Ο Μισέλ Αούν, ο 89χρονος χριστιανός πρόεδρος που προήδρευσε της κατακλυσμιαίας οικονομικής κατάρρευσης του Λιβάνου και της θανατηφόρας έκρηξης στο λιμάνι της Βηρυτού, εκκενώνει το προεδρικό μέγαρο την Κυριακή, αφήνοντας ένα κενό στην κορυφή ενός καταρρέοντος κράτους.
Όπως μεταδίδει το Reuters, το Κοινοβούλιο δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να συμφωνήσει για έναν διάδοχο στο ρόλο, ο οποίος θα έχει την εξουσία να υπογράφει νομοσχέδια, να διορίζει νέους πρωθυπουργούς και κυβερνητικούς σχηματισμούς με πράσινο φως πριν ψηφιστούν από το κοινοβούλιο.
Όπως και κατά το ήμισυ και πλέον της θητείας του Αούν, ο Λίβανος κυβερνάται επί του παρόντος από υπηρεσιακό υπουργικό συμβούλιο, καθώς ο υποψήφιος πρωθυπουργός προσπαθεί εδώ και έξι μήνες να σχηματίσει κυβέρνηση.
Δεκάδες υποστηρικτές συγκεντρώθηκαν στο παλάτι Baabda για να αποχαιρετήσουν τον Αούν, φορώντας το πορτοκάλι που σχετίζεται με το κόμμα του Free Patriotic Movement και κρατώντας πορτρέτα του ως προέδρου και πριν από δεκαετίες όταν υπηρετούσε ως διοικητής του στρατού.
Ένας 73χρονος άνδρας ντυμένος με στολή αγγαρείας που φορούσε κι όταν υπηρετούσε υπό τον Αούν στον εμφύλιο πόλεμο είπε στο Reuters ότι θα ήθελε ο Αούν να είχε άλλα τρία χρόνια στην εξουσία.
Η Τερίς Γιουνές, μια 16χρονη που είχε έρθει με άλλους έφηβους, είπε ότι είχε υποστηρίξει τον Αούν από την ηλικία των οκτώ και λυπήθηκε που τον είδε να φεύγει.
«Αν ήμουν 18 ετών, θα είχα φύγει από τη χώρα. Δεν υπάρχει Λίβανος μετά τον Μισέλ Αούν», είπε η Γιουνές.
Ο Αούν είναι μια βαθιά διχαστική φιγούρα, που λατρεύεται από πολλούς Χριστιανούς που τον θεωρούσαν υπερασπιστή τους στο σεχταριστικό σύστημα του Λιβάνου, αλλά κατηγορήθηκε από τους επικριτές ότι επέτρεψε τη διαφθορά και βοήθησε την ένοπλη ομάδα Χεζμπολάχ να αποκτήσει επιρροή.
Ο Αούν εξασφάλισε την προεδρία το 2016, υποστηριζόμενος τόσο από τη Χεζμπολάχ όσο και από τον αντίπαλο Μαρωνίτη χριστιανό πολιτικό Σαμίρ Γκεαγκέα σε μια συμφωνία που επανέφερε τον τότε κορυφαίο Σουνίτη πολιτικό Σαάντ αλ-Χαρίρι στην πρωθυπουργία.
Η εξαετής θητεία που ακολούθησε είδε τον στρατό του Λιβάνου να καταπολεμά τους ισλαμιστές μαχητές στα σύνορα με τη Συρία το 2017 με τη βοήθεια της Χεζμπολάχ, έναν νέο εκλογικό νόμο που ψηφίστηκε το 2018 και κορυφαίες εταιρείες ενέργειας να ξεκινούν διερευνητικές γεωτρήσεις σε υπεράκτια τετράγωνα το 2020.
Την τελευταία του εβδομάδα στο παλάτι, υπέγραψε μια συμφωνία με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ που οριοθετούσε τα νότια θαλάσσια σύνορα του Λιβάνου με το Ισραήλ.
Οι θαυμαστές του χαιρέτησαν αυτά τα επιτεύγματα, αλλά οι επικριτές του λένε ότι αυτές οι μέτριες επιτυχίες είναι ωχρές σε σύγκριση με την οικονομική κατάρρευση του 2019, η οποία έχει ωθήσει περισσότερο από το 80% του πληθυσμού στη φτώχεια και προκάλεσε τις εκτεταμένες αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες.
Η θητεία του Αούν σημαδεύτηκε επίσης από τη μαζική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού το 2020 που σκότωσε περισσότερους από 220 ανθρώπους. Ο Αούν αργότερα είπε ότι γνώριζε για τις χημικές ουσίες που ήταν αποθηκευμένες εκεί και παρέπεμψε τον φάκελο σε άλλες αρχές για να αναλάβουν δράση. Οι οικογένειες των θυμάτων είπαν ότι έπρεπε να είχε κάνει περισσότερα.
Είπε στο Reuters σε συνέντευξή του το Σάββατο ότι οι προεδρικές του εξουσίες δεν ήταν αρκετά ευρείες για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.
«Ήταν μακράν ο χειρότερος πρόεδρος στην ιστορία του Λιβάνου», είπε ο Μισέλ Μεουσί, δικηγόρος και πατέρας. «Προτιμώ ένα κενό στην προεδρία από αυτόν».
Η πορεία του Αούν προς την προεδρία ξεκίνησε στον εμφύλιο πόλεμο του 1975-1990, κατά τον οποίο υπηρέτησε ως διοικητής του στρατού του Λιβάνου και επικεφαλής μιας από τις δύο αντίπαλες κυβερνήσεις.
Επέστρεψε στη Βηρυτό μετά από 15 χρόνια εξορίας, όταν οι συριακές δυνάμεις αποσύρθηκαν υπό τη διεθνή πίεση μετά τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ αλ-Χαρίρι το 2005.
Το 2006, το FPM σχημάτισε συμμαχία με τη Χεζμπολάχ, η οποία προσέφερε σημαντική χριστιανική υποστήριξη στην ένοπλη ομάδα.
Στη συνέντευξή του στο Reuters, ο Αούν πιστώνει τη Χεζμπολάχ για τον «χρήσιμο» ρόλο της ως «αποτρεπτικό» έναντι οποιωνδήποτε ισραηλινών επιθέσεων κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για τα θαλάσσια σύνορα.
Είπε ότι η αποχώρησή του την Κυριακή, μία ημέρα πριν από τη λήξη της θητείας του, δεν ήταν το τέλος της πολιτικής του καριέρας.
