Πρόσφατα, η Ρωσία πέτυχε να υιοθετήσει η Γ.Σ. του ΟΗΕ, ψήφισμα καταδίκης του ναζισμού. Το ψήφισμα εγκρίθηκε με ευρεία πλειοψηφία, πράγμα θετικό, παρότι θα ανέμενε κανείς να εγκριθεί ομοφώνως. Δυστυχώς, εδώ και χρόνια, ο ναζισμός ξεπλένεται συστηματικώς από εκείνες τις δυνάμεις της Δύσης, οι οποίες προωθούν τον ιστορικό αναθεωρητισμό, προσπαθώντας να συμψηφίσουν το ναζισμό με άλλους «ολοκληρωτισμούς». Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρωτοπόρος είναι φυσικά η Ε.Ε., το καλύτερο «πλυντήριο» του ναζισμού, όπως αποδεικνύει η καταψήφιση από πλευράς όλων των κρατών-μελών της του εν λόγω ψηφίσματος.
Όπως μας ενημέρωσαν λοιπόν οι εκπρόσωποι της Ε.Ε., το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν σηματοδότησε την έλευση της ελευθερίας, αλλά «περαιτέρω κατοχή» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» για κάποιους λαούς. Κοινώς, μας λένε ότι κακός μεν ήταν ο ναζισμός, αλλά όχι χειρότερος από το μοντέλο της ΕΣΣΔ και του «ανατολικού μπλοκ», αφού κατοχή και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διέπραξε ο μεν, κατοχή και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ο δε.
Πρόκειται για πρωτοφανή αθλιότητα. Ο ναζισμός αποτελεί ένα εντελώς μοναδικό φαινόμενο, όχι απλώς συστήματος με βίαιες εκδοχές (αυτές υπάρχουν σε κάθε πολιτικό σύστημα), αλλά ιδεολογίας και πολιτικού συστήματος, βασισμένου στον αντιδραστικό, ρατσιστικό εθνοφυλετισμό, ο οποίος παντρεύοντας τη λατρεία της τεχνολογίας, χωρίς οποιαδήποτε ανθρωπιστική κουλτούρα, με τη λατρεία του αίματος και της εθνοφυλετικής καθαρότητας, αποπειράθηκε να θεμελιώσει τη βιολογική ανωτερότητα και κατωτερότητα, με τους βιολογικά κατώτερους να προορίζονται είτε να εξοντωθούν απευθείας, είτε να δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς, έως ότου εξοντωθούν. Η μοναδικότητα του φαινομένου του ναζισμού και του φασισμού ήταν κατανοητή από τους ανθρώπους που επιβίωσαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι καριερίστες- χαρτογιακάδες της Ε.Ε., προκειμένου να νομιμοποιήσουν τον αντισοβιετισμό τους, να ξεπλύνουν το φιλοναζισμό αρκετών εξ αυτών και να εξυπηρετήσουν το ρατσιστικό αντιρωσισμό του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου, αντιγράφοντας προπαγανδιστικά σχήματα και από το ναζισμό, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνουν «πλυντήριο» των ναζί.
Οι άθλιοι αυτοί τύποι όχι μόνο αποπειρώνται να ξαναγράψουν την ιστορία, αλλά και είναι παντελώς άσχετοι με οποιαδήποτε εκδοχή νομικής σοβαρότητας. Μας λένε λοιπόν ότι αφενός οι ομόσπονδες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της ΕΣΣΔ, οι οποίες ανήκαν στην ΕΣΣΔ ήδη από την Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν κράτη υπό κατοχή. Τα ομόσπονδα κράτη της ΕΣΣΔ, κράτη υπό κατοχή! Αφετέρου ότι οι χώρες του ανατολικού μπλοκ ήταν επίσης χώρες υπό κατοχή. Με ποια ακριβώς κριτήρια ακριβώς ήταν κατεχόμενες χώρες; Κανείς δεν χρειάζεται να απαντήσει επ’ αυτού, αφού την επιστημονική συζήτηση την έχει υποκαταστήσει η προπαγάνδα. Αλλά αν ήταν κατεχόμενες οι χώρες του ανατολικού μπλοκ, τότε ήταν και εκείνες του αμερικανικού μπλοκ. Κοινώς, κάθε σχεδόν κράτος μέχρι το 1990, ήταν κατεχόμενο. Αν επιπροσθέτως ήταν έτσι, πού ήταν επί 45 χρόνια τα αντίστοιχα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα;
Αν κάποια μορφή παράνομης κατοχής υπήρξε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (και υπήρξε), αυτή ήταν η δυτική αποικιοκρατία, εναντίον της οποίας ξέσπασε το κίνημα της απο-αποικιοποίησης. Μια σειρά επαναστάσεων οι οποίες συνάντησαν την αιματηρή απόπειρα καταστολής τους από τη Δύση.
Μάλιστα, η Ε.Ε. μας εξήγησε ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τον αντιναζισμό. Μάλιστα. Ας αποδειχτούν πιο γνήσιοι αντιναζιστές τότε οι «φίλοι» μας από την Ε.Ε., με το να μας εξηγήσουν για αρχή πότε ο «Δεξιός Τομέας» και το «Τάγμα Αζόφ» ενστερνίστηκαν τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Πρόκειται αλήθεια για κάτι τόσο νέο; Η απάντηση είναι όχι. Ο μεσοπόλεμος βρίθει φλερτ μεταξύ αστικών κυβερνήσεων και μεγαλοεπιχειρηματιών, με το φασισμό-ναζισμό. Στην πραγματικότητα, ο τελευταίος γεννήθηκε και μεγάλωσε ως το «σιδερένιο χέρι» της αστικής τάξης, των προγόνων των σημερινών ολιγαρχών, οι οποίοι, αφού κερδοσκόπησαν πάνω στο αιματοκύλισμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήθελαν να βρουν πρόθυμους εγκληματίες, ικανούς να τρομοκρατήσουν και να αποπροσανατολίσουν τους επαναστημένους εργάτες και λαούς. Το ίδιο θα κάνουν και σήμερα αν χρειαστεί.
Βεβαίως, στο εσωτερικό των χωρών τους, οι λόγοι περί ακροδεξιάς δίνουν και παίρνουν. Μπούρδες: η ακροδεξιά βρίσκεται βαθιά στον πυρήνα του συστήματος εξουσίας που κυβερνά τις πατρίδες μας, απλώς αλλάζει προσωπεία και μάσκες. Σήμερα, που ο πόλεμος και η κρίση βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, μπροστά στο φόβο εσωτερικών αναταραχών, ο φασισμός-ναζισμός, γίνεται και πάλι υπεργολάβος των ολιγαρχών. Επομένως πρέπει να ξεπλυθεί.
Σε αυτή τη χορεία δε θα μπορούσε παρά να συμμετέχει η θλιβερή κυβέρνηση του προκτεκτοράτου μας. Επιλήσμονες, συνένοχοι στο σημερινό ξέπλυμα του ναζισμού, υπηρέτες ξένων συμφερόντων και αρκετοί εξ αυτών με βρώμικο προσωπικό και οικογενειακό παρελθόν, αλλά και παρόν, δεν μπορούν παρά να συνταχθούν με το ευρωπαϊκό «πλυντήριο» του ναζισμού. Και η αντιπολίτευση; Η Αριστερά η οποία πρωταγωνίστησε στην καταδίκη των ναζί της Χρυσής Αυγής; Σιωπή πάνω-κάτω. Αυτή η συνενοχή αποτελεί ένα ακόμα στίγμα, μια ακόμα αφροσύνη. Θα έρθει η ώρα, και δεν θα αργήσει, που το κόστος θα το πληρώσουμε ως λαός και ως λαοί συνολικώς. Η ανοησία άλλωστε και η αμεριμνησία αποτελούν επίσης συνενοχή.
