Παγκόσμια Ημέρα Τουαλέτας (μετά συγχωρήσεως), το ερχόμενο Σάββατο. Η Ημέρα με τη… δύσοσμη ονομασία εορτάζεται κάθε χρόνο στις 19 Νοεμβρίου και καθιερώθηκε το 2001.
Από την παλαιότερη τουαλέτα, η οποία -σύμφωνα με μελετητές- βρέθηκε σε έναν νεολιθικό οικισμό στη Σκωτία και χρονολογείται από το 3000 π.Χ., έως σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο… σιφόνι. Και όχι μόνο.
Σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Τουαλέτας είναι η ενημέρωση των πολιτών για το δικαίωμά τους σε ένα καλύτερο περιβάλλον στις τουαλέτες, αλλά και η υποχρέωσή του χρήστη να συνεισφέρει στη διατήρηση, την καθαριότητα και την υγιεινή τους, καθώς όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά η τουαλέτα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημόσια υγεία.
Εκεί, έχει καταγραφεί, ό,τι περνάμε περίπου 3 χρόνια από τη ζωή μας! Και στο σημείο αυτό, αρχίζει το καλύτερο.
Η τουαλέτα, έχει ταξικό πρόσημο, είναι πολιτικοποιημένη και σε κάποιες περιπτώσεις, ο… μαρμάρινος θώκος περιέχει πολιτική.
Υπολογίζεται ότι 2,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή περίπου ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός δεν διαθέτει επαρκή αποχέτευση. Οι πολύ φτωχοί δεν έχουν τουαλέτα, ενώ οι φτωχοί έχουν τουαλέτες σε κακή κατάσταση.
Οι κοινωνικές ανισότητες, βρίσκονται και πίσω από την πύλη του WC. Οι περισσότερες τουαλέτες, έχουν σχεδιασθεί λανθασμένα.
Οι γυναίκες χρειάζονται τρεις φορές μεγαλύτερη τουαλέτα και διπλάσιες σε αριθμό απ’ ό,τι οι άνδρες, λόγω -σύμφωνα με ειδικούς- των ανατομικών διαφορών, που δεν γίνονται σεβαστές.
Η τουαλέτα έχει κοινά στοιχεία με το εκλογικό παραβάν, λένε:
- Πολλές φορές, περιμένεις στην ουρά προτού μπεις.
- Μπαίνεις μόνος.
- Ζορίζεσαι λίγο ή πολύ και
- τις περισσότερες φορές βγαίνοντας, ντρέπεσαι να πεις τι έκανες μέσα.
«Ανάγκη είναι το χέσιμο, όχι οι εκλογές», διατρανώνουν κάποιοι σε τοίχους των Εξαρχείων. Προφανώς για να δηλώσουν ότι η πολυφορεμένη από πολιτικούς φράση: «Είναι ανάγκη να γίνουν εκλογές», στην πραγματικότητα δεν εκφράζει ανάγκη της κοινωνίας, αλλά του συστήματος το οποίο κάθε φορά πρέπει να ανανεωθεί μέσω της εκλογικής διαδικασίας προκειμένου να ανακόψει την ταχύτατη φθορά του…
Το πλέον προβληματικό σημείο, όμως, είναι η σύνδεση των κατ’ ιδίαν αποβλήτων με τη δημόσια ζωή. Την πολιτική και την κοινωνία.
Ιστορικά, όταν απόβλητα και πόσιμο νερό βρέθηκαν να αναμειγνύονται το αποτέλεσμα ήταν από καταστροφικό έως και θανατηφόρο. Οι ειδικοί, ασφάλισαν τις δημόσιες βρύσες, ενώ οι δημόσιες αντλίες νερού αντικαταστάθηκαν από σωλήνες που πήγαιναν το νερό κατευθείαν στα σπίτια.
Έτσι, σταδιακά οι πολίτες έκλειναν τα καπάκια της τουαλέτας, χρησιμοποιούσαν άφθονο νερό για την καθαριότητα και βεβαιώθηκαν ότι οι ίδιοι και οι δικοί τους άνθρωποι, είχαν παροχή καθαρού νερού.
Αργότερα, χρησιμοποίησαν και φίλτρα. Νερού.
Οι ασφαλείς σωλήνες και τα φίλτρα, φρόντισαν ώστε τα απόβλητα να μην έρχονται σε επαφή με τον οργανισμό μας. Ατομικά ή συλλογικά.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάπου εκεί, τα απόβλητα υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν.
Όπως και η δυσοσμία τους.
Όμως, λαμβάνουμε τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας και ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν στον οργανισμό μας; Ή στο μυαλό μας. Και να μας δηλητηριάσουν.
Ούτε, όμως και να συνηθίσουμε την ύπαρξή τους…
