Τι να ‘ναι η ακροδεξιά που έρχεται και στην Ιταλία να ταράξει την ευρωπαϊκή μας «γαλήνη», εν μέσω πληθωρισμού, ακρίβειας, πολέμου και χάρτινων ηγετών-καριεριστών της πλάκας;
Μήπως είναι να νοσταλγείς δικτατορικά και φασιστικά καθεστώτα; Λίγο δύσκολο γιατί αυτοί ακριβώς, στην Ουκρανία είναι για εμάς τους Ευρωπαίους, μαχητές της ελευθερίας και σύγχρονοι Μεσολογγίτες. Στην Ελλάδα μάλιστα μας κυβερνούν εδώ και μια δεκαετία, από τη συγκυβέρνηση ΓΑΠ- Καρατζαφέρη ακόμα, προκειμένου να υποστηριχθεί ο τότε «σωτήρας» της πατρίδας, Λουκάς Παπαδήμος. Έκτοτε μας έμειναν αμανάτι και με Σαμαρά και με Μητσοτάκη, όπου πλέον ορίζουν και την ατζέντα κατά του νέου, προαιώνιου εχθρού του Ελληνο-αμερικανικού μας έθνους: των Ρώσων και των κομμουνιστών.
Μήπως είναι να επιβάλλεις λογοκρισία και να ελέγχεις την ενημέρωση; Μάλλον όχι, γιατί στην Ε.Ε. απαγορεύουμε τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, τα ρωσικά θέατρα και τις παραστάσεις, μην τυχόν και μας μολύνουν με την προπαγάνδα τους. Το ίδιο και οι μεγάλοι μας ενημερωτικοί χορηγοί, τα ολιγοπώλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που έχουν βρει τη βιομηχανία να διαγράφουν λογαριασμούς ενοχλητικών Παλαιστινίων, Ρώσων, Ιρανών και λοιπών, όχι μόνο τριτοκοσμικών.
Μήπως είναι να αγαπάς τον πόλεμο και τον στρατό, αυτό που παλιά λέγαμε μιλιταρισμό; Απίθανο, αφού ο Μπορέλ, η Ούρσουλα, ο Μητσοτάκης, η Ντόρα και άλλοι «μπαρουτοκαπνισμένοι», κηρύσσουν στα λόγια τον πόλεμο ακόμα και σε πυρηνικές δυνάμεις, όχι γιατί μας επιτέθηκαν, αλλά γιατί εμείς θέλουμε να σκοτώνουμε Ρώσους. Δίπλα σε νεκρούς Ρώσους, θέλουμε και νεκρούς Υεμένιους, Σύριους, Λίβυους και πολλούς ακόμα, για τους οποίους κάνουμε ό,τι μπορούμε, ώστε να τους στείλουμε στον άλλο κόσμο, είτε με τα όπλα μας, είτε από πείνα, αρρώστια κλπ.
Μήπως είναι να καταπιέζεις τους εργαζομένους και να βιαιοπραγείς εναντίον όποιου αντιστέκεται; Σε καμία περίπτωση, αφού ο Μακρόν ο δημοκράτης πυροβολούσε τα «κίτρινα γιλέκα» στα μάτια, οι δικοί μας οι κεντρώοι έχουν κάνει τα πανεπιστήμια χώρους στάθμευσης των ΜΑΤ και στις ΗΠΑ η αστυνομία σκοτώνει εκατοντάδες κάθε χρόνο (κυρίως φτωχούς). Οι δε εργαζόμενοι, στην ωραία μας πατρίδα και όχι μόνο, έχουν νέους νόμους, με τους οποίους το κράτος των εργοδοτών κουμαντάρει τα συνδικάτα τους, οι δικαστές φροντίζουν να κηρύσσουν παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία, ενώ ο πληθωρισμός για τα δικά τους ιδίως εισοδήματα σπάει τα κοντέρ.
Μήπως να είσαι λαϊκιστής στην οικονομία; Δύσκολο, γιατί κανένας ακροδεξιός δεν ομνύει σε οτιδήποτε άλλο πέραν της ελεύθερης αγοράς και των μεγάλων επιχειρηματιών-τραπεζιτών όποτε μπαίνει σε κυβέρνηση, με τους οποίους είναι συνδαιτημόνας, όπως όλο το κέντρο, αλλά και όλοι εκείνοι οι «αριστεροί» του ανυπάρκτου πλέον δρόμου προς το σοσιαλισμό.
Μήπως να είσαι ρατσιστής ή να αντιπαθείς τους μετανάστες; Σχεδόν αδύνατο, αφού όλοι οι δημοκράτες των ΗΠΑ και της Ε.Ε. μαζί θέλουμε να εξαφανίσουμε το ρωσικό κόσμο, μισούμε τον ισλαμικό και υποπτευόμαστε τον κινεζικό. Χώρια που, μεταξύ μας, η ευρωπαϊκή Frontex έχει από καιρό δώσει τα διαπιστευτήριά της ως προς το τι σημαίνει αποτροπή (και) δια του πνιγμού.
Άραγε, είσαι ακροδεξιός, αν είσαι μισογύνης; Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε θετικά. Πράγματι ένα τμήμα της ακροδεξιάς είναι ανοιχτά μισογυνικό και ομοφοβικό. Δυστυχώς όμως για όσους ξετρυπώνουν ακροδεξιούς παντού, το μεγαλύτερο μέρος της ακροδεξιάς, έχει τιμή του και καμάρι του την ακάλυπτη κεφαλή των γυναικών και την ελευθεριότητα των σχέσεων απέναντι στους «βαρβάρους εξ Ανατολών».
Με τούτα και με κείνα καταλήγουμε ότι οι ακροδεξιοί είναι φιλορώσοι και ενίοτε ολίγον παραδοσιακοί ως προς τα οικογενειακά ήθη. Δεν λέμε, είναι μεγάλα ζητήματα και αυτά αλλά δε δείχνουν και τόσο τρομακτικά για τους περισσοτέρους.
Υπάρχει βλέπετε ένα «ακροδεξιόμετρο», το οποίο το κρατά το σύστημα εξουσίας στα χέρια του και το προσαρμόζει αναλόγως: το «στρίβεις» προς ΗΠΑ μεριά; Ανήκεις στο «δημοκρατικό τόξο». Απομακρύνεσαι από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.; Ξαναγίνεσαι ακροδεξιός.
Υπάρχει βεβαίως και η πραγματική άκρα δεξιά: είναι το αγκωνάρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, του κράτους βιοπολιτικού ελέγχου, του ολιγοπωλιακού καπιταλισμού, της επικράτησης των προδιαγεγραμμένων «αρίστων» στη ζούγκλα της αγοράς, της απάτης, της καταπίεσης, των γιγάντιων ανισοτήτων, του πολέμου για να μείνουν οι νεοαποικιοκράτες στη θέση τους, της στοχοποίησης ολόκληρων πληθυσμών, της πολύπτυχης καταστολής. Είναι το ξαδερφάκι, το αδερφάκι, το βολικό κάτοπτρο στο οποίο αυτοθαυμάζονται η υποταγμένη, ηττημένη αριστερά και οι νεοφιλελεύθεροι κεντρώοι. Ενίοτε είναι και ο μεγάλος αδερφός-σωτήρας τους. Είναι πάντα το ίδιο το σύστημα εξουσίας που σου πασάρει το δίλημμα «Ντράγκι ή Μελόνι» για να κοιμάται ήσυχο. Και είναι η παρακμιακή Ευρώπη, η οποία επειδή είναι παρακμιακή, μόνο με νεοφασιστικά σαπρόφυτα μπορεί να διοικεί τους πολίτες της σταθερά και με άφθονη προπαγάνδα.
