Η παρουσία του Vox και τα έργα κι οι ημέρες του στα διάφορα θεσμικά όργανα στις τοπικές κυβερνήσεις όπου συνεργάζεται, αποτελούν μία ισχυρή ένδειξη για τη γοερή παρέμβαση που σχεδιάζει το κόμμα του Σαντιάγο Αμπασκάλ όχι μόνον σε επίπεδο πολιτικής, αλλά κυρίως στη σφαίρα της πολιτιστικής κυριαρχίας.
Η πρόσφατη παρέμβαση από τον Αντιπεριφερειάρχη του στην Καστίλια υ Λεόν, Χουάν Γκαρθία-Γαλιάρδο, ενάντια στην «ιδεολογική στροφή» που έχει πάρει το γνωστό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαγιαδολίδ (Seminci) και η πρόθεσή του να το επαναφέρει στην αρχική του μορφή, αποτελεί ένα περίτρανο παράδειγμα για τη πολιτιστική reconquista που ετοιμάζουν, κυριολεκτικά και συμβολικά, οι ακροδεξιοί στην ισπανική κουλτούρα.
Ο Γκαρθία- Γαλιάρδο κατηγόρησε το Φεστιβάλ, που φέτος γιορτάζει την 67η διοργάνωσή του, ότι προωθεί «την κοινωνική εργαλειοποίηση των θεμάτων φύλου και της οικολογίας» και ζήτησε από τους διοργανωτές να δεσμευτούν για έναν «κινηματογράφο χωρίς ιδεολογία». Ο δήμαρχος του Βαγιαδολίδ, Όσκαρ Πουέντε (που εκλέγεται με τους Σοσιαλιστές του PSOE) και ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη χρηματοδότηση του Φεστιβάλ, αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι το Δημοτικό Συμβούλιο επηρεάζει τον προγραμματισμό του Seminci. Αντεπιτέθηκε λέγοντας ότι οι παρεμβάσεις τέτοιου είδους χαρακτηρίζουν μόνο την «εποχή του Φράνκο που τόσο αναπολεί ο Γαλιάρδο».
Ο Αντιπεριφερειάρχης του Vox θεωρεί πως το Φεστιβάλ, όπως κι ο κινηματογράφος επιτελεί ένα «ουσιώδες πολιτιστικό έργο» για την ηθική διάπλαση του κοινού. Το πρότυπο του ακροδεξιού κόμματος είναι οι ταινίες να μοιάζουν με εκείνες τις παραγωγές των ισπανικών Φίνος Φιλμ της εποχής του Φράνκο, τις γνωστές «εσπανιολάδας», με τα ορφανά και τους καταδιωγμένους φτωχούς, πλην τίμιους και καλούς Καθολικούς, να βρίσκουν θαλπωρή, κατανόηση και δικαίωση από τους καλούς ιερείς ή μοναχές και στο τέλος να βρίσκεται μία καλή πλούσια ή πλούσιος για να επιστεγάσει την ευτυχή έκβαση της ιστορίας. Η ηθική σταυροφορία του Vox με αιχμή τη μισαλλοδοξία που εκπέμπουν οπαδοί του και το ίδιο στα κοινωνικά μέσα έχει ως πρότυπα την οικογένεια, την πατρίδα και τη θρησκεία, και σχεδιάζει να ανακτήσει τον πλήρη έλεγχο στη βιομηχανία του κινηματογράφου.
Το Seminci άλλωστε γεννήθηκε επί δικτατορίας Φράνκο, ιδρύθηκε το 1956 και μάλιστα με την ονομασία Εβδομάδα Κινηματογράφου Θρησκευτικών και Ανθρωπίνων Αξιών του Βαγιαδολίδ. Την ώρα που στο διεθνές στερέωμα τότε βραβεύονταν ταινίες πρωτοποριακές όπως το «Ανατολικά της Εδέμ» στο Φεστιβάλ του Βαγιαδολίδ προβάλλονταν ταινίες όπως «Χριστός», ή «Ιούδας» ή το «Ο σταυρός και η κόλαση». Η φιλοσοφία όμως του Seminci, όπως και η ονομασία του, μεταλλάχθηκε ολοσχερώς στη μεταπολίτευση, αλλάζοντας χαρακτήρα και θεματολογία. Σήμερα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βαγιαδολίδ περιστρέφεται γύρω από το cinema d’auteur και τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Είναι δε από τα πολύ επιτυχημένα και τυγχάνει πολύ καλής υποδοχής, τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς.
Ο Γαλιάρδο είναι φυσικό να επιτίθεται κατά του Φεστιβάλ, ιδίως όταν στο πρόγραμμά του έχει κι ένα διαγωνιστικό τμήμα που αφορά ταινίες για την «κλιματική αλλαγή», ένα θέμα που το Vox αρνείται πως υπάρχει, κατά τα πρότυπα του Τραμπ ή του Μπολσονάρου, και πως αποτελεί ένα τμήμα της αριστερής προπαγάνδας. Και φυσικά, περιέχει και πολλές ταινίες σχετικά με το «φύλο», ένα θέμα που το Vox αποφεύγει ως ο Διάβολος το λιβάνι, όπως πρόσφατα χωρίς επιτυχία στην Ανδαλουσία, προσπαθεί να το απαλείψει από τη σχολική εκπαίδευση. Πόσο δε μάλλον στον κινηματογράφο. «Η οπτικοακουστική βιομηχανία θα πρέπει να προωθηθεί και να γίνει γνωστή η δουλειά των καλλιτεχνών μας, αντί να προβάλλεται το ιδεολογικό περιεχόμενο των πολιτικών σχηματισμών. Πρέπει να βάλουμε ένα στοίχημα για το μέλλον χωρίς κανενός είδους σεχταρισμό στην κινηματογραφική μας βιομηχανία, η οποία έχει χάσει την ουσία της», τόνισε ο Γαλιάρδο.
Τα επιχειρήματά του άλλωστε δεν είναι και τόσο καινούργια, ούτε αποτελούν αποκλειστικότητα του κόμματός του. Η πρωτοτυπία τους έγκειται μόνον στο ότι είναι άμεσα και σαφή. Γιατί την προηγούμενη δεκαετία η δεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι είχε προσπαθήσει να χειραγωγήσει μέσω της αλλαγής του νόμου για τις κινηματογραφικές επιδοτήσεις τον τομέα των οπτικοακουστικών μέσων, προκαλώντας την αντίδραση όλων των δημιουργών: σκηνοθετών, ηθοποιών, παραγωγών και τεχνικών. Μία μεθόδευση που την είχε επιβάλλει ακόμη και επί σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, υποβάλλοντας σε έλεγχο δικαστή τις ταινίες και τις σειρές, προκαλώντας αντιδράσεις. Τότε, η αντίδραση έφερε τη συνεργασία όλων των θιγόμενων φορέων, που δημιούργησαν επίζηλες και διάσημες παραγωγές σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, αποδεικνύοντας τη μεγάλη κοινωνική και πολιτιστική σημασία του τομέα. Οι δημιουργοί βγήκαν νικητές από εκείνη τη μάχη, όμως πλέον ο αγώνας που θα πρέπει να δώσουν ενάντια στη μισαλλόδοξη και μοχθηρή λαίλαπα του Vox αναμένεται να είναι πολύ σκληρή. Γιατί το κόμμα αυτό, όπου και να συνεργάζεται απαιτεί πρωτίστως να αναλάβει κρίσιμα χαρτοφυλάκια για την κοινωνική και πολιτιστική κυριαρχία.
Έτσι και στην Καστίλια υ Λεόν, το τοπικό υπουργείο Πολιτισμού (μαζί με το κρίσιμο χαρτοφυλάκιο της Γεωργίας και της Απασχόλησης) ήταν ένα από τα αιτήματα του Vox στο PP για να στηρίξει την ανάδειξη του Αλφόνσο Φερνάντεθ Μανιουέκο ως Περιφερειάρχη, μετά τις κομβικές περιφερειακές εκλογές τον Φεβρουάριο. Υπεύθυνος Πολιτισμού έχει αναλάβει ο «ανεξάρτητος» Γκονθάλο Σαντόχα, γνωστός για τις σπουδές του στην ταυρομαχία και φυσικά, ένα από τα πρώτα του μελήματα -με τις ευλογίες του Vox, που στηρίζει τα πατροπαράδοτα έθιμα- ήταν να προωθήσει εκδηλώσεις ταυρομαχίας, με πρώτο πρώτο έναν διαγωνισμό novillada (με νεαρούς ταύρους).
Η ταυτότητα του Vox και ο αγώνας για την κουλτούρα, που ουσιαστικά είναι ένας αγώνας ενάντια στην κουλτούρα, είναι εμφανής στην Καστίλια υ Λεόν, όπου έχουν αφαιρεθεί από τα δελτία Τύπου οι οποιεσδήποτε αναφορές για «αειφορία» ή «ισότητα φύλων». Αλλά και η γενικότερη πολιτική του Vox για την άλωση του πολιτισμού είναι εμφανής στις όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει για να προωθήσει τις ιδέες του. Όπως το πρόσφατο Φεστιβάλ Viva 22, όπου παρενέβησαν ακροδεξιές προσωπικότητες, από τη Τζόρτζα Μελόνι και τον Πορτογάλο Αντρές Βεντούρα, έως τον Αργεντινό Χαβιέρ Μιλέι. Σάλο είχε προκαλέσει τo ακροδεξιό μουσικό συγκρότημα Los Meconios στην καταληκτική συναυλία που με στίχους όπως «volveremos al 36», καλούσε «σε ένα νέο 1936», έναν νέο Εμφύλιο Πόλεμο.
H διείσδυση του μηνύματος του Vox έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό πως περνάει και μέσα στους ευρύτερους κύκλους της δεξιάς, που πλέον απεκδύεται τους μανδύες της αιδημοσύνης για το παρελθόν και τα ιδεώδη της. Ένα ηχηρό παράδειγμα είναι η πρόσφατη απόφαση της δικαστίνας Κάρμεν Κασάδο, προσκείμενης στον Ραχόι, που αποδεχόμενη το αίτημα της ακροδεξιάς οργάνωσης των «Χριστιανών Δικηγόρων» απαγόρευσε την κυκλοφορία επετειακού γραμματόσημου για την ίδρυση το 1921 του ΚΚ Ισπανίας. Η εν λόγω οργάνωση είχε επικαλεσθεί και την πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε. για τον σταλινισμό, προκειμένου να βασίσει τα επιχειρήματά της για να αποσυρθεί το γραμματόσημο.
Ο πολιτισμός είναι το έσχατο οχυρό απέναντι στην κυριαρχία των αντιδιαφωτιστικών ιδεωδών κομμάτων όπως το Vox, τα «Αδέλφια της Ιταλίας» κλπ. Η ανάρρηση στην εξουσία για τα κόμματα αυτά είναι ίσως στις παρούσες συγκυρίες το μόνο εύκολο. Για τούτο και η μέριμνά τους προσανατολίζεται πρωτίστως στον μαυλισμό της κοινής γνώμης, στη φαλκίδευση της Ιστορίας, στον ιδεολογικό και ηθικό αποπροσανατολισμό και κυρίως στην «μεταξίωση όλων των αξιών», ή όπως θα έλεγε ο Φρ. Νίτσε και στη δημιουργία μίας δικής της αισθητικής και ιδεολογικής ηγεμονίας.
