Ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός, σε ένα πρόσφατο άρθρο του αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, εν αγνοία της Βουλής και ερχόμενη σε αντίθεση με την στρατιωτική ηγεσία, χάρισε στην Ουκρανία, κατ’ εντολή των ΗΠΑ, πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων, ανατολικής προέλευσης, οι οποίοι βρίσκονταν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Δεν πρόκειται για την πρώτη τέτοια αποκάλυψη. Είναι πολλές ειδήσεις αυτού του είδους οι οποίες, όχι τυχαία, μένουν επί της ουσίας αναπάντητες. Και λέμε ότι μένουν αναπάντητες επί της ουσίας, επειδή ακόμα και σήμερα, η Βουλή δεν γνωρίζει τίποτα για τις μυστικές ενέργειες υποστήριξης της Ουκρανίας από την πατρίδα μας.
Αρχίζει να φαίνεται πλέον προς τι τα χειροκροτήματα για τον Έλληνα πρωθυπουργό στο Κογκρέσο: όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο οποίος βρέθηκε στην εξουσία ελέω πατρός Μητσοτάκη, του κολλητού του, τότε Βασιλιά και των αφεντικών του στην πρεσβεία των ΗΠΑ) πήρε πίσω την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο και άνοιξε τον δρόμο προς τον Αττίλα, έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι στρώνει το δρόμο για τον μερικό αφοπλισμό του ανατολικού Αιγαίου. Το κατά πόσο έχει κάποιες εγγυήσεις περί μη εισβολής από την Τουρκία, πολύ μικρή αξία έχει. Γνωρίζουμε όλοι ότι αυτές οι εγγυήσεις σε βάθος χρόνου έχουν μηδενική αξία. Το γνωρίζει και ο πρωθυπουργός.
Εν γνώσει του, ο πρωθυπουργός δημιουργεί συνθήκες ανατροπής της κυριαρχίας εις βάρος της πατρίδας μας στο Αιγαίο. Οι λεονταρισμοί κατά της Τουρκίας από τους εντελλόμενους δημοσιογράφους του χιλιάρικου, βουλιάζουν στην πραγματικότητα της συνειδητής από πλευράς της κυβέρνησης, σταδιακής εφαρμογής των τουρκικών απαιτήσεων, οι οποίες καταλήγουν σε έναν Ελληνισμό-δορυφόρο και στρατηγικό βάθος της Τουρκίας.
Μάλιστα, είναι τόση η υποταγή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον, ώστε έφτασε στο σημείο να κλέβει ιρανικό πετρέλαιο, αφενός εκθέτοντας σε κίνδυνο Έλληνες ναυτικούς, αφετέρου κατεδαφίζοντας το ιστορικό κύρος της χώρας μας σε ό,τι αφορά την δυνατότητά της να αποτελεί ασφαλές θαλάσσιο πέρασμα.
Εδώ πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχει ξεπεράσει και την ίδια τη χούντα: μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης πετυχαίνει να μας φέρει σε σύγκρουση με το Ιράν και με τους συμμάχους του. Μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβραβεύει τις εκτελέσεις ξένων αξιωματούχων από τις ΗΠΑ (βλέπε δολοφονία Σολεϊμανί). Όλα αυτά, ενώ το Ιράν υπήρξε η μόνη πετρελαιοπαραγωγός χώρα, η οποία μας στήριξε σε τέτοιο βαθμό εν μέσω μνημονίων, ενώ ταυτοχρόνως έχει αποφύγει να εγείρει το ζήτημα της υποστήριξης από πλευράς μας μελλοντικών πολεμικών επιχειρήσεων του Ισραήλ εις βάρος του Ιράν.
Την ώρα που ακόμα και η Σαουδική Αραβία επιχειρεί να βρει ένα δίαυλο επαφής με το Ιράν, η Ελλάδα καθίσταται «αμερικανότερη των Αμερικανών» και «ισραηλινότερη των Ισραηλινών».
Πρόκειται για ταυτόχρονη κατεδάφιση της αμυντικής μας ικανότητας και της όποιας αξιοπιστίας του έθνους μας στην περιοχή. Οι ιστορικές ατιμίες της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα αποκατασταθούν σύντομα, ακόμα και αν αλλάξει η κυβέρνηση. Η καταστροφή για τα ελληνικά συμφέροντα θα είναι μοναδική. Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην θέση του πρωθυπουργού τοποθετήθηκε (εν πολλοίς χάρη στον Αλέξη Τσίπρα) για να εξυπηρετεί συμφέροντα αμερικανικά. Όχι ελληνικά.
Φυσικά, όλα αυτά απαιτούν και άλλες μορφές προσέγγισης με το χουντικό πρότυπο: ο πλήρης έλεγχος των μέσων ενημέρωσης και σταδιακώς, του διαδικτύου, οι εκτεταμένες παρακολουθήσεις με την χρήση νέων συστημάτων όπως το ισραηλινό Pegasus, η μεταβολή όλου του νομοθετικού πλαισίου, ώστε να βολεύει τους φίλους του πρωθυπουργού και των υπουργών ολιγάρχες, η εκτεταμένη καταστολή εναντίον του φοιτητικού κινήματος, φτιάχνουν το πλέον κοντινό προς χούντα πλαίσιο, μεταξύ εκλογικών αναμετρήσεων.
Πρόκειται για έναν εθνικό, κοινωνικό και δημοκρατικό όλεθρο, από τον πλέον ανίκανο γόνο, μιας πολιτικής οικογένειας-εταιρείας. Όσο πιο ανίκανος δε, αποδεικνύεται, όποτε μιλά εκτός σεναρίου ο πρωθυπουργός, όσο περισσότερο εκτίθεται, με τόσο πιο πολύ μένος επιτίθεται σε κάθε κοινωνική αντιπολίτευση.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποδεικνύει ότι όταν είσαι προτεκτοράτο δεν μπορείς να είσαι δημοκρατία (ούτε αστικοφιλελεύθερη). Υπό αυτήν την έννοια προσφέρει κάτι σημαντικό στον ελληνικό λαό: θυμίζει ότι η πηγή των δεινών του, είναι η εξάρτηση. Κάθε αντιπολίτευση, η οποία βγάζει αντιμητσοτακικές κραυγές αλλά δεν αγγίζει την εξάρτηση, κοινωνική ή κομματική, είναι είτε αφελής και καταδικασμένη να αποτύχει, είτε προσχηματική και τελικά επικίνδυνη.
