Τις τελευταίες μέρες, μπροστά στα μάτια μας, το πολιτικό προσωπικό της Δύσης ξεμπροστιάζεται έως και ξηλώνεται με ρυθμούς πολυβόλου. Κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, μοιάζει διαφορετικό και ασύνδετο με τα υπόλοιπα.
Όλα ωστόσο, στην πραγματικότητα συνδέονται, ως αποτελέσματα του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου και ως προανακρούσματα της επερχόμενης χειμωνιάτικης καταιγίδας, ενόψει της οποίας το πολιτικό προσωπικό της Δύσης, δεν δείχνει ικανό να πραγματοποιήσει το παραμικρό.
Ο πολύς Εμανουέλ Μακρόν αποδείχτηκε αυτό το οποίο κάποιοι συζητούσαμε από καιρό: ένας πλασιέ. Το σκάνδαλο Uber απλώς καταδεικνύει ότι η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή (και όχι μόνο) αποτελεί την παιδική χαρά των μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες στήνουν τις κυβερνήσεις, τους προέδρους και τις αντιπολιτεύσεις και μάλιστα πολύ φτηνά σε σχέση με τα κέρδη τους.
Γνωρίζαμε ότι ο Μακρόν είναι άνθρωπος του τραπεζικού κεφαλαίου. Τώρα απλώς μάθαμε ότι νοικιάζει τις υπηρεσίες του σε κάθε βαρύ πορτοφόλι. Η προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του, βγαίνοντας στην αντεπίθεση, είναι γεμάτη αμηχανία. Στην πραγματικότητα το γεγονός ότι η ανατροπή του είναι θεσμικώς σχεδόν αδύνατη θα επιτείνει την κρίση της Γαλλίας και του ίδιου.
Αποδυναμωμένος και απαξιωμένος, θα συνεχίσει να γαντζώνεται στο ρόλο του χωρίς να μπορεί να τον εγκαταλείψει, ενώ η οργή διαρκώς θα φουντώνει και θα προσωποποιείται στον ίδιο. Ο δήθεν ισχυρότερος ηγέτης στην Ε.Ε., μετά την αποχώρηση της Μέρκελ, θα διαμορφώσει ένα τραγελαφικό δίδυμο με τον Σολτς, το οποίο θα κυμαίνεται μεταξύ κομπορρημοσύνης περί μιας νέας Ευρώπης και οδηγιών για τη θερμοκρασία στα καλοριφέρ προκειμένου να βγει ο χειμώνας.
Ο Ντράγκι, ο μονίμως μη εκλεγμένος, ο ορισμός του «παλατιανού» πρωθυπουργού νέας εκδοχής κλυδωνίζεται μεταξύ ιταλικών πολιτικών παιχνιδιών και αδυναμίας διαχείρισης της οικονομίας. Με τα επιτόκια να παίρνουν την ανιούσα και με το ενεργειακό αδιέξοδο ενόψει, ο Ντράγκι διαπραγματεύεται ελπίζοντας να παραμείνει παράκλητος: θέλει είτε να μείνει πρωθυπουργός με απόλυτη εξουσία και χωρίς έλεγχο, είτε να παραιτηθεί.
Οι «παλατιανοί» ποτέ δεν μπορούσαν να σταθούν χωρίς «παλάτι» να τους υποστηρίζει. Τώρα λοιπόν που το «παλάτι» της ΕΚΤ δεν έχει ούτε μπαζούκας, ούτε νεροπίστολο, όλοι τους αρχίζουν να αποσταθεροποιούνται. Θα πιέσουν, θα εκβιάσουν, θα αναγάγουν εκ νέου τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό σε επιστήμη, αλλά τελικά δεν έχουν κανένα τρόπο να αποφύγουν την πραγματική οικονομία και τη λαϊκή οργή.
Εν τω μεταξύ, Εσθονοί, Ολλανδοί, Γερμανοί βυθίζονται σε ολοένα μεγαλύτερη κρίση, τόσο κυβερνητική, όσο και οικονομική.
Ενόσω όλα αυτά γίνονται στη μια πλευρά του Ατλαντικού, στην άλλη, το επιφανές γεράκι των ΗΠΑ, Τζον Μπόλτον μας είπε (και για αυτό τον ευχαριστούμε ειλικρινώς) εκείνο το οποίο όλοι γνωρίζουμε: ότι οι Αμερικανοί είναι «μάστορες» των πραξικοπημάτων και των αποστασιών. Αυτό έκαναν και στη Βενεζουέλα, με τον πράκτορά τους και κολλητό της οικογένειας Μητσοτάκη, Χουάν Γκουαϊδό.
Παράλληλα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ φθίνει σε ό,τι αφορά (τουλάχιστον) την εικόνα της υγείας του, καταρρέει δημοσκοπικώς και αντιγράφει τον Τραμπ, στην εξωτερική του πολιτική.
Οι δυτικοί ηγέτες είναι φτιαγμένοι πλέον από ένα «καλούπι»: πρόκειται για καριερίστες και πλασιέ, επιπέδου αυτόματου πιλότου. Απεχθάνονται οτιδήποτε κομματικό και εν τέλει την ίδια την πολιτική. Μια δουλειά κάνουν, η οποία δεν απαιτεί ιδιαίτερη φαντασία ή ευφυΐα, δεδομένου ότι για όλες τις μείζονες αποφάσεις υπάρχουν το κατεστημένο των ΗΠΑ και τα λόμπι των μεγάλων εταιρειών. Η πλήρης κατίσχυση της κερδοσκοπίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επιτρέπει μόνο αναλώσιμα πολιτικά πρόσωπα και σχηματισμούς.
Προφανώς και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της πραγματικής πολιτικής και των μεγάλων κρίσεων. Ως εκ τούτου σαρώνονται. Τους επόμενους μήνες, θα δούμε πολλά «φαινόμενα» να εξατμίζονται. Οι ψευδο-πολιτικοί, βουλιάζουν μαζί με τις φούσκες του φτηνού χρήματος που οι κεντρικοί τραπεζίτες τύπωσαν.
