Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε σε ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και το χρεώνει αυτό στη διαιτησία. Σιγά τ’ αυγά, θα μας πείτε. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, της φοβερής και τρομερής Premier League, μπορεί να σκεφτεί κανείς ουκ ολίγα ντέρμπι, στα οποία η διαιτησία υπήρξε αμφιλεγόμενη ως προς τις αποφάσεις της. Το ίδιο και σε πολλές άλλες χώρες. Δεν φτάνουν στο σημείο να καλείται να παρέμβει η κυβέρνηση, ούτε να πέφτουν οι ούτως άλλως βραχύβιοι πρωθυπουργοί της Βρετανίας εξαιτίας αυτών των διαιτητικών αποφάσεων. Γενικώς, οι περισσότεροι εξ ημών θεωρούμε ότι αυτό το μέγεθος απόγνωσης από την ήττα της ομάδας σου, για τους περισσοτέρους ανθρώπους εξαντλείται κάπου εκεί, στο τέλος του Δημοτικού.
Όχι στην Ελλάδα, βεβαίως. Εδώ, ο κ. Μαρινάκης, για παράδειγμα, ζητούσε παλιότερα να πέσει ο προηγούμενος πρωθυπουργός, γιατί υποτίθεται ότι βοηθούσε τον ΠΑΟΚ να πάρει πρωτάθλημα (ένα για την ακρίβεια) και επιπλέον επειδή τον είχε κατηγορήσει ο κ. Τσίπρας ότι είναι έμπορος ναρκωτικών. Ποιος ξεχνάει κάτι συνεντεύξεις του κου Μαρινάκη στα δικά του ραδιόφωνα, όπου ως ειδήμων επί των οικονομικών εξηγούσε πώς οι ΣΥΡΙΖαίοι δεν ξέρουν από οικονομική πολιτική, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε όλα τα εχέγγυα για να γίνει ένας καλός πρωθυπουργός; Τότε, ο κ. Μαρινάκης μας μιλούσε για τη σοβαρότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη και για κάτι περίεργα βιβλία που είχε δώσει παλαιότερα στον Αλέξη Τσίπρα.
Αφού πήρε κάποια πρωταθλήματα η ομάδα του, ο κ. Μαρινάκης βλέπει ότι μπορεί να το χάσει φέτος. Ίσως ακόμα και να χάσει την έξοδο στους ομίλους του Champions League. Μιλάμε για πραγματική τραγωδία για τη χώρα, όπως αντιλαμβάνεστε. Προφανώς, υπάρχει στους ολιγάρχες και ειδικότερα σε ορισμένους εξ αυτών, η νοοτροπία ότι δεν μπορούν να χάνουν ή να μην κερδίζουν. Οι λογικές της παράγκας, η οποία δεν αποτελεί ποδοσφαιρικό φαινόμενο, αλλά εκδοχή του παρακράτους στην Ελλάδα, έχουν βαθιές ρίζες.
Είναι αυτός, όμως, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού έβαλε έναν άνθρωπό του να μιλήσει για «παρακράτος του Μαξίμου»; Όχι φυσικά. Οι αιτίες είναι γνωστές και έχουν αναλυθεί από καιρό. Ο εκλεκτός της ολιγαρχίας, Κυριάκος Μητσοτάκης ολοκλήρωσε τον ρόλο του και πρέπει να φύγει. Οι γνωστές στην ολιγαρχία παρακρατικές του πρακτικές προφανώς το κάνουν ευκολότερο να φύγει.
Το κύριο ζήτημα εν προκειμένω είναι πώς για άλλη μια φορά, η ομάδα, το ποδόσφαιρο αναδεικνύεται με τον πλέον χυδαίο τρόπο ως η βιτρίνα και ο πολιορκητικός κριός των προσωπικών και επιχειρηματικών συμφερόντων των ολιγαρχών.
Ναι, πράγματι, ο καπιταλισμός έχει μπει παντού στο ποδόσφαιρο. Ναι, πράγματι, ο καπιταλισμός χαλάει το παιχνίδι παντού. Στην πατρίδα μας, όμως, υφίσταται αυτή η ειδική κατάσταση μπανανίας, στην οποία ο παρασιτισμός και η ολιγαρχία έχουν τόσο εδραιωθεί, ώστε η ποδοσφαιρική ομάδα, ο οικείος Δήμος, το τηλεοπτικό κανάλι, τα ραδιόφωνα, τα trolls στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι αγορασμένοι βουλευτές και υπουργοί (ή ακόμα και ο πρωθυπουργός), οι ηγέτες οργανωμένων οπαδών, τραμπούκοι, μαφιόζοι, παρακράτος και τμήματα των σώματων ασφαλείας συνέχονται οργανικώς, υπό τη διεύθυνση του κάθε ολιγάρχη, ο οποίος ταυτοχρόνως κρατά στα χέρια του ένα σημαντικό μέρος των σχέσεων εξάρτησης με τις ξένες πρεσβείες. Η ομάδα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο είναι η ιδιόκτητη, λαϊκή βάση του ολιγάρχη. Εκεί που το οπαδικό κίνημα διατηρεί κάποιο βαθμό ωριμότητας, ο ολιγάρχης-ιδιοκτήτης παραμένει οριακώς ανεκτός, σε μια δύσκολη σχέση με τους οπαδούς. Εκεί που το οπαδικό κίνημα έχει ελεγχθεί πλήρως, συνήθως χάρη σε οικονομικά ωφελήματα, μετατρέπεται σε στρατό ηλιθίων.
Για να το θέσουμε αλλιώς, ο Μητσοτάκης πρέπει να πέσει. Αλλά αλίμονο αν υπάρχει οποιοσδήποτε τόσο ανόητος και μάλιστα στην Αριστερά, που να μπορεί να χαρεί ή έστω να δει αποστασιοποιημένα το παιχνίδι των ολιγαρχών με τους υπαλλήλους τους πρωθυπουργούς σαν ένα εσωτερικό τους ζήτημα συσχετισμών. Στην πραγματικότητα, ο δημοκρατικός κόσμος σήμερα θα πρέπει να απαιτήσει από τα κόμματα το τέλος της ολιγαρχίας, ξηλώνοντάς την από όλα τα παραπάνω στεγανά τα οποία ελέγχει. Και τότε δε θα πέσει μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και ο υπαρκτός μητσοτακισμός συνολικώς.
