Με επίκεντρο την αποτυχημένη προσπάθεια να προκύψει ένα ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς στις προσεχείς κρίσιμες εκλογές στην Ανδαλουσία, μία νέα περίοδος αναταραχής έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό των Unidas Podemos, που δεν αποκλείεται να έχει συνέπειες και για την τύχη του ίδιου του κόμματος που βρίσκεται στη συγκυβέρνηση της χώρας με τους Σοσιαλιστές.
Η άρνηση του Εκλογοδικείου στην πολυπληθέστερη ισπανική αυτόνομη Περιφέρεια να εγγράψει τους Podemos και την Alianza Verde στην ενιαία συμμαχία «Για την Ανδαλουσία» που φιλοδοξούσε να συγκεντρώσει έως και έξι πολιτικούς σχηματισμούς (Podemos, IU, Más País Andalucía, Alianza Verde, Equo και Iniciativa del Pueblo Andaluz ), έχει σπείρει δυσπιστία, αμφιβολίες και αρκετές διασταυρούμενες επικρίσεις.
Βέβαια, μερίδιο για την αποτυχία να συσταθεί, όπως και στη Γαλλία, ένα ενιαίο Αριστερό μέτωπο δεν έχει μόνο η γραφειοκρατία, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό η «παιδική ασθένεια» του βυζαντινισμού, της διεκδίκησης της πρωτοκαθεδρίας και των προσωπικών αντιπαραθέσεων. Την ώρα που εξέπνεε η διορία για την κατάθεση των αιτήσεων για την κάθοδο συνασπισμών στις εκλογές, σχεδόν δεν είχε περαιωθεί η ταραχώδης διαπραγμάτευση μεταξύ των εμπλεκόμενων κομμάτων, όπου οι μπλόφες πόκερ διατηρήθηκαν μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Στο επίκεντρο βρισκόταν το «φλέγον» ζήτημα για τις υποψηφιότητες και για το πώς θα διανεμηθούν τα ποσά των κομματικών επιδοτήσεων για τον προεκλογικό αγώνα. Και έως ότου αποφασισθεί πως οι Podemos θα εισέπρατταν το 60% κι η IU το 40% και πως τα εκλογικά έξοδα θα καλύπτονταν από τους δύο σχηματισμούς από 50%, στο μεταξύ γλιστρούσε από τα χέρια τους η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα αριστερό κρηπίδωμα που θα διεκδικήσει επί ίσοις όροις την κυβέρνηση από τη σημερινή δεξιά συμμαχία υπό το Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) και το ακροδεξιό Vox, που σήμερα ελέγχουν την Ανδαλουσία. Κι όταν επίσης απορρίφθηκε η ένσταση που υποβλήθηκε in extremis την Κυριακή για να σωθεί το εγχείρημα, η τεταμένη ηρεμία των προηγούμενων εβδομάδων έδωσε αίφνης τη θέση της σε έναν τυφώνα αμοιβαίων κατηγοριών, που ακόμη και σήμερα δε λένε να κοπάσουν.
Κι είναι τέτοιες οι αναταράξεις, που μάλιστα υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσουν σε κατάρρευση ακόμη και τη μόνη, φαινομενικά, στιβαρή συμμαχία που έχει καταφέρει το Αριστερό μέτωπο να επιτύχει σε εθνικό επίπεδο: τους Unidas Podemos, που συστεγάζει τους Podemos και την Izquierda Unida. Πλέον και η ίδια η προεκλογική εκστρατεία της όποιας συμμαχίας απομείνει περιπλέκεται και γίνεται πιο δύσκολη, χωρίς την επιχορήγηση των Podemos στο κοινό ταμείο. Οι δύο σχηματισμοί, παρόλο που οι εκκλήσεις πλήθαιναν για να ρίξουν τους τόνους, από την επομένη στιγμή κιόλας άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται για την ολιγωρία και την αβλεψία, που οδήγησε στην εκπρόθεσμη κατάθεση της υποψηφιότητας της συμμαχίας. Και μολονότι, αμφότεροι δήλωναν «orbi et urbi» πως θα βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι για να συμμετέχουν στη συμμαχία Por Andalucía, οι Podemos κατηγόρησαν τους συνεταίρους τους ότι δεν τηρούν τα συμπεφωνημένα. Την ίδια στιγμή κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι το κόμμα της Ιόνε Μπελάρα θέλει να κατέβει μόνο του στις εκλογές χωρίς την IU. Κάτι που όμως διέψευσαν οι Podemos τονίζοντας πως αποκλείεται να κατέλθουν μόνοι τους σε μία αναμέτρηση όπου όλη η υπόλοιπη Αριστερά θα δώσει τη μάχη ενωμένη.
Εντούτοις, οι εσωτερικές γκρίνιες στους Podemos -που κυρίως εστιάζονται στην παραχώρηση της ηγεσίας του σχήματος της συμμαχίας Por Andalucía στην Ίνμα Νιέτο της IU- αποκαλύπτουν ένα κλίμα έντασης που ξεπερνά τη συγκυρία των εκλογών στην Ανδαλουσία. Στον κυκεώνα τους προστέθηκε κι η παρέμβαση του ίδιου του Πάβλο Ιγκλέσιας, που χαρακτήρισε «ντροπή» τα όσα συνέβησαν στην Ανδαλουσία και επέκρινε την αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιολάνδα Ντίαθ, που κατ’ αυτόν «έβαλε το δάκτυλό της» για να ορισθεί η Νιέτο επικεφαλής του συμμαχικού μετώπου.
Για πολλούς αυτό που ακριβώς διακυβεύεται είναι πλέον ο ίδιος ο χαρακτήρας των Podemos, έτσι όπως τον είχε επινοήσει ο Πάβλο Ιγκλέσιας. Το άνοιγμα του κόμματος σε έναν ευρύτερο χώρο που θέλει η Ντίαθ, έτσι ώστε αυτό να αποτελέσει έναν ηγεμονικό εξ ευωνύμων πόλο, που θα σταθεί ισότιμος αντίπαλος στον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Πέδρο Σάντσεθ στις επόμενες εθνικές εκλογές, εγκυμονεί τον κίνδυνο να το εξαφανίσει από έναν καθαρά πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι αυτό είναι ένα ακόμη σημείο τριβής με τον υπόλοιπο μηχανισμό του κόμματος και τις άλλες δύο «ισχυρές κυρίες» του, την Ιόνε Μπελάρα και Ιρένε Μοντέρο.
Η προγραμματική αποτυχία της Ανδαλουσίας μοιάζει ως προμήνυμα της αδυναμίας και του χάους που μπορεί να επικρατήσει σε τούτον τον διευρυμένο χώρο που οραματίζεται η Ντίαθ. Η ίδια βέβαια, επιχειρεί να αποσυνδέσει την εμπειρία της Ανδαλουσίας από το γενικότερο φιλόδοξο εγχείρημά της, το οποίο εξηγεί πως θα δρομολογηθεί «αμέσως» μόλις τελειώσουν οι εκλογές και έριξε τις ευθύνες στην ίδια τη συμμαχία και τα λάθη που διέπραξε και «απομακρύνουν τον κόσμο από την πολιτική» εν γένει. Ωστόσο, η προοπτική νέων συζητήσεων με τους μικρότερους αριστερούς σχηματισμούς κι οι παραχωρήσεις που θα πρέπει να γίνουν προς αυτούς περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες για μία συμμαχία. Το μέλλον της αριστερής αυτής συμμαχίας, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει ποσοστά που θα βοηθούσαν στην ανατροπή του ανοίκειου σχήματος της δεξιάς με το Vox, βρίσκεται εν αμφιβόλω.
