Τέσσερις η ώρα το πρωί της 13^ης Ιουνίου, επομένης των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Ανοίγω τον υπολογιστή μου που, για κάποιο λόγο (ανάθεμα και αν τον ξέρω), έχει ρυθμιστεί από μόνο του να μου εμφανίζει την ειδησεογραφία του MSN, δηλαδή τις ειδήσεις που διαλέγει η Microsoft, μία από τις πέντε μεγάλες πολυεθνικές του Διαδικτύου (ίσως είναι συνωμοσία για να με εξοντώσουν ή να με τρελάνουν).

Πρώτο θέμα στις ειδήσεις που παρελαύνουν μπροστά μου δεν είναι η άνευ προηγουμένου ιστορική επιτυχία της Αριστεράς σε μια από τις δύο πιο σημαντικές χώρες της Ευρώπης, που είναι ήδη σαφής από επτά ώρες πριν. Η NUPES του Μελανσόν ξεπέρασε σε ψήφους τους προεδρικούς του Μακρόν. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, που η παράταξη προσφάτως εκλεγμένου προέδρου χάνει τις βουλευτικές εκλογές.

Το MSN θέλει ίσως να το σκεφτεί ακόμα πώς θα παρουσιάσει τα αποτελέσματα. Προτιμά προς το παρόν να μας προβάλλει την παρουσίαση των εκλογών το απόγευμα προτού κλείσουν οι κάλπες από ένα ελληνικό κανάλι. (Βουλευτικές Εκλογές στη Γαλλία).

Ο τίτλος της παρουσίασης είναι όσο πιο ουδέτερος γίνεται, κάτι σαν ιατρική συνταγή φαρμάκου: «Βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία». Καμία λέξη που να δημιουργεί την παραμικρή συγκίνηση ή να μας προϊδεάζει για τη σημασία του πράγματος. Περισσότερη φασαρία θα έκαναν για τις δημοτικές εκλογές στη Χαλκίδα.

Μετά αρχίζει η αντιστροφή της πραγματικότητας. Η αποχή, ακούμε, είναι ο εχθρός του Μακρόν (θα κέρδιζε δηλαδή αν είχαν πάει να τον ψηφίσουν). Το αντίθετο όμως συμβαίνει στην πραγματικότητα και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η κάμερα του καναλιού αδυνατεί να βρει έστω και έναν ψηφοφόρο που να συμφωνήσει μαζί τους παρά τόσους περιπάτους που κάνει στα πιο λαϊκά quartier των Παρισίων. Η αποχή είναι στην πραγματικότητα ο σύμμαχος του Μακρόν, όχι ο εχθρός του. Διότι το μεγαλύτερο ποσοστό των απεχόντων είναι νέοι, δηλαδή οι κατεξοχήν ψηφοφόροι της αριστεράς. Δεν πάνε να ψηφίσουν όχι γιατί … θα ψήφιζαν τον Μακρόν, η μεγάλη πλειοψηφία τους δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό, αλλά μάλλον γιατί δεν πολυπιστεύουν ότι ο Μελανσόν θέλει ή μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Επειδή οι ειδήσεις δεν πρέπει να υπολοίπονται των reality shows, εμφανίζονται και δύο άνθρωποι, ο ένας να λέει ό,τι θέλει και ο άλλος ότι δεν θέλει συγκατοίκηση, χωρίς πολλές άλλες εξηγήσεις. Αυτό βέβαια που δεν εμφανίζεται στις βαθυστόχαστες αναλύσεις είναι οι δημοσκοπήσεις, που δίνουν δύο στους τρεις Γάλλους να θέλουν συγκατοίκηση, να μη θέλουν δηλαδή τον Μακρόν να κυβερνάει απερίσπαστος. Προφανώς δεν ψήφισαν Μακρόν γιατί τον γούσταραν, αλλά, «κρατώντας τη μύτη τους», για να μη βγει η Λεπέν.

Κάπου-κάπου βέβαια η αλήθεια, δεν μπορεί, έχει μια διαβολεμένη ικανότητα να τρυπώνει μέσα στις ειδήσεις. Αν δεν τα καταφέρει ο Μακρόν, μαθαίνουμε, δεν θα είναι τόσο εύκολο να πάρει τα αντιλαϊκά μέτρα που σχεδιάζει και να μειώσει τους φόρους!

Ίσως οι τηλεοράσεις μας να πιστεύουν ότι το πρόβλημα των περισσοτέρων Ελλήνων είναι τα τεράστια ποσά του ΕΝΦΙΑ που αντιστοιχεί στις κολοσσιαίες περιουσίες μας, όχι οι τιμές στη λαϊκή και στα βενζινάδικα…

Τι είναι τώρα ο Μελανσόν, αριστερός ή ακροαριστερός; Το κανάλι μας είναι σε δίλημμα. Αν τον πει αριστερό, κινδυνεύει να τον κάνει πιο δημοφιλή και αποδεκτό από ότι αν τον πει ακροαριστερό. Αν πάλι τον πει ακροαριστερό, κινδυνεύει να εμφανίσει μια από τις μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. περίπου στα πρόθυρα … σοσιαλιστικής επανάστασης. Κι αυτό τη στιγμή που τα κανάλια μας, λειτουργώντας ως γιγαντιαίο Lexotanil, επιδιώκουν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο κόσμος πάνε βασικά μια χαρά, καλύτερα δεν θα μπορούσαν (με την εξαίρεση της δράσης του εγκληματία Πούτιν ασφαλώς) και επομένως το καλύτερο που έχουμε οι πολίτες να κάνουμε είναι να καθόμαστε ήσυχοι και να μην ενοχλούμε αυτούς που κυβερνάνε τη χώρα μας και τους προϊσταμένους τους, στις διάφορες μεγαλύτερες και μικρότερες δουλειές με τις οποίες ασχολούνται ολημερίς.

Αντιμέτωπο με ένα τέτοιο δυσεπίλυτο δίλημμα, που απαιτεί επιπλέον και πρωτότυπη σκέψη, το κανάλι μας προτιμά να μην κάνει πειράματα. Ακολουθεί την ορολογία Μακρόν, που είναι ασφαλώς πιο πάνω από τους δικούς μας στην ιεραρχία των αφεντικών. Ακροαριστερό λέει τον Μελανσόν το σύστημα Μακρόν, ακροαριστερό τον λέει και το δικό μας.

Πάντως, αν βγει η Αριστερά (ή Άκρα Αριστερά) πρώτη και υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση ο Μακρόν αυτό θα είναι σε κάθε περίπτωση κακό, πληροφορούμεθα από το καλό μας κανάλι. Ή θα πάμε σε ακυβερνησία (τα κανάλια πιστεύουν ότι οι πολίτες εκτιμούν τις κυβερνήσεις περισσότερο από τις ακυβερνησίες), είτε θα αποδειχθεί αναξιόπιστη η Αριστερά. Άρα γιατί δεν ψηφίζουν Μακρόν οι Γάλλοι να ησυχάσουμε; Τι τους έχει πιάσει; Ελπίζουμε ότι θα πάνε τα κανάλια μας να τους ρωτήσουν αυτή την εβδομάδα, να μάθουμε και εμείς τι συμβαίνει επιτέλους.

Και αφού ακούσουμε όλες αυτές τις «ειδήσεις», η τηλεόραση που γνωρίζει ασφαλώς ότι μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις μπορεί να προκύψουν από αυτή την υπόθεση, καταλήγει λέγοντας ότι είναι τόσο μεγάλη η αποχή, που ακυρώνεται προκαταβολικά το οποιοδήποτε πολιτικό συμπέρασμα από τις εκλογές!

Ελπίζουμε να μην τους ακούσει ο κ. Μητσοτάκης και πάει να υποβάλλει αύριο το πρωί παραίτηση. Γιατί και των Ελλήνων πολιτών η πλειοψηφία δεν πάει να ψηφίσει. Μερικοί μάλιστα κακοήθεις υποστηρίζουν ότι δεν πάει γιατί σιχαίνεται τα κόμματα και τους πολιτικούς της.

Πάντως είναι τελικά ακατανόητο γιατί τόσοι Γάλλοι σκέφτηκαν να ψηφίσουν Αριστερά. Εμείς θα το γενικεύαμε μάλιστα. Μήπως ήρθε ο καιρός να καταργήσουμε αυτή τη μάλλον παράξενη και ενοχλητική συνήθεια των εκλογών, που θυμάστε ασφαλώς πόσο ενοχλούσε και τον Σόιμπλε (του οποίου νοσταλγούμε πλέον την αφυπνιστική και αφοπλιστική ειλικρίνεια).

ΥΓ. Τα παραπάνω δεν είναι εξαίρεση, αλλά ο κανόνας σε όλη την «πολιτισμένη Δύση», όπου τα ΜΜΕ έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να εξαφανίσουν και την ιστορική νίκη του Μελανσόν και της Νέας Κοινωνικής και Οικολογικής Συμμαχίας του στις γαλλικές εκλογές και τη σημασία της.

ΥΓ2. Μόλις μου ‘ρθε, καθώς τελείωνα, και το δελτίο πρωινών ειδήσεων της Washington Post. Εννέα ειδήσεις, οι μισές σχεδόν για τις αγριότητες του Πούτιν, πουθενά οι γαλλικές εκλογές. Γενικός τίτλος: Χερσώνα, αθλιότητα υπό ρωσική Κατοχή, ελπίδα από τις ουκρανικές επιτυχίες.

Καλά πάμε.