Καπνός υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, αρχίζει να αχνοφαίνεται και η φωτιά.
Σε αυτήν, κινδυνεύουν να καούν όχι μόνο πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής ευρωπαϊκής σκηνής, στελέχη της Ε.Ε. (με αντίκτυπο και στην εγχώρια πολιτική ζωή), αλλά και εκπρόσωποι των εργαζομένων διεθνώς.
Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, μεταξύ των αξιωματούχων που κρατούνται για το Qatargate είναι ο Luca Visentini (Λούκα Βισεντίνι), ο οποίος μόλις τον περασμένο μήνα έγινε γενικός γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ITUC). Πριν από αυτό, ήταν επί μακρόν επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων.
Τα συνδικάτα των οικοδόμων υπήρξαν από τους κορυφαίους επικριτές των πεπραγμένων του Κατάρ, όσον αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων κατά την προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά ακόμη και πριν αναλάβει ο Βισεντίνι, η ITUC φέρεται να «αποτελούσε αξιοσημείωτη εξαίρεση».
Στο καθαρτήριο των αποκαλύψεων που σταδιακά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, προκύπτουν ερωτήματα στα οποία καλούνται να απαντήσουν αφενός μεν οι διωκτικές αρχές, αφετέρου δε όλοι εμείς: οι εργαζόμενοι.
Γιατί τα ερωτήματα που μας αφορούν, δεν έχουν νομικό αλλά βαθιά πολιτικό χαρακτήρα.
Πριν από περίπου 20 χρόνια, το ΠΑΜΕ είχε διαχωρίσει την θέση του από τους παραπάνω διεθνείς συνδικαλιστικούς σχηματισμούς, τονίζοντας ότι «οι δυνάμεις του κεφαλαίου, της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, συντονίζονται μέσα από τους μηχανισμούς της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και της ITUC. Οι οργανώσεις αυτές αποτελούν μηχανισμούς και συνεργάτες του καπιταλιστικού συστήματος»!
Φυσικά τα στελέχη του ΠΑΜΕ, δεν είχαν μαντικές ικανότητες, ούτε κάποια κρυφή πηγή ενημέρωσης για όσα επρόκειτο να συμβούν στις μέρες μας.
Απλώς, μπορούσαν (και ήθελαν) να δουν τον καπνό. Σε αρκετές περιπτώσεις, ήταν αποπνικτικός.
Διεθνείς οργανώσεις έβλεπαν εκατομμύρια εργαζόμενους να ασφυκτιούν εγκλωβισμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες (μνημόνια, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα) και εκείνες… πετούσαν χαρταετό.
Περιέφεραν τα ακριβά κοστούμια ή ταγιέρ τους (με τις επιπλέον τσέπες, εικάζεται τις τελευταίες μέρες) σε διεθνή fora, συνέδρια και εκδηλώσεις, προκειμένου να επιδοθούν σε χαιρετούρες, χλιαρές ομιλίες και κοινωνικούς διαλόγους (που δεν ήταν ούτε κοινωνικοί ούτε διάλογοι).
Η κλεψύδρα, άδειαζε…
Η κρίση πληθωρισμού, σαρώνει τους εργαζόμενους σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με τους εκπροσώπους τους σε διεθνές επίπεδο να μην έχουν το κουράγιο να προκηρύξουν μια συντονισμένη κινητοποίηση.
Με τις επιμέρους αντιδράσεις των συνδικάτων (φιλότιμες, η αλήθεια είναι) να θυμίζουν νευρικά τινάγματα ετοιμοθάνατου.
Από το 2010, η κλεψύδρα άδειαζε…
Σύμφωνα με το έγκυρο γερμανικό δίκτυο ZDF, περίπου 15.000 ξένοι εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους στο Κατάρ από το 2010, όταν και ανατέθηκε στη χώρα το Μουντιάλ.
Πληθυσμός, μεγαλύτερος από τους κατοίκους του Ναυπλίου (!),θα παρατηρήσουμε.
Το κατά την λαϊκή παράδοση «γιοφύρι της Άρτας», το οποίο προκειμένου να στεριώσει απαιτούσε την θυσία της συζύγου του πρωτομάστορα, βρήκε τη μακάβρια μαζική εφαρμογή του στα γήπεδα του Κατάρ, προφανώς για να στεριώσουν τα γκολπόστ…
Στελέχη των διεθνών συνδικαλιστικών οργανώσεων, όμως, επέμεναν στο τρίπτυχο «δεν βλέπω-δεν ακούω-δεν μιλάω».
Και στο σημείο αυτό, ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη.
Σε αυτόν, ίσως, διακρίνουμε την ευθύνη της συμμετοχής από τα κάτω, της αυτοοργάνωσης, της επιλογής εκπροσώπων και όχι κάθε απρόσωπου λομπίστα που επιθυμεί διακαώς να εισέλθει στην αυλή της οικονομικής εξουσίας, της ελίτ από άλλη πόρτα. Γιατί, η σημερινή άγνοια, τα σημερινά λάθη μας, θα είναι η αυριανή πραγματικότητά μας.
