Σε προηγούμενο άρθρο μας, αναφερθήκαμε στα δύο δημογραφικά πλήγματα που δέχθηκε η Ελλάδα στη δεκαετία του 1980 και στη δεκαετία του 2010, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές, που, όπως υπογραμμίσαμε, εξακολουθούν να ισχύουν, παρά τις περί αντιθέτου παρλαπίπες.
Θα αναλύσουμε τώρα μερικούς από τους μετασχηματισμούς που επέφεραν οι προκρούστειες μνημονιακές επεμβάσεις στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Επιφυλασσόμεθα σε άλλη ευκαιρία να σχολιάσουμε τις πολύ επικίνδυνες και τραγελαφικές ιδέες που παρουσίασε η κυβέρνηση στο συνέδριο για το δημογραφικό.
Η διαρκής λιτότητα που προέβλεψαν και συνεχίζουν να προβλέπουν τα Μνημόνια και οι Δανειακές μέχρι το 2060, όταν υποθέτουμε δεν θα έχουν απομείνει και πολλοί Έλληνες στη χώρα, είχε εξάλλου ως αποτέλεσμα να στείλει – και συνεχίζει να στέλνει – τους καλύτερα εκπαιδευμένους και ενεργούς νέους στο εξωτερικό, στερώντας την Ελλάδα από το ανθρώπινο δυναμικό που είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης αλλά και την ελληνική κοινωνία από τα παιδιά που θα κάνανε. Ουδείς γνωρίζει με αξιόπιστα στοιχεία πόσοι είναι. Στην αρχή των μνημονίων γράφτηκε ο αριθμός των 500.000 νέων, που παραμένει έκτοτε σταθερός στα (όλο και λιγότερα) δημοσιεύματα για το θέμα.
Αποτρέποντας την τεκνοποίηση
Οι κοινωνικές συνθήκες, τα χαμηλά εισοδήματα, η υψηλή ανεργία και ανασφάλεια, λειτούργησαν επίσης αποτρεπτικά για τους νέους ανθρώπους που θα ήθελαν να κάνουν παιδιά. Στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου αντικοινωνικού αμόκ που χαρακτήρισε τις μνημονιακές περικοπές, καταργήθηκαν ή περιορίστηκαν δραστικά οι παροχές προς πολύτεκνες οικογένειες, σύμφωνα τουλάχιστο με όσα κατήγγειλαν οι συνδικαλιστικές τους ενώσεις. Στην περίοδο των Μνημονίων είδαμε επίσης εκτίναξη του αριθμού των αυτοκτονιών, ενώ τα τελευταία χρόνια διερωτάται κανείς τι σηματοδοτεί αυτή η επιδημία όλο και πιο άγριων εγκλημάτων.
Η ηθική ατμόσφαιρα της χώρας, η υποταγή των βασικών πολιτικών δυνάμεών της στους ξένους, η εκτεταμένη συστημική διαφθορά του πολιτικού και κρατικού συστήματος, η κυνική «παράδοση χωρίς μάχη» από αυτούς που πίστεψε ο ελληνικός λαός, έπληξε εξάλλου κάθε αίσθημα αισιοδοξίας, αυτοεκτίμησης και ελπίδας στους νέους, συμβάλλοντας στο να «σαπίσει» η εθνική ψυχολογία, κάτι που συνέβαλε και αυτό, έστω και εμμέσως, στη δημογραφική συντριβή. Αντί να οργανώσουμε ως κοινωνία μια αποτελεσματική εξέγερση για να ζήσουμε, πήγαμε στο μαζικό πένθος και την απελπισία – κατάθλιψη, δηλαδή στην ψυχολογία της αυτοκαταστροφής (αύριο ίσως και της ετεροκαταστροφής) και του θανάτου, όχι στη ψυχολογία της ζωής.
Η διαρκής επιδείνωση της δημόσιας περίθαλψης και οι δεκαέξι (ίσως και περισσότερες, έχουμε χάσει το λογαριασμό πια) μειώσεις των συντάξεων σε διάστημα μιας δεκαετίας συνέβαλαν επίσης στην όλο και ταχύτερη αποδρομή των ωριμότερων ηλικιών στον άλλο κόσμο και στην πτώση του προσδώκιμου ζωής.
Διερωτάται κανείς τι θα γίνει σε λίγους μήνες, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θα μπορεί να φάει και να μετακινηθεί και να πληρώσει τους λογαριασμούς. Φυσικά αναρωτιόμαστε όλοι πλην του «άρχοντος συγκροτήματος», βουλευτών, πολιτικών, ανώτερου κρατικού προσωπικού, ανθρώπων των media και όσων άλλων απαιτείται να υπάρχουν για να συνεχίζεται ο κανιβαλισμός της Ελλάδας και του λαού της.
2010: Η χρονιά που γυρνάει η πλάστιγγα
Το 2010, καθώς μπαίνουμε στα Μνημόνια, οι γεννήσεις είναι περίπου 6.000 περισσότερες από τους θανάτους. Είναι η τελευταία χρονιά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι θάνατοι θα αυξηθούν και η ψαλίδα με τις γεννήσεις θα αυξηθεί και αυτή με γεωμετρική πρόοδο. Το 2020 οι θάνατοι είναι ήδη 42.000 περισσότεροι από τις γεννήσεις. (δες τα σχετικά διαγράμματα στο προηγούμενο άρθρο μας.
Το φαινόμενο είναι πολύ πιο έντονο αν υπολογίσουμε μόνο τους Έλληνες το γένος, κάτι που δεν θα είναι χωρίς σοβαρές συνέπειες σε διάφορους τομείς.
Ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι βρισκόμαστε, ή θα βρεθούμε πολύ σύντομα στο σημείο «μη αντιστροφής», όπου δηλαδή δεν θα μπορούμε, ακόμα και υπό ιδεώδεις συνθήκες και πολιτικές να αναστρέψουμε την καμπύλη της ελληνικής δημογραφικής παρακμής.
Βεβαίως οι στατιστικές είναι «ψυχρές». Προφανώς δεν αναφέρουν τον ηλικιωμένο άνθρωπο που είδατε να ψάχνει στα σκουπίδια το 2010-11 ή αυτόν που σας ζήτησε ένα εικοσάρι για τα φάρμακά του; Πού έχουν πάει αυτοί; Πιθανώς στο νεκροταφείο. ‘Οπου θα καταλήξει πολύ πιο γρήγορα από ότι θα συνέβαινε διαφορετικά και η γυναικούλα με τη σύνταξη των 400 ευρώ, που δεν τη φτάνουν ούτε για φάρμακα, σε μια χώρα που ήδη πρακτικά και με διάφορους τρόπους και μεθόδους έχει σχεδόν καταργηθεί η δωρεάν δημόσια περίθαλψη που κατοχύρωσε πραγματικά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (έστω και με τα προβλήματά της) στη δεκαετία του 1980.
Αυτοί πάνε μια ώρα νωρίτερα στο νεκροταφείο, εμείς γινόμαστε μια ώρα νωρίτερα κτήνη.
Όσο πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των φτωχών στην Ελλάδα, όσο περισσότερες είναι οι τραγωδίες τους, τόσο περισσότερο εξαφανίζονται από τη δημόσια ζωή και από την ενημέρωση, ακόμα και από τον πολιτικό λόγο των «κομμάτων της αριστεράς», τα στελέχη των οποίων έχουν μια πολύ ικανοποιητική ατομική υλική απόδοση, γι’ αυτό και δεν σκέφτονται να θεσπίσουν ποσοστώσεις για τους ανέργους και τους εργάτες στα όργανα των κομμάτων τους.
Δεν υφίστανται εξάλλου σχεδόν τα κοινωνικά θέματα για την απομίμηση πλέον ελληνικής δημοσιογραφίας, ούτε καν για την «εναλλακτική», που συχνά προτιμά να καταγγέλλει γενικώς το κατεστημένο, διαιωνίζοντας μια γενική κουλτούτα αμφισβήτησης χωρίς δράση και χωρίς συγκεκριμένο χαρακτήρα.
Αυτές οι κοινωνικές πολιτικές υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι ο βασικός μοχλός επί 11 χρόνια δημογραφικής καταστροφής της Ελλάδας, έστω κι αν υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν, έστω κι αν υφίστανται ασφαλώς κάποιες επί μέρους διαφοροποιήσεις, ανάμεσα για παράδειγμα σε μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, με μια έστω περιορισμένη κοινωνική ενσυναίσθηση (χωρίς όμως την παραμικρή κάπως συγκροτημένη ιδέα για τη χώρα) και την παρούσα κυβέρνηση μαζικής κοινωνικής καταστροφής.
Μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες» Ο Μίκης Θεοδωράκης πίστευε ότι αυτή ακριβώς ήταν και η επιδίωξη των Μνημονίων και των Δανειακών. Μια μέρα που του έπαιρνα συνέντευξη τον ρώτησα ποιος είναι ο σκοπός των ελληνικών «προγραμμάτων διάσωσης». Ο Μίκης έλεγε και έκανε κατά καιρούς διάφορα πράγματα. Είχε όμως ένα τρομακτικό ένστικτο, το ίδιο που στήριξε και μορφοποίησε τη μουσική μεγαλοφυΐα του. Το ένοιωσα ότι αυτό μιλούσε όταν μου απάντησε, χωρίς κανένα δισταγμό, στην ερώτησή μου για το τι επιδιώκουν: «Θέλουν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες».
Μήπως πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας; Είναι δυνατόν να θέσουν τέτοια επιδίωξη -να καταστρέψουν τον ελληνικό λαό δηλαδή- οι μεγάλες παγκόσμιες Τράπεζες (Δανειστές) και οι δυνάμεις και οργανισμοί (ΕΕ, ΔΝΤ, ΗΠΑ) που μας επέβαλαν τα Μνημόνια και τις Δανειακές, αυτοί που τα συνέταξαν;
Εμείς δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έχει ο καθένας στο μυαλό του. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι οικονομολόγοι τους δεν είναι άσχετοι και ηλίθιοι. Δεν κάνουν «λάθη». Γνώριζαν πολύ καλά τι αποτέλεσμα θα είχε η αφαίρεση από την ελληνική οικονομία τριπλάσιας ζήτησης από αυτή που αφαιρέθηκε από τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Ευρώπης. Και το είχε τελικά: Μια μείωση του ΑΕΠ κατά 27%, έναντι 10% στην Ιταλία, μείωση αντίστοιχη εκείνης του μεγάλου Κραχ του 1929 και μεγαλύτερη ως ποσοστό των υλικών απωλειών της Γερμανίας και της Γαλλίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα κι αν δεν ήθελαν να προκαλέσουν τα αποτελέσματα που προκάλεσαν (και συνεχίζουν να προκαλούν), γνώριζαν και απεδέχθησαν ότι ο ελληνικός λαός θα ήταν, αν μη τι άλλο, η παράπλευση απώλεια του προγράμματός τους.
Δεν επρόκειτο ασφαλώς για δυνάμεις που έβλεπαν φιλικά την Ελλάδα και τον λαό της, δεν επρόκειτο επίσης για δυνάμεις που αντιμετώπιζαν με οποιονδήποτε σεβασμό τη συμβολή της χώρας στην οποία επετέθησαν στον παγκόσμιο πολιτισμό και στη θεμελίωση του ανθρώπινου αιτήματος για ελευθερία και δημοκρατία. Ο Γκίντερ Γκρας τους χαρακτήρισε στο τελευταίο του ποίημα, εμμέσως πλην σαφώς, ως χειρότερους από τους Ναζί.
Στο επόμενο: Η δημογραφική καταστροφή της Ανατολικής Ευρώπης και ο Καπιταλισμός της Καταστροφής.
