Μια από τις πλέον σημαντικές ειδήσεις των προηγουμένων ημερών είναι η ανακοίνωση του Ιράν ότι είναι έτοιμο, μόλις το αποφασίσει, να εμπλουτίσει πυρηνικό υλικό, σε βαθμό ικανό ώστε να φτιάξει πυρηνικό όπλο.

Αμέσως μετά τη συμφωνία ΗΠΑ-Ισραήλ για τη χρήση ακόμα και βίας, προκειμένου να αποτραπεί το Ιράν από το να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, την άρνηση της Σαουδική Αραβίας να αυξήσει την παραγωγή πετρελαίου σε σημαντικό βαθμό και το πιθανολογούμενο κλείσιμο της ρωσικής στρόφιγγας της ροής φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, ενώ το αντι-ιρανικό «μεσανατολικό ΝΑΤΟ» καρκινοβατεί, η Ισλαμική Δημοκρατία δηλώνει ότι ο θεμελιωδέστερος φόβος του Ισραήλ έχει σχεδόν γίνει πραγματικότητα.

Δεν πρόκειται προφανώς για τυχαία ακολουθία γεγονότων: το Ιράν πέταξε το γάντι σε ΗΠΑ και Ισραήλ ευθέως. Αν το μόνο το οποίο αποτρέπει το Ιράν από το να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα είναι το γεγονός ότι δεν το έχει αποφασίσει ακόμα το ίδιο, το Ισραήλ από την άλλη πλευρά, το οποίο εντείνει την πολεμική του προετοιμασία, καλείται μαζί με τις ΗΠΑ να εξαπολύσει ένα κεραυνοβόλο χτύπημα, ικανό να καταστρέψει για τα καλά την όποια σχετική δυνατότητα της Τεχεράνης.

Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό ακούγεται πολύ απλούστερο από ό,τι είναι. Για αρχή, μια τέτοια πολεμική επιχείρηση, θα σήμαινε περαιτέρω διαταραχές στις παγκόσμιες αγορές πετρελαίου, τόσο σε σχέση με τις θαλάσσιες μεταφορές, όσο και σε σχέση με τις προσφερόμενες ποσότητες. Καμία από τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες δεν δείχνει ακόμα να έχει τη διάθεση ή τη δυνατότητα να αντικαταστήσει τις ποσότητες που «βγαίνουν» από την παγκόσμια αγορά, ενώ οι ΗΠΑ εδώ και καιρό ξοδεύουν ποσότητες από τα στρατηγικά τους αποθέματα.

Δεύτερον, σε αντίθεση με τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ στο Όσιρακ, οι πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν είναι διεσπαρμένες και λογικά, πολύ καλά προφυλαγμένες. Θα απαιτηθεί μια τεράστια στρατιωτική κινητοποίηση και όχι μόνο από αέρος, προκειμένου αφενός να επιχειρηθεί η καταστροφή των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, αφετέρου να αντιμετωπιστούν τα μακριά «χέρια» του Ιράν, στα σύνορα με το Ισραήλ, όπως είναι η Χεζμπολάχ και η Χαμάς. Δεν πρέπει μάλιστα να ξεχνούμε ότι το τελευταίο διάστημα καταβάλλεται μια μεγάλη προσπάθεια συμφιλίωσης Άσαντ και Χαμάς, μετά την καταστροφική πολιτική της τελευταίας στο πλαίσιο του πολέμου στη Συρία.

Τρίτον, μια επίθεση εναντίον του Ιράν θα σταθεροποιήσει τα μέτωπα: Ρωσία και «άξονας της αντίστασης» από τη μια, Δύση και Ισραήλ από την άλλη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι βεβαίως για τις ΗΠΑ θα ανοίξει το πολυπόθητο δεύτερο μέτωπο κατά της Ρωσίας και των συμμάχων της, αλλά ότι από την άλλη αυτό το μέτωπο θα πρέπει οπωσδήποτε να αποδειχτεί πετυχημένο και μάλιστα γρήγορα. Αν όχι, αν τραβήξει σε μάκρος, η κούραση των πολιτών της Δύσης από τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία, η απροθυμία των δυτικών κρατών να πολεμήσουν τα ίδια και η κακή τους οικονομική κατάσταση θα μετατρέψουν το δεύτερο αυτό μέτωπο σε δεύτερο αγκάθι για τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Επιπροσθέτως, το πιθανό σοκ για τις ασταθείς αραβικές μοναρχίες μπροστά σε μια νέα αποτυχία των ΗΠΑ (η οποία εφόσον συμβεί θα σημάνει και περαιτέρω ενίσχυση του «άξονα της αντίστασης» στην περιοχή) είναι πολύ μεγάλο για να διακινδυνεύσουν μια νέα τυχοδιωκτική περιπέτεια. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πώς ταπεινώθηκαν στην Υεμένη.

Μέσα σε όλα αυτά, ο ρόλος της Τουρκίας καθίσταται κρισιμότατος εκ νέου. Στην τριμερή συνάντησή του με την ηγεσία της Ρωσίας και του Ιράν, ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν τα βρήκε όλα ρόδινα. Κάθε άλλο. Η Τουρκία προετοιμάζεται εδώ και καιρό για μια νέα εισβολή στη Συρία, αλλά προφανές είναι ότι διστάζει και μάλιστα πολύ. Όσο και να θέλει να το αποφύγει πρέπει να πάρει αποφάσεις: Θα επιχειρήσει μια νέα εισβολή στη Συρία ενισχύοντας αντικειμενικώς το Ισραήλ (εκτός φυσικά και αν πρόκειται για ψευδο-εισβολή); Ή θα κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, ανακουφίζοντας τις ιρανικές κυρίως, αλλά και τις ρωσικές δυνάμεις από το επιπλέον βάρος μιας νέας εισβολής;

Το κοντινό μέλλον θα δείξει. Για ένα στοιχείο πρέπει να μην έχουμε αμφιβολία: το Ιράν σκέφτηκε πολύ καλά, προτού πετάξει το γάντι. Και προφανώς δεν σκέφτηκε μόνο του.