Λίγες ημέρες πριν να διεξαχθούν οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία, οι εργαζόμενοι παλεύουν να μη χάσουν τη φωνή τους και δεν σταματούν τους αγώνες ενάντια σε μία πολιτική που τους παραδίδει στα ξένα μονοπώλια και τη λιτότητα. Μία πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι και την οποία κληροδοτεί στα (όποια) κόμματα θα σχηματίσουν την επόμενη κυβέρνηση – και τα οποία ασμένως ήδη έχουν αποδεχθεί την ευρω-ατλαντική «ατζέντα» και τα αυστηρά μέτρα που εκπονεί ο πρώην τραπεζίτης.
Με τον ορυμαγδό της προεκλογικής εκστρατείας να σκεπάζει τη φωνή τους, οι εργαζόμενοι της Ιταλίας δίνουν τη δική τους πάλη χαρακωμάτων: στις 7 Σεπτεμβρίου απήργησαν οι πυροσβέστες, θύματα της λιτότητας, της υποστελέχωσης και της υπερεκμετάλλευσης, την ώρα που η κλιματική κρίση τους θέτει στο προκεχωρημένο μέτωπο.
Όμως, η κύρια μάχη των Ιταλών εργαζομένων διεξάγεται για άλλη μία φορά στην Τεργέστη και έχει επίκεντρο το σχέδιο της φινλανδικής εταιρείας Wärtsilä στο Μπανιόλι ντελά Ροσάντρα να προχωρήσει σε απολύσεις 451 (σε σύνολο 970) εργαζομένων και μερικής εκποίησης των εγκαταστάσεών της. Παρά τις αντιδράσεις των εργατικών συνδικάτων και της Περιφέρειας και μ’ όλες τις δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην εταιρεία στην Τεργέστη, αλλά και την αλληλέγγυα δράση σε άλλες πόλεις, η διεύθυνση της εταιρείας είναι αμετάπειστη και ανυποχώρητη. Στην τελευταία συνάντηση με τους τοπικούς επικεφαλής και τα εργατικά συνδικάτα επέμεινε στο σχέδιο για να κλείσει τη γραμμή παραγωγής για κινητήρες πλοίων και τις 451 απολύσεις.
Ο διευθύνων σύμβουλος Χάκαν Άγκνεβαλ επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητα της εταιρείας να παρουσιάσει στις 12 Σεπτεμβρίου το σχέδιο, που η ανήμπορη (;) κυβέρνηση, η Περιφέρεια και τα συνδικάτα θεωρούν ως «παράλογο και απαράδεκτο». Η αντίδραση των συνδικάτων ήταν άμεση: τα σωματεία Fim, Fiom και Uilm κήρυξαν άλλον έναν γύρο από 8ωρες απεργίες. Ιδιαιτέρα οι λιμενεργάτες της Τεργέστης που πρωτοστάτησαν στους αγώνες για την τεχνητή διαίρεση και ενδοταξική διαμάχη που επιχείρησε η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας, και τώρα προτάσσουν τα στήθη τους στον αγώνα της αλληλεγγύης προς τους συναδέλφους τους ενάντια στα σχέδια για την αποβιομηχάνιση της πόλης και την απεμπόληση των ζωτικών της επιχειρήσεων προς όφελος ξένων συμφερόντων (πχ κινεζικό ενδιαφέρον για το λιμάνι).
Όπως εξηγούν τα συνδικάτα, η εταιρεία «απέρριψε το αίτημα της κυβέρνησης και των συνδικαλιστικών οργανώσεων για απόσυρση της διαδικασίας απόλυσης. Πρόκειται για προσβλητική συμπεριφορά της φινλανδικής πολυεθνικής έναντι των εργαζομένων του Wärtsilä, πραγματική εχθρική ενέργεια προς το συνδικάτο και την ίδια την ιταλική κυβέρνηση». Τα εργατικά σωματεία ζητούν από την κυβέρνηση, έστω και την ύστατη στιγμή «να αλλάξει τον νόμο για τις μετεγκαταστάσεις και να εντοπίσει τις απαραίτητες λύσεις για να εγγυηθεί, με ή χωρίς τη συμμετοχή της πολυεθνικής, τη βιομηχανική δραστηριότητα του τόπου, τη συνέχεια της παραγωγής και τη διασφάλιση της κυριότητας», ώστε να προστατευθεί «η βιομηχανική και επαγγελματική κληρονομιά που αντιπροσωπεύουν οι εργαζόμενοι της Wärtsilä».
Στο κοινό δελτίο τύπου από τους Fim, Fiom και Uilm χαρακτηρίζουν ύπουλη ενέργεια τη μετεγκατάσταση με 451 απολύσεις, η οποία αντανακλά σε μία κακή απόφαση, πολιτική και όχι βιομηχανική. Η εταιρεία γυρίζει για άλλη μια φορά την πλάτη, όχι μόνο στην ιταλική κυβέρνηση, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.
Τα ιταλικά συνδικάτα όπως και οι 15.000 άνθρωποι που πλημμύρισαν την Τεργέστη στις αρχές του μήνα, θέτουν έτσι το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων στην καταστροφική πολιτική που τα τελευταία χρόνια, και με μεγαλύτερη ένταση στη διάρκεια της διακυβέρνησης Ντράγκι, ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις στη χώρα και υπονομεύει σταδιακά την εγχώρια βιομηχανία, αφήνοντας χώρο, ευχέρεια κινήσεων και αποφάσεων στις ξένες πολυεθνικές.
Η εμπειρία έχει δείξει (Whirpool, GSK κ.α) πως οι ξένες εταιρείες αφού επωφεληθούν από τα μέτρα (και τα χρήματα) της ιταλικής κυβέρνησης αποφασίζουν μετεγκαταστάσεις και απολύσεις. Εκμεταλλεύονται την ολέθρια πολιτική της Ρώμης, που αμετανόητη εξακολουθεί να προσφέρει γη και ύδωρ στους βιομηχάνους και τις πολυεθνικές, καταπατώντας τα εργατικά δικαιώματα, κουρελιάζοντας την εργατική νομοθεσία, θεσπίζοντας την περιστασιακή, ελαστική εργασία ισοπεδώνοντας τους μισθούς.
Σε μία χρονιά που τα εργατικά ατυχήματα και οι θάνατοι στους χώρους εργασίας, ή οι ασθένειες, έχουν πολλαπλασιασθεί, ώστε να αποτελούν μία άλλη «πανδημία» και στον βαθμό που μέχρι και ο Πάπας αναφέρθηκε στο πρόβλημα και την ανάγκη μέτρων δηλώνοντας πως προσεύχεται για να σταματήσουν οι νεκροί στους τόπους δουλειάς, η ιταλική κυβέρνηση ουδαμώς φροντίζει. Πρόσφατα, κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στη Γένοβα για τις ελλιπείς συνθήκες ασφάλειας στον χώρο του λιμανιού. Απεναντίας, η εγκληματική τακτική με την ανοχή στην πρακτικά ανύπαρκτη επιθεώρηση εργασίας ή σε παράνομες και αντεργατικές πρακτικές, όπως το να «μετατρέπονται» σε ταμείο ανεργίας οι νόμιμες θερινές διακοπές των εργαζομένων στη μεταλλοβιομηχανία του Τάραντα, διευκολύνει τους κατέχοντες τα μέσα παραγωγής να εκμεταλλεύονται και να αποσπούν όχι απλά υπερ-εργασία και υπερ-αξία από τους εργαζομένους, αλλά να κερδοσκοπούν ανελέητα ακόμα και απέναντι στο κράτος. Τώρα, με πρόσχημα την ακριβή ενέργεια η μεταλλουργία στη Σικελία σταμάτησε για 2 εβδομάδες, στέλνοντας 500 εργαζομένους σπίτι τους χωρίς μισθούς.
Με τον πλέον κυνικό τρόπο, κυβέρνηση και βιομήχανοι αποδεικνύουν πως δεν είναι κανένα μοντέλο, τεχνολογικό ή άλλο παραγωγικό, που ορίζουν τη σχέση της παραγωγής, αλλά ο πραγματικός έλεγχος των σχέσεων των φορέων της παραγωγής με τα μέσα και το προϊόν τους. Η αποκοπή πλέον των χωρίς θεσμική και πολιτική κάλυψη εργαζομένων από τα μέσα και τη διαδικασία της παραγωγής είναι πλέον τέτοια που ουσιαστικά τον προλεταριοποιεί τελείως στην ιεραρχία των ταξικών σχέσεων που η τωρινή εκμετάλλευση εγκαθιδρύει.
Άλλωστε, όπως τονίζει ένας από τους προβεβλημένους στυλοβάτες του συστήματος (και μάλιστα της πιο ύπουλης μορφής του, αυτή που μαυλίζει και δηλητηριάζει τις συνειδήσεις του πλήθους με το life-style του)ο Φλάβιο Μπριατόρε, «πρέπει να καταλάβουν πως είναι οι επιχειρήσεις, οι επενδύσεις κι όχι οι φτωχοί που δημιουργούν θέσεις εργασίας».
