H Ιταλία έχει πλέον έναν νεοφασίστα στο δεύτερο υψηλότερο αξίωμα της χώρας, τον Ινιάτσιο Μπενίτο Λα Ρούσα, ως πρόεδρο της Γερουσίας, και έναν δεδηλωμένο ομοφοβικό, πολέμιο της ευθανασίας, των αμβλώσεων και ρατσιστή πρόεδρο της Βουλής, τον Λορέντσο Φοντάνα.
O πρώτος είναι ο άνθρωπος που μαζί με τη Μελόνι ίδρυσαν τα «Αδέλφια της Ιταλίας», υπήρξε φιλοατλαντιστής υπουργός Αμύνης στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και μοιάζει να έρχεται από τα βάθη της (μαύρης) Ιστορίας της χώρας. Ο δεύτερος, ως οπαδός και της Hellas Verona με τους νεοφασίστες φιλάθλους, είναι μία εικόνα της ζοφερής πραγματικότητας, που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινωνίας σήμερα.
Στη μνημειώδη του ταινία «Χτύπα το τέρας στην πρώτη σελίδα» ο Μάρκο Μπελόκιο ξεκινούσε με μαγνητοσκοπημένα πλάνα του νεαρού τότε Λα Ρούσα να απευθύνεται στο πλήθος της ‘Σιωπηλής Πλειοψηφίας’, κηρύσσοντας τη νίκη του αντι-κομμουνισμού. «Η συγκέντρωση τούτη απέδειξε πως ο κομμουνισμός μπορεί να ηττηθεί και θα το κάνουμε όλοι μαζί», διατράνωνε ο Λα Ρούσα στο πλήθος από Χριστιανοδημοκράτες, Νεοφασίστες, Φιλοβασιλικούς, που το 1972 είχαν πλημμυρίσει τις πλατείες για να στηρίξουν την κρατική και νεοφασιστική επίθεση κατά των απεργών στα εργοστάσια, των γυναικών που πάλευαν για το δικαίωμα στο διαζύγιο και την άμβλωση, τους νέους που διαδήλωναν για την ανεργία και την καταπίεση, για το κυνηγητό τους και τους θανάτους από τις βόμβες των νεοφασιστών και των μυστικών υπηρεσιών (ιταλικές και τη Cia) που τους στήριζαν.
H εκλογή του Λα Ρούσα που εν μέσω πανδημίας είχε προτείνει την επιστροφή του φασιστικού, ρωμαϊκού, χαιρετισμού για να αντικατασταθεί η χειραψία, την οποία σε κάθε ευκαιρία φρόντιζε να επιδεικνύει, μοιάζει μία κυνική θριαμβολογία της νεοφασιστικής μνησικακίας και του ταξικού μίσους, που ουδέποτε απεμπόλησε η παράταξή του.
Στο στρατόπεδο της βαθιάς δεξιάς παράταξης, η εκλογή Λα Ρούσα σηματοδοτεί την πρώτη εσωτερική νίκη και επίδειξη του βοναπαρτισμού της Τζόρτζια Μελόνι. Κόλαφος για τις φιλοδοξίες του Μπερλουσκόνι, πρώτα για να προωθήσει στην προεδρία της Γερουσίας τη δική του Λίτσα Ροντσούλι και κατόπιν να εξασφαλίσει για τα δικά του μιντιακά και δικαστικά συμφέροντα τα αντίστοιχα υπουργεία, αλλά και ένα σαφές μήνυμα πως οι ψήφοι του δεν είναι τόσο σημαντικοί για την κυβέρνησή της.
Και αυτό γιατί το άθροισμα των 116 Γερουσιαστών (με 17 ψήφους εξ Αριστερών!) που ψήφισαν τον Λα Ρούσα, παρά την αρνητική ψήφο της ομάδας του Μπερλουσκόνι, όπως και το επεισόδιο μεταξύ του θιγμένου (όχι ιδεολογικά βέβαια) «Καβαλιέρε» με τον νέο Πρόεδρο του Σώματος, θέτει τη Forza Italia σε υποδεέστερο ρόλο. Οι 116 ψήφοι που έλαβε ο Λα Ρούσα στη Γερουσία μαζεύτηκαν με «επιστημονικό» τρόπο: αντικατέστησαν ακριβώς τις ψήφους της FI. Προέρχονταν φυσικά από το «πακέτο» FdI συν Lega (Λέγκα) και από μία αδιευκρίνιστη δεξαμενή που η προέλευσή τους έχει δημιουργήσει ένα μίνι-θρίλερ: ίσως να ανήκουν στην ομάδα Azione-Iv των ευμενώς διακείμενων Ρέντσι-Καλέντα , ίσως από μερικά στελέχη του Κινήματος 5 Αστέρων ή τις μικτές ομάδες, ή από κάποιους ισόβιους Γερουσιαστές. Πολλοί εισηγούνται πως οι ψήφοι αυτές προέρχονται από Γερουσιαστές του (κατ’ ιδέαν μόνο) αριστερό Pd, δείχνοντας τη Μεταρρυθμιστική Βάση των Χριστιανοδημοκρατών στο κόμμα των Καλντερόλι και Φραντσεσκίνι. Μία ομάδα, που αποδεκατίσθηκε στις εκλογές εξαιτίας των επιλογών για τους υποψηφίους που κατήρτισε ο Ενρίκο Λέτα και τον… περίμενε στη γωνία, στέλνοντάς του ένα γερό πολιτικό μήνυμα ενόψει και του συνεδρίου για την καινούργια μετάλλαξη του δύσμοιρου πάλαι ποτέ αριστερού κόμματος. Στο σημείο αυτό θρυλείται ότι ρόλο έπαιξε και το Κυρηνάλιο Μέγαρο, ο πρόεδρος Σέρτζο Ματαρέλα, που είχε διαβουλεύσεις με τη Μελόνι για τις διαδικασίες περί σχηματισμού της μελλοντικής κυβέρνησης, , αλλά και που την είχε υποστηρίξει σθεναρά απέναντι στις δηλώσεις της Γαλλίδας υπουργού Μπουν, που ανάγκασαν το Παρίσι να ανασκευάσει. Μία τέτοια παρασκηνιακή παρέμβαση της προεδρίας περνά ένα σαφές μήνυμα, πρώτον προς τον Μπερλουσκόνι για να του υπενθυμίσει ότι οι ψήφοι του δεν είναι καθοριστικές και δεύτερον, αποτελεί και μια προειδοποίηση στη μελλοντική πρωθυπουργό για το πόσο σημαντική είναι η φιλία του αρχηγού του κράτους, ο οποίος -εάν δεν καταφέρει να αντικαταστήσει η Μελόνι τον τρόπο εκλογής του- μπορεί πάντα να πάρει ίδιες πρωτοβουλίες και να διαλύει κυβερνήσεις.
Ο Μπερλουσκόνι φαινομενικά μένει εκτός νυμφώνος στα μεγάλα θεσμικά όργανα. Ιδίως μετά την, όπως φαίνεται κλεισμένη, συμφωνία της Μελόνι με τη Λέγκα για να εκλεγεί πρόεδρος ο Λορέντσο Φοντάνα και του Τζανκάρλο Τζορτζέτι στο υπουργείο Οικονομικών. Ο διακηρυγμένα ομοφοβικός και οπαδός των Όρμπαν και Πούτιν, Φοντάνα εξελέγη με 222 ψήφους, κατά 14 λιγότερες από όσες αθροίζει κανονικά στη Βουλή όλη η βαθιά δεξιά παράταξη. Ενδεχομένως, ο Μπερλουσκόνι και η Forza Italia έδειξαν σε κάποιο βαθμό την αναγκαιότητα της κοινοβουλευτικής της δύναμης (45 έδρες) για να περπατήσει το κυβερνητικό έργο. Μία αναγκαιότητα όχι μόνον για τη Μελόνι, αλλά και για την ίδια τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι. Γιατί σε περίπτωση που δεν εκλεγόταν πρόεδρος από την τριμερή παράταξη, ο μέχρι χθες υποψήφιος της Λέγκας για το αξίωμα, ο Ρικάρντο Μολινάρι θα έπρεπε να προσέλθει ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου στο Τορίνο στις 24 Νοεμβρίου για να απαντήσει στις κατηγορίες ότι άλλαξε τους εκλογικούς καταλόγους στην πόλη Μονκαλιέρι το 2020. Γεγονός που καίτοι μακρινό θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον ηγέτη της Λέγκας.
Πλέον όμως αυτός ο κίνδυνος παρακάμφθηκε και πλέον ο στενός σύμβουλος του Σαλβίνι και σύνδεσμός του με τη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, Φοντάνα, που είχε θητεύσει και ευρωβουλευτής, κατόπιν πέρασε από την αντιπροεδρία της Βουλής, το υπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και το αντίστοιχο της Οικογένειας (όχι φυσικά των ΛΟΑΤΚΙ ζευγαριών), είναι πλέον πρόεδρος της Βουλής.
Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι φαίνεται πως από την αρχή δεν ξεκινά ευοίωνα. Μεταξύ του Μπερλουσκόνι και της ακροδεξιάς ηγέτιδος έχει μάλλον εγκαινιασθεί μία περίοδος καχυποψίας. Και δεν είναι μόνον οι άκαρπες διαβουλεύσεις που είχαν αμφότεροι την ενδεκάτη ώρα της ψηφοφορίας για τους προέδρους. Όπως προκύπτει από την εικόνα ενός σημειώματος του Μπερλουσκόνι που κατέγραψε η κάμερα του δικτύου La7 στη Γερουσία, ο «Καβαλιέρε» θεωρεί την Μελόνι «αλαζονική», «ξερόλα», «προσβλητική», «αδιάλλακτη», «μία με την οποία δεν μπορείς να συμφωνήσεις» και η πορεία της τριμερούς κυβέρνησης δεν θα είναι ρόδινη.
Οι ιστορίες του χθες
Είναι ορισμένα τραγούδια, που χωρίς να διεκδικούν μία προφητική αξία, περιέργως και ιδίως όταν τα ξανακούς χρόνια μετά, περιγράφουν με την πανανθρώπινη και διαχρονική διατύπωση του ουμανισμού τους γεγονότα μελλούμενα, που περικλείονται στην ιστορικά συνεχή τάση των ανθρώπων να λησμονούν και να επαναλαμβάνουν τα λάθη τους. Δεν προμηνύουν ζοφερούς καιρούς σαν τον λυγμό της Κασσάνδρας, μα πιότερο στοχάζονται σαν την Ανδρομάχη του Ζ’ της Ιλιάδας την αναπόφευκτη αιτιακή νομοτέλεια των διαθετικών αποφάσεων των ανθρώπων. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το ανεπανάληπτο οι «Ιστορίες του Χθες» (Storie di ieri), γραμμένο από τον μεγάλο ποιητή και τραγουδοποιό Φραντσέσκο Ντε Γκρεγκόρι, που αφορά τον Φασισμό, του τότε και τη σχέση των νέων με το 1974, χρονιά που γράφτηκε το τραγούδι και στην οποία κορυφωνόταν η εγκληματική δράση των νεοφασιστών (βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα, στην πλατεία της Μπρέσα, δολοφονίες στους δρόμους και επιθέσεις σε γραφεία της Αριστεράς). Τη χρονιά εκείνη το τραγούδι του Ντε Γκρεγκόρι δεν είχε συμπεριληφθεί στον δίσκο του, γιατί οι αρχικοί στίχοι κατονόμαζαν τον Τζόρτζο Αλμιράντε, ηγέτη του Νεοφασιστικού MSI και έτσι δισκογραφήθηκε πρώτα από τον ασύγκριτο Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ στον δίσκο του Volume VIII . Ο Ντε Γκρεγκόρι τελικά θα το εντάξει στο εμβληματικό άλμπουμ «Rimmel», τροποποιώντας κάποια αποσπάσματα, αν και ασήμαντα, σε σύγκριση με την έκδοση του «Volume VIII».
Το θέμα, δεδομένης της εποχής είναι αναπόφευκτα κοινωνικοπολιτικό και αφορά την επιμονή, λίγο-πολύ υπόγεια, εκείνων των «ιστοριών του χθες» που, παρότι πιστεύουν ότι είναι οριστικά καταδικασμένες, να επαναλαμβάνονται τελικά και να επιστρέφουν. Κι εάν δεν επιστρέφουν tale quale, όπως γίνεται συνήθως, η παλιννόστησή τους γίνεται με μία ή διαφορετικές μεταμφιέσεις.
Η ποίηση του τραγουδιού, γιατί πραγματικά για ένα τέτοιο κείμενο πρόκειται, κινείται ανάμεσα στην ιστορία του πατέρα και της γενιάς του, τα γεγονότα που έζησε και όσο και αν προσπαθεί κάποιος να τα λησμονήσει δεν μπορεί και δεν πρέπει να λησμονηθούν ποτέ, γιατί ακριβώς επιστρέφουν ως «άγνοια» και επικίνδυνη αδιαφορία για το παρόν΄κάτι που διαπιστώνεται στην Ιταλία του σήμερα (αλλά και σε άλλες χώρες που με ευκολία ασπάζονται ξανά τον νεοφασισμό).
Το τραγούδι αποτελείται από πέντε στροφές και στις στροφές εναλλάσσονται δύο φιγούρες: ένας πατέρας και ο γιος του, για να συμβολίσουν το χθες (20 χρόνια φασισμός) και το σήμερα (εννοείται ως το 1974), δηλαδή τη γενιά του αμιγούς φασισμού και αυτή του μεταφασισμού. Το τραγούδι δε, είναι σαν να το διηγείται το ίδιο παιδί στο τραγούδι, που αναφέρεται στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο (… το παιδί στην αυλή παίζει …).
Ένα τραγούδι τροφή για σκέψη: Οι ιστορίες του χθες
Ο πατέρας μου έχει κοινή ιστορία
Που μοιράσθηκε με τη γενιά τουΗ μασέλα στην αυλή μιλούσε σαγόνι της αυλής μίλησε
Πάρα πολλοί θάνατοι το έχουν διαψεύσει
Όλοι οι άνθρωποι που κατάλαβανΚαι το παιδί στην αυλή παίζει
Πετάει πέτρες στον ουρανό και στη θάλασσαΚάθε φορά που χτυπάει ένα αστέρι
Κλείνει τα μάτια του και αρχίζει να ονειρεύεται
Κλείνει τα μάτια του και αρχίζει να πετάειΚαι τα άλογα στο Σαλό πέθαναν από την πλήξη
Παίζοντας με τα μαύρα πάντα χάνειςΟ Μουσολίνι έγραψε και ποίηση
Οι ποιητές τι φρικώδη πλάσματα
Κάθε φορά που μιλάνε είναι μια απάτηΑλλά ο πατέρας μου είναι ένα ήσυχο αγόρι
Το πρωί διαβάζει πολλές εφημερίδες
Είναι πεπεισμένος ότι έχει ιδέεςΚαι ο γιος του είναι πειρατικό πλοίο
Και ο γιος του είναι πειρατικό πλοίοΚαι ακόμη και τώρα έμεινε μια μαύρη γραφή
Πάνω από τον τοίχο μπροστά από το σπίτι μουΛέει ότι το κίνημα θα κερδίσει
Οι νέοι ηγέτες έχουν ήρεμα πρόσωπα
Και γραβάτες να ταιριάζουν με το πουκάμισοΑλλά το παιδί στην αυλή σταμάτησε
Κουράσθηκε να ακολουθεί χαρταετούςΚάθισε ανάμεσα στις κοντινές αναμνήσεις, στους μακρινούς θορύβους
Κοιτάξτε τον τοίχο και κοιτάει τα χέρια του
Κοιτάξτε τον τοίχο και κοιτάει τα χέρια του
Κοιτάξτε τον τοίχο και κοιτάει τα χέρια του
