Για τους συνενόχους της νέας Ιουλιανής αποστασίας, αυτής του 2015, το δημοψήφισμα που έλαβε χώρα σαν σήμερα πρέπει να ξεχαστεί ή να λοιδορηθεί. Εκείνοι οι οποίοι πρόδωσαν τον ελληνικό λαό επιδιώκουν το πρώτο, εκείνοι οι οποίοι ηττήθηκαν από τον ελληνικό λαό επιδιώκουν το δεύτερο. Τόσο οι μεν, όσο και οι δε (κυρίως οι δεύτεροι) έχουν ένα στρατό από «παπαγάλους», οργανικούς διανοουμένους και τα χρήματα τουλάχιστον δύο πρεσβειών, ώστε να προωθήσουν το ξαναγράψιμο της ιστορίας.
Εμείς όμως, το 62%, το οποίο αποφάνθηκε κυριαρχικώς, δεν έχουμε κανένα λόγο να εσωτερικεύουμε την προπαγάνδα του καθεστώτος. Κάθε πράξη, αντικειμενικώς αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο, όσο και αν πρόσκαιρα δείχνει ματαιωθείσα, εγγράφει υποθήκη για το μέλλον. Αρκεί να μην χάνουμε τη μνήμη μας και τον προσανατολισμό μας.
Αυτό το κείμενο δεν αφορά τη μνήμη. Αφορά τον προσανατολισμό, δηλαδή το άμεσο μέλλον. Το δημοψήφισμα του 2015 αποτέλεσε την κορυφαία, λαϊκή, δημοκρατική πράξη απόρριψης του πλαισίου εξάρτησης της πατρίδας μας, δια του δημοσιονομικού πλαισίου ελέγχου. Αυτό το πλαίσιο σταθεροποιήθηκε χάρη στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και ενισχύθηκε δραματικά, καθιστάμενο πλαίσιο συνολικής εξάρτησης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και φυσικά διεθνοπολιτικής.
Σήμερα, μας έχει «φορεθεί» ένα νέο μνημόνιο. Το νέο μνημόνιο (ή αν προτιμάτε ο νέος «γύψος») είναι το διεθνοπολιτικό. Σε ένα περιβάλλον εξελισσόμενου, σπονδυλωτού, παγκοσμίου πολέμου, με έντονη την πιθανότητα ενός κατακλυσμιαίου πολέμου, το νέο αυτό μνημόνιο (η «σωστή πλευρά της ιστορίας», το «ανήκομεν εις την Δύσιν», τα διαπιστευτήρια και η υποταγή στον πρέσβη των ΗΠΑ, η νέα εθνικοφροσύνη) είναι απείρως χειρότερο από τα μνημόνια τα οποία καταδίκασε ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του την 5η Ιουλίου, 2015.
Το νέο μνημόνιο σημαίνει εμπλοκή σε παγκόσμιο πόλεμο, θυσία κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και λίγο αργότερα ίσως και κυριαρχίας, λογοκρισία και μαζική προπαγάνδα, καταστροφή συμμαχιών και ευνοϊκών σχέσεων δεκαετιών ή και αιώνων, πρωτοφανή οικονομική κρίση, μπροστά στην οποία η περίοδος 2010-2012 θα ωχριά. Σημαίνει ακρίβεια σαρωτική, (ακόμα μεγαλύτερη) υπερχρέωση ιδιωτική και δημόσια, γκρεμισμένο κοινωνικό κράτος, ανεργία ή δουλειά και ζωή χωρίς δικαιώματα, γιγαντωνόμενες ανισότητες. Σημαίνει ότι η οικονομική κρίση η οποία ξεκίνησε το 2008 και συνεχίστηκε με την πανδημία δεν θα τελειώσει στο ορατό μέλλον.
Πόσες γενιές πρέπει να θυσιάσουμε, πόση πατρίδα χρειάζεται να ξεπουλήσουμε για την ευημερία της Γερμανίας και των ΗΠΑ, προτού συνειδητοποιήσουμε ότι η εμμονή σε μια πολιτική καταστροφής του λαού μας, δεν θα φέρει ποτέ πρόοδο, όσες πολιτικές δυνάμεις και αν βάλει στο χέρι, το κατεστημένο με τους πειθαναγκασμούς του;
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας ένα μνημόνιο το οποίο αφορά όλο τον πλανήτη και επομένως και την πατρίδα μας. Έναν παγκόσμιο πόλεμο και τις συνέπειές του. Τέτοιες καταστάσεις δεν ανατρέπονται ούτε με «χαριτωμενιές», ούτε με ίσες αποστάσεις. Δεν αρκεί μια άλλη διαπραγμάτευση με τις όποιες ικανότητες ή καλές προθέσεις, δεν φτάνουν καλές ιδέες επί μερικών πτυχών της πραγματικής οικονομίας ή των δημοσίων οικονομικών.
Ανήκουμε στον πυρήνα του δυτικού, ιμπεριαλιστικού, αμερικανοκεντρικού μπλοκ. Δεν θέλουν να μας αφήσουν να κουνηθούμε ούτε εκατοστό από τη σημερινή πολιτική, επειδή ακριβώς η αμερικανοκρατία είναι εύθραυστη. Το τύπωμα δολαρίων και ευρώ δεν αρκεί και δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση. Οι καμπάνιες της κοινωνίας του θεάματος καταρρέουν στα πεδία της μάχης. Όσο ηττώνται οι ΗΠΑ, τόσο πιο επιθετική, καταπιεστική, επικίνδυνη και τυχοδιωκτική θα γίνεται η πολιτική τους.
Κάποιοι λοιπόν πρέπει να συγκρουστούμε με αυτό το νέο μνημόνιο. Πρέπει να συγκρουστούμε και να το ανατρέψουμε πρωτίστως ενόψει ενός χειμώνα ο οποίος δεν θα «βγαίνει» για την πλειοψηφία του λαού μας και δευτερευόντως ενόψει εκλογών. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται ζύμωση με το λαό, μέσα στο λαό και μια στέρεη συμμαχία πολιτικών δυνάμεων και προσώπων με στόχο την έξοδο της πατρίδας μας από την αμερικανοκρατία και την είσοδο στον υπό διαμόρφωση, πολυκεντρικό κόσμο. Χρειάζονται βαθιές τεχνικές επεξεργασίες (όχι όπως εκείνες του «αντιμνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ) και θάρρος.
Πρόκειται για ζητήματα τα οποία ανοίγουν μια φορά ανά δεκαετίες. Αποτελεί τύχη το ότι τυχαίνει στη δική μας εποχή. Αυτό το μνημόνιο είναι το βασικό επίδικο. Πάνω σε αυτό κρίνονται όλοι. Όσοι τιμούν την 5η Ιουλίου του 2015 όντως, όσοι ούτε πρόδωσαν, ούτε ηττηθήκανε, με την επίθεση κατά του νέου αυτού μνημονίου θα αποδείξουν ότι είναι χρήσιμοι για το λαό και ειλικρινείς.
