Στην εποχή της παρακμής είναι ακόμα σημαντικότερο να θυμόμαστε τις στιγμές της ακμής του λαού μας. Όσο η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία βυθίζεται στο τέλμα και στη σήψη, τόσο οι ένοχοι προσπαθούν είτε να συμψηφίσουν τις ευθύνες τους, είτε να τις χρεώσουν στους αντιπάλους τους. Το κόλπο είναι γνωστό και οι προσφερόμενες γραφίδες του αναθεωρητισμού άφθονες.
Το Πολυτεχνείο και η εξέγερση του ’73 δεν θα μπορούσε να ξεφύγει. Άλλωστε, όπως η Εθνική Αντίσταση πριν από αυτό και οι πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά από αυτό, έχει κερδίσει επάξια το μίσος της αμερικανόδουλης, παρασιτικής ολιγαρχίας, η οποία εξουσιάζει την πατρίδα μας, με ελάχιστα διαλείμματα. Εκείνη την περίοδο, την εξουσίαζε πρώτα με το κράτος της Δεξιάς και έπειτα με τη χούντα.
Επειδή λοιπόν πολλά και πάλι θα γραφούν δεν πρέπει να ξεχνούμε τα βασικά: η δικτατορία των συνταγματαρχών αποτελεί ταυτοχρόνως τομή, αλλά και συνέχεια του προδικτατορικού κατεστημένου της χώρας, το οποίο στον πυρήνα του είχε την πρεσβεία των ΗΠΑ, την οικονομική ολιγαρχία, το παλάτι, τον στρατό, το παρακράτος και φυσικά τη Δεξιά. Το πείραμα της ελεγχόμενης πολιτικής σύγκρουσης μεταξύ Ένωσης Κέντρου και ΕΡΕ, παρά τις προσπάθειες και του Γεωργίου Παπανδρέου, ανατράπηκε εξαιτίας μιας σειράς λόγων: της εισόδου μιας ριζοσπαστικοποιούμενης νεολαίας, της δημοφιλίας των ιδεών της Αριστεράς, της έλευσης του Ανδρέα Παπανδρέου στα πράγματα και φυσικά του Κυπριακού, όπου και δέθηκε το κοινωνικό και το εθνικό ζήτημα, μεταξύ άλλων.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, παρότι σφοδρός αντικομμουνιστής, ανατράπηκε από τις ΗΠΑ επειδή δεν συμφώνησε με τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αυτό αναφέρεται παρεμπιπτόντως, για τους σημερινούς ανόητους (οι δόλιοι τουλάχιστον βγάζουν λεφτά), οι οποίοι θεωρούν ότι άλλο πράγμα είναι η διεθνής θέση της χώρας και άλλο η κοινωνική και πολιτική της εξέλιξη ή που νομίζουν ότι τα εθνικά ζητήματα αφορούν τους εθνικιστές, ενώ η αριστερά, η αναρχία και λοιποί μπορούν να ανατρέψουν το σύστημα εξουσίας παίζοντας πετροπόλεμο με την αστυνομία ή μόνο αλλάζοντας κυβερνήσεις. Τα Ιουλιανά, με βασικούς δήμιους του ελληνικού λαού το προαναφερθέν κατεστημένο και με πρωταγωνιστή της αποστασίας τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ήταν που άνοιξαν το δρόμο στη χούντα.
Η χούντα δεν ήρθε επειδή κάποιοι αξιωματικοί ήταν ημίτρελοι (όχι ότι κάποιοι εξ αυτών δεν ήταν βεβαίως). Ήρθε ως πολιτειακή τομή, αλλά πολιτική συνέχεια της προσπάθειας πλήρους ελέγχου της εσωτερικής πολιτικής ζωής, προκειμένου να μην ανατραπεί ο σχεδιασμός των ΗΠΑ για το ρόλο της Ελλάδας, της Κύπρου και της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή. Η χούντα δηλαδή ήρθε για να προδώσει την Κύπρο και αυτό έκανε. Η πρώτη πράξη έγινε επί Παπαδόπουλου με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας και η δεύτερη επί Ιωαννίδη με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.
Η χούντα, ένα άντρο απατεώνων, μονομανών, ηλιθίων και πρακτόρων με επικεφαλής τον Παπαδόπουλο είχε συλλάβει, όπως κάθε χούντα, το όχι τόσο πρωτότυπο σχέδιο μιας ελεγχόμενης φιλελευθεροποίησης, την μπανανόφλουδα δηλαδή την οποία, ακόμα και τμήματα τηςτότε αριστεράς ήταν έτοιμα να πατήσουν, λόγω της ηττοπάθειάς τους. Θα οδεύαμε σε μια «δημοκρατία» α λα Τούρκα. Αυτό το οποίο το κατεστημένο επιχειρεί με εν μέρει (όχι εξ ολοκλήρου) διαφορετικά μέσα σήμερα, μια ελεγχόμενη πολιτική ζωή, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ολιγαρχίας, θα το διασφάλιζε τότε ο στρατός, ο οποίος θα «μπαινόβγαινε» από τους στρατώνες κατά το δοκούν.
Οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου όλα αυτά τα ανέτρεψαν με τους νεκρούς τους, τους τραυματίες και κυρίως με τις τρεις μέρες ελευθερίας μέσα στην τυραννία. Η δολοφονική αντίδραση του καθεστώτος και αργότερα ο εξευτελισμός του υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου το γκρέμισαν. Βεβαίως, ανέλαβαν κατόπιν οι «γεφυροποιοί» και έφεραν πίσω τον Καραμανλή. Αλλά η τομή είχε συντελεστεί. Αν η χούντα αποτελούσε κυρίως συνέχεια και λιγότερο τομή με το προδικτατορικό καθεστώς, η μεταπολίτευση ήταν κυρίως τομή και λιγότερο συνέχεια του χουντικού καθεστώτος. Αυτό επιβλήθηκε στους «γεφυροποιούς» και στον Καραμανλή, με βασικότερα στοιχεία επιβολής το Πολυτεχνείου του ’73 και την προδοσία της Κύπρου.
Δεν είναι στόχος αυτού του άρθρου να προβεί σε συμπεράσματα τακτικής για το σήμερα με βάση το 1973. Οι συνθήκες είναι εν πολλοίς άλλες. Υπάρχουν όμως ορισμένα πράγματα τα οποία δεν πρέπει να μας διαφεύγουν: η καθαρή εικόνα για τον πυρήνα του συστήματος εξουσίας. Η αξιοποίηση κάθε παραθύρου «ευκαιρίας», προκειμένου να καταδειχθεί η πραγματική φύση του κατεστημένου. Η σύνδεση κοινωνικού και εθνικού. Η εμπιστοσύνη στο πείσμα και στη φαντασία. Η στράτευση που υπερβαίνει τον βιολογικό κύκλο του καθενός και το ένστικτο επιβίωσης. Αυτά μεγαλώνουν και τους ανθρώπους και τους πολιτικούς χώρους.
