Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το ίδιο και η αυταπάτη. Η ταύτιση του δυτικού κατεστημένου (αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της λεγόμενης Αριστεράς στη Δύση) με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και, ιδίως, με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, έχουν ανανεώσει στις ΗΠΑ και διεθνώς τις ελπίδες ότι μπορεί ίσως ο Τραμπ και το (διεθνές) ρεύμα που εκπροσωπεί να προσφέρουν μια κάποια λύση. Οι καιροί της απελπισίας και της σύγχυσης είναι το πιο εύφορο έδαφος για τις πολιτικές της απάτης και της δημαγωγίας.
Σε ό,τι αφορά το ουκρανικό, ο Τραμπ, όπως συνηθίζει, έχει πει τα πάντα, προκειμένου να κερδίσει από παντού. Έχει πει μεταξύ άλλων ότι αν ήταν ο ίδιος πρόεδρος δεν θα είχε γίνει ο πόλεμος, ότι αν ήταν πρόεδρος θα είχε ήδη απειλήσει τη Ρωσία με πυρηνικά πλήγματα και ότι χρειάζεται να αρχίσουν διαπραγματεύσεις γιατί ο Μπάιντεν μας πάει σε πυρηνικό πόλεμο, ενώ έχει εκφράσει την εκτίμησή του στον τρόπο που πολιτεύεται ο Πούτιν, υπονοώντας ότι είναι ισχυρός ηγέτης στη Ρωσία, όπως και ο ίδιος θα ήταν για την Αμερική.
Βεβαίως υπάρχει μια μικρή διαφορά ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Ένας βασικός λόγος που η πρώτη χρειάστηκε στην ιστορία της ισχυρό κράτος είναι η διαρκής επιβουλή εκ Δυσμών. Ένα «ισχυρό κράτος» στις ΗΠΑ θα χρησιμεύσει κυρίως στην εμπέδωση της αμερικανικής κυριαρχίας παγκοσμίως («Πρώτα η Αμερική»).
Η μεγάλη επιτυχία του Τραμπ είναι ότι καταφέρνει ταυτόχρονα να εμφανίζεται και ως φιλειρηνιστής και ως φιλοπόλεμος. Η έλλειψη συνοχής στα μηνύματά του, όχι μόνο δεν τον ενοχλεί, είναι η κατ’ εξοχήν πολιτική του μέθοδος. Μπορεί όμως και την εφαρμόζει γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα (δυστυχώς και η «αριστερά» του) έχουν παραδοθεί στο εξτρεμιστικό «Κόμμα του Πολέμου» στη Δύση.
Για να δούμε αν οι ελπίδες που επενδύονται τώρα στον Τραμπ (και τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες του) είναι δικαιολογημένες ή όχι έχει πολύ μεγάλη σημασία, πριν οτιδήποτε άλλο, να υπενθυμίσουμε τις κυριότερες πράξεις του Ντόναλντ Τραμπ και της κυβέρνησής του, που έχουν ασφαλώς πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα λόγια και από τις εντυπώσεις. Δεν έχουμε άλλωστε πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι, αν ο Τραμπ ήταν πρόεδρος, θα αντιδρούσε διαφορετικά στη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία. Ας αφήσουμε όμως τις εικασίες και ας δούμε τι έκανε ο Τραμπ στη διάρκεια της θητείας του:
1. Ο Τραμπ δεν έκανε την παραμικρή παραχώρηση ή αλλαγή στην πολιτική των ΗΠΑ για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ούτε και έκανε τίποτα για να εφαρμοστούν, στα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε, οι συμφωνίες του Μινσκ ή για να σταματήσει η στρατιωτική πίεση του Κιέβου επί των εξεγερμένων πληθυσμών του Ντονμπάς. Συνέχισε υποστηρίζοντας αυτή την πολιτική που είναι στη ρίζα της σημερινής εξαιρετικά επικίνδυνης σύγκρουσης.
Ο Τραμπ για πρώτη φορά επέτρεψε την παροχή «φονικών» (lethal) αμερικανικών όπλων στο Κίεβο. Επί των ημερών του εξοπλίστηκε σαν αστακός η Ουκρανία και απέκτησε αξιόμαχο στρατό. Όλη αυτή την περίοδο ο Τραμπ παρίστανε (ή κατηγορούνταν από τους αντιπάλους του) ότι είναι φίλος της Μόσχας! Η περίπτωση αυτή θυμίζει κάπως τη «φιλία» της χιτλερικής Γερμανίας και της σταλινικής Ρωσίας που κατέληξε στην επίθεση της πρώτης κατά της δεύτερης. Και αυτό το ιστορικό προηγούμενο δεν αποκλείεται να ενέπνευσε τα παγκόσμια κέντρα που χειραγωγούν τους σημερινούς πολιτικούς, περιλαμβανομένων των προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποτέλεσμα της εντύπωσης ότι ο Τραμπ είναι κατά κάποιο τρόπο φίλος της Ρωσίας, ήταν ότι απέκτησε κάποιο «φιλειρηνικό» προφίλ, ενώ δημιουργήθηκαν αρνητικές εντυπώσεις για τη Ρωσία στα δυτικά λαϊκά στρώματα που παραμένουν αντίθετα στην άκρα δεξιά. Well done, που θα έλεγαν και οι Αμερικανοί.
2. Τρεις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, τον Απρίλιο του 2017, ο Τραμπ εξαπέλυσε πυραυλική επίθεση κατά της Συρίας, όπου σταθμεύουν ρωσικά στρατεύματα και εν συνεχεία έστειλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Τίλερσον στη Μόσχα για να πει «Ή με μας ή με τον Άσαντ». Με την επίθεση δοκίμασε για πρώτη φορά τα πυρηνικά αντανακλαστικά της Μόσχας. Έκανε το ίδιο με το Πεκίνο, μέσω των απειλών στη Βόρειο Κορέα.
3. Ο Τραμπ είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που νομιμοποίησε πολιτικά τη χρήση πυρηνικών όπλων με την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2017, όταν απείλησε τη Βόρειο Κορέα, μια χώρα 25 εκατομμυρίων κατοίκων, με εξαφάνιση. Ματαίως οι αμερικανικές εφημερίδες αναζήτησαν τον συγγραφέα αυτής της ομιλίας που έγινε μετά από τη συνάντηση μιας ώρας του Τραμπ με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, τον ιστορικό ηγέτη και αρχικό χρηματοδότη των Αμερικανών νεοσυντηρητικών. Να σημειώσουμε επίσης, στο σημείο αυτό, ότι και ο κ. Νετανιάχου εμφανίζεται ως φίλος της Ρωσίας του Πούτιν, μόνο που ήταν η χώρα του που έστειλε από τους πρώτους εξοπλισμό στην πολιτοφυλακή του Αζόφ! Με δεδομένη άλλωστε την καθοριστική επιρροή του Λόμπυ, θα ήταν πολύ δύσκολο να πάνε οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. στην πολιτική αντιρωσικής υστερίας των τελευταίων ετών χωρίς τη συμφωνία του.
4. Επί Τραμπ, το 2018, υιοθετήθηκε η νέα αμερικανική στρατηγική στην οποία η «τρομοκρατία» (το Ισλάμ, ή τουλάχιστο η ριζοσπαστική εκδοχή του) αντικαταστάθηκε ως κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ από τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτή είναι η στρατηγική που εφαρμόζεται ήδη έναντι τόσο της Μόσχας, όσο και του Πεκίνου. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Μάικλ Κλαρ, επί Τραμπ πήγαμε από τους «πολέμους που δεν τελειώνουν ποτέ» του Ομπάμα στην προετοιμασία των «κατακλυσμιαίων συγκρούσεων».
5. Επί κυβέρνησης Τραμπ καταργήθηκε η συνθήκη INF που απαγόρευε τα εξόχως αποσταθεροποιητικά πυρηνικά όπλα μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη, όπως και η συνθήκη των «Ανοιχτών Ουρανών». Θα είχε καταργηθεί και η άλλη μεγάλη συνθήκη START, για τον έλεγχο των στρατηγικών πυρηνικών όπλων, αν στο μεταξύ δεν είχε αναλάβει την εξουσία στις ΗΠΑ ο Μπάιντεν.
6. Επί κυβερνήσεως Τραμπ οι ΗΠΑ προχώρησαν σε ένα τεράστιο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των πυρηνικών τους δυνάμεων, που συνεχίζει και ο Μπάιντεν, με εξαίρεση μερικές περικοπές στα πυραυλικά συστήματα που προβλέπεται να αναπτυχθούν.
7. Επί κυβερνήσεως Τραμπ σχεδιάστηκαν οι γιγαντιαίες ασκήσεις του ΝΑΤΟ και άλλων χωρών See Breeze, με σενάριο τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, που πραγματοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 2021, ενώ επί Τραμπ συνεχίστηκε η περικύκλωση της Ρωσίας με στρατεύματα και βάσεις του ΝΑΤΟ.
8. Ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε τον εμπορικό και «ιδεολογικό» πόλεμο κατά της Κίνας (το τελευταίο με τις επιθέσεις στον «κινέζικο ιό»).
9. Επί κυβέρνησης Τραμπ καταγγέλθηκε η συμφωνία που είχαν υπογράψει οι ΗΠΑ με το Ιράν, ανοίγοντας το δρόμο για ένα μεγάλο πόλεμο κατά αυτής της χώρας. Επί Τραμπ διατάχτηκε η δολοφονία του Ιρανού ηγέτη Σολεϊμανί, στην προσπάθεια να ξεκινήσει ο μεγάλος πόλεμος κατά της Τεχεράνης, που αποτελεί τον διακαή πόθο του Ισραήλ και των Αμερικανών Νεοσυντηρητικών εδώ και δεκαετίες. Ο Τραμπ ικανοποίησε επίσης τα πιο εξτρεμιστικά αιτήματα (αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας και της προσάρτησης του Γκολάν κλπ.), του Ισραήλ και του Νετανιάχου, με τον οποίο διατηρούσε στενότατη σχέση μέσω του γαμπρού του Κούσνερ. Σημειωτέον ότι ο Τραμπ, αν και Χριστιανός (των καζίνο βέβαια) ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι ενεθάρρυνε την κόρη του να υιοθετήσει την εβραϊκή θρησκεία, προκειμένου να παντρευτεί τον Κούσνερ, κάτι που αρχικά δεν ήθελε να κάνει.
10. Σύμφωνα με αποκαλύψεις του αμερικανικού τύπου, η ηγεσία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, φοβούμενη ότι ο Τραμπ είναι ικανός να εξαπολύσει πυρηνικό πόλεμο κατά της Κίνας στο διάστημα της «μεσοβασιλείας» (όταν είχε χάσει τις εκλογές, αλλά παρέμενε πρόεδρος), έφτασαν στο σημείο να επικοινωνήσουν με την ηγεσία του στρατού της Λαϊκής Δημοκρατίας και να την διαβεβαιώσουν ότι δεν πρόκειται να εκτελέσουν εντολή πυρηνικού πλήγματος.
11. Αξίζει να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι ο «ομοϊδεάτης» του Τραμπ, Μπόρις Τζόνσον διακρίθηκε στις προβοκάτσιες κατά της Μόσχας, όπως όταν ενέκρινε προσωπικά, το καλοκαίρι του 2021, τον πλου ενός βρετανικού πλοίου που μπήκε στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας.
12. Η επιλογή ανθρώπων όπως ο Τζον Μπόλτον και ο Μάικλ Πομπέο για τη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας και του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ δεν χρειάζονται σχολιασμό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πιο εξτρεμιστές και από τους εξτρεμιστές.
Αυτός είναι ο πραγματικός απολογισμός της θητείας Τραμπ. Όσο για τους Ρεπουμπλικάνους, ψήφισαν στην μεγάλη πλειοψηφία τους όλα τα νομοσχέδια Μπάιντεν για την Ουκρανία.
Καλό θα είναι επομένως να κρατάνε μικρό καλάθι όσοι τυχόν βασίζονται ή ελπίζουν ότι η δυτική άκρα ή ριζοσπαστική δεξιά θα τερματίσει με δική της πρωτοβουλία την εγκαινιασθείσα πορεία προς τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν ισχυρές δυνάμεις μέσα στο ίδιο το μεγάλο δυτικό κεφάλαιο σε συνδυασμό ίσως με μια εξέγερση των ευρωπαϊκών λαών που πληρώνουν το «μάρμαρο» της ΝΑΤΟϊκής εκστρατείας επιβάλλει αλλαγή πολιτικής. Είθε.
