Στην προσφιλή της τακτική των διορισμών, αντί της διενέργειας διαγωνισμού, κατέφυγε για μια ακόμη φορά η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη για την κάλυψη της χηρεύουσας, μετά τον θάνατο της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, θέσης διευθυντή στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου.

Καμία έκπληξη δεν προκαλεί η εξέλιξη αυτή, και ας είναι κοινός τόπος πως η υποτίθεται αυτονόητη στις μέρες μας διαδικασία για μια θέση όπως αυτή θα έπρεπε να είναι η επιλογή καλλιτεχνικού διευθυντή να προκύψει από έναν ανοιχτό, διαφανή και αξιοκρατικό διαγωνισμό. Φαίνεται πως η σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού έχει αλλεργία σε τέτοιου είδους διαδικασίες, επιμένοντας στην πατροπαράδοτη πελατειακή αντίληψη των διορισμών με πολιτικά κριτήρια, ακόμη και αν η αντίληψη αυτή υπονομεύει το ίδιο το κύρος των θεσμών. Για όσους δε, προς στιγμήν, μπερδεύτηκαν από την κάλυψη της θέσης του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου πριν από έναν χρόνο με διαγωνισμό, έγινε πλέον σαφές πως, για την Λίνα Μενδώνη, εκείνη ήταν μια άπαξ εξαίρεση από τον κανόνα, απολύτως συνδεδεμένη με την επικοινωνιακή διαχείριση των απόνερων από το σκάνδαλο Λιγνάδη.

Είναι δε χαρακτηριστικό πως τα πράγματα ακολούθησαν μια εντελώς προδιαγεγραμμένη πορεία. Την είδηση του θανάτου της επί τριάντα συναπτά έτη διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης συνόδευσαν οι αναμενόμενες αγιογραφίες της εκλιπούσης, με την εξαίρεση των ευθύβολων (αναμενόμενων, πάντως, και αυτών) κειμένων του Μάνου Στεφανίδη και Ντένη Ζαχαρόπουλου, ενώ αμέσως μετά ξεκίνησαν οι εικασίες για την διάδοχό της, την οποία άπαντες οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ «φωτογράφιζαν» με εκπληκτική βεβαιότητα. Άπαντες, ομοίως, προκαταλάμβαναν το προφανές: ξεχάστε τους διαγωνισμούς και τα τοιαύτα, η υπουργός θα διορίσει την εκλεκτή της, που περίμενε, άλλωστε, τον διορισμό της από τον χειμώνα…

Ουδείς λοιπόν ξαφνιάστηκε και από την ανακοίνωση του διορισμού στην επίζηλη θέση της Συραγώς Τσιάρα. Ακολούθησαν, ασφαλώς, οι απαραίτητοι ύμνοι για την αξία και τις ικανότητες της εκλεκτής της Λίνας Μενδώνη, αν και κατά βάση ως αναπαραγωγές του σχετικού δελτίου τύπου του υπουργείου Πολιτισμού.

Δεν χωρεί αμφιβολία πως η κ. Συραγώ Τσιάρα, που εντελώς συμπτωματικά βρίσκεται σήμερα στην ίδια περίπου ηλικία που είχε και η προκάτοχός της όταν πέρασε ως διευθύντρια το κατώφλι της Εθνικής Πινακοθήκης, είναι μια πολύ ικανή και φιλόδοξη ιστορικός τέχνης, που έχει δώσει αξιοσημείωτα δείγματα γραφής από τις θέσεις ευθύνης στις οποίες έχει μέχρι σήμερα υπηρετήσει.

Άλλωστε, όπως και εκείνη, έχει φροντίσει, πέραν των άλλων, να καλλιεργεί από τα νεανικά της χρόνια άριστες προσωπικές σχέσεις με πρόσωπα κύρους και εξουσίας, από δημοτικούς άρχοντες και ακαδημαϊκούς δασκάλους μέχρι πολιτικούς ευρέως φάσματος, σχέσεις που, δίχως άλλο, βοηθούν όχι μόνον στην φιλοτέχνηση ενός προφίλ ανθρώπου κοινής αποδοχής αλλά και στην διασφάλιση μιας ανοδικής και ανέφελης πορείας.

Μια εποχή έκλεισε για την Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου, μια νέα αρχίζει. Ή μήπως όχι;