Εάν μία χώρα βιώνει κρίση δεν έχεις παρά να ρίξεις μία ματιά στα ενεχυροδανειστήρια. Εάν είναι γεμάτα κόσμο, τότε η κρίση κλιμακώνεται και αρκετοί (όχι μόνον οι πιο αδύναμοι οικονομικά) πολίτες ζορίζονται.Αυτό ισχύει εδώ και καιρό και στην περίπτωση της Γερμανίας όπως επισημαίνει εκτενές σημερινό ρεπορτάζ της ελληνικής «έκδοσης» του γερμανικού δικτύου ραδιοτηλεόρασης, Ντόιτσε Βέλε.

Το ρεπορτάζ ξεκινά την ιστορία με το ενεχυροδανειστήριο του Νίκολαους Μπόντε στο Ζίγκμπουργκ που βρίσκεται έξω από τη Βόννη. Όπως λέει ο ίδιος όταν έρχονται ελάχιστοι πελάτες στο μαγαζί του, η γερμανική οικονομία πάει καλά. Όταν κατακλύζουν το μαγαζί του οι πελάτες, η οικονομία βιώνει κρίση…

Αυτό το μήνα το ενεχυροδανειστήριο του Νίκολαους Μπόντε είναι γεμάτο  και όπως λέει ο Νίκολαους Μπόντε: «Το ενεχυροδανειστήριο είναι δείκτης. Οι άνθρωποι έρχονται όταν υπάρχει υψηλή ανεργία ή σοβαρά οικονομικά προβλήματα».

Παλαιότερα ο Γερμανός επιχειρηματίας δραστηριοποιούταν στους πλειστηριασμούς κατασχεμένων ακινήτων. Το 1994 ο ίδιος και ο πατέρας του δημιούργησαν το ενεχυροδανειστήριο στο Ζίγκμπουργκ, μία πόλη κοντά στη Βόννη, η οποία αριθμεί περίπου 40.000 κατοίκους. Ο Νίκολαους Μπόντε μετρά τον οικονομικό σφυγμό της γερμανική οικονομίας εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Η επερχόμενη κρίση θα ωφελήσει, δίχως αμφιβολία, τον ενεχυροδανειστή. Εκείνος ωστόσο εκφράζει σοβαρές ανησυχίες, καθώς όπως διαπιστώνει, αυτή την περίοδο, στο κατάστημά του έρχονται πολλοί ηλικιωμένοι αλλά και άνθρωποι της μεσαίας τάξης, γεγονός που δε συνέβαινε παλιότερα. «Εκτός από τους τακτικούς πελάτες έρχονται σε μας και άτομα με ασταθή εισοδήματα και άτομα που παίρνουν κοινωνικά επιδόματα και αναζητούν οικονομική στήριξη για να βγει ο μήνας» λέει χαρακτηριστικά.

Το κατάστημα του Νίκολαους Μπόντε είναι ένα από περίπου 250 ιδιωτικά ενεχυροδανειστήρια στη Γερμανία.

Το επάγγελμα του ενεχυροδανειστή είναι από τα παλαιότερα στη Γερμανία: Το πρώτο γερμανικό ενεχυροδανειστήριο δημιουργήθηκε στο Αμβούργο πριν από σχεδόν 500 χρόνια το 1560.

Πώς λειτουργεί ένα ενεχυροδανειστήριο

Σε γενικές γραμμές τα ενεχυροδανειστήρια λειτουργούν ως εξής: Δίνουν ένα συγκεκριμένο χρηματικό αντίτιμο για αντικείμενα που τους φέρνουν οι πελάτες, οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους τρεις μήνες για να επιστρέψουν το αντίτιμο συν τόκους και τέλη και να παραλάβουν το ενέχυρο. Ένα παράδειγμα: Ο Νίκολαους Μπόντε δίνει σε πελάτη 400 ευρώ για ένα κόσμημα. Μετά από τρεις μήνες ο εν λόγω πελάτης του επιστρέφει 448 ευρώ. Διαφορετικά το πολύτιμο αντικείμενο δημοπρατείται. Ο Γερμανός επιχειρηματίας δηλώνει: «Σχεδόν το 96% των πελατών παίρνει πίσω το ενέχυρο, επειδή αξίζει περισσότερο από ό,τι τους δίνουμε για αυτό. Το αντίτιμο που δίνουμε είναι ένα κλάσμα της πραγματικής αξίας του ενέχυρου και οι άνθρωποι θέλουν να το κρατήσουν. Διαφορετικά θα μπορούσαν εξ αρχής να το πουλήσουν.

Εννέα από τα δέκα τιμαλφή που καταλήγουν στο χρηματοκιβώτιο του Νίκολαους Μόντε είναι κοσμήματα. Έχει όμως δανείσει πελάτες που έφεραν ένα κρις κραφτ, ένα καρουζέλ ακόμα και ένα άλογο. Όπως λέει ο ενεχυροδανειστής αποφεύγει συσκευές όπως κινητά τηλέφωνα, γιατί η απώλεια αξίας τους είναι πολύ μεγάλη.