Πριν από δύο χρόνια, τότε που ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού μας, έλεγε «άλλο Ελλάδα, άλλο Κύπρος» και οι υπουργοί τοποθετούσαν την εθνική κόκκινη γραμμή στα 6 ν.μ. κατ’ εντολή των ΗΠΑ, η κυρίαρχη γραμμή ήταν ότι η Ελλάδα θωρακίζονταν κατά της Τουρκίας εν πολλοίς χάρη και στις περιφερειακές της συμμαχίες.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε για τις «φοβερές και τρομερές» τριμερείς συμμαχίες, με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Κύπρο και πάντα το Ισραήλ, σε διαφορετικές συνθέσεις, οι οποίες θα μας προστάτευαν από την Τουρκία; Μάλιστα, συγκεκριμένες ιστοσελίδες και ΜΜΕ, συχνά- πυκνά, φρόντιζαν να εμφανίζουν διάφορες πηγές από την πλευρά του Ισραήλ, με όλες να διαβεβαιώνουν για τις λίγο- πολύ οριστικώς κατεστραμμένες σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ, σε αντίθεση με τις ανθηρές, ισραηλινό- ελληνικές.
Με βάση τη γνωστή εθελοδουλία μας, γίναμε «συνοδοιπόροι» των αξιών του οίκου των Σαούντ και βεβαίως, στρατηγικό βάθος του κράτους του Ισραήλ, θυσιάζοντας κάθε άλλη σχέση στην περιοχή. Αν το Ισραήλ μας νοίκιαζε δύο drones ξεσπούσαν πανηγυρισμοί, ασχέτως αν από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, υπάρχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες ακόμα, επειδή οι Τούρκοι επέλεξαν το δρόμο της εγχώριας παραγωγής και όχι των εισαγωγών, όπως εμείς.
Δώσαμε μάλιστα προίκα σε αυτήν τη «σχέση», την ΕΛΒΟ και μετατρέψαμε τις υπηρεσίες ασφαλείας μας σε ξέφραγο αμπέλι για τα ισραηλινά συμφέροντα.
Ήταν λογικό επομένως, η από καιρό προετοιμαζόμενη σύγκληση Ισραήλ και Τουρκίας, με κομβικό σημείο, την πλήρη αποκατάσταση των διπλωματικών τους σχέσεων να πέσει σαν βόμβα στα ελληνικά διπλωματικά πράγματα. Πρόκειται για βόμβα τόσο μεγάλη και με τόσους (συν)ενόχους, ώστε έχει φυσικά εξαφανιστεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Και όμως: η επιλογή Ισραήλ και Τουρκίας να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους είναι απολύτως αναγκαία και για τις δύο χώρες. Έχουμε γράψει και στο παρελθόν ότι η ισχύς του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή, φθίνει. Του είναι αδύνατο από το 2006 και έπειτα, να διεξάγει οποιοδήποτε πόλεμο και ακόμα περισσότερο μείζονα πόλεμο και να νικήσει. Ταυτοχρόνως, η υποχώρηση της παρουσίας των ΗΠΑ και η επιδείνωση των σχέσεών του με τη Ρωσία, η οποία παραλλήλως έχει συμπήξει στρατηγική συνεργασία με το Ιράν, επιτείνει το υπαρξιακό άγχος του.
Ακόμα και οι διαβόητες «συμφωνίες του Αβραάμ», λίγο μπορούν να το βοηθήσουν ιδίως συγκριτικά προς τις μεσαίες δυνάμεις της περιοχής, όπως είναι το Ιράν, η Τουρκία και η Αίγυπτος. Με δεδομένη την εχθρότητα προς το Ιράν, το Ισραήλ, χρειάζεται ολοένα πιο πολύ την υποστήριξη της Αιγύπτου και της Τουρκίας. Άλλωστε και στο παρελθόν, όταν το Ισραήλ ήταν ή φαινόταν ισχυρότερο, η Τουρκία αποτελούσε στρατηγικό εταίρο του.
Τότε και για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν την αντιληπτική ικανότητα και το θάρρος, να καταλάβουν ότι ως αντιστάθμισμα στην αναγκαστικά, στρατηγική σχέση Ισραήλ- Τουρκίας θα έπρεπε να διαμορφώσουν άλλες, περιφερειακές συμμαχίες. Σήμερα, οι ξένες πρεσβείες μοιράζουν τα υπουργεία, στις ελληνικές κυβερνήσεις, οπότε τέτοιες συλλήψεις είναι απίθανες.
Η Τουρκία από την άλλη, βλέπει στο Ισραήλ έναν σημαντικό πρεσβευτή προς τις ΗΠΑ, την πύλη προσέλκυσης επενδύσεων και οικονομικής στήριξης αλλά και τη χώρα παραγωγής «διαφόρων» ειδών προϊόντων, που θα μπορούσαν έμμεσα ή άμεσα να ενισχύσουν τις τουρκικές δυνατότητες.
Μάλιστα δεν πρέπει να ξεχνούμε και μια μικρή ακόμα ψηφίδα, ως προς το παλαιστινιακό, η οποία εξηγεί όμως την τουρκική αντίληψη. Η Τουρκία κατά βάση υποστηρίζει την παλαιστινιακή υπόθεση μέσω της Χαμάς, δηλαδή του παρακλαδιού της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Παλαιστίνη. Η Χαμάς είχε στραφεί κατά της κυβέρνησης της Συρίας, στο πλαίσιο του πολέμου στη Συρία, διχάζοντας την παλαιστινιακή αντίσταση και παρότι πλέον καταβάλλει προσπάθεια να γεφυρώσει το χάσμα με τον «άξονα της αντίστασης», στην πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ εναντίον της Γάζας, η Χαμάς επέλεξε να μην δράσει, επειδή η οργάνωση η οποία κατεξοχήν χτυπήθηκε από το Ισραήλ, ήταν η Ισλαμική Τζιχάντ, δηλαδή μια φιλό- ιρανική οργάνωση.
Η στάση της Χαμάς είναι ενδεικτική για το πώς η Τουρκία υποστηρίζει τον σκοπό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας μέσα στην Παλαιστίνη και όχι εν γένει την παλαιστινιακή αντίσταση. Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι ιστορικά το Ισραήλ, φοβάται πολύ λιγότερο τη μουσουλμανική αδελφότητα από τις άλλες δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης.
Υπάρχει όμως εν δυνάμει και κάτι βαθύτερο, πιο σημαντικό ακόμα, εφόσον ισχύει. Η Ρωσία και το Ιράν σταμάτησαν μέχρι σήμερα, τη νέα τουρκική εισβολή στη Συρία. Μετά τις συνομιλίες του με τους δύο ομολόγους του, ο πρόεδρος Ερντογάν, με δυσκολία έκρυβε την «παγωμάρα» του από την απάντηση που έλαβε ως προς τη Συρία.
Από την άλλη, το Ισραήλ μαζί με την Τουρκία πολεμούν εναντίον της Συρίας εδώ και πάνω από μια δεκαετία, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα και των ΗΠΑ. Είναι αμφίβολο ότι η Τουρκία θα διαρρήξει άμεσα και μετωπικά τις σχέσεις της με το Ιράν για χάρη του Ισραήλ. Ωστόσο, ακόμα και η τυχόν έμμεση τουρκική υποστήριξη προς το Ισραήλ σε σχέση με το Ιράν (και επομένως ο συγχρονισμός της με τις πολιτικές των ΗΠΑ στην υπόθεση ανοίγματος δευτέρου μετώπου εναντίον της Ρωσίας) θα αποτελέσει κρισιμότατο παράγοντα του όποιου εγχειρήματος περιορισμού του Ιράν ή και πολέμου εναντίον του.
Επιπλέον, τόσο το Ισραήλ, όσο και η Τουρκία αποτελούν κομβικούς κρίκους στην αλυσίδα υποστήριξης της Ουκρανίας.
Επομένως, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη των σχέσεων Τουρκίας και Ισραήλ σε σχέση με το Ιράν και με την Ουκρανία, ούτως ώστε να διαγνώσουμε την πλήρη σημασία της αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων των δύο κρατών.
Σε κάθε περίπτωση, το παραμύθι που πούλησαν οι μιντιακοί και κοινοβουλευτικοί παπαγάλοι, περί Ισραηλινής υποστήριξης της Ελλάδας εναντίον της Τουρκίας, ξηλώθηκε εκκωφαντικά. Για άλλη μια φορά γίναμε συνένοχοι σε ξένα εγκλήματα και φυσικά, όπως αξίζει σε κάθε χώρα που προδίδει τους παραδοσιακούς φίλους της και γίνεται συνένοχη στο έγκλημα, εισπράττουμε ωραιότατες σφαλιάρες από τους πάτρωνές μας, παλαιούς και σύγχρονους.
Το Ισραήλ για την Ελλάδα δεν θα ρίξει ούτε σφαίρα. Αλλά να μην αμφιβάλει κανείς, ότι οι κυβερνήσεις μας, όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά και για την Τουρκία, μέχρι και το σύνολο των ενόπλων δυνάμεών μας θα δώσουν, αν οι ΗΠΑ το απαιτήσουν.
