Η φωτογραφία που έκανε χθες τον γύρο του διαδικτύου από το σπίτι της συνταξιούχου δημοσιογράφου Ιωάννας Κολοβού, μας συντάραξε, και ορθώς μας συντάραξε. Μέσα στη θύελλα των ημερών, όπου το ένα σκάνδαλο παρακολουθήσεων διαδέχεται το άλλο σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, για να διαδεχτεί το δείνα σκάνδαλο υπεξαίρεσης χρημάτων, ας μείνει και κάτι που μας συγκλονίζει και μας συσπειρώνει ακόμα. Η σπασμένη με αλυσοπρίονο πόρτα της πρώτης κατοικίας μιας χαμηλοσυνταξιούχου ηλικιωμένης γυναίκας από τον δικαστικό κλητήρα και τους έμμισθους τραμπούκους του για ένα ευτελές χρέος αξίζει και την αγανάκτηση και την οργή μας.
Καταρχάς, διότι η κυβέρνηση της ΝΔ ευαγγελίζεται πως δεν γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, πράγμα ψευδές καθώς υπάρχουν αμέτρητες πρώτες κατοικίες που βγαίνουν σε πλειστηριασμό, και μάλιστα ηλεκτρονικό. Στα κρυφά, να μην ξέρει κανένας τίποτα. Όχι, πως, όταν γινόταν «στα φανερά», γνώριζαν οι ιδιοκτήτες την τύχη των σπιτιών τους, καθώς φύτρωσαν διάφορες εταιρίες-φαντάσματα που σαν άλλα κοράκια με νύχια γαμψά «χτυπούσαν» τους κόπους και τις αγώνες δεκάδων οικογενειών που αξιώθηκαν να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Πολλές από αυτές τις κατοικίες βρέθηκαν στα γαμψά νύχια του Ανδρέα Πάτση, ας πούμε, που αγόραζε κοψοχρονιά τα χρέη από τις τράπεζες για να τα εισπράττει στο πολλαπλάσιο. Γερή μπίζνα για γερές οφσόρ, και ας είναι παράνομη η κατοχή τους από βουλευτές, που δηλώνουν ψευδές πόθεν έσχες, αλλά παραμένουν βουλευτές.
Δεν είναι το μόνο ψέμα, βέβαια, της ΝΔ, εδώ υπάρχει ένα γιγαντιαίο σκάνδαλο τηλεφωνικών υποκλοπών και παρακολουθήσεων και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι. Πρώτα θα ξηλωθεί κάθε καβατζωμένη και καλοταϊσμένη ΜΚΟ που υποτίθεται ότι φρόντιζε ανήλικα, πρώτα θα ξηλωθεί ο κόσμος όλος και μετά η κυβέρνηση της ΝΔ. Όχι ότι η Ιωάννα Κολοβού είχε τέτοια μεγάλη αξίωση, απλά έτυχε να μην είναι τελείως ο «κανένας». Δούλευε ως δημοσιογράφος για πολλά χρόνια, υπήρξε συνεργάτιδα του Μίκη Θεοδωράκη, και η πορεία της -ευτυχώς- τη βοήθησε να έρθει το ζήτημα στην επικαιρότητα. Μια γυναίκα που διεκδικεί τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, τη στοιχειώδη δημοκρατία σε ένα κράτος που τα έχει ξεχάσει αυτά εδώ και μια δεκαετία από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, αρκούσε για να ξεχυθεί ένα ποτάμι αλληλεγγύης στους δρόμους του Ζωγράφου.
Μπορεί ένα προσωπικό αίτημα να καταλήξει, μέσα στη δημόσια σφαίρα, να αποκτήσει παλλαϊκές διαστάσεις; Μα καταρχάς, εξαρχής η διεκδίκησή της είναι πολιτική, και ας μοιάζει σε πολλούς καθημερινή, ρουτινίστικη για κάποιους που βρίσκονται πάντα εκτός του χορού. Οι οικονομικές πολιτικές των μνημονίων τη δημιούργησαν και η νομοθεσία που άφησε την πρώτη κατοικία βορά στα χέρια των αρπακτικών, μας οδήγησαν σε αυτή την οικτρή κατάσταση, να παλεύουμε πλέον για τα αυτονόητα. Να μας παίρνουν με φαστ τρακ διαδικασίες τα σπίτια, χωρίς να προλαβαίνουμε να καταλάβουμε από που μας ήρθε, ακόμα και για ευτελή χρέη. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτό είναι το σύστημα, θα πουν κάποιοι.
Ε, τόσο το σύστημα όσο και ο συγκεκριμένος νόμος, είναι άδικος. Και οι άδικοι νόμοι, όπως και τα άδικα συστήματα, είναι για να αλλάζουν. Τουλάχιστον, ας ξεκινήσουμε από τους άδικους νόμους, εκείνους που δεν θα αφήσουν πέτρα πάνω την πέτρα, που θα αφήσουν πίσω τους καμένη γη και έρημη χώρα. Κάτι που μεταφράζεται ως ξενοδοχεία, καζίνα, Airbnb, κα οίκους ανοχής, νόμιμους και παράνομους. Ό,τι συμβαίνει και στα μεγάλα αστικά κέντρα του δυτικού κόσμου, δηλαδή, που οι μισές πόλεις αποτελούνται από Red Light Districts –«κόκκινες» περιοχές με οίκους ανοχής και στριπτιτζάδικα-, μικρά και μεγάλα καζίνα και λέσχες και ατελείωτα εμπορικά καταστήματα, όλα πλαισιωμένα από ακατοίκητες πολυκατοικίες και κάθε είδους ξενοδοχειακές μονάδες. Πόλεις για τους τουρίστες, και όχι για τους κατοίκους, πόλεις αφιλόξενες και άσχημες, που ιδιοποιούνται έναν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα μιας άλλης, παρελθοντικής εποχής, για να καλύψουν τη δυσωδία από τα σημερινά σκουπίδια των πολυεθνικών και των επιχειρήσεων κάθε είδους.
Αυτές τις πόλεις, τις δικές μας πόλεις, χτυπάνε με τόση λύσσα εδώ και αρκετά χρόνια, η αστική τάξη και οι κολαούζοι της. Ώστε να μη μείνει σπιθαμή ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, μόνο ένας παρατεταμένος φόβος και η αγωνία ότι το κακό θα περάσει και το κατώφλι της δικής μας πόρτας, με αλυσοπρίονο ή χωρίς. Η Ιωάννα Κολοβού είναι μια από τους χιλιάδες ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους, και πόσοι άλλοι πριν από αυτήν. Είπε χθες ότι μιλάει στο τηλέφωνο με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, οι οποίοι είναι τόσο απεγνωσμένοι που σκέφτονται να αυτοκτονήσουν.
Εκεί έχουν φτάσει οι συστημικοί ιθύνοντες τον ανθρώπινο πόνο, σε τέτοιο βάθος. Να μην αντέχει άλλο να είναι στη ζωή, να σκέφτεται ότι ίσως ο θάνατος να αποτελεί καλύτερη λύση από το να βιώνουν αυτό το καθημερινό δράμα και τον συνεχή εξευτελισμό από ένα κράτος που δίνει εκατομμύρια ευρώ για να σώσει εταιρείες και τράπεζες, αλλά δεκάρα τσακιστή για να σώσει αυτούς τους ανθρώπους από την ανέχεια που το ίδιο τους έφτασε. Αντίθετα, τοποθετεί αντικλεπτικά σε βρεφικές τροφές και γάλατα, σε είδη πρώτης ανάγκης, από φόβο μήπως και ο πεινασμένος κάνει την αποτρόπαια κίνηση να απλώσει το χέρι του και μπει μέσα το μαγαζί με τα εκατομμύρια για τζίρο. Τα σούπερ-μάρκετ δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά είδαμε και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα πως κατέληξαν να γίνουν σούπερ-μάρκετ και να βγάζουν ανθρώπινες ψυχές στο σφυρί.
Ο φιλόσοφος Τόμας Μορ, στην «Ουτοπία» του είχε πει πως πρώτα οι κυβερνώντες αφήνουν τον λαό ανεκπαίδευτο, χωρίς καμία βοήθεια ώστε οι τρόποι του να διαφθαρούν από μικρή ηλικία, και μετά έρχονται να τον τιμωρήσουν για τα εγκλήματα που οι ίδιοι τους άφησαν να διδαχτούν εξαρχής. Με απλά λόγια, πρώτα κάνουν τους ανθρώπους κλέφτες και μετά τους τιμωρούν για αυτό. Και ο καπιταλισμός φημίζεται στο να δημιουργεί κλέφτες με ακριβά κουστούμια και σενιαρισμένες γραβάτες, που όσο και να κλέψουν, δεν τιμωρούνται για τίποτα και ποτέ. Τους φτωχοδιάβολους απεχθάνεται, τους απανταχού Γιάννηδες Αγιάννηδες δεν αντέχει, εκείνους που θα πάρουν το καρβέλι ψωμί μήπως και χορτάσουν μια άδικη, αναίτια και αδιάκοπη πείνα που το ίδιο το καθεστώς την προκάλεσε. Αυτούς κυνηγάνε οι καλοστημένοι Ιαβέρηδες με τα αλυσοπρίονα και με τους οπλισμένους σωματοφύλακές τους.
Και όμως, αρκεί μια οδός Αβύδου, αριθμός 146, για να μας βγάλει για λίγο από την άβυσσο. Για να μας θυμίσει ότι όλοι μαζί θα σώσουμε τους εαυτούς μας από την εξαχρείωση που μας επέβαλλαν. Όλοι μαζί θα πάρουμε την αξιοπρέπειά μας πίσω, έτσι και αλλιώς πάντα έτσι την παίρναμε. Ποτέ δεν μας την χάρισε κανένας.
