Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στην κρίση η οποία σε πλανητική κλίμακα εξελίσσεται, χτυπώντας ακόμα περισσότερο τη Δύση. Μέσα στη Δύση δεν θα μπορούσε παρά να πρωταγωνιστεί αρνητικά η πατρίδα μας βεβαίως.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε πολλά στοιχεία προκειμένου να διαπιστώσουμε την τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και του λαού. Αρκεί κανείς εντελώς ενδεικτικώς, να σκεφτεί ότι το ΑΕΠ, από 354,46 δισ. ευρώ το 2009 κατακρημνίστηκε σε 189 περίπου δισ. το 2020, ότι ο κατώτατος μισθός παραμένει σε μεγέθη ανατολικής Ευρώπης ενώ οι τιμές έχουν ανέλθει σε επίπεδα σκανδιναβικών χωρών, ότι ο πληθωρισμός για τα λαϊκά νοικοκυριά τρέχει με πάνω από 20% και ότι οι εργασιακές συνθήκες για ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν είναι απλώς κακές αλλά αυτές τις οποίες περιγράφει μια εργαζόμενη στο Δίκτυο Νέων Εργαζομένων, σε μια πρόσφατη ανάρτησή της σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι συνθήκες είναι τόσο κακές ώστε παρότι τον Απρίλιο του 2022 είχαμε κατά τον ΟΑΕΔ 990.820 αναζητούντες εργασία, παρατηρείται ένα ελληνικό «κύμα μεγάλης παραίτησης», εξαιτίας των αθλίων συνθηκών που επικρατούν στο «καμάρι» μας, στην τουριστική βιομηχανία. Και δίπλα σε όλα αυτά, τα μονοπώλια, οι μαφιόζικες πρακτικές, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου βίου και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας έχουν εγκατασταθεί για τα καλά, πνίγοντας κάθε δημιουργική ικμάδα.
Ως μια εξαρτημένη ή ακόμα σαφέστερη προτεκτορατοποιημένη πατρίδα, η Ελλάδα έχει χάσει την όποια δυναμική της, μετατρεπόμενη σε οικόπεδο, στο οποίο το μόνο «όραμα» που έχουν να πουλήσουν οι κυβερνώντες είναι αυτό των γκαρσονιών της Ευρώπης. Οι δομικές αδυναμίες σε συνδυασμό με τα εξωτερικά σοκ, τους επόμενους μήνες θα βουλιάξουν το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κατάσταση.
Απέναντι σε όλα αυτά και ενόψει εκλογών, οπότε κανείς περιμένει από τα κομματικά επιτελεία να τεθούν σε πλήρη κινητοποίηση, παρατηρείται μια πρωτοφανής έλλειψη: κανένα κόμμα, εν μέσω παρατεινόμενης, υπερδεκαετούς κρίσης του καπιταλισμού, τόσο στη Δύση, όσο και στην Ελλάδα, δεν καταθέτει ένα μεταβατικό, κυβερνητικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, αντίστοιχου εύρους -ή και μεγαλύτερου- με εκείνο που οδήγησε στη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981.
Όχι σοσιαλδημοκρατικό (δηλαδή δεξιό), όχι θολά προοδευτικό (δηλαδή ανούσιο και συμβιβαστικό) όχι γενικώς σχέδιο ρήξης (δηλαδή δυσνόητο) αλλά σαφές, κατανοητό, ριζοσπαστικό και σοσιαλιστικό.
Η ίδια η αδυναμία αναπαραγωγής και εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων, των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, οι οποίοι βλέπουν τα ταλέντα τους και τις ικανότητές τους να ακυρώνονται, να περιορίζονται, να υπό- αμείβονται και τελικά να τους ωθούν (για τους πλέον εξειδικευμένους εξ αυτών) στη μετανάστευση ή στο αδιέξοδο, απαιτεί δημοκρατικό, κεντρικό σχεδιασμό για την επιβίωση σε πρώτη φάση και έπειτα για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Ας φρίττουν η ντόπια ολιγαρχία, οι ξένοι πάτρωνες και τα εντεταλμένα ΜΜΕ. Τέτοιος σχεδιασμός χρειάζεται, ιδίως μάλιστα εν μέσω εκ των πραγμάτων διαμόρφωσης πολεμικής οικονομίας, λόγω Ουκρανίας και κυρώσεων.
Ένας τέτοιος σχεδιασμός ωστόσο προϋποθέτει εργαλεία άσκησης πολιτικής στα χέρια μιας κυβέρνησης και του λαού: επανάκτηση της δημόσιας ιδιοκτησίας, τόσο στο επίπεδο των υποδομών, όσο και των πρώην ΔΕΚΟ, νέες παραγωγικές επενδύσεις, αλλαγή του τοπίου των εργασιακών σχέσεων, ταχύτατη αύξηση του βιοτικού επιπέδου με άμεσες αυξήσεις ή και με παροχή κοινωνικού μισθού, στήριξη του κράτους ευημερίας, κοινωνική ασφάλεια, διαφάνεια, πόλεμο με τους ολιγάρχες, ρήξη με την εξάρτηση, άλλη διεθνή πολιτική, κοινωνικό έλεγχο στα ΜΜΕ, αλλαγή, κινητοποίηση και σύνδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με την παραγωγή, ένα άλλο πολιτιστικό πρότυπο και πολλά ακόμα.
Όλα αυτά προϋποθέτουν όμως κάτι πολύ περισσότερο από την επεξεργασία από ορισμένους ειδικούς ενός επιτελείου: απαιτούν δουλειά του όποιου κόμματος μέσα στην κοινωνία, μέσα από ζωντανές κομματικές οργανώσεις, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα κοινωνικό μπλοκ εξουσίας, ικανό να διαμορφώσει συνθήκες ανατροπής του συστήματος εξουσίας, όχι μόνο στο επίπεδο των εθνικών εκλογών αλλά σε κάθε μαζικό χώρο, όπως και στο επίπεδο της ηγεμονίας.
Αυτές οι διαδικασίες είναι εκείνες οι οποίες οδηγούν στην πραγματική και ουσιαστική διεύρυνση των κομματικών δυνάμεων, όχι οι μετεγγραφές πολιτευτών. Πολύ περισσότερο, αυτές είναι που ενώνουν το (όποιο) κόμμα με το λαό. Να δούμε λοιπόν ποιοι θα τολμήσουν. Οι μεταβολές στο πολιτικό σύστημα μπορούν να είναι κατακλυσμιαίες.
