Αποφασίζει για το καλό των εργαζομένων, αλλά χωρίς αυτούς.
Περιορίζει δραστικά έως και εξαλείφει τη συνδικαλιστική δράση, διαλύει αριστερές οργανώσεις, φυλακίζει αντιδρώντες.
Ζυγίζει και έπειτα από συνεννόηση με το μεγάλο κεφάλαιο αποδέχεται κάποια από τα εργατικά αιτήματα, παρουσιάζοντας την ενέργεια αυτή ως πρωτοβουλία του καθεστώτος για την στήριξη του λαού.
Φτώχεια και ανεργία (για τους πολλούς), δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές κορώνες και ημερήσιο πνευματικό συσσίτιο πατριωτισμού και ευημερίας.
Μια φόρμουλα από τα καθεστώτα της δεκαετίας του 1930, η οποία δείχνει απελπιστικά γνώριμη.
Ή μήπως όχι;
Θα μπορούσε κάποιος να αισθανθεί υπερήφανος αν για τη συγκέντρωση των στοιχείων που ακολουθούν χρειαζόταν μια ενδελεχής, εξαιρετικά απαιτητική έρευνα.
Το πρόβλημα, έγκειται στο γεγονός ότι μια προσεκτική περιήγηση στο διαδίκτυο και στις σελίδες ορισμένων βιβλίων, αρκεί για να… σκοντάψεις στα στοιχεία που ακολουθούν.
Όσο για τα συμπεράσματα…
Αχ, αυτά τα συμπεράσματα σε τι διανοητικές ατραπούς μπορούν να σε οδηγήσουν…
Μαζευτείτε, να αναγνώσουμε:
– Απαιτούμε το Κράτος να εκπληρώσει το πρωταρχικό του καθήκον για να εξασφαλίσει τα προς το ζην σε όλους τους πολίτες του.
- Όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
- Πρέπει να είναι πρωταρχικό καθήκον κάθε πολίτη να εκτελεί χειρωνακτική ή νοητική εργασία.
- Οι δραστηριότητες κάθε ατόμου δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση με το γενικό συμφέρον…
- Απαιτούμε τη διανομή των κερδών μεγάλων βιομηχανικών εταιρειών.
- Απαιτούμε εκτεταμένη ανάπτυξη της ασφάλισης των ατόμων μεγάλης ηλικίας.
- Απαιτούμε τη δημιουργία και διατήρηση υγιούς μεσαίας τάξης…
- Απαιτούμε την αμείλικτη δίωξη όσων οι δραστηριότητες θίγουν το δημόσιο συμφέρον. Οι κοινοί εγκληματίες, οι τοκογλύφοι, οι κερδοσκόποι κλπ., πρέπει να τιμωρούνται…
Απόσπασμα από το πρόγραμμα του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος.
Από αυτήν την ονομασία προέρχεται η συντομογραφία: ΝΑΖΙ!
Και στις 15 Φεβρουαρίου 1936, ο Αδόλφος Χίτλερ «τσίτωσε τα γκάζια» της στήριξης των πολιτών, ανακοινώνοντας την κατασκευή του Volkswagen Beetle ή αλλιώς του Αυτοκινήτου του Λαού (σκαραβαίος). Το μικρό αυτοκίνητο έπρεπε να κοστίζει 990 μάρκα του Ράιχ (περίπου 140 δολάρια την εποχή εκείνη), δηλαδή όσα έβγαζε ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος σε 31 εβδομάδες το 1936.
… Και επί γης εργασιακή ειρήνη
Ο πατέρας του, Αλεσάντρο, ήταν σιδηρουργός και ανήκε στον σοσιαλιστικό συνδικαλιστικό χώρο. Η μητέρα του, Ρόζα Μαλτόνι, ήταν δασκάλα. Έλαβε το όνομα Μπενίτο, λόγω του θαυμασμού του πατέρα του προς τον σοσιαλιστή πρόεδρο του Μεξικού Μπενίτο Χουάρες.
Ο μικρός Μπενίτο, όταν μεγάλωσε ( βιολογικά, αλλά κυρίως πολιτικά) αποφάσισε ότι από τον σοσιαλισμό στον φασισμό, είναι ένα τσιγάρο δρόμος ακόμα και περπατώντας. Προς τη Ρώμη.
Προλεταριακό, δήθεν, τσιγάρο.
Περιορισμένες μισθολογικές αυξήσεις, επιβολή της «εργασιακής ειρήνης και τάξης», πολιτικές διακηρύξεις- ευχολόγια σχετικά με τη «νέα κοινωνική τάξη», την «κοινωνική ευημερία» και τη «βιομηχανία ως δημόσια υπηρεσία» κλπ.
Ταυτόχρονα, ασφυκτική πίεση- αποδυνάμωση- έλεγχος των συνδικάτων, με παράλληλη βίαιη εξάλειψή των εστιών αντίδρασης στην κοινωνία.
«… αλλά έφτιαξε το ΙΚΑ»
Και ενώ όλα έδειχναν ότι η γενική πολεμική σύρραξη δεν θα αποφευχθεί, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα επένδυαν στην «κοινωνική ειρήνη».
Όπως θα την ήθελαν, τουλάχιστον.
Στην Ελλάδα του Ι. Μεταξά, υπήρξαν κάποιες οικονομικές και θεσμικές παραχωρήσεις.
Τα μέτρα, παρουσιάστηκαν από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ως εκσυγχρονισμός ή -κατά περίπτωση- ως αποδοχή αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς οι ώριμες πλέον συνθήκες επέτρεπαν την υιοθέτηση και εφαρμογή τους.
Τα σημαντικότερα από τα μέτρα αυτά, ήταν:
- Η λειτουργία του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ).
- Η επέκταση της οκτάωρης εργασίας σε όλους τους κλάδους.
- Η «εκ περιτροπής εργασία» για την αντιμετώπιση της ανεργίας και
- η εφαρμογή της υποχρεωτικής κρατικής διαιτησίας στις εργασιακές διαφορές.
- Παράλληλα, η Πρωτομαγιά κηρύσσεται «Εθνική Εορτή του Έλληνος Εργάτου».
Πάντα, υπό την πολιτική ομπρέλα της ταύτισης συμφερόντων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, για την εθνική προκοπή, την ανάπτυξη και το κοινό καλό.
Όσο για τον ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, τις κοινωνικές οργανώσεις, την δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης και το δικαίωμα της απεργίας και στις τρεις χώρες, βγήκαν σε πρόωρη σύνταξη (με αναπηρία), αφού προτεραιότητα των κυβερνώντων ήταν το «κοινό καλό» και η «εθνική ευημερία».
Εξάλλου, η ιστορία μιλάει από μόνη της.
*Το κείμενο αποτελεί απλή καταγραφή και «οποιαδήποτε ομοιότητα με σύγχρονες καταστάσεις ή πολιτικές -εντός ή εκτός ελληνικών συνόρων- είναι εντελώς συμπτωματική».
Αλήθεια…
