Η ιστορία του SPD, του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος είναι λίγο – πολύ γνωστή. Από πρότυπο των Σοσιαλιστών πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξελίχτηκε σε βασικό στυλοβάτη του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού του Ράιχ, υπερψηφίζοντας τον πολεμικό προϋπολογισμό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Υπ’ αυτήν την έννοια υπήρξε συνένοχο όχι μόνο στο ξέσπασμα του πολέμου αλλά και φυσικά στην καταστροφή της χώρας του, η οποία όπως είναι γνωστό κατόπιν οδήγησε στον ναζισμό και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα από διάφορες περιπέτειες. Η προδοσία των ιδεών του, η οποία επαναλήφθηκε και μετά την λήξη του Μεγάλου Πολέμου όταν και συμμάχησε με τους πρόδρομους του ναζισμού, το «εκδικήθηκε» με πολλούς τρόπους τα κατοπινά χρόνια.
Η «αριστερά» των Δημοκρατικών ή τουλάχιστον το τμήμα της στην Βουλή των Αντιπροσώπων αποφάσισε να ακολουθήσει -για άλλη μια φορά- το παράδειγμά του SPD. Τώρα μάλιστα, που βρισκόμαστε εγγύτερα παρά ποτέ, στην έκρηξη ενός γενικευμένου πολέμου, δηλαδή στον αντίστοιχο του Α’ Παγκοσμίου.
Η στήριξή τους στο γιγάντιο πρόγραμμα ύψους 40 δισ. δολαρίων του προέδρου Τζο Μπάιντεν προς την Ουκρανία και στην πραγματικότητα προς το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης προς έναν δρόμο ο οποίος οδηγεί σε όξυνση του πολέμου μέσα στην Ουκρανία και ενδεχομένως σε διάχυσή του και εκτός Ουκρανίας. Μάλιστα δεν διαπραγματεύθηκαν καν, σύνδεση αυτού του προγράμματος με αύξηση των κοινωνικών δαπανών, ενόσω τα φτωχότερα στρώματα και στις ΗΠΑ περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο από την αύξηση των τιμών και από την επερχόμενη ύφεση.
Δεν είχαν καν το θάρρος του Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή, Rand Paul (Ραντ Πολ), ο οποίος καθυστερεί την υιοθέτηση του εν λόγω νομοσχεδίου, απαιτώντας να υπάρξει -έστω- εισαγγελέας με αρμοδιότητες ελέγχου του τρόπου που θα ξοδευτεί ο προϋπολογισμός αυτός. Όλα αυτά, σε μία χώρα, η οποία πριν από ένα περίπου χρόνο αποχώρησε από το Αφγανιστάν, μετά από ένα όργιο διαφθοράς και κατασπατάλησης πόρων, όσο οι πολίτες της στερούνται πρόσβασης σε δημόσιο σύστημα υγείας, σε ένα μεγάλο μέρος υπερχρεώνονται για να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο ή και ζουν σε συνθήκες παραγκουπόλεων.
Θα περίμενε κανείς από την αριστερά των Δημοκρατικών, τουλάχιστον να μπορεί να διαπραγματευθεί υπέρ του άμεσου εκλογικού της κοινού. Για άλλη μια φορά, φάνηκε ότι πέρα από τον συστημικό δικαιωματισμό και ορισμένες επιμέρους εκλάμψεις, στο μεγαλύτερο μέρος της είναι απολύτως ενσωματωμένη στο σύστημα εξουσίας της Ουάσιγκτον.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει μάλιστα και παραλλήλως, ότι παρά τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από επιμέρους φωνές πέρυσι, σε σχέση με το Παλαιστινιακό, και σε αυτόν τον τομέα, οι δράσεις της αριστεράς των Δημοκρατικών και η επίδρασή της είναι το λιγότερο υποτονική, όσο το απαρτχάιντ επιτίθεται με πρωτοφανές μένος εναντίον των Παλαιστινίων.
Αποτελεί επιλογή της «αριστεράς» των Δημοκρατικών να «αφοπλιστούν» εν μέσω κινδύνου γενικευμένου πολέμου και με την οικονομική κρίση να «δαγκώνει» τα φτωχότερα στρώματα. Είναι επιλογή τους να νομιμοποιήσουν το πάρτι της διαφθοράς που θα στηθεί γύρω από αυτήν την βοήθεια σε ΗΠΑ και σε Ουκρανία.
Και όλα αυτά βεβαίως θα έχουν έναν νικητή: τον Ντόναλντ Τραμπ και τους εκλεκτούς του. Δεν είναι τυχαίο ένα από τα τελευταία τιτιβίσματα του Ίλον Μασκ -αυτής της απίθανης περσόνας- προς τον Μπάιντεν: βγήκες -δηλαδή σε βγάλαμε- όχι για να αλλάξεις την χώρα αλλά για να έχουμε λιγότερα δράματα. Ίσως η πιο ειλικρινής κουβέντα η οποία εξηγεί γιατί η εκλογή Μπάιντεν δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στην αποτυχία των Δημοκρατικών και μάλιστα των «αριστερών» και αριστερών τους.
