Στη Σαμαρκάνδη διεξήχθη τις προηγούμενες μέρες μια ιδιαιτέρως σημαντική σύνοδος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Πρόκειται για μια από τις εναλλακτικές απόπειρες περιφερειακής συνεργασίας, η οποία προϊόντος του χρόνου αποδεικνύεται θελκτική για ολοένα περισσότερα κράτη, κλονίζοντας την ισχύ των αντίστοιχων οικονομικών θεσμών και οργανισμών της Δύσης.
Στο τραπέζι κάθισαν με χαρακτηριστική ευκολία επικεφαλής κρατών με κατά τόπους ανταγωνιστικά συμφέροντα, έως και με εχθρικές σχέσεις (Τατζικιστάν και Κιργιστάν για παράδειγμα). Υπογράφτηκαν οικονομικές συμφωνίες, απευθύνθηκαν χαιρετισμοί ζεστής φιλίας μεταξύ Ρωσίας και Κίνας και έγιναν δηλώσεις με ιδιαίτερο νόημα, όπως αυτή του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ, περί της ανάγκης να μην επιτραπούν «πολύχρωμες επαναστάσεις» με σπόνσορες από το εξωτερικό στα κράτη τα οποία συμμετέχουν στη συνεργασία.
Για τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ωστόσο, η προσοχή έπεσε σε μια άλλη δήλωση, του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος κατά την πρώτη μέρα της συνόδου αναγνώρισε τις ανησυχίες της Κίνας ως προς τη ρωσική «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία.
Αν αφαιρέσουμε το κομμάτι της προπαγάνδας ή αλλιώς των «ψυχολογικών επιχειρήσεων» στις οποίες η Δύση κατέχει τα πρωτεία αποτελεσματικότητας και με δεδομένο ότι προφανώς δεν έχουμε ρεπορτάζ από όσα διημείφθησαν πίσω από τις κλειστές πόρτες της διμερούς συνάντησης, Σι-Πούτιν, θα μείνουμε σε ένα πραγματικό ζήτημα: όσο η Ρωσία κερδίζει, οι σύμμαχοί της ησυχάζουν και την εμπιστεύονται περισσότερο. Όσο η Ρωσία δεν «καθαρίζει» την υπόθεση Ουκρανία, οι σύμμαχοί της θα ανησυχούν.
Όπως γράφουμε συστηματικά, η Ουκρανία αποτελεί το σημερινό επίκεντρο του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου, στο οποίο κρίνεται η αποτελεσματικότητα της στρατιωτικής αιχμής του δόρατος του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού μπλοκ, δηλαδή της Ρωσίας. Η Κίνα αντιλαμβάνεται προφανώς, ότι η Ταϊβάν πιθανότατα θα αποτελέσει ένα μελλοντικό σημείο σύγκρουσης, ιδίως αν το ευρασιατικό μπλοκ στην πρώτη μετωπική αντιπαράθεση τέτοιου μεγέθους με τη Δύση δεν κερδίσει και μάλιστα καθαρά. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να θέλει μια γρήγορη ρωσική νίκη.
Ταυτοχρόνως, η ρωσική νίκη ή μη καθορίζει τη «βαρυτική δύναμη» της Ρωσίας στο μετασοβιετικό κόσμο και στη Μέση Ανατολή. Μια νίκη της Ρωσίας θα σημάνει ενσωμάτωση της Ουκρανίας ή τουλάχιστον μεγάλου μέρους της και επομένως μια σημαντική γεωγραφική, πληθυσμιακή, βιομηχανική και διεθνοπολιτική ενίσχυση της Ρωσίας. Η βαρυτική δύναμη μιας νικηφόρας Ρωσίας θα μεγεθυνθεί με εκθετικό ρυθμό.
Μπορούμε να περιμένουμε ότι αμέσως μετά από μια τέτοια νίκη, οι φιλοπόλεμες φωνές από τη Γεωργία θα σιγήσουν και το θέμα των de facto αποσχισμένων περιοχών θα ρυθμιστεί με λογής πειθαναγκασμούς από ρωσικής πλευράς. Η Αρμενία πιθανότατα θα επανέλθει στη ρωσική επιρροή, με αντάλλαγμα την παρεμπόδιση των σχεδίων του Αζερμπαϊτζάν για επιβολή μιας συμφωνία ειρήνευσης, κομμένης και ραμμένης στα δικά του μέτρα. Αν η Ρωσία κατορθώσει να σταθεροποιήσει την κατάσταση στο μετασοβιετικό κόσμο προς όφελός της (κάτι το οποίο όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν θα είναι επωφελές για τον ελληνισμό, διότι θα ακυρώσει τα τουρκικά, παντουρανικά, σχέδια), θα έχει το αναγκαίο ειδικό βάρος, προκειμένου να ασκήσει επιρροή στη Μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο, βοηθώντας την κινεζική οικονομική επέκταση.
Αν ηττηθεί ή αν δεν νικήσει καθαρά στην Ουκρανία, όχι μόνο όλα αυτά ανατρέπονται, αλλά θα αναζωπυρωθεί το σχέδιο αλλαγής καθεστώτος μέσα στη Ρωσία και διαμελισμού της, όπως περίπου περιγράφει ένα «ειρηνευτικό σχέδιο»-τελεσίγραφο, το οποίο κυκλοφορεί εσχάτως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως αποτέλεσμα συνεργασίας Ουκρανίας-ΗΠΑ.
Μάλιστα ήδη, οι μεν Ουκρανοί προβαίνουν σε ολοένα πιο τολμηρές κινήσεις, με χτυπήματα μέσα στα ρωσικά εδάφη, όπως και στη Χερσώνα, εναντίον πολιτικών στόχων, τα δε μετασοβιετικά κράτη προβοκάρονται σε νέους πολέμους και εγκατάλειψη της Ρωσίας.
Η απάντηση της Ρωσίας μέχρι και σήμερα είναι εκνευριστικά, για τους Ρώσους, μετριοπαθής. Η ρωσική πολεμική μηχανή τις τελευταίες μέρες κατέστρεψε κάποια φράγματα στην νότια Ουκρανία, με αποτέλεσμα μάλλον να αποκόψει ουκρανικές δυνάμεις, προκειμένου κατόπιν να τις εκκαθαρίσει με τη χρήση πυροβολικού και ιρανικών μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων.
Δεν υπάρχει τίποτε το κακό, στο να εμμένεις στο πλάνο σου. Και αν το πλάνο αυτό «βγει» στη Ρωσία θα πρόκειται για τεράστια επιτυχία. Με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες από πλευράς της, με τη χρήση ταχυκίνητης άμυνας και επιθέσεων, θα καταστρέψει τις πλέον μαχητικές αντίπαλες δυνάμεις και κατόπιν θα περάσει στην αντεπίθεση, έχοντας εν τω μεταξύ συγκεντρώσει εφεδρείες.
Ούτε είναι κακό (αντιθέτως είναι αναγκαίο) να μην πέφτεις στις παγίδες και να μην κινείσαι στους χρόνους, τους οποίους αποπειράται να σου επιβάλλει ο εχθρός.
Η Μόσχα, όμως, αντικειμενικά έχει επωμιστεί το βάρος της σύγκρουσης με τον βασικό αντίπαλο του Πεκίνου, όπως και της επιτάχυνσης της οικονομικής υποχώρησης έως κατάρρευσης των Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, οι σύμμαχοί της και ιδίως το Πεκίνο είναι λογικό να αγωνιούν για το πώς τα πάει το ρωσικό πυροβολικό.
Μόνο που, σε αντίθεση με όσα διαδίδουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, πιθανότατα το μήνυμα του Πεκίνου από τη Σαμαρκάνδη, είναι «τελειώνετε γρήγορα» και όχι «σταματήστε τώρα».
