O Λουίτζι (Τζίτζι) Ρίβα, γεννήθηκε στο Νέμπρο του Μπέργκαμο, 21 Ιουνίου 1959. Είναι Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ήταν αρχισυντάκτης της Giornale di Vicenza και διετέλεσε αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας L’Espressο. Υπήρξε επί μακρόν ειδικός ανταποκριτής στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Μέση Ανατολή για τις εφημερίδες Il Giorno και L’Espresso αντίστοιχα. Σήμερα είναι σχολιαστής του ομίλου L’ Espresso. Tο βιβλίο του, «Il più crudele dei mesi» (Mondadori), ένα μυθιστόρημα για το πρώτο κύμα της νόσου Covid-19, θα μεταφερθεί σε λίγο καιρό σε τηλεοπτική σειρά σε συνέχειες.
Ο Φίλιππος Μάρας επικοινώνησε με τον Λουίτζι (Τζίτζι) Ρίβα και του ζήτησε ένα πρώτο σχόλιο για την επόμενη ημέρα των εκλογών που έφερε στην εξουσία την Τζόρτζια Μελόνι και τα για κάποιους κεντροδεξιά και για άλλους ακροδεξιά, «Αδέλφια της Ιταλίας».
Η πρώτη γυναίκα που θα της ανατεθεί το έργο του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης (ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα είναι αυτός που πρέπει να τη διορίσει επίσημα) έχει αλλάξει δέρμα.
Δεν είναι πια αρχηγός ενός κόμματος συνεχιστής της φασιστικής παράδοσης, δεν είναι πια ο εταίρος των κυρίαρχων, λαϊκιστικών και ακροδεξιών κομμάτων, φίλη του Ούγγρου Όρμπαν, της Γαλλίδας Μαρίν Λεπέν, παρούσα στις συγκεντρώσεις των Ισπανών μεταφρανκιστών του Vox, πάντα έτοιμη να υψώσει τη φωνή της και να φωνάξει τις τρεις λέξεις-κλειδιά της: Θεός-Πατέρας-Οικογένεια.
Η νέα Τζόρτζια, ενώ περιμένει να καθίσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού στο Παλάτσο Γκίτζι, ξοδεύει τώρα την ενέργειά της για να καθησυχάσει τις αγορές, να κλείσει το μάτι στους μετριοπαθείς, να πλασάρει τον εαυτό της ως αξιόπιστη πολιτικός.
Μοιράζει κλάδους ελαίας στην Ευρώπη, η οποία μέχρι χθες θεωρούνταν «μητριά», διαβεβαιώνει για την υποστήριξή της στον ουκρανικό αγώνα, υπόσχεται πίστη στο ΝΑΤΟ και επιβεβαιώνει τη δυτική της δέσμευση. Συναντιέται ακόμη και με τον προκάτοχό της Μάριο Ντράγκι για να ζητήσει υποστήριξη και κατά προέκταση να «διαπιστευτεί» στα καλά σαλόνια της διεθνούς οικονομίας.
Όλα αυτά με κόστος να «στρίψει» τη μύτη των παλιών συναγωνιστών στους δρόμους, οι οποίοι απορούν με την ξαφνική αλλαγή και οι οποίοι εξακολουθούν να επιδίδονται σε συμπεριφορές παλιών «νοσταλγών» και να επιδεικνύουν τον ρωμαϊκό χαιρετισμό της φασιστικής μνήμης, γράφοντας αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με διφορούμενες, αν όχι σαφείς, αναφορές στον Μουσολίνι, ακόμη και στον Χίτλερ. Η κατάκτηση της εξουσίας αξίζει την αποκήρυξη ενός δυσκίνητου παρελθόντος, που ομολογουμένως δεν εκφράστηκε ποτέ με πραγματική πεποίθηση.
Όσοι φοβούνται ότι πρόκειται απλώς για μια κίνηση τακτικής, μπορούν να παρηγορηθούν αναλογιζόμενοι ότι τελικά η Ιταλία, όπως σχεδόν όλα τα έθνη, είναι μια χώρα με περιορισμένη κυριαρχία, με ακριβείς περιορισμούς που απορρέουν από τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Έτσι, η 47χρονη Τζόρτζια Μελόνι, δεν θα μπορέσει, για παράδειγμα, να μειώσει το δεδομένο δημοσιονομικό έλλειμμα που βαραίνει σαν ογκόλιθος τις σημερινές και κυρίως τις μελλοντικές γενιές. Δεν θα μπορεί να κάνει επιλογές που έρχονται σε σύγκρουση με ορισμένες από τις ιδρυτικές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε να κλείνει το μάτι στους πρώην φίλους της που είναι «περήφανοι» πολέμιοι των ευρωπαϊκών αξιών.
Η ηγέτιδα των «Αδελφών της Ιταλίας» (FdI) διαθέτει τέτοια πλειοψηφία και στα δύο τμήματα του κοινοβουλίου, ώστε να είναι ασφαλής από πιθανές ανατροπές. Και περισσότερο από τις καταστροφικές αντιπολιτεύσεις -θα το δούμε αυτό αργότερα- πρέπει να προφυλαχθεί από τα φίλια πυρά που θα μπορούσαν να προέλθουν από τον συνασπισμό της.
Φίλια πυρά που έχουν όνομα και επώνυμο: Ματέο Σαλβίνι. Ο ηγέτης της Λέγκας είναι σίγουρα ο χαμένος στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, αφού έχει πέσει από τη συναίνεση που είχε, από το 30% στο σημερινό 9% μέσα σε λίγα χρόνια, σε βαθμό, η ηγεσία του πλέον, να αμφισβητείται ακόμη και από το ίδιο του το κόμμα. Κι όμως, παρουσιάζεται ως νικητής και διεκδικεί μια θέση με κύρος στη νέα κυβέρνηση.
Θα ήθελε να έχει, όπως στο παρελθόν, το υπουργείο Εσωτερικών, για να μπορεί να προωθήσει πολύ περιοριστικούς νόμους για τη μετανάστευση που αποτελεί και το ιστορικό του λάβαρο και να απολαμβάνει μια προβολή που θα αντισταθμίζει ως ένα βαθμό, την ιλιγγιώδη απώλεια του πολιτικού του βάρους.
Αν είναι δυνατόν, μετατοπίζοντας τον άξονα της κυβερνητικής ομάδας ακόμη περισσότερο προς τα δεξιά. Η τιθάσευση του Σαλβίνι φαίνεται, προς το παρόν, να είναι ο πρώτος πραγματικός στόχος που θα πρέπει να επιτύχει η Τζόρτζια Μελόνι.
Η αριστερή αντιπολίτευση βγαίνει κατεστραμμένη από τον εκλογικό γύρο. Ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος Ενρίκο Λέτα έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για ένα συνέδριο επανίδρυσης και έχει ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Δεν κατάφερε καν να αγγίξει την ποσόστωση του 20% μετά την επιλογή του να πάει σχεδόν μόνος του στις εκλογές, απαρνούμενος τις συμμαχίες με το «ευρύ πεδίο» των φιλελεύθερων κεντρώων. Πόνταρε ολόκληρη την προεκλογική του εκστρατεία στον φόβο για την έλευση του φασισμού και στο ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων, που οι δεξιοί θα κατέστειλαν. Δεν απέδωσε. Επειδή δεν ήταν τόσο αποτελεσματικός στα πραγματικά ζητήματα που απασχολούσαν τους Ιταλούς: οι υπέρογκοι λογαριασμοί φυσικού αερίου και ηλεκτρικού ρεύματος, ο φόβος της ύφεσης, οι μισθοί πείνας… Και έτσι τώρα η Αριστερά ετοιμάζεται να βιώσει μια ακόμη επανίδρυση για να καθορίσει τι πρέπει να είναι στο μέλλον, για να αποκτήσει μια πιο ακριβή ταυτότητα. Θα πρέπει να θυμάται ότι, τον τελευταίο καιρό, έχει κερδίσει στη Δύση μόνο όταν έχει εκφράσει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Σκεφτείτε μόνο – το έχουμε ξαναγράψει – τον Τσίπρα στην Ελλάδα, τον Θαπατέρο και τον Σάντσεθ στην Ισπανία, τον Κόστα στην Πορτογαλία, ακόμη και τον Ομπάμα στις ΗΠΑ. Για να μην αναφέρουμε τον Μελανσόν στη Γαλλία, ο οποίος δεν κέρδισε μεν, αλλά αναζωογόνησε ένα πολιτικό κόμμα σε φθίνουσα πορεία. Και… attenzione !!!
Ριζοσπάστης δεν σημαίνει απαραίτητα να είναι κάποιος εξτρεμιστής, αλλά να έχει μια σαφή και ακριβή ταυτότητα ώστε να μπορεί να αναγνωρίσει και να ταυτιστεί με τον εαυτό του και όχι να ζει «τις ζωές των άλλων».
