Είκοσι χρόνια μετά την εμφάνισή του στην μεγάλη οθόνη, το «Σπιρτόκουτο», η γνωστή ταινία του Γιάννη Οικονομίδη για όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικογένειας, μεταμορφώνεται σε μιούζικαλ στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Ένα μικροαστικό διαμέρισμα που στενάζει, ένα a/c που δεν δουλεύει. Μια τηλεόραση που παίζει αδιάκοπα. Τσιγάρα και φραπές. Το λαϊκό άσμα ενός πατέρα καφετζή, η ταραγμένη φωνή μιας μάνας. Το ρυθμικό παραλήρημα ενός σεξιστή γιου, η μεγαλοπρεπής άρια του κουνιάδου. H σκληρή γλώσσα και τα φλέγοντα ερωτήματα αναδιατυπώνονται με μουσικούς όρους.
Η ελληνική οικογένεια που αγαπήσαμε και μισήσαμε παραμένει η ίδια, 20 χρόνια μετά. Άνθρωποι που «ουρλιάζουν» ο καθένας τον δικό του σκοπό κι ο καθένας τους έχει τη δική του μουσική. Oι διαμάχες, τα όνειρα, τα προβλήματα και οι παθογένειες της «αγίας ελληνικής οικογένειας» σε ένα πολυστυλιστικό μουσικό υπερθέαμα υψηλού ρίσκου: «Πόλεμος! Πόλεμος! Έχουμε πόλεμο!»
Εννέα μουσικοί, έντεκα ερμηνευτές και πλήθος άλλων συντελεστών μεγεθύνουν την τραγελαφική πραγματικότητα της ελληνικής οικογένειας και, με οδηγό το πρωτότυπο μουσικό έργο των Γιάννη Νιάρρου και Αλέξανδρου Λιβιτσάνου, μας παρουσιάζουν μια καινούρια, αδιανόητη εκδοχή του θρυλικού Σπιρτόκουτου.
Σημειώνει ο Γιάννης Νιάρος που ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα: «Οι χαρακτήρες της ελληνικής οικογένειας οπλίζονται ο καθένας το δικό του όπλο και μπαίνουν στον πόλεμο λοιπόν. Ο αθάνατος πατέρας-προστάτης-άντρακλας της ελληνικής οικογένειας δεν σταματάει ακόμα και 20 χρόνια μετά να “γαβγίζει”, είτε με την ψυχολογική-σωματική βία είτε με τα σεξιστικά ελαφρολαϊκά τραγούδια του. Η “κορούλα μας” συνεχίζει το body-shaming στον ρυθμό της απόγνωσης και του κωλοπαιδισμού. Οι εικοσάχρονοι ανέραστοι trappers (“ο γιόκας μου, ο πασάς μου”) ονειρεύονται παρτούζες σε γαμηστρώνες με ναρκωτικά. Κι εμείς χορεύουμε στον ρυθμό, ενώ ονειρευόμαστε έναν κόσμο πολιτικά ορθό. Ο φόβος μου ότι οι παθογένειες της ελληνικής οικογένειας θα εξαλειφθούν/λειανθούν, αν το “Σπιρτόκουτο” αποδοθεί μουσικά, καταρρίφθηκε πλήρως. Όπως και η ελπίδα μου, ότι 20 χρόνια μετά το “Σπιρτόκουτο” θα έχουμε αλλάξει. Τελικά, όμως, το ελληνικό μιούζικαλ μπορεί να είναι σκληρό, ρεαλιστικό και ωμό κι εμείς έχουμε παραμείνει οι Έλληνες του 2002».
«Η ένωση των δύο κόσμων, “μιούζικαλ” και “Οικονομίδης”, όσο αντισυμβατική και “λάθος” κι αν μου φαινόταν, στο τέλος αποδείχτηκε εκρηκτική. Σε ένα έργο που καύσιμό του είναι η σύγκρουση των χαρακτήρων, η μουσική του αφήγηση δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και τη σύγκρουση μουσικών ειδών», προσθέτει.
«Ο Μπρούκνερ με τον Καζαντζίδη, καθισμένοι στον καναπέ με τις σωβρακοφανέλες, βλέπουν το “West Side Story”, βαθιά συγκινημένοι, με τις μπίρες τους να έχουν γίνει κάτουρο από τη ζέστη. Στο μπαλκόνι, ο Αντύπας έχει βάλει να γίνονται κάρβουνα για παϊδάκια, ενώ δίπλα του ο Αττίκ ρίχνει νερά με χλωρίνες στους από κάτω και, σιγοτραγουδώντας “Θα στην ανοίξω”, καθαρίζει τις κουτσουλιές. Την ησυχία διακόπτει ένα φτιαγμένο Peugeot 206 που περνάει από κάτω, με τα subwoofer στη διαπασών να παιανίζουν “Καήκαμε κι απόψε, καήκαμε” και τα τζάμια να τρίζουν. Από το δίπλα διαμέρισμα βγαίνει έξαλλος ο Μπέλα Μπάρτοκ και τους διαολοστέλνει όλους μαζί γιατί, λέει, «”χουμε άρρωστο άνθρωπο, κάπου έλεος με τα κλαρίνα μεσημεριάτικο” και πάει στον διάδρομο να λιβανίσει. Ησυχία και πάλι, αλλά όχι για πολύ. Ο Μότσαρτ έχει ανέβει και πάλι στην ταράτσα να φτιάξει την κεραία για να δει τον Θρύλο στις 19:00 και o ηλικιωμένος πατέρας του ουρλιάζει απ’ τον φωταγωγό, για να του κάνει τα κουμάντα. Ε, σκέτο μπ***δέλο, τι να λέμε. Μπορεί άνθρωπος να συγκεντρωθεί να γράψει έργο;», προσθέτει περιγράφοντας απολαυστικά ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος.
Συντελεστές
Βασισμένο στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη
Μουσική: Γιάννης Νιάρρος, Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Λιμπρέτο: Γιάννης Οικονομίδης, Δώρης Αυγερινόπουλος
Σκηνοθεσία – Στίχοι: Γιάννης Νιάρρος
Χορογραφίες: Γιώτα Καλλιμάνη
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Γιάννης Οικονομίδης
Καλλιτεχνική Επιμέλεια για τη Στέγη: Αφροδίτη Παναγιωτάκου
Ενορχήστρωση & Μουσική Διεύθυνση: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Σκηνικό: Εύα Γουλάκου
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ηχοληψία: Γιάννης Λαμπρόπουλος
Σχεδιασμός Ήχου: Mανώλης Μανουσάκης
Φωνητική διδασκαλία: Μαργαρίτα Παπαδημητρίου
Συνεργάτες μουσικής δραματουργίας: Γιώργος Κουτλής & Βασίλης Μαγουλιώτης
Ηθοποιοί-Ερμηνευτές: Γιάννης Αναστασάκης, Αγορίτσα Οικονόμου, Μάριος Σαραντίδης, Γιώργος Κατσής, Αποστόλης Ψυχράμης, Νάνσυ Σιδέρη, Δάφνη Δαυίδ, Βασίλης Δημακόπουλος, Δανάη Μουτσοπούλου, Eλένη Μπούκλη, Θεοδοσία Σαββάκη
Μουσικοί: Σοφία Ευκλείδου (τσέλο), Δημήτρης Κλωνής (ντραμς), Αλέξανδρος Λιβιτσάνος (πλήκτρα), Γιώργος Μπουλντής (μπάσο), Σπύρος Nίκας (σαξόφωνο), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Γιάννης Παπαδόπουλος (πιάνο), Kώστας Σαπούνης (τρομπέτα), Δημήτρης Στασινός (κιθάρα)
Διάρκεια: 105’ (χωρίς διάλλειμα)
Η παράσταση είναι κατάλληλη για ηλικίες άνω των 18 ετών.
Έως Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου
Τετάρτη έως Κυριακή, 20:30
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Κεντρική Σκηνή, Συγγρού 107, Αθήνα
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό 7 €, 15 €, 20 €, 28 €
Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5 – 9 άτομα 12 €, 16 €, 22 €
Παρέα 10+ άτομα 11 €, 14 €, 20 €
Κάτοικος Γειτονιάς 7 €
Ανεργίας, ΑμεΑ 5 €
Συνοδός ΑμεΑ 10 €
