Ορκίστηκε χθες (1.6.2022) ενώπιον του Γενικού Κυβερνήτη της Αυστραλίας η νέα (αυτοδύναμη) κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος, επανερχόμενη στην εξουσία ύστερα από περίπου εννέα χρόνια αδιάκοπης διακυβέρνησης της χώρας από τη συμμαχία των συντηρητικών δυνάμεων: τον Συνασπισμό Φιλελευθέρων – Εθνικών (Liberals–Nationals).
Το Εργατικό Κόμμα (Labor Party) υπό την ηγεσία του Anthony Albanese (Άντονι Αλμπανίζι), κατάφερε τελικά, με απόλυτη πλειοψηφία 77 εδρών (σε σύνολο 151) στην ομοσπονδιακή Βουλή της Καμπέρας, να εκθρονίσει τον πληθωρικό (αυτο-αποκαλούμενο «μπουλντόζα») και αλαζόνα πρωθυπουργό Scott Morrison (Σκοτ Μόρισον), που κυβέρνησε τη χώρα ως ηγέτης των Φιλελευθέρων από τον Αύγουστο του 2018 έως τις 21 Μαΐου 2022.
Η τριετία που ακολουθεί έως τις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές στην Αυστραλία αναμένεται να είναι μια συνεχής δοκιμασία για την κυβέρνηση των Εργατικών, που κληρονομούν από τους Συντηρητικούς ένα πρωτοφανές εθνικό χρέος, το οποίο ξεπερνά το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια (Αυστραλίας – περίπου 700 δισεκατομμύρια ευρώ)! Στο «βουνό» αυτό, πρέπει να προστεθούν ο δυσεπίλυτος συνδυασμός προβλημάτων ακρίβειας, υψηλού πληθωρισμού (5,1%), αύξησης επιτοκίων και στεγαστικής κρίσης (με πρωτόγνωρο αριθμό αστέγων, ακόμα και ολόκληρων οικογενειών των χαμηλών εισοδηματικά τάξεων πλέον κι όχι απλώς «απόκληρων της κοινωνίας»), συνεχή και οξύτατα περιβαλλοντικής φύσης προβλήματα (εκτεταμένες πυρκαγιές και πλημμύρες, ξηρασίες κ.ά.) που έχουν πλήξει τόσο αστικές, όσο και αγροτικές/επαρχιακές περιοχές σε όλη την Αυστραλία, η συνεχής αποβιομηχάνιση της χώρας και η διαρκώς αυξανόμενη εξάρτησή της από εισαγωγές την τελευταία 20ετία (κάτι που έγινε ιδιαίτερα αισθητό κατά την περίοδο της πανδημίας), η εντεινόμενη πολύπτυχη κρίση με τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Αυστραλίας (την Κίνα) κι άλλα πολλά κρίσιμα ζητήματα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Συνασπισμός Φιλελευθέρων – Εθνικών έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε να εναποθέσει την «καυτή πατάτα» της διαχείρισης του ζοφερού μέλλοντος στα χέρια του Εργατικού Κόμματος και να αποδράσει στα έδρανα της Αντιπολίτευσης, αφήνοντας τον Άντονι Αλμπανίζι και το κόμμα του να εισπράξουν την αυξανόμενη οργή των Αυστραλών για τη βίαιη ανατροπή πολλών δεδομένων στην καθημερινότητά τους. Και δεν είναι μόνο η διεθνής συγκυρία (πανδημία, κρίση λόγω του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου κ.ά.) που ευθύνεται για όλα αυτά, αλλά κυρίως η κάκιστη διαχείριση δομικών στοιχείων της αυστραλιανής Οικονομίας από το 2000 και μετά τόσο από τους Συντηρητικούς (που κυβέρνησαν κατά το μεγαλύτερο διάστημα), όσο και από τους Εργατικούς.
Γι’ αυτό και στις πρόσφατες εκλογές της 21ης Μαΐου το ένα τρίτο (1/3) των Αυστραλών ψηφοφόρων συνολικά γύρισε την πλάτη και στις δύο παραδοσιακά μεγάλες παρατάξεις, το Εργατικό και τον Συνασπισμό (Φιλελεύθεροι και το «δεκανίκι» τους, το Εθνικό Κόμμα), θεωρώντας τους εξίσου υπεύθυνους για το ότι το σκάφος με το όνομα «Αυστραλία» πλέει ολοταχώς προς τα βράχια…
Πτυχές και συμπεράσματα
Ας δούμε μερικές ενδιαφέρουσες πτυχές και συμπεράσματα που βγαίνουν από τις εκλογές της Αυστραλίας και το περιβάλλον στο οποίο καλείται να κινηθεί η νέα κυβέρνηση, για να διαχειριστεί τα συσσωρευμένα προβλήματα μιας χώρας – πρότυπο μέχρι πρότινος («τυχερή χώρα»/lucky country ήταν το προσωνύμιο της Αυστραλίας διεθνώς για πολλές δεκαετίες):
1. Αποτέλεσμα – μαγική εικόνα:
Το εκλογικό σύστημα της Αυστραλίας έχει αρκετές ιδιορρυθμίες –ξένες προς τη δική μας αντίληψη περί εκλογικών ποσοστών. Είναι πλειοψηφικό και μπορεί να βγάλει κυβέρνηση με εκλογικά αποτελέσματα – μαγική εικόνα, όπως συνέβη και προ δυο εβδομάδων περίπου!
Στην πραγματικότητα, και με καταμετρημένο το 84% των ψήφων (καταμετρώνται ακόμα οι επιστολικές ψήφοι, που εκτιμάται ότι ανέρχονται στο 15% του συνόλου, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουν το ήδη διαμορφωθέν αποτέλεσμα), ο απερχόμενος από την εξουσία Συνασπισμός Φιλελευθέρων-Εθνικών έχει συγκεντρώσει σε απόλυτους αριθμούς ποσοστού και ψήφου την σχετική πλειοψηφία! Συγκεκριμένα, συγκεντρώνει έως τώρα το 36% (4.911.694 ψήφους) αλλά μόλις 58 έδρες, ενώ το Εργατικό Κόμμα ψηφίστηκε από μόλις το 32,7% των Αυστραλών (από 4.456.210 ψηφοφόρους) κι όμως καταλαμβάνει 77 έδρες και αναρριχάται αυτοδύναμο στην κυβέρνηση της χώρας. Αντιστοίχως, το Κόμμα των Πρασίνων καταγράφει το καλύτερο αποτέλεσμα στην ιστορία του, ερχόμενο τρίτο με ποσοστό 12% παναυστραλιανά και 1.627.443 ψήφους, αλλά κατακτά μόλις 4 έδρες στη νέα ομοσπονδιακή Βουλή. Ακόμα, για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της Αυστραλίας, εκλέγονται τόσοι πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές (συνολικά 12), που συγκέντρωσαν όλοι μαζί το 10,3% των ψήφων (1.409.170) έως τώρα. Άλλα δύο κόμματα, το εθνικιστικό – λαϊκιστικό «Ένα Έθνος/OneNation» της ακροδεξιάς Πολίν Χάνσον (με 4,95% και 667.770 ψήφους) και η «Ενωμένη Αυστραλία/United Australia Party» του δισεκατομμυριούχου μεγαλοεπιχειρηματία Κλάιβ Πάλμερ (με 4,1% και 556.663 ψήφους), δεν μπαίνουν στη Βουλή φέτος.
Τα «μαγικά» οφείλονται στο εκλογικό σύστημα με τις δεύτερες και τρίτες επιλογές των ψηφοφόρων, που ψηφίζουν το πρώτο κόμμα της προτίμησής τους ως «Νο 1», αλλά έχουν το δικαίωμα να βάζουν παράλληλα και άλλα κόμματα ως δεύτερες, τρίτες κ.ά. προτιμήσεις τους. Οι προτιμήσεις αυτές προσμετρώνται τελικά στη συνολική δύναμη των κομμάτων, με αποτέλεσμα άλλο κόμμα να παίρνει την πρωτιά σε ποσοστά και σε αριθμό ψηφοφόρων κι άλλο να ορκίζεται ως κυβέρνηση! Έτσι, έχουμε το φαινόμενο το Εργατικό Κόμμα -παρά την αυτοδυναμία που κατέκτησε χάρη στις δεύτερες και τρίτες προτιμήσεις των ψηφοφόρων και τη συνολική διαφορά περίπου 4% (με 51,7% έναντι 48,3% του Συνασπισμού)- να επανέρχεται στο τιμόνι της Αυστραλίας ουσιαστικά αποδυναμωμένο σε σχέση με το παλαιότερο κυβερνητικό του παρελθόν, όταν το καθοδηγούσαν ηγέτες διεθνούς βεληνεκούς όπως ο (φιλέλληνας και Ελληνιστής καθηγητής) Γκοφ Ουίτλαμ και ο βετεράνος συνδικαλιστής αριστερών καταβολών Μπομπ Χοκ.
2. Περιορισμένης ακτινοβολίας ηγέτης
Ο εδώ και τρία χρόνια ακριβώς αρχηγός του Εργατικού Κόμματος Άντονι Αλμπανίζι ορκίστηκε την περασμένη εβδομάδα ως ο 31ος πρωθυπουργός της Αυστραλίας.
Είναι ο πρώτος μη «αυθεντικός» Αγγλοσάξονας πρωθυπουργός της χώρας, αφού ο πατέρας του (εξ αρχής και μονίμως απών από τη ζωή του, πάντως) ήταν ιταλικής καταγωγής με απώτερες αλβανικές ρίζες -όπως μαρτυρά και το ίδιο το επίθετό του. Ο 59χρονος πολιτικός μεγάλωσε σε μονογονεϊκή οικογένεια, με την ιρλανδικής καταγωγής μητέρα του και την υποστήριξη των γονιών της, κατοικώντας σε διαμέρισμα εργατικών κατοικιών του Σίδνεϊ και ζώντας με τα κρατικά επιδόματα που έπαιρναν η μητέρα του (καθαρίστρια, που έπασχε από ρευματοειδή αρθρίτιδα και πέθανε το 2002) και η γιαγιά του.
Προτού ξεκινήσει τις σπουδές του στα Οικονομικά, εργάστηκε για δύο χρόνια στη μεγαλύτερη τράπεζα της Αυστραλίας (Commonwealth Bank) και σύντομα στελέχωσε την αριστερή πτέρυγα της φοιτητικής παράταξης των Εργατικών στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. Μέσα από τον φοιτητικό συνδικαλισμό ήλθε σε επαφή με τις πιο ριζοσπαστικές πολιτικές ομάδες (Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας, Κίνημα για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό κ.ά.), χωρίς όμως να εγκαταλείψει ποτέ τις τάξεις του Εργατικού Κόμματος. Στον χώρο αυτό δραστηριοποιήθηκε εντατικά και απασχολήθηκε επαγγελματικά αμέσως μετά την αποφοίτησή του, εξελισσόμενος σε επαγγελματικό στέλεχος των Εργατικών (σε τοπικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο).
Από το 1990 εγκαταστάθηκε μόνιμα (αγοράζοντας το πρώτο του σπίτι) στο «ελληνικό προάστιο» του Σίδνεϊ, το Μάρικβιλ, όπου είναι ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των μεταναστευτικών ομάδων (και των Ελληνο-Αυστραλών).
Το 1996 εκλέχθηκε για πρώτη φορά ομοσπονδιακός βουλευτής με το Εργατικό Κόμμα και έκτοτε εκλέγεται αδιάλειπτα στην ομοσπονδιακή Βουλή. Από το 2007, όταν οι Εργατικοί επανήλθαν στην εξουσία διαδεχόμενοι (και πάλι) τον Συνασπισμό Φιλελευθέρων-Εθνικών, έως και το 2013, ο Αλμπανίζι υπηρέτησε ως υπουργός σε διάφορες θέσεις, με πιο σημαντική εκείνη του υπουργού Υποδομών και Συγκοινωνιών λόγω των οδικών και σιδηροδρομικών έργων που δρομολόγησε και ολοκλήρωσε σε όλη την Αυστραλία. Τον Ιούνιο του 2013 (και για περίπου τρεις μήνες) ορίστηκε Αναπληρωτής Πρωθυπουργός στην τελευταία κυβέρνηση του Κέβιν Ραντ, προτού οι Συντηρητικοί κυριαρχήσουν και πάλι στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Από τότε μέχρι και τον Μάιο του 2019 (οπότε ο τότε ηγέτης των Εργατικών Μπιλ Σόρτεν «κατάφερε» να χάσει μια σχεδόν κερδισμένη εκλογική αναμέτρηση), ο 59χρονος πολιτικός παρέμενε ένα δραστήριο στέλεχος των Εργατικών χωρίς ιδιαίτερη προβολή.
Η εκλογική ήττα του 2019 τον έφερε στο προσκήνιο ως τον αδιαφιλονίκητο πλέον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος -καθώς στην Αυστραλία οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν την… κακή συνήθεια να παραιτούνται μετά από μία εκλογική ήττα- αφού εξελέγη χωρίς αντίπαλο στην αρχηγία του κόμματος. Οι θέσεις του Αλμπανίζι παρέμειναν σε όλη την πορεία του προοδευτικές, με τον ίδιο να υποστηρίζει σθεναρά τόσο τη μετατροπή της Αυστραλίας σε Δημοκρατία(Republic) με απεξάρτησή της από τη βρετανική μοναρχία και τη (σημαντική για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αυστραλίας) άμεση δράση για την Κλιματική Αλλαγή, όσο και τις ριζοσπαστικές αλλαγές της νομοθεσίας για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητας (συνταξιοδοτικά δικαιώματα ομόφυλων ζευγαριών, γάμος και υιοθεσία για ομόφυλα ζευγάρια), τη στήριξη των νέων για απόκτηση πρώτης κατοικίας, την αύξηση μισθών κ.ά.
Όμως, η πολύχρονη ενασχόλησή του με την πολιτική δεν έχει πείσει την πλειοψηφία των Αυστραλών για το «πολιτικό του χάρισμα», δεν έγινε ποτέ ο πολιτικός που θέλγει τα πλήθη με τη ρητορική του δεινότητα, δεν κατατροπώνει τους πολιτικούς αντιπάλους του ούτε εντυπωσιάζει με την παρουσία του. Μετά βίας κέρδισε τις εντυπώσεις στις τρεις τηλεοπτικές αναμετρήσεις του (debates), που προηγήθηκαν των εκλογών της 21ης Μαΐου, απέναντι στον τότε πρωθυπουργό Σκοτ Μόρισον. Και δεν έδειξε ποτέ κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα εκτός Αυστραλίας, με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν άγνωστος έξω από τη χώρα του. Η περιορισμένη, ούτως ή άλλως, προσωπική ακτινοβολία του Άντονι Αλμπανίζι θαμπώνει εντελώς έξω από τα αυστραλιανά χωρικά ύδατα.
Καθώς όμως «αρχή άνδρα δείκνυσι» δεν μένει παρά να του δώσουμε πίστωση χρόνου, μήπως η πρωθυπουργική έδρα αποδείξει ότι είναι «κρυφό ταλέντο». Ήδη η φήμη πως ο νέος Αυστραλός πρωθυπουργός διάκειται (πολιτικά) ευμενώς προς την Κίνα, απέδωσε ένα θερμό συγχαρητήριο τηλεγράφημα για την εκλογή του από το Πεκίνο, σε μια εποχή που οι σχέσεις Αυστραλίας-Κίνας για τα τελευταία δύο χρόνια της πρωθυπουργίας Μόρισον έφτασαν σε ιστορικό χαμηλό και πρωτόγνωρη ψυχρότητα κι ανταγωνισμό στον νότιο Ειρηνικό. Οι πιο αισιόδοξοι στην Αυστραλία προσδοκούν υπό τη νέα κυβέρνηση μια σχετικά σύντομη αποκατάσταση των σχέσεων με την Κίνα, που είναι ο πιο σημαντικός εισαγωγέας ορυκτών και μετάλλων από την Αυστραλία και ο μεγαλύτερος εμπορικός αιμοδότης της χώρας.
Ταυτόχρονα, όμως, ο Αλμπανίζι πρέπει να εξισορροπήσει την πίεση και τις απαιτήσεις από πλευράς των πιο ανταγωνιστικών προς την Κίνα δυνάμεων (ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία) –με τις οποίες η Αυστραλία καλλιεργεί επί δεκαετίες σχέσεις φιλίας και στενών στρατηγικών συμμαχιών που στρέφονται κυρίως κατά του Πεκίνου και των επιδιώξεών του στην περιοχή του Ειρηνικού Ωκεανού.
3. Η ώρα των Αυστραλών Ιθαγενών
Στις πρόσφατες εκλογές για πρώτη φορά εξελέγησαν τόσοι πολλοί βουλευτές (4 συνολικά – οι 3 γυναίκες) που κατάγονται από φυλές των Αυστραλών Ιθαγενών. Η μία εξ αυτών, η δημοφιλής στους ψηφοφόρους του Εργατικού Κόμματος στο Σίδνεϊ Λίντα Μπέρνι/Linda Burney, είναι η πρώτη γυναίκα Ιθαγενής στην ιστορία της Αυστραλίας που ορκίζεται υπουργός Υποθέσεων Ιθαγενών.
Οι ιθαγενείς φυλές της Αυστραλίας υπολογίζεται ότι αριθμούσαν περίπου 700.000 άτομα (διάσπαρτα σε σχεδόν 400 φυλές σ’ όλη τη χώρα-ήπειρο) όταν αγγλικά πλοία υπό τον Βρετανό εξερευνητή και πλοίαρχο του βρετανικού βασιλικού ναυτικού Τζέιμς Κουκ αγκυροβόλησαν για πρώτη φορά στον Βοτανικό Κόλπο (Botany Bay) της ανατολικής πλευράς της Αυστραλίας (στο σημερινό Σίδνεϊ), το 1770. Έκτοτε, κατά τις προσπάθειες του βρετανικού αποικισμού της Αυστραλίας και την παγίωση της κατάκτησης της χώρας από τους Αγγλοσάξονες, οι ιθαγενείς πληθυσμοί καταδιώχθηκαν συστηματικά και εξοντώθηκαν σε βαθμό γενοκτονίας, με αποτέλεσμα να έχουν συρρικνωθεί αριθμητικά και να έχουν απομονωθεί πλέον σε συγκεκριμένες απομακρυσμένες περιοχές της Αυστραλίας, με σοβαρά προβλήματα εξαρτήσεων (ναρκωτικά, αλκοολισμός), χαμηλό οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο, έλλειψη στέγης κι απασχόλησης κ.λπ. Η απαξίωση της «λευκής Αυστραλίας» προς τους γηγενείς κατοίκους ήταν τόση, που μέχρι το 1968 οι Ιθαγενείς Αυστραλοί δεν μνημονεύονταν καν στις απογραφές πληθυσμού της χώρας! Αυτό άλλαξε υπό τη διακυβέρνηση της Αυστραλίας από τον φωτισμένο προοδευτικό πρωθυπουργό των Εργατικών Γκοφ Ουίτλαμ (1972 – 1975).
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι εναπομείναντες Ιθαγενείς (περίπου 800.000 σήμερα – μόλις το 3,3% του πληθυσμού της Αυστραλίας, που φτάνει πια τα 26 εκατομμύρια συνολικά) αγωνίζονται να εισαχθεί στο αυστραλιανό Σύνταγμα ειδική μνεία για την ύπαρξή τους και τα δικαιώματά τους ως αυτοχθόνων της Αυστραλίας.
Το Εργατικό Κόμμα και ο νέος πρωθυπουργός έχουν δεσμευτεί να οργανώσουν δημοψήφισμα για τη θέσπιση αυτού του ειδικού όρου για τους Αυστραλούς Ιθαγενείς στο Σύνταγμα της χώρας. Και πρώτιστο καθήκον της νέας υπουργού θα είναι η καλή οργάνωση του δημοψηφίσματος, ώστε να γίνει κατανοητή από την πλειοψηφία των Αυστραλών η ανάγκη αναγνώρισης και απότισης φόρου τιμής στους πρώτους κατοίκους (εδώ και 30.000 χρόνια, κατά τις επιστημονικές εκτιμήσεις) και «νόμιμους ιδιοκτήτες» της χώρας, στους ιθαγενείς πληθυσμούς της Αυστραλίας, με αποτύπωση των τίτλων και των δικαιωμάτων τους στο αυστραλιανό Σύνταγμα. Πάντως, η νέα κυβέρνηση -που συνεδρίασε χθες για πρώτη φορά- δεν έχει ορίσει χρονοδιάγραμμα για τη διεξαγωγή του εν λόγω δημοψηφίσματος.
4. Οι γυναίκες κατά των δυο μεγάλων κομμάτων
Αν δύο πράγματα έγιναν πολύ φανερά στις ομοσπονδιακές εκλογές της Αυστραλίας προ 12ημέρου, αυτά ήταν: α) η εμπιστοσύνη που έδειξαν οι ψηφοφόροι στις γυναίκες πολιτικούς (ιδίως στις ανεξάρτητες υποψήφιες) και β) η αποδοκιμασία των γυναικών ψηφοφόρων στα δύο μεγάλα κόμματα (Εργατικοί, Φιλελεύθεροι-Εθνικοί) για την ενδοκομματική «κουλτούρα κατά των γυναικών» που τα διακρίνει.
Παρ’ ότι ο νέος Αυστραλός πρωθυπουργός διόρισε αριθμό γυναικών υπουργών-ρεκόρ στην κυβέρνησή του (10 από τα πρώτης γραμμής υπουργεία«πήγαν» σε γυναικεία χέρια, με πιο σημαντικό το υπουργείο Εξωτερικών που εμπιστεύθηκε στην έμπειρη κινεζο-μαλαισιανής καταγωγής πολιτικό Πηνελόπη/Penelope Ying-Yen Wong (Penny Wong/Πένι Ουόνγκ), εν τούτοις κοινή είναι η πεποίθηση πως η κυβέρνηση και το κόμμα «τρέχουν» υπό τις εντολές των σκληροτράχηλων ισχυρών ανδρών του Εργατικού Κόμματος. Με τις γυναίκες πολιτικούς σε δεύτερη μοίρα, χωρίς τις ευκαιρίες που αξίζουν πραγματικά μέσα στο ίδιο τους το κόμμα.
Τόσο στην ίδια την αυστραλιανή κοινωνία, όσο και στα κοινοβούλια/γερουσίες (εθνικά και πολιτειακά) της χώρας, παρά την σπουδαιότατη συμβολή των Αυστραλών γυναικών στην απασχόληση, στην κοινωνική προσφορά, στα Γράμματα και τις Τέχνες, στον Αθλητισμό κ.ά. επί πολλές δεκαετίες, υπάρχει μια γενικότερη κουλτούρα υποβάθμισης των γυναικών –ακόμα και κακοποίησής τους χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες για τους άνδρες – θύτες τους.
Και αν συνυπολογίσουμε πως οι Αυστραλές ήταν από τις πρώτες στον κόσμο που κατοχύρωσαν δικαίωμα ψήφου (από το 1902), τότε η σημερινή διαχείριση του γυναικείου πολιτικού δυναμικού της χώρας από το «ανδρικό καθεστώς» που κυριαρχεί προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό. Στα ψηφοδέλτια των πρόσφατων εκλογών οι γυναίκες υποψήφιες -ανεξαιρέτως κομμάτων- έφταναν στο 40% του συνόλου των υποψηφίων. Με βάση την έως σήμερα καταμέτρηση των ψηφοδελτίων, στη νέα ομοσπονδιακή Βουλή της Αυστραλίας το 38% των μελών της (περίπου 57-58 συνολικά) είναι γυναίκες. Οι περισσότερες που εκλέχθηκαν ποτέ στην Αυστραλία! Στην αυστραλιανή Γερουσία ήδη από το 2019 οι γυναίκες γερουσιαστές είναι σχεδόν το μισό (50%) του συνόλου των μελών του Σώματος.
Κι όμως, είναι συχνές οι περιπτώσεις που γυναίκες πολιτικοί (ακόμα και με πολύχρονη παρουσία) αναγκάζονται να καταγγείλουν ανοιχτά τη «συνομωσία των ανδρών» εις βάρος τους μέσα στα κόμματά τους. Καταγγέλλουν ότι «δεν ακούγονται» ή ότι «νιώθουν φιμωμένες, απαξιωμένες και υποβαθμισμένες» από τους άνδρες συναδέλφους τους ή τις ηγεσίες των κομμάτων τους. Προ μηνών τέτοιες κατηγορίες απηύθυνε εις βάρος του τότε πρωθυπουργού Σκοτ Μόρισον έμπειρη πολιτικός των Φιλελευθέρων, αποκαλώντας τον ακόμα και «ψεύτη»!
Ενώ θλιβερή εντύπωση προκαλούν οι κατά καιρούς σοκαριστικέςκαταγγελίες γυναικών εργαζομένων σε γραφεία υπουργών και βουλευτών στην Καμπέρα, αλλά και στελεχών κομμάτων, για σεξουαλική ή άλλη κακοποίησή τους από συναδέλφους τους ή (πολιτικούς και διοικητικούς) προϊσταμένους τους, οι οποίες είτε λοιδωρούνται εξ αρχής από άνδρες πολιτικούς είτε «θάβονται» συστηματικά στη συνέχεια και σπάνια φτάνουν στη Δικαιοσύνη. Όλοι στην Αυστραλία γνωρίζουν ότι ο απελθών πρωθυπουργός των Φιλελευθέρων «σύρθηκε» από τη σύζυγό του ΤζένυΜόρισον προκειμένου ν’ ασχοληθεί σοβαρά (και χωρίς άγαρμπα «αστεία») με αποδεδειγμένη υπόθεση βιασμού νέας εργαζόμενης στο γραφείο βουλευτή του κόμματός του, σχετικά πρόσφατα.
Επίσης, το κύμα σεξουαλικών και άλλων επιθέσεων σε χώρους εργασίας, διασκέδασης, στον δρόμο κ.λπ. και ενδοοικογενειακής βίας (με δολοφονίες, βιασμούς κ.α. εις βάρος των γυναικών), που σαρώνει την Αυστραλία χωρίς ουσιαστική ανάσχεση και με την Αστυνομία σχεδόν αδιάφορη σε επανειλημμένες προειδοποιητικές εκκλήσεις για βοήθεια εκ μέρους των μετέπειτα θυμάτων, έχει προκαλέσει την οργή του γυναικείου πληθυσμού της Αυστραλίας ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Οι γυναίκες της Αυστραλίας νιώθουν απροστάτευτες απέναντι σε άνδρες που στέκονται επιθετικά και κακοποιητικά απέναντί τους, χρησιμοποιώντας τα σωματικά, επαγγελματικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματά τους και τις διασυνδέσεις τους εις βάρος των γυναικών. Με αποτέλεσμα είτε να αποφεύγουν κάθε συνέπεια για όσα διαπράττουν είτε να τιμωρούνται με ποινές-«χάδια» ακόμα και για αποδεδειγμένες δολοφονίες και βιασμούς ή για χρόνια σωματική, λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση των γυναικών (συζύγων, συντρόφων, συναδέλφων ή υφισταμένων τους, συνήθως).
Αυτή η γυναικεία οργή διοχετεύθηκε στις κάλπες το Σάββατο 21 Μαΐου και την ένιωσαν στο πετσί τους οι ηγεσίες και οι παράγοντες και των δύο πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής της Αυστραλίας (Εργατικοί και Συνασπισμός Φιλελευθέρων – Εθνικών). Με αποτέλεσμα όχι μόνο να βγουν τη νύχτα των εκλογών οι ηγέτες των κομμάτων και, απευθυνόμενοι στις γυναίκες ψηφοφόρους, να ομολογήσουν «πήραμε το μήνυμά σας», αλλά και να προχωρήσουν τα δύο ηττημένα κόμματα (Φιλελεύθεροι – Εθνικοί) στην εκλογή νέων ηγεσιών, ορίζοντας και στις δύο παρατάξεις ως «Αναπληρωτές Αρχηγούς» γυναίκες! (Την έμπειρη πολιτικό Σούζαν Λι οι Φιλελεύθεροι, υπό τον νέο αρχηγό τους Πίτερ Ντάτον, και την Πέριν Ντέιβι οι Εθνικοί, υπό τον επίσης νεοεκλεγέντα αρχηγό τους Ντέιβιντ Λιτλπράουντ).
Οι προκλήσεις είναι μπροστά, λοιπόν, για τη νέα κυβέρνηση των Εργατικών της Αυστραλίας, μέσα σε ένα εξαιρετικά ασταθές διεθνές περιβάλλον και σε μια «γειτονιά» που βράζει λόγω των επεκτατικών διαθέσεων της Κίνας, κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα στο εσωτερικό της χώρας.
