Στο επιδραστικό βιβλίο του Σεξουαλικός Πανικός και Τιμωρητικό Κράτος (Sex Panic and the Punitive State, 2011), αμετάφραστο στα ελληνικά, o ανθρωπολόγος Roger N. Lancaster, μιλώντας για της ΗΠΑ, περιέγραψε προφητικά τον αποκρουστικό θόρυβο που ονομάζουμε κατ’ ευφημισμόν «ελληνική επικαιρότητα».
Τα μίντια, γράφει ο Lancaster, «προκαλούν πανικό για να πουλούν εφημερίδες, να κατασκευάζουν μια ‘κοινότητα’, να περιορίζουν την αντιγνωμία ή να προάγουν διάφορα είδη κοινωνικής πειθαρχίας». Ακριβώς όπως τα μίντια δημιουργούν ‘κοινό’» προσθέτει, «οι μιντιακοί πανικοί κατασκευάζουν ένα είδος υπηκοότητας και ένα είδος κράτους. Όταν τα ακροατήρια-κοινότητες βρίσκονται πραγματικά σε κατάσταση συναγερμού, απαιτούν δράση, συνήθως κατασταλτική δράση εναντίον όσων αντιλαμβάνονται ως εχθρούς» (σελ. 26.).
Ο εχθρός του ελληνικού ακροατηρίου αυτές τις μέρες είναι για μια ακόμα φορά, η φιγούρα που αποκαλούμε «παιδόφιλος». Ο ψυχιατρικός όρος περιγράφει όσους εκδηλώνουν «σεξουαλική προτίμηση σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας, με επίμονες και επαναλαμβανόμενες σκέψεις, φαντασιώσεις, ορμές, σεξουαλική διέγερση ή συμπεριφορά» (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, DSM-4).
Όπως εξηγεί ο ιατροδικαστικός ψυχίατρος Michael Seto, η παιδοφιλία δεν είναι συνώνυμη της σεξουαλικής κακοποίησης. Πολλοί παιδόφιλοι δεν διαπράττουν σεξουαλικά αδικήματα, ενώ συχνά σεξουαλικοί δράστες κατά παιδιών υποκινούνται από άλλα αίτια, όπως αντικοινωνικές τάσεις, αυξημένη σεξουαλική ορμή ή και προσωρινό ερεθισμό λόγω χρήσης αλκοόλ ή ναρκωτικών και όχι από παιδοφιλία. Η διάκριση μεταξύ των δυο κατηγοριών, προσθέτει, είναι σημαντική «επειδή οι παιδόφιλοι που απέχουν από σεξουαλικές επαφές με παιδιά κατατάσσονται άδικα στις ίδιες κατηγορίες με τους άνδρες που έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά παιδιών και επειδή οι παιδοφιλικοί και μη παιδοφιλικοί δράστες σεξουαλικών αδικημάτων διαφέρουν ως προς τον κίνδυνο να επαναλάβουν τα αδικήματα και τα είδη των παρεμβάσεων» που προλαβαίνουν μελλοντικά εγκλήματα (Pedophilia and Sexual Offending Against Children, 2008, σελ. 259., 268.).
Η πρόληψη λοιπόν απαιτεί διάκριση των όρων και ταξινόμηση των κινδύνων. Στην ελληνική επικαιρότητα, όμως, ο όρος παιδόφιλος εναλλάσσεται με τη λέξη «παιδοβιαστής». Το ακροατήριο ταυτίζει όχι μόνο κατηγορίες ανθρώπων, αλλά και διαφορετικές πράξεις, όπως το μη βίαιο αδίκημα της παρακολούθησης παιδικής πορνογραφίας με το βιασμό. Συναινεί έτσι στην μιντιακή κατασκευή ενός συγκεχυμένου εγκληματικού προφίλ. Στη σύγχυση έρχεται να προστεθεί και η ταύτιση του βιασμού παιδιών με το συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων και εφήβων που είναι πάνω από το νόμιμο όριο συναίνεσης.
Έτσι αναδύεται ένα συλλογικό φαντασιακό του παιδιού, χωρίς διαβαθμίσεις ή στάδια βιολογικής ανάπτυξης και αυτονομίας, και μαζί του, μια μετάθεση της απειλής μακριά από μεγαλύτερους και επείγοντες κινδύνους απέναντι στα παιδιά και τους έφηβους, όπως είναι το υποχρηματοδοτημένο εκπαιδευτικό σύστημα, όπου απουσιάζει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και κυρίως η οικονομική επισφάλεια, με όλους τους κινδύνους για την ψυχική και σωματική υγεία που αυτή επιφέρει.
Χημικός ευνουχισμός
Οι αντιδράσεις στις πρόσφατες δηλώσεις του Μάκη Βορίδη για την ανάγκη θεσμοθέτησης χημικού ευνουχισμού έδειξαν πως το ακροατήριο δεν συμφωνεί ούτε για το πώς αντιμετωπίζεται ο εχθρός.
Ο Βορίδης αναφέρθηκε στον χημικό ευνουχισμό ως ιατρική πράξη που θα δίνει δικαίωμα υφ’ όρων απόλυσης σε βαρυποινίτες. Η προοδευτική πλευρά του ακροατηρίου μίλησε για αγριότητα, με κάποιους να επικαλούνται και πρόβλημα νομιμότητας, μιας και η πρακτική έχει καταδικαστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Ο χημικός ευνουχισμός όμως υπάρχει ήδη σε νομοθεσίες ευρωπαϊκών χωρών όπως η Γαλλία, η Ισπανία, και το Βέλγιο. Έχει εφαρμοστεί τόσο ως φαρμακευτική αγωγή (που είναι αναστρέψιμη, π.χ. με χορήγηση τεστοστερόνης), αλλά και ως μόνιμη χειρουργική επέμβαση (αφαίρεση όρχεων). Η χειρουργική επέμβαση έχει πραγματοποιηθεί σε εκατοντάδες κρατούμενους στο παρελθόν στη Γερμανία και την Ολλανδία, ενώ συνεχίζει να προσφέρεται, αν και σπάνια πλέον, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Τσεχία και την Ελβετία (Wille & Beier, 1989, βλ. Seto σελ. 3,836.). Ο χημικός ευνουχισμός εφαρμόζεται επίσης και στην Πολωνία.
Η πρόταση Βορίδη δεν είναι λοιπόν πρωτοφανής. Το πρόβλημα δεν είναι η νομιμότητά της, αλλά η στιγματιστική λογική της. Η πρόταση στηρίζεται στη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι η παιδοφιλία προϋποθέτει ανεξέλεγκτη συμπεριφορά και ότι η υποτροπή καθ’ έξιν όλων όσων κακοποιούν σεξουαλικά παιδιά είναι κάτι δεδομένο και άρα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ακρότητες.
Οι κλινικές δοκιμές και έρευνες για την παιδοφιλία όμως δεν δίνουν σαφή εικόνα για τις πιθανότητες υποτροπής. Ο χημικός ευνουχισμός δεν θεωρείται ότι εξαλείφει την υποτροπή, όπως πανάκεια δεν είναι ούτε η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία, αλλά ούτε, και εδώ ερχόμαστε ξανά στο πεδίο του νόμου, οι ποινικές επιπτώσεις. Μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ποινικές επιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της φυλάκισης, μπορεί και να αυξάνουν την πιθανότητα τέλεσης νέων αδικημάτων (Andrews et al., 1990, Lipsey, 1998, βλ. Seto, σελ. 3,874.). Ο δρόμος προς τον περιορισμό του ρίσκου για την κοινότητα δεν είναι λοιπόν ξεκάθαρος, και η εξάλειψή του μάλλον αδύνατη.
Ποια θα ήταν τότε μια εναλλακτική αντιμετώπιση του ρίσκου, μακριά από τις ακραίες ιατρικές παρεμβάσεις και τις ισόβιες ποινές; Θα μπορούσε για παράδειγμα να συσταθεί στην Ελλάδα πιλοτικό πρόγραμμα που να θεσμοθετεί «κύκλους στήριξης και ευθύνης», όπως έχει γίνει στον Καναδά, όπου εθελοντές παρακολουθούν καθημερινά αποφυλακισμένους δράστες και τους βοηθούν να επανενταχθούν και να βρουν εργασία με παράλληλη συμβουλευτική από ειδικούς (R. J. Wilson, Huculak, & McWhinnie, 2002, R. J. Wilson, Picheca, & Prinzo, 2005, βλ. Seto σελ. 3,897, 3,905); Στο πρόγραμμα αυτό, η μείωση υποτροπής ήταν εξαιρετικά ελπιδοφόρα (83% για σεξουαλικά αδικήματα).
Ένας αντίλογος στο Βορίδη θα μπορούσε να προτείνει παρόμοιες εναλλακτικές. Κάτι τέτοιο όμως φαντάζει απίθανο. Το προοδευτικό ακροατήριο δεν φαίνεται να έχει αποφασίσει πώς πρέπει να αλληλεπιδρά η κοινωνική μέριμνα και προστασία των ανηλίκων με την τιμωρία. Αντ’ αυτού αντιμετωπίζει τον ποινικό λαϊκισμό του Βορίδη με κατηγορίες για φασισμό και ευγονική.
Εάν όμως ο «εχθρός» καραδοκεί, εάν τα παιδιά κινδυνεύουν άμεσα, εάν οι «παιδοβιαστές» είναι παντού και (όπως μας πληροφόρησαν το περασμένο καλοκαίρι δεκάδες πανό) πρέπει να οδηγούνται στις απάνθρωπες ελληνικές φυλακές, για να θεωρείται αποτελεσματική η δικαιοσύνη, τότε η κρατική βιοπολιτική θα έρθει την κατάλληλη ώρα να διαχειριστεί την ποινική τιμωρία και με τον μανδύα της θεραπείας.
Προκύπτει εδώ ένα επιπλέον ερώτημα: εάν είναι αγριότητα το να δίνεται σε έναν βαρυποινίτη η πιθανότητα αποφυλάκισης με μια ιατρική πράξη, τότε η αύξηση των ποινών ή η ισόβια φυλάκιση χωρίς αναστολή, που ψιθυρίζεται και από προοδευτικά χείλη τελευταία, τί είναι; Άραγε ποια ευρωπαϊκή σύμβαση ή ανθρωπιστικό πρόταγμα έχουν υπόψιν τους όσοι εξ αριστερών αποφεύγουν να ασκήσουν κριτική στην αυστηροποίηση από τη ΝΔ των ποινών για τα σεξουαλικά αδικήματα (που, σημειωτέον, ακολούθησε την αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά από φεμινιστικές διαμαρτυρίες) ή αποκαλούν αποφυλακίσεις με ευνοϊκούς όρους «ατιμωρησία»; Όταν οργανώσεις καταγγέλλουν μαζικούς αναίτιους θανάτους κρατουμένων, ενώ η κυβέρνηση προετοιμάζει τον νέο άγριο Σωφρονιστικό Κώδικα, ποιος μπορεί να μιλάει για πολύχρονες καθείρξεις στις ελληνικές φυλακές χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αναφέρεται και εκείνος σε ένα βασανιστήριο; Βασανιστήριο μάλιστα που μπορεί να είναι χειρότερο από τον χημικό ευνουχισμό και ενδεχομένως θανατηφόρο.
Μητρώο Καταγραφής Δραστών Σεξουαλικών Αδικημάτων
Η μόνη εναλλακτική που φαίνεται να ξεπροβάλλει στη δημόσια συζήτηση προς το παρόν είναι η πιθανή θεσμοθέτηση μητρώου καταγραφής δραστών σεξουαλικών αδικημάτων. Τα μητρώα έχουν αρχίσει να αναφέρονται σε ρεπορτάζ, ενώ η δημιουργία μητρώου προτάθηκε και κατά τη διάρκεια πρόσφατης συνέντευξης τύπου της κυβερνητικής πλατφόρμα #MeNow_MeToo κατά της σεξουαλικής βίας.
Εκ πρώτης όψεως ένα τέτοιο μητρώο μοιάζει με απόπειρα εξισορρόπησης της ανεξέλεγκτης διαρροής δικογραφιών, της δημοσίευσης φωτογραφιών σήμανσης, καθώς και της «φωτογράφισης» υπόπτων με πληροφορίες για το επάγγελμα, ηλικία ή τον τόπο εργασίας τους.
Για να κατανοήσει κανείς όμως τις προοπτικές που ανοίγονται με τη θέσπιση ενός τέτοιου μέτρου, αξίζει να στραφεί στην πρώτη διδάσκουσα χώρα, τις ΗΠΑ, όπου ο νόμος SORNA που ψήφισε ο Τζoρτζ Μπους το 2006 εθνικοποίησε τα ήδη υπάρχοντα πολιτειακά μητρώα, που αναρτούν διευθύνσεις και φωτογραφίες καταδικασμένων στο διαδίκτυο.
Είναι δύσκολο να συνοψίσει κανείς την αγριότητα του SORNA. Ο νόμος έχει καταγγελθεί από δικαιωματικές οργανώσεις και νομικούς ως ακραία τιμωρητικός, αντισυνταγματικός και αναποτελεσματικός. Ένα κύμα διαμαρτυρίας αναδύεται τα τελευταία χρόνια που ζητά την άμεση κατάργησή του.
Τα μητρώα των ΗΠΑ έχουν αποκτήσει τερατώδεις διαστάσεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, με το σύνολο των καταγεγραμμένων αυτή τη στιγμή να αγγίζουν τους 800.000. Ο αριθμός τους αυξήθηκε σταδιακά μαζί με τον αριθμό των αδικημάτων, που περιλαμβάνουν πλέον εκτός από βίαιες πράξεις και ελαφρά παραπτώματα, όπως η προσβολή της δημοσίας αιδούς, η ούρηση σε δημόσιο χώρο ή η σεξουαλική επαφή σε παραλία.
Αφορμή για κάθε νέο, αυστηρότερο μητρώο ήταν πάντοτε αποτρόπαιες δολοφονίες και απαγωγές μικρών παιδιών που λάμβαναν μεγάλη δημοσιότητα, ξεσηκώνοντας το μιντιακό ακροατήριο. Ο εχθρός, που προσωποποιούνταν στον απαγωγέα (και, υπονοείτο, «παιδεραστή», ακόμα και σε περιπτώσεις που τα παιδιά δεν βρέθηκαν ποτέ για να διαπιστωθεί βιασμός) στάθηκε και εδώ εφαλτήριο για άκρατη ποινικοποίηση.
Μεταξύ των εγγεγραμμένων στα μητρώα των ΗΠΑ όμως, είναι και ανήλικοι. Μάλιστα οι ανήλικοι αποτελούν μεγάλη πληθυσμιακή κατηγορία, αγγίζοντας το 20% του συνόλου των εγγεγραμμένων. H Στατιστική Υπηρεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ αναφέρει ότι η ηλικία που εκπροσωπείται περισσότερο στο εθνικό μητρώο είναι τα 14 έτη. Περί τις 200.000 από το σύνολο των εγγεγραμμένων καταδικάστηκαν ως ανήλικοι, συχνά γιατί έκαναν αυτό που κάποτε ήταν γνωστό ως «παίζουμε το γιατρό». Ανάμεσα στα παιδιά-σεξουαλικούς δράστες είναι για παράδειγμα μια 10χρονη που καταγγέλθηκε από τη μητριά της όταν τρίφτηκε πάνω στα θετά αδέρφια της 5 και 7 ετών, ένας 10χρονος που θώπευσε το πέος ενός 7χρονου και ένας 14χρονος που έκανε συναινετικό σεξ με 12χρονη (βλ. 04:44′). Κάποιοι ανήλικοι καταγράφονται εφ’ όρου ζωής, όπως και οι ενήλικοι δράστες, με τρομακτικές επιπτώσεις σύμφωνα με την Human Rights Watch στη μετέπειτα ζωή τους.
Τα μητρώα απέκτησαν αναδρομική ισχύ, κάτι που απαγορεύεται από το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ένας άντρας που συνελήφθη το 1998 για παράβαση σχετιζόμενη με ναρκωτικά και μπήκε αυτόματα στο μητρώο της πολιτείας του επειδή το 1979, σε ηλικία 17 ετών, είχε κολυμπήσει γυμνός μαζί με την τότε 14χρονη φίλη του, ενώ το πολιτειακό όριο συναίνεσης ήταν υψηλότερο των 14 ετών.
Χιλιάδες άνθρωποι, που είχαν καταφέρει να επανενταχθούν και να μη διαπράξουν νέο αδίκημα για δεκαετίες, βρέθηκαν έτσι διαπομπευμένοι, άστεγοι ή άνεργοι, μιας και τα μητρώα επιβάλλουν περιορισμούς στον τόπο διαμονής και την εργασία, ασχέτως της σοβαρότητας του αδικήματος. Η παραμικρή αποτυχία συμμόρφωσης με τους αβάσταχτους όρους συνιστά κακούργημα, που οδηγεί σε πολυετείς ποινές. Υπό την πίεση του αγανακτισμένου ακροατηρίου, εισαγγελείς και δικαστές είναι συχνά αμείλικτοι.
Έτσι, σε πολιτείες όπως η Φλόριντα και η Αλαμπάμα, άνθρωποι εγγεγραμμένοι στα μητρώα ζουν σε καταυλισμούς, κάτω από αυτοκινητόδρομους και γέφυρες, μιας και οι περιορισμοί καθιστούν αδύνατη την εύρεση κατοικίας. Άλλοι οδηγούνται στην αυτοκτονία, δολοφονούνται ή πέφτουν θύματα vigilante επιθέσεων. Σε κάποιες πολιτείες είναι υποχρεωτική ανάρτηση πινακίδας με τον τίτλο «σεξουαλικός δράστης» (sex offender) στις πόρτες των σπιτιών και τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους.
Τα μητρώα των ΗΠΑ δείχνουν πως η υστερία και υπερβολή γύρω από τον κίνδυνο της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή μιας τεράστιας ομάδας πολιτών δεύτερης κατηγορίας, χωρίς συνταγματικά δικαιώματα. Η λογική εδώ είναι, όπως και στην πρόταση για χημικό ευνουχισμό, πως οι δράστες για σεξουαλικά αδικήματα αγγίζουν υψηλά ποσοστά υποτροπής καθ’ έξιν. Πρόσφατη έρευνα όμως, και πάλι στις ΗΠΑ, έδειξε ότι έχουν ανάμεσα στα χαμηλότερα ποσοστά υποτροπής. Όπως αναφέρει επίσης η κοινωνιολόγος Emily Horowitz, η πλειοψηφία των σεξουαλικών αδικημάτων στις ΗΠΑ αφορούν σε ανθρώπους που γνώριζαν τα θύματά τους και όσους δεν είχαν ήδη καταδικαστεί για σεξουαλικό αδίκημα. Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα μητρώα προστατεύουν, μιας και ούτε εντοπίζουν ούτε προλαβαίνουν τον κίνδυνο.
Ο SORNA πήρε παρόλα αυτά πρόσφατα σφραγίδα έγκρισης και από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, που στήριξε την απόφασή του όχι σε έρευνες αλλά σε μια λανθασμένη δήλωση περί αυξημένων αριθμών υποτροπής που δημοσιεύτηκε σε ένα περιοδικό. Tα μίντια και ο νόμος εδώ συναντήθηκαν γύρω από την προκατάληψη με κωμικοτραγικό τρόπο.
Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι υποχρεωμένη να υιοθετήσει την αμερικανική αγριότητα. Μητρώα υπάρχουν και σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θέτει περιορισμούς στη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων. Το απόρρητο των μητρώων όμως δεν μπορεί να διασφαλιστεί.
Στην Αγγλία, για παράδειγμα, το απόρρητο μητρώο της αστυνομίας διέρρευσε στο ταμπλόιντ News of the World το 2000, που δημοσίευσε σταδιακά δεκάδες ονόματα, εκμεταλλευόμενο τη δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού. Η δημοσίευση προκάλεσε πανικό, έθεσε σε κίνδυνο εν εξελίξει νομικές υποθέσεις και οδήγησε σε επιθέσεις κατά ανθρώπων που έμοιαζαν με τους διαπομπευμένους. Η συντηρητική βρετανική κυβέρνηση παρόλα αυτά θεσμοθέτησε λίγα χρόνια αργότερα ένα «δημόσιο» μητρώο, το οποίο θεωρητικά επιτρέπει σε όλους τους πολίτες να μάθουν αν κάποιος συντοπίτης τους έχει καταδικαστεί για σεξουαλικά αδικήματα ή ακόμα και αν έχει κατηγορηθεί, χωρίς καταδίκη.
Τα στατιστικά στοιχεία είναι ελλιπή, φαίνεται όμως ότι οι Βρετανοί δεν αποζητούν συχνά πληροφορίες, που εξάλλου η αστυνομία παραχωρεί σπάνια και με νομικές επιπτώσεις σε περίπτωση κοινοποίησης σε τρίτους. Γίνεται σαφές ότι χωρίς την πλήρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως γίνεται στις ΗΠΑ, τα μητρώα δεν μπορούν να γίνουν πηγή άμεσης πληροφόρησης με τρόπο που θα ικανοποιήσει το ακροατήριο.
Τα παραπάνω εγείρουν ερωτήματα. Ποιος θα εμποδίσει μια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση από το να υιοθετήσει μια ακραία νομοθεσία, με δημοσιοποίηση στοιχείων των εγγεγραμμένων, όπως παρεμπιπτόντως συμβαίνει όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Πολωνία; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει γενικά σωρεία καταγγελιών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά συνεχίζει να αυστηροποιεί τον Ποινικό Κώδικα και να καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων. Η ελπίδα ότι ευρωπαϊκές συμβάσεις, πρόστιμα ή κυρώσεις θα συγκρατήσουν ένα υπέρμετρα κατασταλτικό μέτρο μοιάζει αφελής.
Επιπλέον, το προοδευτικό ακροατήριο, που ξεσηκώθηκε με τη δήλωση Βορίδη (ενώ προηγουμένως ζητούσε δημοσιοποίηση των ονομάτων των λεγόμενων «213» της υπόθεσης του Κολωνού, αναπαράγοντας έτσι μια ανεύθυνη διαρροή), πώς ακριβώς θα επιχειρηματολογήσει υπέρ ενός συντηρητικού μητρώου ή θα ζητήσει εχεμύθεια των αρχών για προσεκτική κοινοποίηση στοιχείων; Και ποιο προοδευτικό κόμμα μπορεί να εγγυηθεί ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο σε ένα μελλοντικό μητρώο, όταν η κοινωνική κατακραυγή θα έχει οδηγήσει στη θέσπισή του, και πιθανόν να πιέσει αργότερα για διεύρυνση των όρων του με αφορμή ένα νέο έγκλημα και νέα θύελλα κίτρινων ρεπορτάζ;
Με αυτές τις προκλήσεις προ των πυλών, το προοδευτικό ακροατήριο, και μαζί του ένα μεγάλο τμήμα του προοδευτικού φεμινισμού, φαίνεται να αντιδρά σπασμωδικά στις προτάσεις της ακροδεξιάς, αντί να συνομιλεί προς τα αριστερά με τον καταργητικό φεμινισμό ή τον sex positive φεμινισμό ή έστω με μια φιλελεύθερη δικαιωματική στάση.
Τα συνθήματα και οι διαμαρτυρίες για «γυναικοκτόνους», «βιαστές», «παιδοβιαστές» και «νταβατζήδες» μαζί με θεωρίες συνωμοσίας για τεράστια κυκλώματα και αφελείς συσχετισμούς της έμφυλης και σεξουαλικής βίας με τη δεξιά παράταξη, προκαταλαμβάνουν αρνητικά κάθε πρόταση για πρόληψη που να απομακρύνεται από τη δεξιά αυστηροποίηση, όπως λ.χ. πρωτοβουλίες «αποκαταστατικής δικαιοσύνης» που να συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο τα θύματα, αλλά και τους θύτες. Για πολλούς, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, η αναγνώριση της ανθρώπινης υπόστασης του θύτη συνιστά δικαιολόγηση των πράξεών του. Επιμένοντας έτσι στην δαιμονοποίηση του εχθρού και στο ότι τα σεξουαλικά αδικήματα χρήζουν ιδιαίτερης ποινικής μεταχείρισης, ένα συμπαγές ακροατήριο συμβάλλει στο να θολώνεται όλο και περισσότερο η γραμμή ανάμεσα στον νομικό πολιτισμό που οφείλει να μένει πιστός στα διδάγματα του Διαφωτισμού και την ποινική αυστηροποίηση.
«Να είστε επιφυλακτικοί με τα βιοπολιτικά τέρατα», προειδοποιεί ο Lancaster. «Ή μάλλον, να είστε προσεκτικοί με την κατασκευή τεράτων και τερατουργίας. Όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά για εξαχρείωση και βία. Ο ισχυρισμός ότι κάποιο υποείδος είναι μοναδικά και εκ γενετής διατεθειμένο να διαπράξει κακές πράξεις θέτει σε κίνηση μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων: μια τάση να θολώνουμε τις διακρίσεις μεταξύ βαθμίδων βλάβης, μια κλίση να ενσωματώνουμε παρεπόμενες πράξεις και διαθέσεις στην κατηγορία του τερατώδους, μια τάση να ταξινομούνται όλο και περισσότεροι άνθρωποι ως τέρατα. Μια διαφορετική προσέγγιση γίνεται εφικτή, εάν ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι το τέρας είναι ένα παραμορφωμένο καθρέφτισμα ή μια προβολή οθόνης συλλογικών φόβων και επιθυμιών» (Sex Panic and the Punitive State, σελ. 243-244.).
Το σταθερό μιντιακό διαιτολόγιο φόβου των τελευταίων ημερών προβάλλει τις καταπιεσμένες επιθυμίες του ακροατηρίου πάνω σε ένα συλλογικό αίτημα για κλιμάκωση της κρατικής παρακολούθησης και καταστολής. Ο πολιτισμός υποτροπιάζει σε άλλες εποχές, πολύ πριν την παιδική ηλικία της νεωτερικής δημοκρατίας. Ποιοί κινδυνεύουν περισσότερο από μια τέτοια εξέλιξη, αν όχι τα παιδιά;
