρωτομαγιά ΔΕΝ μπορούμε να συμμετέχουμε διότι σχεδιάζονται βάσει των ικανοτήτων των πλήρως λειτουργικών ανθρώπων.

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων