Το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών ανέδειξε καθαρά αυτό που είχε διαφανεί από τις προεδρικές και του έδωσε την αντίστοιχη κοινοβουλευτική υπόσταση. Το εκλογικό σώμα στη Γαλλία είναι σπασμένο σε 3+1 τμήματα: Την αριστερά – υπό την πολιτική ηγεμονία του LFI- το ακραίο κέντρο και την ακροδεξιά, τρία εχθρικά μεταξύ τους μπλοκ, αλλά και τους απέχοντες – σχεδόν διπλάσιοι (53%) στις κοινοβουλευτικές εκλογές από τους απέχοντες στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών (28% του εκλογικού σώματος). Εικάζει κανείς πως αυτό αποτυπώνει και πολιτικά ρήγματα ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες, κάτι που η ανθρωπογεωγραφία των εκλογών επιβεβαιώνει. Γενικά πάντως και το Ensemble του Μακρόν και το NUPES του Μελανσόν και το RN της Λεπέν πήραν πολύ λιγότερες ψήφους στις βουλευτικές από ό,τι οι υποψήφιοι Πρόεδροι των σχηματισμών αυτών στις προεδρικές. Είναι σαν οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία να οργανώνονται για να μειώσουν τη συμμετοχή, με αυτό το σύστημα και ένα μήνα μετά τις προεδρικές εκλογές. Η αποτυχία κινητοποίησης των απεχόντων (με βάση τα ηλικιακά και ταξικά τους χαρακτηριστικά, όπως αποτυπώθηκαν στις έρευνες πριν την ψηφοφορία, ένα ευνοϊκό πεδίο για την αριστερά), ήταν ένα στοίχημα που εν πολλοίς δεν κερδήθηκε από το NUPES.
Η εκλογική βάση των τμημάτων αυτών στη Γαλλία αποτυπώθηκε στον α’ γύρο των βουλευτικών εκλογών, σαν συνέχεια των προεδρικών. Η αριστερά συγκρότησε σε μέτωπο με επιτυχία τα κομμάτια της στην εκλογική της συμμαχία και ο Μελανσόν τα μετατόπισε αριστερότερα, αλλά χωρίς αύξηση του αριθμού των συνολικών ψήφων της. Η ευρεία και συγκυριακή το 2017 εκλογική στήριξη του Μακρόν συρρικνώθηκε κατά 7,5 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ το Rassemblement national της Λεπέν κέρδισε πεντέμισι μονάδες σε σχέση με τον α’ γύρο του 2017, στο οποίο ποσοστό όμως θα πρέπει να προστεθεί το 4,25% του ακροδεξιότερου ακόμα Reconquête. Ανάλογα πως τοποθετεί κανείς τους γκωλικούς Les Républicains μεταξύ Μακρόν και Λεπέν, και τα υπόλοιπα κομματίδια ανάλογα με την πολιτική τους γειτνίαση, προκύπτουν τρεις σχεδόν ισοδύναμοι πόλοι.
Ο δεύτερος γύρος των εκλογών όπως γίνεται στη Γαλλία, αναγκάζει πολλούς ψηφοφόρους στην ψήφο στο «μη χείρον». Αυτή η αποτύπωση μεταφράστηκε σε έδρες αποκαλύπτοντας ένα καινούριο στοιχείο: την κατάρρευση του front républicain, του «δημοκρατικού μετώπου» απέναντι στην ακροδεξιά. Από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Ipsos μαθαίνουμε πως με πρώτους υπολογισμούς (δεν υπάρχει ακόμα συνολική εικόνα), οι ψηφοφόροι του Μακρονισμού σε αναμετρήσεις μεταξύ ακροδεξιάς και ακροδεξιάς απείχαν κατά 72%, 16% ψήφισαν την αριστερά και 12% την ακροδεξιά, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά για τους γκωλικούς ήταν 58% αποχή, 30% Λε Πεν και 12 % για το NUPES.
Η δημοσκοπική εταιρεία Harris έχει διαφορετικές ποσοτικά αλλά όχι ποιοτικά εκτιμήσεις, και επίσης την ανάλογη αποτύπωση για την περίπου ισόποση αποστροφή των ψηφοφόρων της αριστεράς απέναντι στους υποψηφίους του Μακρόν, ενώ οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς έχουν ανάλογη συμπεριφορά με μια ελαφρά προτίμηση προς τους υποψηφίους του Ensemble.
Πέραν αυτών, η εξομάλυνση της αποδοχής της ακροδεξιάς έχει περάσει και στις μετεκλογικές συζητήσεις: Ο υπουργός Δικαιοσύνης του Μακρόν συζητά για το πώς θα «προχωρήσουν μαζί» με την ακροδεξιά στο κοινοβούλιο.
Ενώ ο Φρανσουά Μπαϊρού, κρίσιμος σύμμαχος του Μακρόν, πρώην υπουργός Εσωτερικών και Δικαιοσύνης και αυτός, δεν είναι σίγουρος αν το κόμμα της Λεπέν είναι ακροδεξιό κόμμα.
Όπως και να έχει, δεδομένης της απόρριψης της πρότασης του Μελανσόν και του LFI για δημιουργία κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας, από τα υπόλοιπα κόμματα που συμμάχησαν στο NUPES, το κόμμα της Λεπέν θα είναι μάλλον η «επίσημη» αξιωματική αντιπολίτευση στο γαλλικό κοινοβούλιο. Η κοινοβουλευτική του ενίσχυση συνεπάγεται, ούτως ή άλλως, κύρος, θεσμική εμβέλεια, λεφτά και επικοινωνιακό χρόνο.
Γαλλία όπως Ευρώπη;
Παρότι δεν μεταφράζεται σε κομματικές αντιστοιχίες παντού στη Δύση, η πολιτική ταξινομία και, κυρίως, οι κοινωνικές της αντιστοιχίσεις και οι ταξικές δυσαρέσκειες και επιθυμίες, αλλά και η αύξηση των «μακροχρόνια απεχόντων» είναι αναγνωρίσιμες στη μία ή την άλλη μορφή σχεδόν παντού στις χώρες της Δύσης.
Φαίνεται πως στη Γαλλία αποτυπώνεται ευδιάκριτα ένα σχήμα που μοιάζει να αφορά όλο και περισσότερο τον Δυτικό κόσμο, παρότι τα τοπικά συμφραζόμενα και η πλήρης απουσία της αριστεράς σε πολλές χώρες μπορεί να το συσκοτίζουν: στις ΗΠΑ ή στη Βρετανία π.χ. η αριστερά (με την ευρεία έννοια, από μη νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες μέχρι τμήματα της αντικαπιταλιστικής αριστερά) και το λιγότερο ή περισσότερο νεοφιλελεύθερο κέντρο συνυπάρχουν σε ένα ενιαίο κομματικό μηχανισμό, στην Ισπανία οι σοσιαλιστές περιλαμβάνουν νεοφιλελεύθερους και σοσιαλφιλελεύθερους και συνεργάζονται κυβερνητικά με την αριστερά, ενώ στην Ελλάδα π.χ. το ακραίο κέντρο συνυπάρχει με την ακροδεξιά στη ΝΔ, όπως στήριζε για πολλά χρόνια η ακροδεξιά της Δανίας τη δανέζικη δεξιά.
Στη Γερμανία η μακρόχρονη συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών και η συγκατοίκηση Σ/Δ με Πράσινους και το ακραία νεοφιλελεύθερο FDP, έχει ομογενοποιήσει τους πολιτικούς χώρους του «κέντρου» αφήνοντας ελάχιστο χώρο στα αριστερά και κάπως περισσότερο στην ακροδεξιά. Από το σχήμα αυτό βέβαια, συχνά απουσιάζει εντελώς η αριστερά, η οποία παγιδεύεται μεταξύ απλών καταγγελιών και πλήρους αποκοπής από τις λαϊκές μάζες, μέσα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο επικοινωνιακό περιβάλλον και σε ένα ολοένα και πιο απογοητευμένο και γερασμένο εκλογικό σώμα που σχεδόν εγγυάται στη Δύση την κυριαρχία ή την εναλλαγή διαφόρων εκδοχών του συντηρητισμού και της ακροδεξιάς. Στη Γαλλία, από όλες τις χώρες της Δύσης, φαίνεται πως η αριστερά έχει έναν βηματισμό που την οδηγεί σε μια εύλογη προσδοκία ανατροπής της κατάστασης προς μια πολιτική στροφή που ακόμα και ο Τομά Πικεττύ, θεωρεί ως τη μόνη βιώσιμη, ένα καλό σημείο εκκίνησης πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε.
