Η μία από τις δύο σταθερές της μεσανατολικής πολιτικής των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες, πέραν του Ισραήλ, είναι η Σαουδική Αραβία: το θεοκρατικό οικογενειακό βασίλειο, το οποίο με τα πετροδολάριά του εύκολα βρίσκει ευήκοα ώτα στην Ουάσιγκτον. Για ανθρώπους δε, του βαθέος αμερικανικού κατεστημένου, όπως ο νυν πρόεδρος, αυτή (θα έπρεπε να) είναι μια αυτονόητη παραδοχή. Και όμως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου έτσι, παρότι ο Μπάιντεν, μαζί με τον Ομπάμα είναι ένας από τους βασικούς συνενόχους για την υποστήριξη προς το γενοκτονικό και αποτυχημένο πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της, εναντίον της Υεμένης.
Οι σκιές είχαν φανεί από την αρχή της θητείας Μπάιντεν, με αφορμή την κάπως επικριτική στάση του τελευταίου σχετικά με τη δολοφονία Κασόγκι. Αυτή φυσικά ήταν η αφορμή. Ο πρόεδρος Μπάιντεν, του οποίου η θητεία σύρεται από τα γεράκια των ΗΠΑ, είναι ο πρόεδρος του παγκοσμίου πολέμου κατά της Ρωσίας και σε επόμενη φάση της Κίνας. Αυτό το οποίο ζητά από τους συμμάχους του είναι να αποδεικνύονται… Ευρωπαίοι, κοινώς αυτοκτονικές ορντινάτσες του.
Οι ΗΠΑ προσδοκούν απόλυτη υποταγή και πειθάρχηση στο στόχο της ήττας της Ρωσίας και της αλλαγής καθεστώτος. Πρώτα στη Μόσχα, έπειτα στο Πεκίνο. Οι στόχοι αυτοί είναι, για κάθε εχέφρονα άνθρωπο ή ηγεσία, παντελώς παράλογοι, καθώς φέρνουν τον πλανήτη ολοένα εγγύτερα στο γενικευμένο πόλεμο. Ιδίως δε για επισφαλή, διόλου συμπαθή στη γειτονιά τους καθεστώτα, τα οποία έχουν μάθει να επιβιώνουν με τα πλέον κυνικά μέσα, η ταύτιση με τέτοιους στόχους, στο πλευρό μιας (εσχάτως όχι ιδιαιτέρως αξιόπιστης) δύναμης, όπως είναι οι ΗΠΑ, δεν φαίνεται ορθολογική επιλογή.
Πέραν όλων των υπολοίπων, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι ΗΠΑ δεν μετρούν πολλές επιτυχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ενώ το Ιράν, στενός σύμμαχος της Ρωσίας, κάθε άλλο παρά αποδυναμώνεται, τόσο στο επίπεδο της ουσίας, όσο και της προς τα έξω εικόνας. Για να σταθούμε σε μερικές μόνο αποδείξεις, τα ιρανικά drones «έσβησαν» από την επικαιρότητα τα τουρκικά, η συμφωνία Ισραήλ- Λιβάνου για την ΑΟΖ, αποδεικνύει ότι το Ισραήλ μπορεί μεν να κομπάζει, αλλά πολύ απέχει από το να μπορεί εξαφανίσει την ιρανική επιρροή με πολεμικά μέσα, ενώ η εξέγερση των «σαντριστών» στο Ιράκ επέλεξε το δρόμο της διαπραγμάτευσης με τις ιρακινές αρχές, όπως φαίνεται προς στιγμή.
Κάπως έτσι και ενόψει παγκόσμιας ύφεσης και μείωσης της ζήτησης πετρελαίου, το σαουδαραβικό βασίλειο, στην τελευταία σύνοδο του OPEC+ συνέπραξε με τη Ρωσία στην απόφαση μείωσης της παραγωγής του πετρελαίου. Μάλιστα, με ανακοίνωσή του, αποκάλυψε πως το αίτημα από πλευράς ΗΠΑ ήταν η καθυστέρηση λήψης της εν λόγω απόφασης για ένα μήνα, δηλαδή μέχρι να περάσουν οι ενδιάμεσες εκλογές. Ο πρόεδρος Μπάιντεν κοινώς ζήτησε μια εκλογική χάρη, την οποία δεν έλαβε.
Κατόπιν όλων αυτών, το Κογκρέσο βράζει. Άλλωστε, ήταν μόλις ο προηγούμενος Αμερικανός πρόεδρος, εκείνος ο οποίος δήλωνε ότι μισή μέρα χωρίς την υποστήριξη της χώρας του θα οδηγούσε σε ανατροπή του οίκου των Σαούντ. Σήμερα, ο οίκος αυτός αγνοεί τόσο τα μικροπολιτικά αιτήματα του προέδρου των ΗΠΑ, όσο και τη στρατηγικού χαρακτήρα απαίτησή του να τρωθούν τα ενεργειακά μέσα πίεσης της Ρωσίας. Οικονομικές κυρώσεις, αναστολή πώλησης όπλων και προφανώς κάποιο πραξικόπημα μέσα στο βασιλικό οίκο φαίνεται ότι ίσως επιστρατευθούν από την Ουάσιγκτον.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα: αν το σχέδιο δεν τους βγει και οι ΗΠΑ κινδυνεύσουν να χάσουν και αυτόν το σύμμαχο, η Ρωσία με προίκα την εξομάλυνση των σχέσεων με το Ιράν και σίγουρα η Κίνα θα εμφανιστούν στο προσκήνιο. Η οποιαδήποτε δε μετατόπιση από πλευράς Σαουδικής Αραβίας δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ, αλλά και το Ισραήλ, την Αίγυπτο, το σύνολο όσων κρατών συνδέονται με την αμερικανική περιφερειακή στρατηγική.
Είναι να αναρωτιέται κανείς πώς η Ουάσιγκτον τα κατάφερε έτσι. Ίσως η καλύτερη απάντηση εντοπίζεται ξανά στην αδυναμία κατανόησης της θέσης της στον κόσμο: δεν μπορεί να επιβάλλει σε οποιονδήποτε, οποτεδήποτε την οποιαδήποτε επιλογή της. Η Ρωσία αυτό το κατανοεί και κινείται αντιστοίχως. Αυτό αποτελεί συνιστώσα της ισχύος της. Οι ΗΠΑ όχι. Εξ ου και η ισχύς τους συρρικνώνεται.
