Δεν θα το κρύψω. Μετά τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στους νέους σχετικά με τον διαφορετικό τρόπο αντίληψης της φτώχειας μας, αισθάνθηκα πνευματική ανάταση.
Υπερηφάνεια. Ανακούφιση. Ελπίδα.
Σα να έχουμε στον πρωθυπουργικό θώκο, το Νίτσε, ένα πράγμα.
«Το γεγονός ότι στην Ελλάδα, ναι, έχουμε πληθωρισμό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, αλλά είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Το κόστος ζωής παραμένει πιο χαμηλό από ό,τι σε πάρα πολλές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και το ίδιο ισχύει και για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και υπάρχει πάντα και στην Ελλάδα ένας μηχανισμός υποστήριξης, οικογένεια, φίλοι, που κάνουν τη ζωή μας εδώ πιο εύκολη και πιο ευχάριστη.
Η Ελλάδα, το έχω πει πολλές φορές και παρότι της αντιπολίτευσης της αρέσει να μου ασκεί κριτική γι’ αυτό, θα επιμείνω σε αυτό, μπορεί να προσφέρει μία εξαιρετική ποιότητα ζωής και σε ένα κόσμο όπου τα ζητήματα αυτά αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Όπου ο σκοπός πλέον δεν είναι απλά πόσα λεφτά θα βγάλω, είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλά δεν είναι το μοναδικό κίνητρο, το να βγάζει κανείς ολοένα και περισσότερα λεφτά, αλλά να βλέπουμε τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά».
Αυτά είπε ο πρωθυπουργός.
Κι όμως, οι πολλοί έχουν άλλη άποψη. Δυσανασχετούν. Διαμαρτύρονται. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι την πείνα (όπως και την στεναχώρια) όταν τη μοιράζεσαι, απαλύνεται.
Ότι ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα σε κάνει να ξεχνάς τους φουσκωμένους λογαριασμούς.
Ότι το μούχρωμα καλύπτει την αγωνία για την επιβίωση.
Ότι, εν πάση περιπτώσει, «τι είναι ο άνθρωπος; Μια ανάσα είναι ο άνθρωπος»…
Έχουν αντίθετη άποψη, ίσως επειδή βάσει των στοιχείων που αντλούν οι επιστημονικοί συνεργάτες των συνδικάτων από την Παγκόσμια Έκθεση Ευτυχίας σχετικά με την ποιότητα ζωής, ο ελληνικός μέσος όρος το 2005 ανερχόταν στο 6 και ενώ το 2007 άγγιξε τη μέγιστη τιμή του φτάνοντας στο 6,64, στη συνέχεια η χώρα γνώρισε μια απότομη ύφεση έως το 2013-2014, δύο χρόνια κατά τα οποία η τιμή αυτή κατρακύλησε κάτω από το 5, στο 4,7· ένα επίπεδο εξαιρετικά χαμηλό, εφόσον είναι ελαφρώς μόνο υψηλότερο από αυτό της Αιθιοπίας και της Γκάνα για την ίδια χρονική περίοδο.
Το 2019, ο μέσος όρος αγγίζει το 5,95 και επανέρχεται κοντά στο επίπεδο του 2005. Δηλαδή, σε σχέση με τα άλλα ανεπτυγμένα κράτη η Ελλάδα λειτούργησε με χρονοδιακόπτη επταετούς καθυστέρησης.
Και φυσικά, η κατηφόρα δεν έχει τέλος…
Έχουν αντίθετη άποψη, ίσως επειδή εδώ και 12 χρόνια (και για πολλά χρόνια ακόμα) οι Έλληνες είναι εγκλωβισμένοι στον ανθρωποβόρο λαβύρινθο των μνημονίων (όπως κι αν τα αποκαλέσουμε) που μας έχουν επιβάλλει οι δανειστές (όπως κι αν τους βαφτίσουμε).
Έχουν αντίθετη άποψη, επειδή -σύμφωνα με την Ένωση για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους- το «πάγωμα» των τριετιών από τον Φεβρουάριο του 2012 στερεί από τους εργαζόμενους έως τέσσερις μισθούς τον χρόνο (ετήσια απώλεια 1 δις €), ενώ οι απλήρωτες υπερωρίες του νόμου Χατζηδάκη μέσω της διευθέτησης του χρόνου εργασίας στερούν έως δύο μισθούς ετησίως.
Και για να επιστρέψουμε στα κλασσικά (Νίτσε):
«Είναι πολύ σκληρό να θυμάσαι τις απόψεις μου, χωρίς να θυμάσαι τον λόγους για τους οποίους έχω αυτές τις απόψεις!».
