Πίσω από τις ειδήσεις για τη Ρωσία που σκεπάζουν σχεδόν κάθε άλλο γεγονός στη διεθνή πολιτική, τα όσα συμβαίνουν στο Ιράν, αλλά και στη Συρία αποκτούν τη δική τους δυναμική, συγχρονιζόμενα επίσης με την παγκόσμια σύγκρουση. Αυτό που αρχικώς εμφανίστηκε ως ένα κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και το οποίο χωρίς πολλή ανάλυση διάφοροι έσπευσαν να αγκαλιάσουν παρότι (και χωρίς να αμφισβητούμε την ύπαρξη πραγματικών ζητημάτων δικαιωμάτων μέσα στο Ιράν) από την αρχή προέκυπταν οι απολήξεις του σε αντιδραστικούς κύκλους και σε δυνάμεις του εξωτερικού, μετατρέπεται σε μια αντιγραφή του εγχειριδίου αλλαγής καθεστώτος, όπως αυτό που ακολουθήθηκε στη Συρία.
Με επίκεντρο τις κουρδικές περιοχές του Ιράν, οι οποίες «φιλοξενούν» κάποιες από τις οργανώσεις που αγαπούν ιδιαιτέρως οι νεοσυντηρητικοί της Ουάσιγκτον, έχει πραγματοποιηθεί μια σειρά βίαιων, στρατιωτικού τύπου ενεργειών εναντίον στελεχών του ιρανικού καθεστώτος που περισσότερο θυμίζουν τον ισραηλινό τρόπο εκτελέσεων παρά το «φιλελεύθερο», «φιλοδυτικό» κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει η Δύση. Ενώ η μηχανή παραπληροφόρησης των δυτικών μέσων ενημέρωσης έχει πάρει μπροστά για τα καλά και νέες κυρώσεις προετοιμάζονται, καθίσταται προφανές ότι στα προγενέστερα σχέδια αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν προστίθεται η επιδίωξη αποσταθεροποίησης της συμμαχίας Ρωσίας και Ιράν.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ενώ πολύς ντόρος σηκώνεται ιδίως από τις ΗΠΑ για τη δράση του Ιράν τόσο στο εσωτερικό του όσο και στο Ιρακινό Κουρδιστάν, πολύ λιγότερη κατακραυγή ξεσηκώνει η τουρκική, μέχρι τώρα μόνο αεροπορική, επίθεση σε συριακή επικράτεια, η οποία έχει στοχοποιήσει τόσο κουρδικές δυνάμεις, όσο και το στρατό της Συρίας. Με αφορμή την περίεργη τουλάχιστον, βομβιστική επίθεση στην Ιστικλάλ, την ευθύνη της οποίας αρνήθηκε το PKK, η κυβέρνηση Ερντογάν εξαπολύει μια επίθεση, η οποία μέχρι και σήμερα δεν δείχνει ικανή να αλλάξει το τοπίο στο έδαφος, αλλά μάλλον φιλοδοξεί να συσπειρώσει ψηφοφόρους πίσω από τον πρόεδρο Ερντογάν.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Τουρκία έχει εισπράξει την αντίδραση της Ρωσίας (και μάλλον και των ΗΠΑ) για νέα χερσαία επέμβαση στη Συρία στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν είναι απίθανο να έχει εν μέρει τροποποιηθεί η αμερικανική στάση στο πλαίσιο πίεσης προς τη Ρωσία δια της Συρίας. Θα φανεί κάτι τέτοιο από το αν θα έχουμε ένταση των τουρκικών στρατιωτικών επιχειρήσεων και περισσότερα χτυπήματα κατά του συριακού στρατού. Είναι πάντως ενδεικτικό ότι οι τουρκικές δυνάμεις εισέπραξαν μια πρώτη απάντηση που φαίνεται να δόθηκε με συντονισμό Κούρδων και συριακού στρατού, στο πλαίσιο (ακόμα) ενός παιχνιδιού προσεκτικών εκατέρωθεν κινήσεων, μη ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης και πλήρους σύγκρουσης.
Οι διασπάσεις (φαινομενικές ή και βαθύτερες) του κουρδικού κινήματος αποτυπώνονται στον τρόπο με τον οποίο το τελευταίο αντιμετωπίζεται από τις εξωτερικές δυνάμεις: ως προς το Ιράν έχουμε την ηρωοποίησή του από τη Δύση. Στη Συρία αντιμετωπίστηκε από τους δυτικούς αρχικώς επιφυλακτικά, έπειτα με ιδιαίτερη θερμότητα (όταν κάποιοι μέσα στο YPG θεωρούσαν τον Άσαντ ως τον κύριο εχθρό τους) και μετά την εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ, όταν και οι τελευταίες είχαν ανάψει πράσινο φως για τουρκική επίθεση με αποτέλεσμα ορισμένες διασπάσεις των Κούρδων τη Συρίας (ορισμένες κουρδικές δυνάμεις λειτουργούν σα σωματοφυλακή των στελεχών των ΗΠΑ που λεηλατούν το συριακό πετρέλαιο και κάποιες κρατούν μια πιο έντιμη στάση), εισπράττει μια σχετική και μεταβαλλόμενη υποστήριξη.
Μέσα στην Τουρκία, παρά τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Ερντογάν, επισήμως το ΡΚΚ παραμένει για τη Δύση, σε ό,τι αφορά την ένοπλη εκδοχή του μια τρομοκρατική οργάνωση. Σε κάθε περίπτωση, το κουρδικό κίνημα παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι (και) για το ίδιο, στο βαθμό που προσπαθεί να διασπάσει διαφορετικά κράτη και μάλιστα ταυτοχρόνως.
Από την άλλη, όπως γράφουμε από καιρό, η Μέση Ανατολή κινείται σε ρυθμούς παγκοσμίου πολέμου επίσης, με βασικό στόχο την αποσταθεροποίηση του Ιράν. Περιττεύει να πούμε ότι ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ και Σαουδική Αραβία μεταξύ άλλων, θα ήθελαν να δουν μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και τη διάλυσή του. Η πρωτεύουσα αντίθεση γύρω από την οποία αντικειμενικά αρθρώνονται οι όποιες πολιτικές ως προς το Ιράν είναι ο ρόλος του στον «άξονα της αντίστασης» και όχι οι εσωτερικές πολιτικές του. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε μια Συρία 2.0, στο Ιράν, γιατί κάτι τέτοιο θα αποτελέσει μια γιγάντια διεθνοπολιτική και ανθρωπιστική καταστροφή.
