Νέος περιβαλλοντικός φόρος οκτώ λεπτών ανά τεμάχιο επιβάλλεται από 1η Ιουνίου σε πλαστικές φιάλες που είναι φτιαγμένες από πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC). Ο νέος φόρος υποτίθεται πως έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα και τα έσοδα από αυτό αποτελούν δημόσια έσοδα, τα οποία εισπράττονται από την Α.Α.Δ.Ε. και αποδίδονται στον Ε.Ο.ΑΝ. με αποκλειστικό σκοπό τη χρηματοδότηση δράσεων ανακύκλωσης.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο για την απόδοση του τέλους υποβάλλεται σχετική δήλωση απόδοσης, από τις επιχειρήσεις που πωλούν τα προϊόντα, στη φορολογική διοίκηση κάθε τρίμηνο, έως την τελευταία ημέρα του μήνα που ακολουθεί την περίοδο στην οποία αφορά.
Όπως αναφερόταν στη σχετική αιτιολογική έκθεση «από την 1η Ιουνίου 2022 τέλος ανακύκλωσης για τα πλαστικά μπουκάλια με ετικέτα από πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC), με σκοπό την αποθάρρυνση της χρήσης τους, αφού δεν είναι τεχνικά δυνατός ο διαχωρισμός τις ετικέτας αυτής και επομένως η ανακύκλωσή τους. Το τέλος αυτό αποδίδεται στον Ε.Ο.ΑΝ.».
Εφεύρεση κατά λάθος…
Το PVC παρασκευάστηκε κατά λάθος το 1872 από τον Γερμανό χημικό Όιγκεν Μπάουμαν. Το πολυμερές εμφανίστηκε ως λευκό στερεό σε μια φιάλη χλωροαιθενίου που είχε αφεθεί εκτεθειμένη στο ηλιακό φως. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Ρώσος χημικός Ιβάν Οστρομισλένσκι (Ivan Ostromislensky) και ο Φριτζ Κλάτε (Fritz Klatte) της γερμανικής χημικής εταιρείας Griesheim-Elektron προσπάθησαν και οι δύο να χρησιμοποιήσουν το PVC σε εμπορικά προϊόντα, αλλά οι δυσκολίες στην επεξεργασία του δύσκαμπτου, μερικές φορές εύθρυπτου πολυμερούς απέτρεψαν τις προσπάθειές τους.
Τελικά, ο Γουόλντο Σέμον (Waldo Semon) και η εταιρεία Goodrich Corporation ανέπτυξαν μια μέθοδο το 1926 για να πλαστικοποιήσουν το PVC αναμειγνύοντάς το με διάφορα πρόσθετα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πιο εύκαμπτο και εύκολα επεξεργάσιμο υλικό που σύντομα πέτυχε πλατιά εμπορική χρήση. Λίγες δεκαετίες αργότερα, η εκτεταμένη χρήση του PVC από τις βιομηχανίες εμφιάλωσης νερού και αναψυκτικών δημιούργησε μία νέα μάστιγα για το περιβάλλον.
