Την ώρα που η ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι και η μελλοντική κυβέρνησή της εξασφαλίζουν όλο και περισσότερη ανοχή από τον διεθνή παράγοντα και τη στήριξη από βασικά ερείσματα της Ιταλίας, όπως τώρα και το Βατικανό, η έτερη ακροδεξιά συγκάτοικος στην δεξιά παράταξη, η Λέγκα και ιδιαίτερα ο ηγέτης της Ματέο Σαλβίνι διανύει την πιο κρίσιμη καμπή στην ιστορία του.
Έχοντας να δείξει απογοητευτικά αποτελέσματα στις πρόσφατες εκλογές, όπου με το 9% κατέληξε από ηγεμονικό κόμμα στη δεξιά παράταξη να γίνει φτωχός συγγενής της ακροδεξιάς, το ξενοφοβικό και πάλαι ποτέ αποσχιστικό κόμμα, μοιραία και σχεδόν νομοτελειακά σε τέτοιες περιστάσεις, έχει εισέλθει στη δίνη των εσωκομματικών προστριβών. Η βάση έχει αρχίσει να αμφισβητεί τον Σαλβίνι, ο οποίος αισθάνεται σε δυσμενή θέση παρά τις επευφημίες, που του επεφύλαξε η ισχνή πλέον κοινοβουλευτική του ομάδα, στην πρόσφατη συνέλευσή της.
Η Λέγκα μαζί με το Δημοκρατικό Κόμμα (Pd) μπορεί κάλλιστα κάποιος να ισχυρισθεί ότι ήσαν οι δύο μεγαλύτεροι ηττημένοι σε αυτό το πολιτικό και εκλογικό σκάκι της κυβέρνησης Ντράγκι, ιδίως μετά τις εξελίξεις που ακολούθησαν την οπερέτα της εκλογής του Σέρτζο Ματαρέλα στην προεδρία. Και εξ ου βρίσκονται αντιμέτωποι με τους μετεκλογικούς υπαρξιακούς τους ριπτασμούς και ομφαλοσκοπήσεις, με τη Λέγκα να βυθίζεται στους ανταγωνισμούς και το Pd να πηγαίνει για συνέδριο, όπου θα εξετασθεί νέα αλλαγή ονόματος και αρχηγού. Ωστόσο, ιδίως το ξενοφοβικό κόμμα βρίσκεται σε μία δυσχερή καμπή και με διιστάμενη πολιτική πυξίδα.
Ο Σαλβίνι απέτυχε να κάνει μια ποιοτική στροφή ως προς τις καταστατικές αρχές του κόμματος, ώστε να το μετατρέψει σε ακόμη πιο περιεκτική παράταξη, που θα απορροφούσε τους απογοητευμένους δεξιούς του Μπερλουσκόνι και τους μεταμελημένους κεντρώους που ψήφισαν είτε Κίνημα 5 Αστέρων, είτε Δημοκρατικό Κόμμα. Ο ηγέτης της Λέγκας θέλησε να ολοκληρώσει μία «παθητική επανάσταση», δηλ. την παλιννόστηση της δεξιάς παράταξης, που όπως τόνιζε ο Γκράμσι ουσιαστικά θα αποδείκνυε την απουσία μίας λαϊκής πρωτοβουλίας στην εξέλιξη της ιταλικής ιστορίας και την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης στον σποραδικό κι ανοργάνωτο ανατρεπτισμό των λαϊκών μαζών (όπως έγινε με το κίνημα του Γκρίλο). Ο Σαλβίνι με την αντιευρωπαϊκή ρητορεία του και τη στάση του στο μεταναστευτικό, κέρδισε μεν «πατριωτικές» ψήφους, απώλεσε όμως τους παραδοσιακούς «αποσχιστικούς» κύκλους των ψηφοφόρων του στον Βορρά. Και όταν η λάμψη των καθολικο-πατριωτικών «στρας» του Σαλβίνι ξεθώριασε -ιδίως με την είσοδό του στην κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι και τη στάση του απέναντι στην Ουκρανία- οι ψηφοφόροι του χώρου στράφηκαν προς την εκφράστρια του πραγματικού πατριωτισμού κι ενωτισμού του έθνους (sovranismo). Πλέον, μετά τις επιτυχημένες φάσεις του αποσχιστισμού και του λαϊκισμού, η Λέγκα πρέπει να εφεύρει ένα νέο πρόσωπο, μία νέα φάση, προκειμένου να αποκτήσει το παλιό κύρος και τα ποσοστά της, εάν δεν θέλει να ξεθυμάνει σε ένα μικρό, περιφερειακής εμβέλειας, κόμμα, που θα ανταλλάξει τα οράματά του για να κυβερνήσει με την περιστασιακή συνεργασία του ως στήριγμα σε κυβερνήσεις άλλων.
Η τύχη του Σαλβίνι δεν είναι καν εξασφαλισμένη και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση. Ο ίδιος που θα ήθελε να επανέλθει ως παντοδύναμος υπουργός Εσωτερικών, έπειτα από την αμείλικτη άρνηση της Μελόνι, βρίσκεται σε αναζήτηση κάποιου υπουργείου που δεν θα υποβαθμίζει το κύρος του. Μέσα στην απελπισία του μήπως και βρεθεί εκτός νυμφώνος φαίνεται να «καπαρώνει» το υπουργείο της Οικογένειας και Γεννήσεων! Συμβατό, θα πει κανείς βέβαια, με τα εθνικο-πατριωτικά ιδεώδη της ακροδεξιάς. Η Μελόνι, εξάλλου, αν και δίνει οδηγίες μέσα από το γραφείο του μέντορά της Τζόρτζο Αλμιράντε του νεοφασιστικού MSI στη via Scrofa, θέλοντας να εξασφαλίσει μετά τη στήριξη του Ντράγκι και αυτή της Ε.Ε., όπως και για να καλύψει τα νώτα της αναφορικά με τον πιο «μετριοπαθή» εταίρο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μάλλον προσανατολίζεται στο να προκρίνει υπουργοποιήσεις, ιδιαίτερα σε κρίσιμες θέσεις όπως στην Οικονομία, στελεχών από τη Forza Italia. Άλλωστε οι κορώνες της ακροδεξιού πολιτικού για τις καθυστερήσεις στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της Ιταλίας (Pnrr) στόχο είχαν να καθησυχάσουν τις Βρυξέλλες ότι αυτή, υποτίθεται, θέλει το συντομότερο να εφαρμοσθεί η λιτότητα και οι χρηματοδοτήσεις προς τους μεγάλους παίκτες. Ούτως ή άλλως, η ονοματολογία για τα οικονομικά και επενδυτικά υπουργεία περιλαμβάνουν για την «υψηλής ποιότητας» κυβέρνηση που υπόσχεται αποκλειστικά φιλο-ευρωπαίους τεχνοκράτες και όχι ύποπτους γι’ αντιευρωπαϊσμό, όπως τα στελέχη του Σαλβίνι.
Ο Σαλβίνι βρίσκεται σε δύσκολη θέση μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ο πρώην μέντοράς του κι ιδρυτής της Λέγκας του Βορρά Ουμπέρτο Μπόσι, αλλά και ο πρώην υπ’ αριθμόν 2, Ρομπέρτο Μαρόνι ανοικτά τον έχουν αμφισβητήσει. Ο δεύτερος μάλιστα πρότεινε άμεση αντικατάστασή του από τον, επιτυχημένο κατά την α’ φάση της πανδημίας, κυβερνήτη του Βένετο, Λούκα Τζάια. Αλλά και ο πρώτος που μόλις και μετά βίας κι έπειτα από καραμπόλες στο μέτρημα των ψήφων κατόρθωσε να επανεκλεγεί Γερουσιαστής, φαίνεται πως υποστηρίζει σιωπηρά την «ανταρσία» της βόρειας Γραμματείας του κόμματος απέναντι στον Σαλβίνι. Μάλιστα, προκρίνει την «ανταρσία» παρά το γεγονός ότι ο τωρινός ηγέτης ήταν έτοιμος να παραβεί τους κανόνες δεοντολογίας και να κάνει όσα κατηγορούσε τους άλλους, χρίζοντας ισόβιο Γερουσιαστή τον Μπόσι, προκειμένου ο ιστορικός ηγέτης του ξενοφοβικού κόμματος να μην παραμείνει εκτός του κοινοβουλευτικού ταμείου. Ο Σαλβίνι, απέναντι στο μέτωπο -κυρίως των ισχυρών Περιφερειαρχών- βρίσκεται σε αμυντική θέση και ζητάει συνοχή και αρραγές μέτωπο μέσα στο κόμμα, αρνούμενος να συζητήσει το ενδεχόμενο παραίτησής του. Όμως η στάση του και οι ρηματικοί τόνοι του περισσότερο παρουσιάζουν έναν άνθρωπο υπό πίεση, παρά έναν αποφασισμένο πολιτικό. Και τούτο γιατί ο εσωκομματικός πόλεμος σταδιακά έχει επεκταθεί και μεταξύ των στελεχών που πρόσκειται στον Σαλβίνι και στον Μαρόνι, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη προστριβή και αμφισβήτηση του κυβερνήτη της Λομβαρδίας Ατίλιο Φοντάνα από την πρώην δήμαρχο Μιλάνου Λετίτσια Μοράτι.
Όμως το μεγαλύτερο πλήγμα, ο Σαλβίνι το δέχεται από την ίδια τη βάση του κόμματος, η οποία του επιρρίπτει την ευθύνη για την εκλογική αποτυχία και τη διαρροή ακραιφνών ψηφοφόρων της Λέγκας προς την κατεύθυνση της Μελόνι. Επίσης, η βάση αμφισβητεί τον «βοναπαρτισμό» του απέναντι στο ίδιο το κόμμα και την προσπάθεια να το προσωποποιήσει, σφετεριζόμενος κι αλλοιώνοντας ακόμη και το σύμβολό του. Το «Λέγκα-Σαλβίνι» που έχει αντικαταστήσει την παραδοσιακή μορφή του συμβόλου του «Καρότσο», με τον ιππότη «κοντοτιέρε» Αλμπέρτο ντα Τζουσάνο, θα αποτελέσει και αντικείμενο δικαστικής διαμάχης, καθώς σημαίνοντα και ιστορικά στελέχη της Λέγκας του Βορρά έχουν προσφύγει στα δικαστήρια, προκειμένου να ανακτήσει το σύμβολο την πρότερη εμφάνισή του και να εξαφανισθεί το «Σαλβίνι», που αλλοιώνει την ιστορία και τα «ιδανικά» του.
Μέσα στον Οκτώβριο, στις δικαστικές αίθουσες θα συζητηθεί η προσφυγή που έχει ασκήσει για το σύμβολο ο πρώην ΓΓ της Λέγκας Εμίλια -Ρομάνια Τζανλούκα Πίνι. Ο Πίνι, που εντάσσεται στους Μαρονικούς, διεκδικεί την αποκατάσταση του συμβόλου και την επαναφορά του κόμματος στις καθαρές του θέσεις, που όπως υποστηρίζει «μπορεί να φέρει πίσω εκατομμύρια ‘παλιούς’ συντρόφους που απείχαν στις εκλογές γιατί δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στην ηγεσία του Ματέο Σαλβίνι». Η ημερομηνία της εκδίκασης στην έδρα του Μιλάνου δεν έχει γίνει γνωστή ακόμη, όμως αναμένεται να εκδικασθεί προς τα τέλη του μηνός. Η τοπική Λέγκα στην Εμίλια-Ρομάνια είχε από παλιά αξιώσει από το κόμμα να της επιτραπεί να κατέβει στις τοπικές διοικητικές και περιφερειακές εκλογές με το παλιό, παραδοσιακό, σήμα, όμως η διοίκηση Σαλβίνι τους το αρνήθηκε. Η υπόθεση είχε αρχικά ξεκινήσει από το δικαστήριο της Μπολόνιας και μετά την πρώτη απόρριψή της η έφεση πέρασε στο Μιλάνο. Ο Πίνι, απηχώντας την άποψη του στρατοπέδου Μαρόνι, υπογράμμισε την εκλογική αποτυχία του κόμματος, ιδίως στα προπύργιά του στον Βορρά: «ένα κόμμα που πήρε περισσότερες ψήφους στη (νότια) Μπαζιλικάτα απ’ ότι στην Εμίλια -Ρομάνια, έχει μετατραπεί σε κόμμα του Νότου, αντί του Βορρά. Και αναφέρεται και στην εκπληρωθείσα δήλωση της Μελόνι «πως πρώτα θα φάω τη Λέγκα και τη Forza Italia και μετά θα πάρω την κυβέρνηση». Ο Πίνι και οι συν αυτώ εμφανίζονται βέβαιοι πως εάν οι δικαστές τους δώσουν πίσω το αυθεντικό σύμβολο του κόμματος θα θριαμβεύσουν ξανά στις επόμενες περιφερειακές εκλογές. Προς ενίσχυση του επιχειρήματός τους επικαλούνται τη μεγάλη αποχή «Βόρειων» ψηφοφόρων σε αυτές τις εκλογές και πιστεύουν ότι θα αντλήσουν ξανά ψήφους απ’ όλους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν στην αυτονομία του Βορρά.
