Η εισβολή υποστηρικτών του Μπολσονάρου στο Κογκρέσο και στο Ανώτατο Δικαστήριο της Βραζιλίας, μετά την άρνηση του πρώην προέδρου να δεχτεί την ήττα του από τον Λούλα και τη φυγή του (πού αλλού;) στις ΗΠΑ προφανώς και δεν έχει να κάνει απλώς και μόνο με κάποιο, έστω ακροδεξιό και αντιδραστικό, αυθόρμητο, λαϊκό κίνημα. Μπορεί ο Μπολσονάρου να μην ήταν ο πλέον ευπαρουσίαστος εκλεκτός του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, όπως Γκουαϊδό, οι νεοναζί της Ουκρανίας, η Τιχανόφσκαγια της Λευκορωσίας και η συριακή «αντιπολίτευση», ωστόσο έκανε τη δουλειά του έξοχα.
Έπληξε την ομάδα BRICS όσο μπορούσε. Πούλησε σε ξένα συμφέροντα όσο μεγαλύτερο μέρος της βραζιλιάνικης δημόσιας περιουσίας μπορούσε. Αποψίλωσε τον Αμαζόνιο όσο πρόλαβε. Λειτούργησε όσο ήταν εφικτό ως βραχίονας της νέας εκδοχής «Επιχείρησης Κόνδωρ» των ΗΠΑ, προκειμένου να υπονομεύσει αριστερές και κεντροαριστερές ηγεσίες στη Νότια Αμερική. Ενίσχυσε τους ολιγάρχες της χώρας του και έπληξε τους φτωχούς μέχρι του σημείου το 58,2% των πολιτών της χώρας του να ζει σε καθεστώς διατροφικής επισφάλειας, ενώ ταυτοχρόνως συρρικνώθηκε και το ΑΕΠ.
Βεβαίως, η δήθεν φιλελεύθερη εκδοχή του κατεστημένου της Ουάσιγκτον προτιμά να χρεώνει τον Μπολσονάρου στον Τραμπ και στον τραμπισμό. Πρόκειται για χονδροειδές ψέμα, πρώτον γιατί ο τραμπισμός αποτελεί επίσης τμήμα του κατεστημένου των ΗΠΑ και δεύτερον, διότι ο Μπολσονάρου αποτελεί τυπική επιλογή ιδιόρρυθμου μεν (με ό,τι και αν σημαίνει πλέον αυτό) σταθερού δε, τοποτηρητή των συμφερόντων των ΗΠΑ και της ολιγαρχίας στη χώρα του. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν ένιωθε οποιονδήποτε λόγο να κρύψει ότι επιδίωκε την «Ουκρανοποίηση» της Βραζιλίας (υπό την έννοια της διακυβέρνησης της τελευταίας μέσα από μια επιθετική, νεοναζιστικού τύπου ακροδεξιά, με πλήρη στράτευση σε αυτό το πλαίσιο όλων των κρατικών λειτουργιών), όπως και τον θαυμασμό του για το Ισραήλ.
Επιπλέον είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο Μπολσονάρου δεν ήρθε λόγω των αποτυχιών της διακυβέρνησης Λούλα-Ρούσεφ, παρότι και αυτές διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο. Εκλέχτηκε επειδή η ολιγαρχία και ο αμερικανικός παράγοντας είχαν οργανώσει και χρηματοδοτήσει μια μεγάλη εκστρατεία, αντιδραστικής παλινόρθωσης, αξιοποιώντας και τις προηγούμενες αποτυχίες. Τώρα που ο Μπολσονάρου ηττήθηκε τα ίδια κέντρα μεθοδεύουν ένα νέο πραξικόπημα εναντίον του Λούλα. Παρεμπιπτόντως, ο τελευταίος διατηρεί καλές έως ιδιαιτέρως θερμές σχέσεις με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ακριβώς στο πλαίσιο της προσπάθειας διαμόρφωσης ενός πολυκεντρικού κόσμου.
Οι πρόσφατες ταραχές με τις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων διαμορφώνουν το περιβάλλον της μελλοντικής αμφισβήτησης και ανατροπής του Λούλα. Από τη μια καλλιεργούν ένα κλίμα κρίσης, κατάστασης εξαίρεσης και οριακής ανοχής του Λούλα, με ψευδο-λαϊκό μανδύα. Από την άλλη, η αναγκαστική προσφυγή του νεοεκλεγέντος προέδρου στην αστυνομία και στο στρατό, προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη, αναγορεύει τον τελευταίο σε εγγυητή της νομιμότητας και της σταθερότητας. Και ξέρουμε πόσο επικίνδυνη είμαι μια τέτοια κατάσταση, διότι ο στρατός και η αστυνομία δεν παύουν να βλέπουν με καχυποψία έως και εχθρότητα προέδρους σαν το Λούλα και τους εκλεκτούς του. Την κρίσιμη στιγμή, μια νέα σειρά κινητοποιήσεων, ένα δικαστικό ή άλλο πραξικόπημα θα επιστρατευθεί προκειμένου να ζήσουμε ένα σενάριο α λα Βολιβία ή Περού. Ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας καλείται επομένως, μέσα σε όλο το εξαιρετικώς δύσκολο οικονομικό και διεθνοπολιτικό περιβάλλον να σταθμίσει το κατά πόσο θα κυβερνήσει με βασικούς πυλώνες τους κρατικούς θεσμούς, νερώνοντας αναγκαστικώς, το κρασί του κατά πολύ, ή αν θα βασιστεί σε μαχητικά τμήματα των υποστηρικτών του, διακινδυνεύοντας τη σύγκρουση με το κατεστημένο της χώρας του.
Η αριστερά στον υπόλοιπο πλανήτη γνωρίζει καλά το διακύβευμα: το μπλοκ ολιγαρχίας και αμερικανοκρατίας είναι ζωντανό, ισχυρό και θα προσπαθήσει να αναιρέσει κάθε πιθανότητα προοδευτικής, αριστερής εξέλιξης στη Νότια και Κεντρική Αμερική, όπως και οπουδήποτε αλλού. Η ήττα των ΗΠΑ και η αποδυνάμωσή τους αποτελεί προϋπόθεση για την απελευθέρωση των λαών. Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε κάποτε και στην Ευρώπη.
