Του Teodor Bujor, αναδημοσίευση από τον ιστότοπο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.
Πρόσφατα σε μια άνευ προηγουμένου και αντισυνταγματική παρέμβαση στα εκκλησιαστικά πράγματα, η κυβέρνηση της Λετονίας (μέλους της Ε.Ε. κατά τα άλλα) εισήγαγε και ψήφισε στο κοινοβούλιο της χώρας ένα νόμο που υποχρεώνει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Λετονίας, που υπαγόταν έως τώρα στο Πατριαρχείο της Μόσχας να αυτοανακηρυχθεί αυτοκέφαλη, επικαλούμενη λόγους «κρατικής ασφάλειας». Φαίνεται ότι ο αγώνας της Δύσης υπέρ της Δημοκρατίας και κατά του Αυταρχισμού περιλαμβάνει και την κατάργηση, στην ίδια τη Δύση, στοιχειωδών θρησκευτικών ελευθεριών. Σχετικό είναι και το σχόλιο που μας έστειλε ο ειδικευόμενος στα εκκλησιαστικά θέματα δημοσιογράφος, θεολόγος και φίλος, Teodor Bujor, και το οποίο δημοσιεύουμε στη συνέχεια.
ΔΚ
Αναλυτικά το άρθρο του Teodor Bujor:
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ενώνει περισσότερους από 300 εκατομμύρια πιστούς από όλο τον κόσμο. Πραγματικό ενδιαφέρον για την πίστη μας δείχνουν μη Ορθόδοξοι μονάρχες, όπως για παράδειγμα ο νέος βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας Κάρολος Γ’, ο οποίος επισκέφθηκε το Άγιον Όρος. Εμείς θεωρούμε το Φανάρι το φως του κόσμου για την παγκόσμια παρουσία του και τον ηγετικό του ρόλο στη μαρτυρία του Ευαγγελίου. Ο αρχηγός του ισχυρότερου κράτους στον πλανήτη – ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν – εκδηλώνει την φιλία του με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο – και, μέσω της ίδιας πίστης, με ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Προσπαθούμε να επιτελούμε ανθρωπιστικό και ιεραποστολικό έργο στους λαούς της Ασίας και στους ιθαγενείς των νότιων ηπείρων. Οι ιερείς μας ταΐζουν τους πιστούς στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, όπως η Αφρική, η Ασία. Μιλάμε για τις ευκαιρίες και τις απειλές των σχέσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις άλλες θρησκείες. Οι θεολόγοι μας αξιοποιούν τις πιο πρόσφατες τεχνολογίες και οι γέροι ασκητές μας, πράοι και ταπεινοί, αντιστέκονται στην εκκοσμίκευση και στην μεγάλη δύναμη των παγκόσμιων ομίλων μέσων μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικών δικτύων σαν τους βράχους σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα από μεταδότες αξιών που είναι αντίθετες με την Αγία Γραφή.
Και συνάμα, στην από καιρό εκχριστιανισμένη Ευρώπη, κάνουμε τόσα ανόητα λάθη που μόνο μπορεί να απορεί κανείς για μας! Για παράδειγμα, αποδυναμώνουμε βλακωδώς τη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Λετονία όπου ήδη επικρατεί η μη Ορθοδοξία. Οι πρόγονοί μας σε άλλες εποχές στις οποίες τα νέα δεν μεταβαλλόταν τόσο γρήγορα, θα είχαν σοκαριστεί μέχρι τα βάθη της καρδίας τους και δεν θα μπορούσαν να ασχοληθούν ούτε με τις πιο απλές καθημερινές δουλειές, και τα καλύτερα μυαλά θα είχαν στύψει τα κεφάλια τους χρόνια προσπαθώντας να καταλάβουν αυτές τις ανοησίες και να βρουν μια λογική σ’ αυτό που συμβαίνει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτά τα παράλογα πράγματα απλά δεν θα μπορούσαν να λάβουν χώρα. Και δεν μας εκπλήσσει καν αυτό επειδή βιαζόμαστε να καταδικάσουμε τον κοινό εχθρό και τον αποδιοπομπαίο τράγο όλων των δεινών, να βρούμε και να σχολιάσουμε μια άλλη μοδάτη είδηση ή μια αίσθηση αντίθετη με τους νόμους της φύσης!
Το μυαλό ενός σύγχρονου ανθρώπου δεν έχει ούτε ένα λεπτό ξεκούρασης να διαβάσει πώς ο Πρόεδρος της Λετονίας Έγκλις Λέβιτς, ο οποίος προέρχεται από μια εβραϊκή οικογένεια, προτείνει, και το Κοινοβούλιο Σαϊμα, του οποίου οι ορθόδοξοι βουλευτές μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα ενός χεριού, εγκρίνει τροπολογίες που καθιερώνουν το αυτοκέφαλο καθεστώς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Λετονίας. Παράλληλα, διακηρύσσεται σε σοβαρό τόνο τη μη ανάμειξη σε θέματα δόγματος και κανονικού δικαίου. Και όλα αυτά παρουσιάζονται ως αποκατάσταση του καθεστώτος της αυτονομίας που παραχωρήθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Λετονίας το 1921 από τον Πατριάρχη Μόσχας Τύχωνα, με τη συμμετοχή του Αγίου Ιεράρχη Μάρτυρα Ιωάννη (Pommers), Αρχιεπισκόπου Ρίγας και Λετονίας, ο οποίος υπέστη πιέσεις και δολοφονήθηκε βάναυσα από το δικτατορικό καθεστώς του Κάρλις Ούλμανις το 1934, ακριβώς για τη συμμετοχή του στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και την δέσμευσή του να διατηρήσει την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Λετονίας με το Πατριαρχείο της Μόσχας. Ήτοι, οι συντάκτες του εγγράφου αναγνωρίζουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη ως Ιερομάρτυρα, αλλά από άγνοια ή κακή πρόθεση διαστρεβλώνουν πλήρως τις περιστάσεις της συμπεριφοράς του.
Η αντικατάσταση της έννοιας των «δικαιωμάτων αυτοδιοίκησης και αυτοδιάθεσης» με την «εντελώς αυτοδιοικούμενη και ανεξάρτητη (αυτοκέφαλη)» στο στόμα των σχολαστικών δικηγόρων δεν ενοχλεί κανέναν. Και η διαδικασία λήψης του τόμου από τον Άγιο Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη ή η εντολή επιβεβαίωσης του από τον Πατριάρχη Αλεξέι Β’ της Μόσχας το 1992 δεν προκαλεί γνωστική παραφωνία μεταξύ των υποστηρικτών των εθελοντικών μέτρων εκ μέρους των Λετονικών αρχών, παρά το γεγονός ότι αναφέρουν κατάλληλα ιστορικά παραδείγματα σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τις τροπολογίες που αποσκοπούν στην «αποκατάσταση της πλήρους ανεξαρτησίας» της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Λετονίας. Με τον ίδιο τρόπο, η αντικατάσταση των σκοπών που αποδίδονται στον Άγιο Ιωάννη (διακοπή των δεσμών και της υποταγής στο κράτος αντί της αυτοδιοίκησης, αλλά ταυτόχρονα διατηρώντας την ενότητα με τη μητέρα Εκκλησία) επέρχεται αθόρυβα και «χωνεύεται» εύκολα.
Κι εμείς, τέτοιοι μαχητές κατά της εκκοσμίκευσης και του κομμουνισμού, υπέρμαχοι της θρησκευτικής ελευθερίας, παραδίδουμε ήρεμα τη Λετονική Ορθόδοξη Εκκλησία στις «αρμόδιες» Λετονικές αρχές, ώστε να έχουν τη «δυνατότητα να διασφαλίσουν εάν το άτομο που εκλέγεται πληροί όλες τις απαιτήσεις των κανονισμών και των συμφερόντων της εθνικής ασφάλειας». Έχουμε συνηθίσει τις απειλές των εσθονικών αρχών που στερήσαν την κατοικία του Μητροπολίτη Ταλίν και πάσης Εσθονίας, που βρίσκεται σε ενότητα με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, και δεν έχουμε απορίες. Δεν βλέπουμε ούτε την παραμικρή αναλογία με τo γεγονός ότι επιτρέπεται αυτή η κατάσταση – αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχουν διακηρύξεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Τουρκία. Δεν αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της Ορθοδοξίας, στην διαφύλαξη της πίστης μας υπό την πίεση του φιλελευθερισμού και των ανορθόδοξων θρησκευτικών οργανώσεων. Όλα με το πρόσχημα ότι θα ήταν υπό συζήτηση η «εκκλησία της Μόσχας». Είναι τύφλωση ή κυνισμός;
Η αλήθεια έχει ειπωθεί: «Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι».
