Οι περισσότεροι σοβαροί παρατηρητές συμφωνούν ότι το πλαφόν μαζί και με το εμπάργκο που επέβαλε η Ε.Ε. στο ρωσικό πετρέλαιο δεν πρόκειται να πλήξουν τα έσοδα της Ρωσίας, αντίθετα πιθανώς να τα ενισχύσει ανεβάζοντας την τιμή του πετρελαίου, κάτι που θα πλήξει οικονομικά την ταχέως κατευθυνόμενη προς τον Τρίτο Κόσμο… Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ε.Ε. και οι G7 γενικώς δεν ελέγχουν, ούτε μπορούν να ελέγξουν την παγκόσμια αγορά πετρελαίου. Το πλαφόν θα καταλήξει πιθανότατα πρακτικώς ένα δώρο προς τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα, το Ιράν, τη Βενεζουέλα, όλους εχθρούς ή δυνητικούς εχθρούς της Δύσης, μαζί και την Τουρκία που αποκομίζει φανταστικά κέρδη ελισσόμενη οικονομικά και γεωπολιτικά ανάμεσα στη Μόσχα και την Ουάσινγκτον. Η τελευταία είναι υποχρεωμένη τώρα να κλείσει τα μάτια στο αποτρόπαιο καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας μην τολμώντας να αποξενώσει το Ριάντ σε κάτι που εξελίσσεται σε ενεργειακό πόλεμο.
Ήδη μερικές μέρες μετά την επιβολή του νέου μέτρου κατά της Ρωσίας, το Bloomberg, σε έναν πρώτο απολογισμό της απόδοσης της νέας κύρωσης κατά της Μόσχας υπογραμμίζει ότι τα συμβόλαια για το ESPO (στάνταρντ για το ρωσικό αργό) κινούνται αρκετά πάνω από τα 60 δολάρια το βαρέλι, ενώ απεδείχθη ότι η Ρωσία διαθέτει και τη δυνατότητα μεταφοράς με πλοία και τη δυνατότητα ασφάλισης του μεταφερόμενου πετρελαίου. Οι εφοπλιστές θα βγάλουν περισσότερα λεφτά, όπως είχε προβλέψει ο Νίκος Βερνίκος στη Λιμπερασιόν. Μάλιστα το Bloomberg ανησυχεί μήπως τα πιθανά ρωσικά αντίμετρα θα περιλάβουν κατώτερη τιμή πώλησης και υποχρέωση πληρωμής σε ρούβλια.
Αν είμαστε στην αρχή του πολέμου των κυρώσεων κατά της Ρωσίας θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αυτό γίνεται λόγω λάθους υπολογισμού και να το αποδώσουμε σε κάποιου είδους «ηλιθιότητα» της Ε.Ε.. Τέτοια «ηλιθιότητα» ασφαλώς υπάρχει. Είναι καθορισμένη σε όλη τη Δύση από την βαθειά ριζωμένη στο κοινωνικό «είναι» των αρχουσών της τάξεων, μετά το 1989-91, ότι δηλαδή είναι προορισμένες να κυριαρχούν στον κόσμο, όχι για 1.000 χρόνια, όπως ήταν το όνειρο του Χίτλερ, αλλά επ’ άπειρον, εξ ου και το «τέλος της Ιστορίας». Είναι καθορισμένη και ειδικότερα από τον βαθιά ολοκληρωτικό τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε. και από την κατάληψη σταδιακά, σε όλο τον δυτικό κόσμο, όλων των κρίσιμων θέσεων από άμεσους υπαλλήλους του Χρηματιστικού Κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, χωρίς απολύτως καμία επαφή με τους λαούς και τα έθνη που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Αλλά δεν πρέπει να περνάμε τους Δυτικούς αποφασίζοντες και περισσότερο ηλίθιους από ό,τι πραγματικά είναι. Εδώ έχουν στα χέρια τους την πρακτική απόδειξη ότι οι κυρώσεις όχι μόνο δεν δουλεύουν, δουλεύουν συχνά ανάποδα. Γιατί την αγνοούν; Γιατί επιμένουν όχι μόνο στη διατήρηση των κυρώσεων που ήδη έχουν επιβάλλει, αλλά αγωνίζονται και να τις επεκτείνουν διαρκώς;
Πίσω από τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, ο πόλεμος κατά της Ευρώπης
Υπάρχει μια πιθανή εξήγηση. Ο πόλεμος που έχει εξαπολυθεί κατά της Ρωσίας, δεν αποβλέπει μόνο στο να την εξασθενίσει, ει δυνατόν και να τη διαλύσει ως μεγάλη δύναμη. Αποβλέπει επίσης και στο να υποτάξει για πάντα την Ευρώπη στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο τρόπος για να το κάνει είναι να καταστρέψει όσο το δυνατόν και όσο πιο οριστικά γίνεται τις σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένης ασφαλώς της προμήθειας αερίου και πετρελαίου. Να μη μπορέσουν όχι τώρα, αλλά και ποτέ στο μέλλον να υπάρξουν σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία, ικανές να στηρίξουν την ανεξαρτησία της πρώτης απέναντι στα υπερατλαντικά αφεντικά της. Γιατί είναι εύκολο να επιβληθούν κυρώσεις, πολύ πιο δύσκολο όμως να αρθούν. Για τέτοιους λόγους ανατίναξαν και τους γερμανορωσικούς αγωγούς NordStream. Αν αύριο η Γερμανία αλλάξει γνώμη και θελήσει να εισάγει πάλι ρωσικό αέριο να μην μπορεί να το κάνει.
Το ότι ο πόλεμος κατά της Ρωσίας, αν δεν αποβλέπει, πάντως οδηγεί στην υποταγή της Ευρώπης, αποδεικνύεται εύκολα από τα αντικειμενικά αποτελέσματά του.
Η Γερμανία και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες εξοπλίζονται με αμερικανικά, όχι με ευρωπαϊκά όπλα και αυξάνουν το μερίδιό τους στο συνολικό κόστος των πολεμικών δαπανών του ΝΑΤΟ. Πληρώνουν πανάκριβα στους Αμερικανούς το υγροποιημένο φυσικό αέριο που εισάγουν. Οι ευρωπαϊκές εταιρείες και οι θέσεις εργασίας μεταναστεύουν στις ΗΠΑ, ενώ κλονίζεται η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας. Όλη η εξωτερική και αμυντική πολιτική τους, αλλά και η επίσημη «ιδεολογία» των ευρωπαϊκών κρατών και κοινωνιών, ενσωματώνει ως άρθρο πίστεως τον πιο φανατικό και καθαρά ρατσιστικό αντιρωσισμό, μέσω του οποίου οργανώνεται στην πραγματικότητα η υποταγή στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αφού η Ευρώπη στερείται, συγκρουόμενη με τη Μόσχα, εναλλακτικών δυνατοτήτων και βαθμών ελευθερίας. Η Ε.Ε. μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε Αμερικανική και Τραπεζική, όχι Ευρωπαϊκή Ένωση. Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και Goldman Sachs εναλλάσσουν άλλωστε διαρκώς τα ηγετικά τους στελέχη.
Η βαθύτερη αμερικανική επιδίωξη
Αυτή η πολιτική ανταποκρίνεται στις βασικές στρατηγικές επιλογές που έκαναν οι ΗΠΑ όταν διαλυόταν η ΕΣΣΔ και που αντανακλώνται στις εκθέσεις Βούλφοβιτς και Τζερεμάια, κεντρικό σημείο των οποίων είναι η αποτροπή οποιασδήποτε σύμπραξης μεταξύ μεγάλων δυνάμεων της β΄ κατηγορίας, που θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν ανταγωνιστικό πόλο προς τις ΗΠΑ. Ήδη με την πολιτική τους έσπρωξαν Ρωσία και Κίνα κοντά. Αν ερχόταν τώρα και η Ευρώπη με τη Ρωσία θα επρόκειτο για καταστροφική εξέλιξη και θα ακύρωσε την επιδίωξη παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ και ενός νέου «αμερικανο-εβραϊκού αιώνα».
Βιάζονται να εκμεταλλευθούν τη συγκυρία του Ουκρανικού γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα «σπάσουν» στην πορεία. Γι’ αυτό και λύσσαξαν ακόμα και με το τόσο δειλό και τοποθετημένο στο μέλλον άνοιγμα του Μακρόν προς τη Μόσχα. Πρέπει να καταστρέψουν ό,τι μπορούν, όσο πιο οριστικά μπορούν και να το κάνουν τώρα. Αυτή νομίζουμε είναι η βαθύτερη ερμηνεία του γιατί συνεχίζουν μετά μανίας να υιοθετούν αντιρωσικές κυρώσεις που δεν πλήττουν τη Ρωσία αλλά πλήττουν την Ευρώπη.
Η εμπειρία των δύο Παγκοσμίων Πολέμων
Τίποτα πρωτότυπο σε όλα αυτά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επενέβησαν στο τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου για να εμποδίσουν να αναδειχθεί μια ευρωπαϊκή δύναμη νικήτρια (η Γερμανία τότε). Αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και πάλι μόνο για να εμποδίσουν μια ευρωπαϊκή δύναμη (τη σοβιετική Ρωσία τότε) να αναδειχθεί κυρίαρχη στην Ευρώπη. Στον Ψυχρό Πόλεμο έφτιαξαν το ΝΑΤΟ, όχι μόνο για να κρατήσουν τους Ρώσους έξω, αλλά επίσης τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω, κατά την περιβόητη έκφραση του Λόρδου Ισμέι.
Ο λόγος που επεμβαίνουν τώρα είναι γιατί θέλουν να εξασθενήσουν και τη Ρωσία και την Ουκρανία, και τη Ρωσία και την Ευρώπη. Κάνουν τον δικό τους πόλεμο με το αίμα των πρώην Σοβιετικών πολιτών και με έξοδα των Ευρωπαίων «συμμάχων» τους.
Ο Φρανσουά Μιτεράν δεν ήταν καθόλου αντιαμερικανός, το 1966 μάλιστα επέκρινε τον Ντε Γκωλ γιατί έβγαλε τη Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Λίγο πριν πεθάνει εξομολογήθηκε σε έναν βιογράφο του:
«Η Γαλλία είναι σε μόνιμο πόλεμο με την Αμερική. Αλλά οι Γάλλοι δεν το ξέρουν».
Δεν το ξέρουν γιατί οι ευρωπαϊκές «ελίτ» δεν τους το λένε. Προδίδουν εδώ και καιρό αυτές οι «ελίτ», με ελάχιστες εξαιρέσεις, και τους λαούς τους, και την ευρωπαϊκή ιδέα και την ιδέα του κοινωνικού κράτους. Αποδέχονται τη σταδιακή διολίσθηση της Ευρώπης στον Τρίτο Κόσμο, θυσιάζουν το μέλλον της ηπείρου υποκύπτοντας στο καπιταλιστικό ταξικό συμφέρον τους, όπως το αντιλαμβάνονται, που τις κρατάει αγκιστρωμένες στη «συλλογική Δύση», πασπαλισμένο με μια δήθεν «δημοκρατική ιδεολογία», που ξεφτίζει όλο και περισσότερο και έχει όλο και λιγότερη σχέση με όσα βιώνουν οι πολίτες των δυτικών κρατών και τα ακόμα πιο ολοκληρωτικά, που συμβαίνουν στο εσωτερικό των ίδιων των δυτικών ελίτ, παραμένοντας συνήθως άγνωστα στο ευρύ κοινό.
